Zoals eerder gezegd. Verkeersregels gelden hier niet. En in Vietnam rijdt men in tegenstelling tot Singapore weer “gewoon” aan de rechterkant van de weg. Dus toen mijn taxi links afging, ging hij eerst vrolijk een stukje tegen het verkeer in op de verkeerde rijbaan om vervolgens schuin over te steken naar de juiste rijbaan. Dit alles vrij rustig en niet harder dan 40 per uur en verrassend genoeg gaat het allemaal goed. Je rijdt gewoon om elkaar heen. Opgrote rotonde precies hetzelfde. Er wordt hier wat afgetoeterd om elkaar aan te geven op te letten en dat men ergens voorlangs gaat kruisen. Het maakt ook niet uit hoeveel verkeer er op de weg is, als er geen stoplichten staan, rij je gewoon de weg op en iedereen rijdt of om je heen of stopt. Na ritje van ongeveer 10 minuten (kosten minder dan 2 Euro, ik ga vaker met de taxi naar kantoor :-)) kwam ik bij kantoor aan. Het kantoorgebouw is niet groot en staat vanaf de straat gezien een beetje verscholen achter een hotel. Binnen kon ik meteen naar boven waar ik opgevangen werd door de Vietnamese collega’s.
Er was al een werkplek voor me leeggemaakt, maar ik had nog geen telefoon. Daar was goedkeuring van de partner voor nodig (ja, blijkbaar is het overal in Azie hetzelfde). En het brengen en installeren van een telefoon duurt dan ook gerust een dag.
Vanaf mijn werkplek kijk ik uit op de Saigon river (Saigon is de andere naam voor Ho Chi Minh), waar je aan de overkant nogal wat primitief in elkaar gezette optrekjes ziet aan de oevers van de rivier.
De collega’s zijn heel lief en behulpzaam. Ik wil graag nog naar een schoenenzaakje buiten het centrum. Dan wordt er meteen rondgevraagd wie daar in de buurt woont en die wordt dan aangewezen om mij daarheen te brengen. Ik moet toegeven gezien het niveau van het Engels van vele Vietnamezen is het geen overbodige luxe om een iemand die Vietnamees spreekt mee te nemen.
Na goed en wel geinstalleerd te zijn, was het tijd voor een bespreking. Waar mijn invulling in eerste instantie beperkt zou blijven to Ho Chi Minh wil de partner hier ook graag dat ik ondersteuning ga geven in Hanoi. Dus mogelijk zit ik volgende week in het vliegtuig naar Hanoi (toch anderhalf uur vliegen).
De partner had besloten om het team mee uit te nemen voor een lunch zodat ik kon kennis maken met een aantal van de teamleden. Meteen werd er aan 1 van de Vietnamezen gevraagd of zij tijd had (eigenlijk niet). Daarna werd een tweede gevraagd (die had eigenlijk ook geen tijd), maar ze moesten toch allebei mee. Er moesten namelijk Vietnamezen mee om te kunnen bestellen aangezien de partner zelf geen Vietnamees spreekt.
Na de lunch terug op kantoor was het tijd voor een bezoekje aan het toilet. Daar viel mijn mond weer open van verbazing. Zo’n fancy toilet had ik nog nooit gezien. Je kon de kracht van het water instellen waarmee er gespoeld werd en het toilet had zelfs een verwarmde toiletbril met een speciale stand voor dames en 1 voor de gevoelige huid. Dat lijkt me nu echt iets wat erg hard nodig is (een verwarmde toiletbril in een land waar het ongeveer het hele jaar door 25 graden of warmer is en in tegenstelling tot Singapore niet de hele dag de airco gillend hard aanstaat. Nadeel is wel dat Vietnamezen gemiddeld een stuk kleiner zijn en dus de toiletten voor mij zo laag zijn dat het ook niet echt comfortabel zit.
’s Avonds besloten dat het wel zinnig was om een Vietnamese mobiel (simkaart) aan te schaffen aangezien ik hier toch wel een paar weken zit. Dan wordt er meteen weer iemand opgetrommeld om voor mij een helm te regelen en iemand die met mij een mobiel gaat kopen. Vervolgens werd me dus een lift aangeboden door een collega die de stad erg goed kent. Dus wij met zijn 2’en op de scooter door de avondspits van Ho Chi Minh. Nu kan ik jullie vertellen dat dat een hele aparte ervaring is om bij een vrouwelijke collega van net 1 meter 60 en nog geen 50 kilo achter op de scooter te stappen en dan kris kras door het verkeer en er tegenin door de spits van Ho Chi Minh. Wonder boven wonder ging alles goed en heb ik mijn simkaart kunnen kopen. Daarna werd ik afgezet bij mijn hotel.
Even omgekleed en daarna met 2 andere collega’s gaan eten in een Koreaans restaurant. Koreaans is heel apart eten. Dat is meer barbeque’en aan tafel. Vervolgens vouw je het vlees in slablaadjes waarna we het in een sausje konden dippen. Daarna hebben we nog wat Kimchi (soep) gegeten met Koreaanse rijstwijn.
Daarna nog een rondje door de stad gelopen. Wat al snel opvalt in vergelijking met Singapore is dat er niet of nauwelijks hoogbouw is hier. De stad is rommelig en een stuk minder schoon. Overal in de stad wordt gebouwd, wat het er nog rommeliger opmaakt en het loopt qua ontwikkeling zeker 5-10 jaar achter op een stad als Singapore en waarschijnlijk nog wel meer. De politieke invloed van het communisme is ook heel duidelijk aanwezig.
Aan de andere kant is het ook weleens prettig om in een land te zijn waar er in heel het land (in ieder geval in Ho Chi Minh), maar 1 KFC (Kentucky Fried Chicken) is en 1 Pizza Hut (die pas vrij recent geopend is). Verder zijn er geen outlets van Mc Donalds, geen Burger King en geen Starbucks.
In tegenstelling tot Singapore, met name door het verkeer en de vele scooters en het chaotische verkeer is het wel een stad die qua gevoel veel meer leeft. Het is echt een land wat vooruit wil en zich wil ontwikkelen en wat zeker nog een paar inhaalslagen kan maken.
No comments:
Post a Comment