Trip naar Hanoi

Voor dinsdagavond was er een vlucht geboekt om 20.10 van Ho Chi Minh naar Hanoi. Dus vanuit het kantoor in de taxi naar het vliegveld. Gezellig door het spitsuur van Ho Chi Minh. Verrassend genoeg viel het uiteindelijk nog mee met de reistijd, alhoewel het door het centrum van Ho Chi Minh niet heel hard gaat met het verkeerd. Vervolgens vroeg de taxichauffeur in het Vietnamees of ik naar de domestic of naar de international terminal moest voor mijn vlucht. Blijkbaar had hij een iets positievere inschatting gemaakt van mijn kennis van het Vietnamees dan ik zelf. Gelukkig stond het op de borden ook in het Engels aangegeven dus met een beetje wijzen kom je er dan wel aan uit. De domestic terminal van Ho Chi Minh doet nogal oud en grijs aan.

Hier ook mijn eerste mindere ervaring met Vietnamezen gehad. Waar Singaporeans dol zijn op queue’en oftewel in de rij staan, lijkt het wel of Vietnamezen daar een ongelofelijke hekel aan hebben. Er stond een rij van een half uur voor de incheckbalie, waar ik netjes achteraan aansloot, maar de dame achter mij dacht daar toch anders over. Zodra er 1 balie vrijkwam schoot ze onder 3 linten door in 1 rechte lijn naar de incheckbalie. Ik vond het eigenlijk behoorlijk onbeschoft. Zo ook als je een iets te ruime bocht maakt in de rij proberen ze gewoon binnendoor hun trolley er tussen te duwen. Hetzelfde met boarden. Mensen komen heel aandachtig kijken wat er nu precies op het scherm staat en schuiven dan zo ineens de rij in. Maar goed dat is mijn blijkbaar van elkaar gewend dat het in het verkeer ook z o gaat. Dus dat wordt hier ook gewoon geaccepteerd.

De vlucht was goed met Vietnam airlines. We kregen zelfs nog een snack aangezien het toch nog bijna 2 uur vliegen is. Daar aangekomen een taxi gepakt naar het hotel. Deze keek toch wel erg raar toen ik na 5 keer nog steeds zei dat hij de meter aan moest zetten. Daarna begon hij onverstaanbare dingen te roepen in zijn “bakkie”.

Het blijft verbazingwekkend, maar met Aziaten weet je nu eenmaal nooit of ze snappen wat je zegt en weten wat ze moeten doen of niet. Zo ook deze taxichauffeur weer. Ik had hem de reservering van het hotel laten zien met daarop het adres en hij gaf aan te weten waar het is. Het eerste stuk ging vrij goed. De wegen rondom Hanoi lijken een stuk beter dan rondom HCM en het vliegveld ligt een stuk buiten de stad. Dus het eerste stuk was zeer aangenaam tot dat hij halverwege ineens stopte en begon te wijzen richting een grote fabriekshal. Ik had nog geen enkel teken van herkenning gezien. Dus toen, maar de reservering erbij gehaald en duidelijk aangegeven dat ik naar het Sunny hotel moest. Na 3 keer de naam Sunny hotel gehoord te hebben, was het ineens “Ah Sunny hotel” en we gingen verder.

Hoe dichter we bij de stad kwamen hoe chaotischer het verkeer ook hier weer werd. Uiteindelijk stopte hij bij een hotel, maar dit was niet het juiste. Dus maar weer blijven herhalen dat ik naar het Sunny hotel moest. Ineens schoten we weer in gang en als een wonder stonden we nog geen 5 minuten later bij het Sunny hotel voor de deur. Geen idee hoe dat kwartje nu ineens gevallen was, maar ik was al lang blij dat ik er was. Nog even naar kantoor gelopen aangezien het vlakbij scheen te zijn (was inderdaad 5 minuten lopen). Ik hou namelijk niet altijd van verrassingen. Ik moest de volgende dag vroeg op kantoor zijn voor een bespreking met een klant, dus ik wilde er zeker van zijn dat ik geen onnodige tijd zou verspillen met het zoeken naar het adres of kantoor dan wel discussieren met een taxichauffeur. Nachtrust is tenslotte ook wat waard.



De kamer



Het uitzicht



Meer uitzicht



Nog meer uitzicht



Het kantoor (de meest rechter flat)

De volgende dag op naar kantoor. In mijn enthousiasme dacht ik dat wel even te lopen. Dat was niet zo’n verstandige beslissing aangezien het de avond dat ik aankwam in Hanoi om 23.00 nog steeds 37 graden was. Maar goed een paar minuutjes airco doet dan weer wonderen. Vervolgens in de auto met chauffeur naar een klant (wederom een Japans bedrijf). Daar aangekomen hebben een hele dag bespreking gehad die deels in het Japans, deels in het Vietnamees en deels in het Engels ging. Het is best vermoeiend om te navigeren tussen 3 talen en dan ook nog vragen te kunnen stellen die je wil stellen en dan deze ook nog beantwoord te krijgen. Daarna terug naar kantoor om even kennis te maken met mensen waar ik al wel mee samengewerkt had, maar die ik nog niet ontmoet had.

