Aangezien dit in Ho Chi Minh onmogelijk is vanwege het dramatische verkeer, verzamelt deze groep bij het Caravelle hotel in hartje Ho Chi Minh. Daar stapt iedereen op de bus die de lopers vervolgens naar de run site brengt. Afgezien van het dramatische verkeer, wat ook de reden is waarom deze groep op zondag loopt en niet op een doordeweekse avond, ondervangt de bus ook een ander element namelijk het feit dat veel lopers graag na het lopen een biertje drinken.
Bij de run site aangekomen kregen de nieuwkomers nog uitleg over de merktekens die gebruikt werden en daarna was het vertrekken. Een ander element waarin deze hash verschilt van de hash in Singapore waar ik lid van ben is dat dit een gemengde hash is waardoor er dus zowel vrouwen als mannen meelopen. Daarnaast hebben ze 2 routes uitgezet, 1 voor de lopers en 1 voor de wandelaars die vaak stukken afsnijden. Daardoor maakt men het echter wel voor een groter publiek aantrekkelijk.
Op de valreep werd er nog iemand betrapt op het dragen van nieuwe schoenen. Dat is iets wat dus echt niet kan. Dus moest hij bier drinken uit zijn nieuwe schoenen. In Ho Chi Minh zijn ze dan wel zo aardig dat je dat voor het lopen mag doen in vergelijking met Singapore waar dat pas na het lopen gebeurt.
In Singapore kan ik redelijk goed met de voorste lopers meekomen. Dus dat had ik me hier ook voorgenomen. De loop was erg mooi door het Vietnamese binnenland. Veel rijstvelden gezien en huizen op de meest rare plaatsen tegengekomen. Ik voelde me als Nederlander al vrij snel thuis omdat er redelijk wat dijken in het parcours lagen. Het grapje van de Nederlander met zijn vinger in de dijk werd achteraf ook veelvuldig gemaakt.
Ik geloof niet dat alle mensen even blij waren met het feit dat wij hun “zondagsrust” kwamen verstoren, maar voor veel Vietnamezen blijft een groep voornamelijk niet Aziatische lopers toch een attractie. Ik denk dat velen onderling ons ook gewoon voor gek verklaard hebben.
Wel grappig dat je ineens midden in de Vietnamese rimboe langs een enorme varkensboerderij loopt en daarna echte Friese koeien tegenkomt. Nadeel was alleen wel dat men hier niet zo goed op de tijd let als in Singapore. In Singapore duurt de gemiddelde hash ongeveer een uur, meestal tussen 50 minuten en 1 uur en 15 minuten. Daar had ik me dan ook op ingesteld en geen drinken meegenomen. Het jammere was alleen dat de run uiteindelijk meer dan 2 uur duurde en bij het beste er na dik anderhalf uur toch echt af was. Ik denk dat ik een beetje overmoedig was en het feit dat ik me niet helemaal top voelde zal er denk ik niet aan bijgedragen.
Daarna werd er nog een “Circle” gehouden waarin een aantal mensen naar voor gehaald die iets gedaan hebben tijdens de hash wat de aandacht getrokken heeft (verdwaald, afgesneden, etc) waarvoor men “gestraft” wordt met het drinken van een biertje.
Na de circle ging iedereen weer de bus in en was het op naar Vietnam Breweries waar we uitgenodigd waren. Blijkbaar heeft er iemand binnen de groep goede connecties. Vietnam Breweries maakt Tiger bier wat in Azie veel gedronken wordt in onder andere landen als Vietnam, Singapore en Maleisie. De grote baas van het bedrijf (zelf ook een voormalig hasher) kwam ook zijn gezicht laten zien. Aardige vent. Het grappige was dat hij een oranje Heineken shirt droeg. Blijkt dat Vietnam Breweries onderdeel van Heineken is. Hoeveel mooier kan het zijn voor een Nederlander.
Tussendoor werd er nog aan 2 mensen een hash-naam gegeven, wat toch altijd iets aparts is. Het is een soort doop-ceremonie. Met een hashnaam maak je “echt” onderdeel uit van de hash-groep. Deze was ook anders dan ik in Singapore gewend ben, maar zeker een leuke variant.
Na het afzien tijdens het lopen smaakten de Tiger biertjes in ieder geval uitermate goed. Er werd zelfs de mededeling gedaan dat voor de 1000e run (men zit nu ergens op 980) we weer uitgenodigd waren om dat bij Vietnam Breweries te komen vieren. Dus ik vrees dat ik ergens in november een datum moet blokkeren om dan deze mooie gebeurtenis bij te wonen.
Rond half 10 ging de bar dicht en was het klaar met de pret en het gratis bier. Dus weer de bus in en terug naar het Caravelle hotel. Voor onderweg had men nog volop Tiger bier. Dus het feest werd in de bus op weg terug vrolijk voortgezet.
Het blijft toch iedere keer weer verbazend hoe een groep mensen met een totaal verschillende achtergrond zonder elkaar goed en lang te kennen er in zo’n kort tijdsbestek van een paar uur iedere keer iets gezelligs van kan maken.
Al met al was het een top zondag.
No comments:
Post a Comment