Monday, July 5, 2010

Beijing

Nadat ik mijn visum en vliegticket opgehaald had, was het de dag erop tijd om naar China te gaan. Vroeg opgestaan en een ochtendvlucht van Hong Kong naar Beijing (08.30). Dat komt neer op opstaan om 05.00. Douchen, ontbijten, aankleden en op naar Central om in te checken en vervolgens de trein te pakken naar het vliegveld.

De vlucht was redelijk ok. We hadden de keuze uit noodles of een omelette en een worstje. In Azie kies ik eigenlijk altijd voor de noodles. Echter ik vraag me af of dat een verstandige keuze was. De noodles kon ik identificeren. De groente ook, maar ik ben nog steeds in dubio of het nu vlees of vis (inktvis) was wat erbij in het bakje zat of dat het mogelijk een combinatie van beide was. Niet echt een succes in ieder geval.

Het Engels van de stewardessen was ook niet echt om over naar huis te schrijven zodra het buiten de standard dingen kwam (eten, drinken, etc). Ik let nooit heel erg op in het vliegtuig (die videos heb ik inmiddels wel gezien en het Engels van de piloten is ook vaak dramatisch) dus ik was dan ook erg verbaasd toen ik aan een van de stewardessen vroeg wat de ETA (Expected Time of Arrival) was en ze me aankeek alsof ze het in Keulen horde donderen. Ergens vond ik het wel grappig. Het bevestigt namelijk mijn idée dat afkortingen gebruikt worden voor een gebrek aan inhoud.

Eenmaal aangekomen in Beijing was de luchthaven een verademing en een verrassing in positieve zin. Erg groot, modern, ruim, licht en vooral schoon. Tot en met de douane ging alles goed. Daarna dacht ik slim te zijn en bij de “Tourist Office” te gaan vragen waar ik heen moest. Ik had namelijk een Westers adres gekregen en ik was benieuwd naar waar dat precies is. De eerste vraag die ik kreeg was of ik geen Chinees adres had. Nee natuurlijk had ik dat niet. Dat was nu juist de reden dat ik mijn licht op wilde steken bij de “Tourist Office”. Echter zij konden me niet verder helpen. Schokkend!

Hoogst verbaasd en licht geirriteerd vervolgde ik mijn weg richting de taxi’s. Toen ik de taxichauffeur het adres gaf werd hij ook niet echt vrolijk van het feit dat ik geen adres had in het Chinees en daarnaast niet vloeiend Chinees sprak aangezien hij geen Engels sprak. Op dat moment biedt een mobiele de uitkomst. Het nummer van het hotel gebeld en vervolgens de telefoon aan de taxichauffeur gegeven en na wat heen en weer gegil, wist hij blijkbaar waar hij heen moest.

Beijing is in geen enkel opzicht vergelijkbaar met wat ik in andere steden gezien heb. Het zo intens groot dat het bijna beangstigend is. Overal 5-baans snelwegen de stad in en uit en nog staan ze allemaal vol. Wat overigens wel goed is, is dat alles op de borden zowel in het Chinese schrift als Westers schrift staat aangegeven.

Eenmaal op de snelweg begon het na een aantal kilometers. Ring nr. 9 nog 15 km. Ring nr. 8 nog 25 km en Ring nr. 7 nog 40 km. Zover ik kon zien liggen er 9 ringwegen rondom Beijing en liggen alle ringwegen ongeveer 10-20 km uit elkaar. Werkelijk bizar. Het hotel lag in de buurt van ringweg 4 op loopafstand van het olympisch dorp.

Beijing is een stad met 2 gezichten. Het heeft heel veel cultuur, maar het is ook erg uitgestrekt en moeilijk om te bereizen om dat het heel erg groot is en veel mensen beperkt tot geen Engels spreken. Ik kon ook geen echt “stadscentrum” ontdekken. Echter wat me wel verbaasde is dat Beijing relatief schoon is. De straten waren schoon en het spugen op straat viel ook erg mee.

‘s Avonds hebben we een taxi gepakt naar Sichuan restaurant op advies van 1 van mijn Chinese collega’s. Sichuan is 1 van de 8 verschillende keukens die China kent en meteen ook de meest pittige. We waren wat aan de laten kant (21.30) en het restaurant was al voor een deel aan het opruimen, maar er werd zonder probleem een tafeltje voor ons klaargemaakt. We waren de enige 2 niet Aziaten in een verder goed gevuld (in ieder geval de tafels die nog bezet waren) wat meestal een goed teken is.

Grappig is het allemaal zo weinig kost. We lieten ons 4 gerechten aansmeren, wat natuurlijk veel te veel is, maar goed Chinezen eten nu eenmaal anders dan wij. Chinezen bestellen meestal veel en veel te veel, maar nemen dan wat overblijft mee naar huis. Het eten was erg lekker en erg pittig. Ik vroeg nog om een glaasje Bai Jiu (spreek uit als Bai Djoo), Chinese wijn. Het smaakt echter meer naar wodka of tequila dan naar wijn, maar goed we hebben allebei een slokje geprobeerd en het daarna maar gelaten voor wat het was omdat het gewoon te sterk was. Lokale cultuur moet tenslotte proberen zoveel mogelijk elementen van de locale cultuur te ervaren. Voor al het eten en drinken waren we uiteindelijk iets minder dan omgerekend 16 Euro kwijt. :-)

Daarna in de taxi terug naar het hotel. Daar nog een wijntje gedronken om vervolgens te gaan slapen.



Air China, China's grootste luchtvaartmaatschappij




De douane op Beijing Airport



Een beeld van Beijing



De omgeving van het hotel

Het hotel waar we verbleven


Richting het olympisch dorp



Het olympisch stadion, beter bekend als het bird's nest.

No comments:

Post a Comment