Nadat ik teruggekomen was in Singapore was er al sprake van dat ik nog een keer terug zou gaan naar Hanoi. De bedoeling was dat ik 2 weken zou blijven in Singapore en daarna voor 2 weken terug zou gaan. Echter er waren al clientbesprekingen gepland voor een project voor een grote Koreaanse klant waar men mijn hulp goed bij kon gebruiken.
Dus dacht ik laat ik opperen of ik er miscchien heen moet vliegen om die meetings bij te wonen. Dan kon ik mooi erheen vliegen, een weekje blijven, een weekje in Singapore en dan nog 2 weken gaan. Alleen dat pakte niet zo uit zoals ik gehoopt.
Na wat heen en weer sms’en met mijn baas (verbazend wat hier allemaal per sms gaat) besloot hij dat het goed was dat ik de besprekingen bij zou wonen en dan maar meteen voor 2-3 weken zou blijven. Nu was ik er niet heel erg op gebrand om 3 weken te gaan, aangezien het leven in een hotel op zich niet verkeerd is, maar 3 weken zonder gym en zwembad gaat me redelijk op mijn zenuwen werken.
Maar goed aangezien hij vond dat ik moest gaan, heb ik het grootste deel van de zondag op kantoor doorgebracht om alles te regelen en maandag (wat een nationale feestdag was in Singapore) zat ik in het vliegtuig naar Hanoi om daar vervolgens op het kantoor te gaan werken.
Ik had deze keer uitdrukkelijk gevraagd om een hotel met een gym en een zwembad. Dat was lastig, want de enige 2 hotels waar men uit kan kiezen (alle hotels voor grote steden waar wij mogen overnachten zijn voor heel Azie vastgelegd). Dus daar moest van afgeweken worden. Als men ergens niet van houdt in Azie is het van ergens van afwijken of uitzonderingen. Maar goed, men had een hotel gevonden met de vraag of ik even wilde kijken of iets was en of ik een standard of een Deluxe kamer wilde. Nou daar begon het probleem al aangezien internet weer niet mee werkte.
Vriendelijk gevraagd of ik de PC van de secretaresse mocht gebruiken en gekozen voor de iets duurdere Deluxe kamer. Of ik dat dan wel even per email wilde bevestigen. Niemand wil hier namelijk ergens verantwoordelijkheid voor nemen. Immers als ik het mail, voeren zij alleen mijn beslissing uit. Een half uur later krijg ik een mailtje met daarin iets in de trend van: “overeenkomstig de policy hebben wij voor u een standaard kamer geboekt”. Het eerste wat in me op kwam was, waarom ze dan toch in hemelsnaam vragen aan mij wat voor kamer ikwil als ze toch alleen de goedkoopste boeken.
Maar goed ’s avonds maar besloten eens bij het zwembad en de gym te gaan kijken. Het zwembad is een farce en de gym is nog erger. Alle apparaten zijn al van ellende uit elkaar gevallen of staan op het punt om dat te doen als je ze aanraakt. Ik denk dat als mijn opa’s nog zouden leven zij zouden zeggen dat deze apparaten zelfs van voor hun tijd geweest zijn en dan toch het lef hebben om te adverteren dat je een geweldige gym hebt met topapparaten. Misschien is het top volgens Vietnamese standaarden. Ik heb geen idee. Vietnam heeft in ieder geval nog een lange weg te gaan op vele gebieden. De kamer is verder goed en netjes. Daar is niks op aan te merken.
Dus dacht ik laat ik opperen of ik er miscchien heen moet vliegen om die meetings bij te wonen. Dan kon ik mooi erheen vliegen, een weekje blijven, een weekje in Singapore en dan nog 2 weken gaan. Alleen dat pakte niet zo uit zoals ik gehoopt.
