Nadat alles geregeld was en alle tickets geboekt waren het dan tijd om te gaan. Ik had het afgelopen jaar redelijk wat gevlogen en redelijk wat miles kunnen sparen. Dus besloten mezelf te trakteren op een upgrade naar business class voor de heenvlucht.
Nu mag ik niet liegen. De upgrade was bittere noodzaak. Ik boek namelijk al mijn vluchten bij een Star Alliance maatschappij zodat ik ook miles kan sparen. Er was met Singapore Airlines in de week dat ik wilde vertrekken (week van 15 juli) en zowel in het laatste deel van de week ervoor als in het eerste deel van de week erna geen enkele vlucht naar Brisbane, Sydney, Melbourne, Adelaide, Queenstown, Auckland, Wellington en Christchurch. Het enige wat beschikbaar was, was een upgrade naar business class op basis van miles naar Melbourne op de 15e juli. En dan te bedenken dat Singapore Airlines 4 keer per dag naar Sydney vliegt vanuit Singapore en 2 tot 3 keer per dag naar Melbourne afhankeijk van de dag. Alles zat vol!
Die dus maar geboekt. Ik kon niet eerder weg, want in de dagen ervoor had ik nog bezoek en alles wat ik zou moeten wachten zou ten koste van mijn reis gaan. Het was toch wel een beetje raar met je laatste hebben en houwen (de rest was al ingepakt door de verhuizers) naar het vliegveld te gaan. Ik heb die rit vaker gemaakt, maar dit was toch echt (voorlopig) de laatste keer. Dan besef je je ook ineens dat je nog verschillende dingen had willen doen (het integrated resort was nog niet helemaal af en had nog graag het dakterrasb bekeken wat de 3 torens verbindt), maar goed, what’s done is done.
Eenmaal op de luchthaven begon de ellende. Een hele rij balies om in te checken voor business class en nog moest ik wachten. Ik zal alvast sorry zeggen, want dit wordt verder een beetje een klaagzang van iemand die business class vliegt. Luxe went vrij snel. Dus jullie hebben nu de keuze, of verder lezen of wachten op de volgende posting ;-)
Als business class reiziger heb je het voordeel dat je toegang hebt tot de lounges. Nu heeft Singapore Airlines er twee op Changi Airport. De Krisflyer Gold lounge en de Silverkris Lounge. De Krisflyer Gold lounge is voor alle goldcard houders van partner airlines. De Silverkris lounge is voor business class en first class reizigers met Singapore Airlines.
Nu was ik redelijk aan de late kant, dus ik zou er niet heel erg lang gebruik van kunnen maken, maar goed toch besloten er even langs te gaan. Door al het last minute inpakken en afhandelen had ik namelijk nog niet kunnen eten. Aangekomen in de lounge kreeg ik de mededeling dat mijn vlucht ge-retimed was. We zouden nu dus niet om 23.35 vertrekken, maar om 01.00. Dit omdat we moesten wachten op een aantal passagiers die laat uit Shanghai binnen zouden komen. Ik kreeg een mooie briefje van dit alles mee ter bevestiging. Dus ineens had ik alle tijd in de lounge.
Echter het probleem was dat er maar 2 vluchten per dag met Air New Zealand van Melbourne naar Auckland gaan. Een sluit redelijk aan op de oorspronkelijke aankomsttijd en de andere vertrekt om 18.30, wat effectief een stop-over betekend van ongeveer 9 uur. Met de aansluitende vlucht had ik een stopover van een kleine 2 uur die nu gereduceerd werd tot een half uur.
Maar goed, een schietgebedje gedaan voor veel meewind in de hoop dat we in de lucht wat in konden halen. Ik wilde er ook tijdens de vlucht niet te veel over nadenken, dus stoel achterover, slaappillettje en ik heb van de 7.5 uur er toch zeker 5 goed geslapen. Daarna ontbeten en klaarmaken voor de landing. Tijdens het taxi-en moesten we nog wachten voor een Airbus A380 van Singapore Airlines die op het punt van vertrekken stond. Het zat dus allemaal niet mee.
Het vliegtuig werd zelfs aan de gate gezet naast het vliegtuig dat naar Auckland zou vliegen. Er stond ook netjes iemand te wachten op me van Singapore Airlines die me naar de volgende vlucht zou brengen. Echter in de lounge in Singapore werd me al verteld dat ik die vlucht niet zou halen en ze me wel op een andere vlucht zouden overboeken. Dat was nou net hetgene wat ik niet wilde horen. Men was gewoon te lui om er iets aan te doen. Je kunt altijd de telefoon oppakken en Air New Zealand informeren.
In Melbourne ging de frustratie nog even door. Toen we bij de transfer gate aankwamen was er geen security personneel. Je zou denken dat ze dit vooraf zouden regelen, maar nee, helaas. Toen er uiteindelijk iemand kwam, kreeg ik een hoop gezeur over een fles champagne die ik gesealed meegenomen had. Die wilde ze afpakken omdat ik die zo niet mee mocht nemen. Dat iemand daar in Singapore dan niet iets van zegt. De dame van Singapore Airlines gaf nog wel wat commentaar, maar dat bleek aan dovemansoren gericht. Eerst ging ze 20 passagiers van Jetstar (een lowcost airline) scannen voor ze eens na ging denken wat met die fles champagne te doen.