Wat met name opviel in Hanoi is hoe de weg- en middenbermen van snelwegen onderhouden worden. Daar groeit namelijk gras en dat moet natuurlijk gemaaid worden. In Nederland wordt er dan overdag of ’s nachts (afhankelijk van de weg in kwestie) en stuk afgezet en wordt het gemaaid. Hier gaat dat net even anders. Met enige regelmaat tref je rondom Hanoi koeien aan in de middenberm, waarbij de middenberm vaak niet breder is dan een meter. Ik ga ervanuit dat deze beesten op de een of andere manier vast staan, maar ik heb dat niet altijd gezien. Soms staat er een verdwaald boertje tussen die een oogje in het zeil houdt. Maar je moet er toch niet aan denken dat die beesten niet vast staan en zo de snelweg op kunnen lopen. Alhoewel ook dat zou zo maar kunnen in Vietnam.

’s Avonds had ik nog een bespreking met een Nederlandse universitair docent die hier met een aantal studenten bezig is aan een onderzoeksproject. Het onderzoeksproject bestaat met name uit het analyzeren van bepaalde markten en trends en kijken naar welke (fiscale) faciliteiten er zijn voor bedrijven die activiteiten willen opstarten of uitbreiden in Vietnam. Met name bij het in kaart brengen van de fiscale faciliteiten kon hij wel wat hulp gebruiken. Lekker gegeten en daarna nog een paar biertjes gedronken en toen weer terug naar het hotel.

De volgende dag op kantoor Hanoi nog een aantal lopende zaken afgehandeld. Daarna zijn we gaan lunchen. Na de lunch nog wat gewerkt tot ik om 16.00 een taxi wilde pakken naar het vliegveld. En toen gebeurde juist datgene waarvan ik gehoopt had dat het me nooit zou gebeuren. Ik haalde mijn ticket te voorschijn en daar stond op vertrektijd 16.00 in plaats van 18.00 wat op de een of andere manier in mijn gedachten stond. Dus maar weer terug naar boven en toen begon het hele circus.

De secretaresse probeerde de vlucht om te boeken naar een latere vlucht, maar ze kreeg Vietnam Airlines niet te pakken. Daarna is ze nog zeker 3-4 keer teruggeweest met iedere keer een andere boodschap. Ik had namelijk in eerste instantie liever een latere vlucht gehad om dit te voorkomen, maar die was er niet. Nu was die vlucht er ineens wel, maar vol. Alternatief was 6.30 in de ochtend op de volgende dag. Zeker niet mijn favoriete tijd. Daarna was die ineens vol en was de eerste vlucht pas 12.45, wat nog veel erger is want dan doe je de hele dag niks meer. Toen was ineens de vlucht om 6.30 weer wel beschikbaar, maar het hotel waar ik in verbleef niet meer. Dus moest er ergens anders weer een hotel geboekt worden.

Waar men niet bij stilstaat dan is er veel meer luchtvaartmaatschappijen interne vluchten doen in Vietnam. Dus ik had zelf al wel wat gevonden bij Jetstar en gevraagd of ze dat dan wilden boeken. Dat kon wel, maar dan moest ik zelf even met de taxi een half uur de stad in om het ticket te gaan halen en cash af te rekenen. Ik namelijk niet op het vliegveld betalen. E-tickets scheen de secretaresse niet te kennen (of niet naar gevraagd te hebben, want ze zei dat het niet mogelijk was) Ook niet echt de meest charmante optie.

Dus heb ik zelf uiteindelijk maar geboekt online. Bevestiging van het scherm geprint en door een collega weggebracht. Onderweg nog wat te eten gehaald. Dus al met al was het nog krap en kwamen we 50 minunten voor vertrek op het vliegveld aan. Gelukkig is Jetstar wat dat betreft niet moeilijk want het inchecken was zo gebeurd. Ik dacht meteen door te lopen naar de gate omdat het al boardingtime was, maar men was nog bezig met de boarding van een andere Jetstar vlucht.
Toen we eindelijk gingen boarden was het al dicht tegen de de oorspronkelijke vertrektijd, maar blijkbaar was het vliegtuig te laat binnengekomen. Dit gaat dan ook weer op zijn Vietnamees. De helft van de mensen die in de rij stonden of zichzelf erin voegden werden er ook weer net zo hard weer uitgeknikkerd. Zij zouden namelijk met de Vietnam Airlines vlucht naar Ho Chi Minh teruggaan (degene die ik wilde hebben, maar die al volgeboekt was). Het leek toch heel duidelijk. Immers boven de gate stond heel duidelijk het Jestar logo en vluchtnummer, maar blijkaar is de mens toch ergens een kuddedier of is alles in Vienam heel slecht aangegeven.
Boarden was verder weer typisch low-cost ariline boarding. De slurf in. Halverwege er weer uit, met de trap naar beneden en daarna de bus in die je naar een afgelegen stuk van het vliegveld brengt waar je dan met een trapje het vliegtuig in kunt. Toen ik de stoelruimte zag kreeg ik het al Spaanss benauwd, maar op de een of andere manier had ik een stoel toegewezen gekregen in de rij met de nooduitgang en had ik meer dan voldoende beenruimte.

De vlucht was verder uitsteken en daarna zonder problemen terug naar het hotel.

Wat ik van Hanoi gezien heb, is niet heel veel, maar wat ik ervan gezien heb ik wel mooi met een paar meren en rivieren die ik vanuit mijn hotel kon zien. Het hotel lag ook net iets te ver buiten het echte stadscentrum om veel te kunnen zien. Ik hoop er dan ook snel nog een keer terug naar toe te kunnen om wat meer van de stad te zien.