Tuesday, September 22, 2009

Hashing in Hanoi

Na even gezocht te hebben op internet wat er aan hashing mogelijkheden in Hanoi waren, vond ik al vrij snel dat er 1 hash was in Hanoi en wel op zaterdag. Dus in de taxi naar de vertrekplaats waarom 14.00 stipt de bus zou vertrekken.

We vertrokken vanaf de Amerikaanse club. De bus was een of ander oud barrel met deuren die niet meer dicht gingen, maar goed het volstond.

Het leuke van Hash’en is dat je het overal kunt doen en dat het voornamelijk expats zijn die een excuus zoeken om bier te drinken, dus je komt vrij snel in contact met andere mensen. Al vrij snel onstond er in de bus een levendige discussie tussen een Duitser die al 20 jaar in Vietnam woont en lid was van de Hash, een Amerikaan die net een week hier was en les gaat geven op een school (IT) een andere Amerikaan uit San Francisco (oorspronkelijk een Welshman) die een aantal weken aan het rondreizen was in Azie en mijzelf. Het is meteen een mooie gelegenheid om wat meer te weten te komen over het land en de verhalen achter de mensen zelf.

Velen hebben namelijk een verhaal, een motivatie of een reden waarom ze hun thuisland verlaten hebben en de wijde wereld zijn gaan verkennen. In sommige verhalen herken je wat meer van jezelf dan in andere, maar het blijft altijd leuk om naar te luisteren. De verwachting was dat er ongeveer 100 man zou zijn, maar we kwamen niet verder dan een man of 35.

Het eerste deel van de hash was redelijk heuvelachtig en redelijk gevarieerd terrein met erg mooi uitzicht op sommige plaatsen. Ook hier is de hash gesplitst in een route voor de hardlopers en een route voor de wandelaars. De markering was een stuk beter dan in Ho Chi Minh. Halverwege was er een drinkstop, maar daar was de makering een beetje ongelukkig omdat deze bergop lag en halverwege de berg de wandelhash en de runnershash bij elkaar kwamen. Helaas hebben sommige lopers de markering van de wandelaars gevolgd in het laatste stuk. Dus moesten we gaan zoeken. Toen ik terugkwam was het grootste deel van de lopers al weer vertrokken. Dus stond ik daar met mijn goed fatsoen. Ik was ze gaan zoeken en nu hadden ze mij daar achtergelaten. De wandelaars waren er nog wel en er werd ons verteld (de 2 eerder genoemde Amerikanen waren er ook nog als lopers) dat de lopers een lus zouden maken en dan terug zouden komen op de plek waar de drinkstop was om vervolgens aan het laatste stuk te gaan beginnen. De verhalen waren gemengd. Enkelen van de wandelgroep hadden namelijk gezegd dat de lopers terug zouden komen, maar een iemand beweerde bij hoog en laag van niet. Het grappige is dat Aziaten onder elkaar dan ook niet heel subtiel zijn aangezien de een letterlijk tegen de ander zei dat ze haar mond moest houden aangezien ze er geen verstand van had. Over gezichtsverlies gesproken ;-).

Inmiddels was het redelijk geen regenen met onweer erbij dus we begonnen ons enigszins ongemakkelijk te voelen aangezien we echt in de “middle of nowhere” waren en er alleen wat Vietnamse kinderen om ons heen waren waar je ook niet ech teen gesprek mee kunt voeren maar waarvoor jij blijkaar een of andere attractie of bezienswaardigheid bent. Net toen we besloten hadden zelf alvast maar te gaan lopen in de richting waarvan we dachten dat we heen moesten kwam de eerste loper eraan. Hij liep echter ver vooruit want de rest van de groep was in de verste verte niet te bekennen.

Het tweede deel van hash was ook weer zeer gevarieerd en voerde ons langs rijstvelden, zandpaadjes en afgelegen huizen/dorpjes met wederom op sommige plekken een bijzonder mooi uitzicht.

Het mooiste moment van de hash is voor mij altijd als het einde in zicht is. Dan weet namelijk dat er heerlijk gekoeld drinken staat te wachten, wat na meer dan anderhalf hardlopen in deze condities (hoge temperatuur en luchtvochtigheid) echt heerlijk is. Na de run was er de gebruikelijke circle. Deze was nog iets beschaafder dan degene in Ho Chi Minh.

Terwijl we lekker van ons drankje stonden te genieten kwamen er ineens 2 Vietnamezen aangelopen waarvan er 1 flink bloedde (gat in zijn hoofd). Er werd beweerd dat het de buschauffeur was maar niemand scheen hem als zodanig te herkennen. Echter nietmand wilde hem aan zijn lot overlaten, dus de EHBO doos werd te voorschijn gehaald en de alles werd netjes schoongemaakt. Het bleek later inderdaad dat he de buschauffeur was. Blijkbaar had hij enkele biertjes gedronken terwijl wij gingen lopen waarna hij was gaan slapen in de bus. Blijkbaar is hij wakker geworden dan wel wakker geschrokken en zijn hoofd enorm gestoten want het was een redelijke wond.

Het klinkt bizar (en dat is het eigenlijk ook) een bus besturen, bier drinken, slapen en vervolgens de bus weer terugrijden. Slapen doen mensen hier overigens overal. Zelfs op de drukste wegen in de stad kunnen mensen of op een stoeltje op het trottoir of een geparkeerde scooter liggen te slapen. Je raakt er aan gewend na een tijdje.

Op de weg terug hadden we in de bus nog een hele levendige discussie over cricket. Tja je gaat rare dingen doen als je 4 weken op een hotelkamer zit er er buiten Vietnamese zenders niet veel anders op TV is dan cricket.

Het was een mooie afsluiting van een mooie run en een leuke zaterdag.

No comments:

Post a Comment