Ik wil geen groffe taal gebruiken hier op mijn blog, maar ik vond het allesbehalve gepast dat iemand die business class vliegt, moet wachten op 20 passagiers van Jetstar. Zeker als een bedrijf als Singapore Airlines redelijk wat meer berekent voor tickets in vergelijking met normale airlines en zeker vergeleken met lowcost airlines. Dan verwacht ik niet dat als ik naar een transfer gate gebracht word, dat de dame dan zodra we voor de deur staan ze nog eens moet gaan bellen met haar telefoon om te vragen waar de security is. Dat terwijl ze ook een walkie talkie heeft. Men kan tot op de minuut nauwkeurig bepalen wanneer een vliegtuig binnenkomt. Dus je verwacht dat dat geregeld is.
Uiteindelijk bleek dat mijn fles champagne ingepakt moest worden in een doos en dan ingecheckt moest worden. Dan zou het goed zijn. Singapore Airlines had me verzekerd dat ze voor mijn baggage zouden zorgen omdat die meteen doorgelabeld was voor Auckland. Door al deze flauwekul, miste ik mijn aansluitende vlucht dus net. De gate ging zo ongeveer voor mijn neus dicht. Blijkbaar kan Singapore Airlines wel een vlucht anderhalf uur laten wachten op passagiers die binnenkomen uit China, maar ze kunnen niet een partner airline 10 minuten laten wachten. Ze namen niet eens de moeite om te proberen er iets aan te doen.
Goed, als troost mocht ik dan in de lounge wachten. Eerlijk is eerlijk, de lounge van Singapore Airlines in Melbourne is een aanfluiting, net zoals de lounge van Singapore Airlines in Amsterdan. En zeker als het vooruitzicht is dat je daar 8 uur moet gaan zitten wachten, wordt het er niet beter op. Zeker niet als je al bij binnenkomst begroeten met: “Oh dus jij bent degene die zijn vlucht gemist heeft.”
Er was niet echt iets fatsoenlijks te eten of te drinken en ik kon de luchthaven niet uit, omdat ik geen visum had. JA, ook voor Australie heb je blijkbaar een visum nodig. Jammer dat niemand je dat dan even van te voren vertelt.
Rond 15.00 sloot de lounge van Singapore Airlines. Blijkbaar was dat het moment dat de laatste vlucht van Singapore Airlines vertrok, dus mocht ik naar de lounge van Air New Zealand. Die was een stuk beter en een stuk aangenamer. Luxe stoelen, beter eten en drinken, meer variatie, maar goed na een uur of 6 rondhangen in een lounge gaat alles vervelen.
In ieder geval waren ze zo aardig geweest om me te helpen met het aanvragen van mijn visum voor wanneer ik terug zou komen naar Australie en hadden ze me belkaarten gegeven om mijn vriend in Nieuw Zeeland te bellen aangezien hij iemand zou sturen om mij op te halen van het vliegveld.
Toen kwam eindelijk het moment van de boarding call. Echter het leed was nog niet geleden. Toen ik bij de gate aankwam, bleek dat Singapore Airlines me wel omgeboekt had, maar niet had ingecheckt. Dat moest dus nog even ter plekke gebeuren en men moest ook nog op zoek naar mijn baggage, maar uiteindelijk kreeg ik de boodschap mee dat alles in orde was.
Het was even wennen van Singapore Airlines business class naar Air New Zealand economy class, maar het pilletje deed zijn werk weer. Aangekomen in Auckland bleek dat de gifbeker nog niet leeg was. Ik stond te wachten op mijn bagage en die kwam maar niet. Toen uiteindeiljk de laatste koffers 3 keer voorbij gekomen waren toch maar naar de bagagebalie van Air New Zealand gelopen om te vragen waar mijn bagage was.
Toen bleek dat mijn bagage nog in Melbourne stond. Die klojo’s (excusez le mot) hebben dus 8 uur de tijd gehad om me om te boeken, in te checken en mijn bagage op de juiste vlucht te krijgen en niks was uiteindelijk gedaan of in ieder geval goed genoeg gedaan. Wat een deceptie. Toen ik uiteindelijk door de douane ging moest ik ook alle codes van mijn koffers achterlaten. Ze scannen namelijk alles tot in den treure hier aangezien ze bang zijn dat je ziekteverwekkers meebrengt. Zeker toen ik zei dat ik hardloopschoenen in de koffer had zitten. Na een half jaar hashen zijn die schoenen zo vies en goor als het maar zijn kan, maar zij willen ze zien, steriliseren ze, maken je schoenen schoon, pakken ze terug in en geven je je koffer weer mee.
Eenmaal buiten op zoek naar mijn chauffeur, maar jullie raden het al. Als het misgaat, gaat ook alles mis. Geen chauffeur. Ik had mijn telefoonabonnement opgezegd dus ook geen mogelijkheid meer om mobiel te bellen. De telefoonshop was dicht rond 01.00. Dus ik kon ook niet mobiel bellen.
Uiteindelijk maar geld uit de muur getrokken, wat gewisseld zodat ik mijn vriend kon bellen en daarna en taxi gepakt naar zijn adres. De koffer zou de volgende dag op de eerstvolgende vlucht geplaatst worden en zou tegen de avond bezorgd worden. Daar sta je dan, in Nieuw Zeeland, zonder bagage, zonder douchespullen, in de winter en zonder warme kleren. Een beter begin kun je je bijna niet voorstellen. Voordeel is wel dat het bijna niet veel slechter kan. Hopelijk heb ik hiermee alle ellende gehad voor de komende 4 weken en wordt het vanaf nu alleen maar beter. Ik zal jullie in ieder geval op de hoogte houden van al mijn ervaringen in “Down Under”.
No comments:
Post a Comment