I did it!!

Bungiejumpen is blijkbaar onstaan in Nieuw Zeeland. AJ Hackett is de grote man hierachter. Onder deze naam kun je 3 jumps doen in Queenstown. Je kunt springen vanaf de Kawarau Bridge. Dit was de eerste bungie in Nieuw Zeeland. Een sprong van 43 meter en je kunt het zo laten uitrekenen dat je kopje onder gaat in het water alvorens je weer naar boven gaat. Met temperaturen van tussen de 2 en 10 graden boven 0, heb ik daar toch maar voor bedankt. Dat terwijl ik altijd geroepen heb dat als ik het zou doen, ik een sprong van 100 meter wilde maken en met mijn hoofd in het water terecht zou willen komen.

Daarnaast is er de hoogste sprong van Queenstown. Je springt op een hoogte van 400 meter boven Queenstown en hebt een sprong van 47 meter (The Ledge). Tot slot heb je de Nevis. Dit is de hoogste bungie in Nieuw Zeeland met een sprong van 134 meter en een vrije val van 8.5 seconde.

Nu heb ik altijd geroepen dat bungiejumpers in principe suicidaal zijn. Je springt namelijk van een hoogte waarvan je, als het fout gaat, zeker weet dat je dood bent. Je vertrouwt er dus op dat het elastiek en de medewerkers hun werk goed doen.

Maar goed nu ik toch in Nieuw Zeeland ben, moest het er maar van komen en dan meteen maar goed ook. Dus meteen de sprong van 134 meter genomen. Onderweg werd ik toch een klein beetje zenuwachtig, maar goed hoort erbij en het wisselde af met momenten van extreme kalmte.



De shop in Queenstown waar ik geboekt heb



Bewijs van inschrijving

Echter de bak waar je uit springt hangt tussen kabels boven een ravijn. Dat viel op zich nog best mee. Ik kreeg wel een beetje klamme handjes toen ik in de gondel over het ravijn naar het bakje moest, maar goed part of the deal.



De kabelbaan naar het station





Het station



De diepte waar je in springt

Je wordt vooraf ook een beetje bespeeld door die medewerkers. Er is geen refund policy. Dus als je niet springt, is het een duur busritje. Als je eenmaal zit, krijg je nog wat uitleg over hoe en wat je moet doen na je sprong. Je wordt namelijk zowel aan een harnas als aan je benen vastgebonden. Zodra je dan min of meer uitgeveerd bent, moet je een koordje los trekken. Dit trekt een pinnetje uit gesp waar je mee aan je benen vastgebonden bent. Hierdoor kantel je dus waardoor je niet meer aan je benen, maar aan je harnas hangt.

In het bakje had ik er op zich niet zoveel moeite mee met de hoogte. Ik zag er wel een om me heen echt bang worden. Dan komt het moment waarop je ingegespt en aangehaakt wordt. Hoe ik uiteindelijk naar het springpunt toeloop ziet er wat schlemielig uit, maar het is ook niet makkelijk als beide enkels vastgebonden zijn en dat elastiek weegt ook niet niks.

Het moeilijkste moment vond ik zelf, om toen ik op het randje stond er ook daadwerkelijk af te springen. Dan is het toch best diep, maar goed geen refund policy. Dus god zegene de greep, vrouwen en kinderen eerst en toch gesprongen. Ze duwen je namelijk niet.

Als je eenmaal gaat, stelt het niet zoveel meer voor. Zeker als je de eerste versnelling gehad hebt, ga je daarna gewoon naar beneden en is het over voor je er erg in hebt.

Helaas kreeg ik het pinnetje niet los dus bleef ik ondersteboven hangen toen ze me omhoog hijsten terug het bakje in. Dat was niet erg fijn, maar ook dat hoort erbij

Alles is in ieder geval op foto en DVD vastgelegd voor het nageslacht.

http://www.ididit.co.nz/

http://www.ididit.co.nz/ididit/profile/4134?action=viewvideo&id=57197
Mijn sprong