Een nieuw jaar betekent nieuwe kansen en nieuwe uitdagingen. In werktermen betekent dat meestal een nieuw project. Voor mij staat er dit jaar een groot project op stapel, waarvan de eerste fase in Stuttgart zou zijn voor West Europa.
Na afronding van de eerste fase in West Europa, zal fase 2 in de Verenigde Staten plaatsvinden en fase 3 in China. Er is ongeveer 4 maanden uitgetrokken per fase en daarna opvolging en implementatie voor de andere regio’s. Dat zal dan nog een kleine 6 maanden in beslag nemen.
Het leuke is dat mijn team het grootste deel van het werk effectief zal uitvoeren. De teamleden van mijn team, de mensen die aan mij rapporteren, zijn gevestigd in verschillende landen in de wereld. Zo heb ik iemand aan mij rapporteren in Brazilie, 1 in Argentinie, 1 in de VS, 1 in Duitsland, 1 in Roemenie, 1 in India, 1 in China, 1 in Taiwan en 1 in Singapore.
Vanuit een managementoogpunt is het een redelijke uitdaging om een virtueel team te managen. Je moet er namelijk op kunnen vertrouwen dat mensen zelfstandig genoeg zijn en genoeg kennis en kunde hebben om relatief zelfstandig en zonder al te veel supervisie projecttaken uit kunnen voeren.
Het voordeel van dit project is dat ik eindelijk het grootste deel van mijn team fysiek samen zal hebben in 1 locatie. Met alle verschillende nationaliteiten wordt het dus een beetje de Verenigde Naties samen in Stuttgart.
Daarnaast was het voor de jongens uit Brazilie en Singapore helemaal een uitdaging omdat beiden niet gewend zijn aan temperaturen onder de 25 graden voor Singapore en 20 voor Brazilie. En dan te bedenken dat de temperaturen toen we in Stuttgart aankwamen dik onder het vriespunt lagen met temperaturen tot -/- 15 tot -/- 18 graden Celsius. Die 2 moesten dus eerst nog even warme kleren gaan kopen voor ze deze kant op kwamen. Het gaf overigens wel hele leuke foto’s.
Je ziet ook overigens wel hoe snel ze aan dat soort temperaturen gewend raken, want halverwege het project waren de temperaturen al opgelopen tot 15 graden met een uitschieter naar 20 en die zie je hen ook gewoon zweten en vragen of het raam open mag omdat het te warm is in de kantoorruimte.
Het grappige is ook wel om de cultuurverschillen te zien. Zo was er het plan om een “mannenavond” te plannen. Nu schijnt dat in iedere cultuur iets anders te betekenen. Iedereen was meteen enthousiast. De jongen die nu in Singapore woont komt oorspronkelijk uit India en had er al meteen zin. Enkele avonden eerder waren enkele mannen in het team namelijk al een avondje gaan sightsee-en en naar een museum geweest en daar had hij weer wel zin in.
Toen hem uitgelegd werd dat dat nou niet het idee voor een ideale “mannenavond” is, haakte hij overigens snel af. Het eigenlijke idee van een “mannenavond” was hem toch iets te “vrij” gezien zijn culturele achtergrond. Verder is het vaak erg humoristisch om te zien hoe 2 mensen hetzelfde woord of gezegde compleet verschillend interpreteren. We hebben dan ook als team heel wat afgelachen in Stuttgart en het belooft zeker veel goeds voor de rest van het project.
De mooiste quote was wel die van de jongen uit Brazilie in de taxi. Hij vroeg namelijk aan de chauffeur hoe groot de stad wel niet was, want hij zag continu hetzelfde bord langs de snelweg genaamd “Ausfahrt”. Dus zijn optiek moest dat dan toch wel een hele grote stad zijn. Toen het kwartje uiteindelijk viel kon ook hij er hartelijk om lachen.
Na afronding van de eerste fase in West Europa, zal fase 2 in de Verenigde Staten plaatsvinden en fase 3 in China. Er is ongeveer 4 maanden uitgetrokken per fase en daarna opvolging en implementatie voor de andere regio’s. Dat zal dan nog een kleine 6 maanden in beslag nemen.
Het leuke is dat mijn team het grootste deel van het werk effectief zal uitvoeren. De teamleden van mijn team, de mensen die aan mij rapporteren, zijn gevestigd in verschillende landen in de wereld. Zo heb ik iemand aan mij rapporteren in Brazilie, 1 in Argentinie, 1 in de VS, 1 in Duitsland, 1 in Roemenie, 1 in India, 1 in China, 1 in Taiwan en 1 in Singapore.
Vanuit een managementoogpunt is het een redelijke uitdaging om een virtueel team te managen. Je moet er namelijk op kunnen vertrouwen dat mensen zelfstandig genoeg zijn en genoeg kennis en kunde hebben om relatief zelfstandig en zonder al te veel supervisie projecttaken uit kunnen voeren.
Het voordeel van dit project is dat ik eindelijk het grootste deel van mijn team fysiek samen zal hebben in 1 locatie. Met alle verschillende nationaliteiten wordt het dus een beetje de Verenigde Naties samen in Stuttgart.
Daarnaast was het voor de jongens uit Brazilie en Singapore helemaal een uitdaging omdat beiden niet gewend zijn aan temperaturen onder de 25 graden voor Singapore en 20 voor Brazilie. En dan te bedenken dat de temperaturen toen we in Stuttgart aankwamen dik onder het vriespunt lagen met temperaturen tot -/- 15 tot -/- 18 graden Celsius. Die 2 moesten dus eerst nog even warme kleren gaan kopen voor ze deze kant op kwamen. Het gaf overigens wel hele leuke foto’s.
Je ziet ook overigens wel hoe snel ze aan dat soort temperaturen gewend raken, want halverwege het project waren de temperaturen al opgelopen tot 15 graden met een uitschieter naar 20 en die zie je hen ook gewoon zweten en vragen of het raam open mag omdat het te warm is in de kantoorruimte.
Het grappige is ook wel om de cultuurverschillen te zien. Zo was er het plan om een “mannenavond” te plannen. Nu schijnt dat in iedere cultuur iets anders te betekenen. Iedereen was meteen enthousiast. De jongen die nu in Singapore woont komt oorspronkelijk uit India en had er al meteen zin. Enkele avonden eerder waren enkele mannen in het team namelijk al een avondje gaan sightsee-en en naar een museum geweest en daar had hij weer wel zin in.
Toen hem uitgelegd werd dat dat nou niet het idee voor een ideale “mannenavond” is, haakte hij overigens snel af. Het eigenlijke idee van een “mannenavond” was hem toch iets te “vrij” gezien zijn culturele achtergrond. Verder is het vaak erg humoristisch om te zien hoe 2 mensen hetzelfde woord of gezegde compleet verschillend interpreteren. We hebben dan ook als team heel wat afgelachen in Stuttgart en het belooft zeker veel goeds voor de rest van het project.
De mooiste quote was wel die van de jongen uit Brazilie in de taxi. Hij vroeg namelijk aan de chauffeur hoe groot de stad wel niet was, want hij zag continu hetzelfde bord langs de snelweg genaamd “Ausfahrt”. Dus zijn optiek moest dat dan toch wel een hele grote stad zijn. Toen het kwartje uiteindelijk viel kon ook hij er hartelijk om lachen.
No comments:
Post a Comment