Na net mijn koffer uitgepakt te hebben van de reis naar Nederland zat ik zondagavond dus weer met mijn koffers in het vliegtuig naar Vietnam, Ho Chi Minh om precies te zijn. De vlucht met Singapore Airlines was alleszins aangenaam. De piloot was niet erg flauw met landen en zette het vliegtuig in 1 keer redelijk stevig aan de grond. Geen geschud van het vliegtuig, gewoon hard maar goed.
Dit was echt het teken dat mijn ontdekkingsreis door Vietnam (wat toch veel mensen meer als “echt” Azie gezien wordt dan Singapore) zou gaan beginnen. Gelukkig had ik deze keer wel een visum, dus alles zou als het goed is een stuk makkelijker moeten verlopen.
Na relatief eenvoudig door de immigration gekomen te zijn, was het tijd om de koffer op te halen. Voor het feit dat het een internationale luchthaven was, was het erg rustig aangezien het er toch veel van weg had dat wij het enige vliegtuig waren wat op dat deel van het vliegveld geland was.
Het duurde even voor mijn koffer er was, maar daar was het op naar het hotel. Ik had als tip meegekregen om alle adressen van plaatsen waar je heen wil op te (laten) schrijven in het Vietnamees aangezien het Engels van veel Vietnamesen niet heel erg goed is. Dat werd bij de taxi al snel duidelijk.
Je krijgt meteen allerlei taxi’s aangeboden. Toch maar besloten om er 1 bij de taxi standplaats te nemen. Deze vroeg USD 20 voor een ritje naar het hotel waarbij ik op voorhand vroeg om een bonnetje en aangaf dat ik met credit card wilde betalen aangezien ik geen Vietnamees geld op zak had. Hij gaf in zijn beste Engels aan dat dat kon. Niets bleek minder waar. Bij het verlaten van het vliegveld begon hij al te zeuren om geld om het parkeergeld te betalen. Gewoon voet bij stuk gehouden dat ik geen geld bij me had. Vervolgens heeft hij het zelf betaald. Wat me opviel is dat de meter niet meeliep. Dat is vaak meteen een teken dat je afgezet wordt.
Het verkeer is vergeleken met Singapore een complete chaos. Heel veel brommers op straat. De wegen zitten vol met kuilen en gaten en alles rijdt kris kras door elkaar. Na een ritje van een half uur door Ho Chi Minh stonden we dus bij het hotel voor de deur. Nu wilde ik dus met credit card betalen, maar dat ging dus niet. Dan gaan ze een heel moeilijk verhaal ophangen in slecht Engels dat je maar geld moet gaan halen in het hotel oid. Voet bij stuk gehouden dat ik het niet heb en uiteindelijk heb ik 20 Singapore dollar betaaald. Hij probeerde nog wel voor 30 Singapore dollar (wat ongeveer gelijk staat aan USD 20), maar daar heb ik niet aan toegegeven. Toen ik vroeg om een bonnetje om het te declareren, kreeg ik een blanco bonnetje en mocht ik het zelf invullen. :-)
De hotelkamer waar ik de komende tijd ga verblijven is niet groot, maar van alle gemakken voorzien. Na mijn spullen op de kamer gezet te hebben, besloot ik nog even de stad in te gaan in de hoop het kantoor te vinden waar ik zou gaan werken. Gewapend met een plattegrond en wat uitleg van het hotelpersoneel op stap gegaan.
Al snel viel ik van de ene verbazing in de andere. Vlakbij het hotel ligt een markt met een aantal etenskraampjes. Ook hier leven heel veel mensen op straat. En als ze het niet drukken hebben zitten ze op hun brommertje of een stoel, waar ze ook gerust in liggen te slapen om 9 uur ’s avonds midden op het trottoir.
Daarna moest ik een 5 baans rotonde oversteken. Dat is toch best lastig als het vrij druk is en er geen verkeerslichten zijn. Al snel bleek ook dat die niet echt nodig zijn in Vietnam. Niet houdt zich namelijk aan. Dus je stapt gewoon de zebra op en begint met oversteken en als een wonder gaat alles goed. Niet dat er iemand stopt voor je maar ze rijden allemaal heel netjes om je heen. Na een half uurtje wandelen had ik het kantoor gevonden. Vervolgens via een andere routen teruggelopen in de hoop dat dat korter was.
