Weer naar Bangalore

Net terug uit Dubai, had ik welgeteld 12 uur om mijn koffer om te wisselen en me op te maken voor een trip naar Bangalore. Ik was er al een keer eerder geweest, dus ik wist wat me te wachten stond. Alleen de ellende begon al voor we vertrokken. De secretaresse was namelijk vergeten om het vervoer van het vliegveld naar het hotel te regelen. We verbleven dit keer ook in een ander hotel dan de vorige keer.

Dat hebben we op de valreep dan zelf nog maar even geregeld. Het hotel stond goed aangeschreven dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Het was een zeer kleinschalig complex en de vreugde was van korte duur aangezien bij mijn collega op de kamer eea niet schoon was en niet werkte. Tot overmaat van ramp werd er ook een kakkerlak op de kamer aangetroffen. Ik voelde hem al aankomen. Hier zouden we niet lang blijven.

Mijn collega heeft binnen het bedrijf aan de bel getrokken en we zouden overgeplaatst worden naar een ander hotel. Echter we moesten wel nog even naar kantoor. Zowel overplaatsen naar een ander hotel als een taxi vinden was nog geen sinecure aangezien er een vliegshow was.

De hotelmanager zou wel even iets regelen. Vooraf een prijs afgesproken van 500 Rupees. Toen we echter bij het kantoor aankwamen, wilde de chauffeur 1000 Rupees hebben, met een heel zielig verhaal over hoe druk het was. Hier kan ik dus slecht tegen. Ik zou het heel makkelijk kunnen accepteren, bonnetje vragen en laten vergoeden, maar dit gaat tegen mijn principes in. Ze denken namelijk dat omdat je blank bent, je automatisch veel geld hebt en ze makkelijk een veelvoud kunnen vragen van de normale prijs. Ik heb hem toen heel duidelijk gemaakt dat ik daar niet van gediend was. Gezegd dat hij 500 kon krijgen en ik anders weg zou gaan. De auto uitgestapt, deur achter me dicht en zo de lobby ingelopen. Hij kwam wel meteen achter me aan. Nog eens gezegd dat het 500 was of anders niks. Hij nam de 500 aan en heeft nog wat verwenselijks geroepen in het Hindi, maar goed het zij zo.

Het hotel zou een bonnetje uitschrijven, maar de baas van de manager weigerde dat dus te doen omdat we niet van de officiele hotel taxi gebruik gemaakt hadden. Die was helemaal volgeboekt. Wat ze dan doen in India, is dan bellen ze een vriendje. Proberen ze je samen veel meer in rekening te brengen dan afgesproken en delen ze de winst.

Ik heb hierover een hartig woordje gesproken met de manager. Hij ontkende alles bij hoog en laag. Excuses vezinnen hebben ze daar tot een ware kunst verheven.

De laatste dagen hebben we doorgebtracht in een ander hotel. Daar moest de bagage door een security check en iedereen door een metaaldector. Natuurlijk! Er waren namelijk ambtenaren van het Amerikaanse Ministerie van Defensie en Amerikanen zijn bijna panisch als het op veiligheid en veiligheidsmaatregelen aankomt.

Verder was het erg leuk om te zien dat Bangalore in die paar maanden dat ik er niet geweest was al weer veranderd was. Het kantoor was ongeveer eens zo groot geworden en zag er een stuk frisser uit. Een van de avonden hebben we ook heerlijk gegeten in een traditioneel Indisch restaurant naast het kantoor.









Enkele foto's van het restaurant

India blijft nog steeds een land met enorme contrasten waar arm en rijk zo ongeveer naast elkaar leven. Zo waren we de laatste dag op een feestje uitgenodigd bij locals thuis. Toen we in de straat aankwamen was het een grote bende met een hoop vuilnis op straat. Daarnaast stonden huisjes die meer weg hadden van hutjes en her en der verspreid stonden verscholen achter grote muren en hekken niet onaardige optrekjes.

India is een land wat blijft verbazen iedere keer opnieuw.