Na wat heen en weer sms’en met mijn baas (verbazend wat hier allemaal per sms gaat) besloot hij dat het goed was dat ik de besprekingen bij zou wonen en dan maar meteen voor 2-3 weken zou blijven. Nu was ik er niet heel erg op gebrand om 3 weken te gaan, aangezien het leven in een hotel op zich niet verkeerd is, maar 3 weken zonder gym en zwembad gaat me redelijk op mijn zenuwen werken.
Maar goed aangezien hij vond dat ik moest gaan, heb ik het grootste deel van de zondag op kantoor doorgebracht om alles te regelen en maandag (wat een nationale feestdag was in Singapore) zat ik in het vliegtuig naar Hanoi om daar vervolgens op het kantoor te gaan werken.
Ik had deze keer uitdrukkelijk gevraagd om een hotel met een gym en een zwembad. Dat was lastig, want de enige 2 hotels waar men uit kan kiezen (alle hotels voor grote steden waar wij mogen overnachten zijn voor heel Azie vastgelegd). Dus daar moest van afgeweken worden. Als men ergens niet van houdt in Azie is het van ergens van afwijken of uitzonderingen. Maar goed, men had een hotel gevonden met de vraag of ik even wilde kijken of iets was en of ik een standard of een Deluxe kamer wilde. Nou daar begon het probleem al aangezien internet weer niet mee werkte.
Vriendelijk gevraagd of ik de PC van de secretaresse mocht gebruiken en gekozen voor de iets duurdere Deluxe kamer. Of ik dat dan wel even per email wilde bevestigen. Niemand wil hier namelijk ergens verantwoordelijkheid voor nemen. Immers als ik het mail, voeren zij alleen mijn beslissing uit. Een half uur later krijg ik een mailtje met daarin iets in de trend van: “overeenkomstig de policy hebben wij voor u een standaard kamer geboekt”. Het eerste wat in me op kwam was, waarom ze dan toch in hemelsnaam vragen aan mij wat voor kamer ikwil als ze toch alleen de goedkoopste boeken.
Maar goed ’s avonds maar besloten eens bij het zwembad en de gym te gaan kijken. Het zwembad is een farce en de gym is nog erger. Alle apparaten zijn al van ellende uit elkaar gevallen of staan op het punt om dat te doen als je ze aanraakt. Ik denk dat als mijn opa’s nog zouden leven zij zouden zeggen dat deze apparaten zelfs van voor hun tijd geweest zijn en dan toch het lef hebben om te adverteren dat je een geweldige gym hebt met topapparaten. Misschien is het top volgens Vietnamese standaarden. Ik heb geen idee. Vietnam heeft in ieder geval nog een lange weg te gaan op vele gebieden. De kamer is verder goed en netjes. Daar is niks op aan te merken.
De home trainer
De Loopband
Iets wat eens een loopband geweest moet zijn
Dit heeft iets weg van een cross trainer (langlauf apparaat)
De rest van de "top" gym
Een gunstige foto van een deel van het overdekte zwembad
Wat wel grappig is, zijn de dingen die je hier zit (dat geldt ook in mindere mate voor Singapore). In zwembaden (zowel hier als in mijn appartementencomplex) dat volwassenen elkaar leren zwemmen.
Wat overigens meer en meer opvalt is dat het verschil tussen arm en rijk in Vietnam echt giga groot is. Er is echt een hele generatie ontzettend rijk. Daarnaast is er een tweede generatie (vaak hebben de ouders door hard werken iets moois opgebouwd) die de waarde van het geld niet kent. Zij worden naar de beste buitenlandse universiteiten gestuurd en komen terug in een gespreid bed. Krijgen een zeer goed betaalde baan en hebben het daardoor relatief eenvoudig. Als je goed oplet zie je hele schokkende verschillen, zeker als het je lukt om wat contacten te leggen met Vietnamezen.
Het is in ieder geval leuk om weer terug te zijn. Zeker nu ik deze keer wat meer van Hanoi kan zien nadat ik vorige keer redelijk wat van Ho Chi Minh en omstreken heb kunnen zien.
No comments:
Post a Comment