Onderweg naar huis nog langs een uitgaansgebied gekomen met heel veel loungebars. Grappig is dan om te zien dat daar minimaal 5-10 vrouwen buiten staan om je binnen te praten of ze zitten binnen op een bankje. Ik heb sterk de indruk dat het iets andere loungebars zijn dan dat de indruk die mensen kunnen hebben van een loungebar.
Teruggelopen naar het hotel. Daar nog genoten van het fruit en de kokosnoot die me aangeboden werden door het hotel en vervolgens gaan slapen.
Het duurde even voor mijn koffer er was, maar daar was het op naar het hotel. Ik had als tip meegekregen om alle adressen van plaatsen waar je heen wil op te (laten) schrijven in het Vietnamees aangezien het Engels van veel Vietnamesen niet heel erg goed is. Dat werd bij de taxi al snel duidelijk.
Je krijgt meteen allerlei taxi’s aangeboden. Toch maar besloten om er 1 bij de taxi standplaats te nemen. Deze vroeg USD 20 voor een ritje naar het hotel waarbij ik op voorhand vroeg om een bonnetje en aangaf dat ik met credit card wilde betalen aangezien ik geen Vietnamees geld op zak had. Hij gaf in zijn beste Engels aan dat dat kon. Niets bleek minder waar. Bij het verlaten van het vliegveld begon hij al te zeuren om geld om het parkeergeld te betalen. Gewoon voet bij stuk gehouden dat ik geen geld bij me had. Vervolgens heeft hij het zelf betaald. Wat me opviel is dat de meter niet meeliep. Dat is vaak meteen een teken dat je afgezet wordt.
Het verkeer is vergeleken met Singapore een complete chaos. Heel veel brommers op straat. De wegen zitten vol met kuilen en gaten en alles rijdt kris kras door elkaar. Na een ritje van een half uur door Ho Chi Minh stonden we dus bij het hotel voor de deur. Nu wilde ik dus met credit card betalen, maar dat ging dus niet. Dan gaan ze een heel moeilijk verhaal ophangen in slecht Engels dat je maar geld moet gaan halen in het hotel oid. Voet bij stuk gehouden dat ik het niet heb en uiteindelijk heb ik 20 Singapore dollar betaaald. Hij probeerde nog wel voor 30 Singapore dollar (wat ongeveer gelijk staat aan USD 20), maar daar heb ik niet aan toegegeven. Toen ik vroeg om een bonnetje om het te declareren, kreeg ik een blanco bonnetje en mocht ik het zelf invullen. :-)
De hotelkamer waar ik de komende tijd ga verblijven is niet groot, maar van alle gemakken voorzien. Na mijn spullen op de kamer gezet te hebben, besloot ik nog even de stad in te gaan in de hoop het kantoor te vinden waar ik zou gaan werken. Gewapend met een plattegrond en wat uitleg van het hotelpersoneel op stap gegaan.
Al snel viel ik van de ene verbazing in de andere. Vlakbij het hotel ligt een markt met een aantal etenskraampjes. Ook hier leven heel veel mensen op straat. En als ze het niet drukken hebben zitten ze op hun brommertje of een stoel, waar ze ook gerust in liggen te slapen om 9 uur ’s avonds midden op het trottoir.
Daarna moest ik een 5 baans rotonde oversteken. Dat is toch best lastig als het vrij druk is en er geen verkeerslichten zijn. Al snel bleek ook dat die niet echt nodig zijn in Vietnam. Niet houdt zich namelijk aan. Dus je stapt gewoon de zebra op en begint met oversteken en als een wonder gaat alles goed. Niet dat er iemand stopt voor je maar ze rijden allemaal heel netjes om je heen. Na een half uurtje wandelen had ik het kantoor gevonden. Vervolgens via een andere routen teruggelopen in de hoop dat dat korter was.
Onderweg naar huis nog langs een uitgaansgebied gekomen met heel veel loungebars. Grappig is dan om te zien dat daar minimaal 5-10 vrouwen buiten staan om je binnen te praten of ze zitten binnen op een bankje. Ik heb sterk de indruk dat het iets andere loungebars zijn dan dat de indruk die mensen kunnen hebben van een loungebar.
Teruggelopen naar het hotel. Daar nog genoten van het fruit en de kokosnoot die me aangeboden werden door het hotel en vervolgens gaan slapen.
No comments:
Post a Comment