Momenteel leid ik voor mijn werkgever een globaal project met als doel verschillende processen binnen het bedrijf te optimaliseren en dan met name te kijken naar hoe bepaalde risico’s anders of beter controleerbaar zijn. Dit project duurt 12 maanden en is opgedeeld in 3 periodes van 4 maanden: 4 maanden in West Europa (Stuttgart), 4 maanden in de US (Raleigh) en 4 maanden in China (Beijing).
De US is enigszins gecompliceerd hier vanwege de visaproblematiek. Tot een paar jaar geleden kon je vrij naar de VUS reizen als Nederlander en moest je 2 formuliertjes invullen in het vliegtuig. Dat is enkele jaren geleden veranderd met de komst van ESTA. Als je nu naar de US wil, dien je je vooraf te registreren om een “ESTA visum” aan te vragen via een website. Nu is het de vraag of het eigenlijk wel een visum is want het valt onder het zogenaamde “visa waiver” programma, maar je moet er toch 14 USD voor betalen.
Het is ook niet helemaal duidelijk of ESTA nu alleen gebruikt kan worden voor prive of ook voor zakelijke doeleinden. Mijn werkgever heeft namelijk een hele duidelijke policy op dit gebied en dat is dat je niet zakelijk mag reizen op een niet zakelijk visum. Begrijpelijk, omdat zakelijk reizen op een persoonlijk visum tot redelijk wat problemen bij Immigration / Douane kan leiden.
Een ESTA visum is ook maar geldig voor 90 dagen. Dus als je langer in de VS wil blijven moet je tijdens die periode het land uit en weer in of een visum aanvragen. Nu is het altijd maar de vraag hoe moeilijk of makkelijk Immigration is in de US. Dus het zekere voor het onzekere genomen en een US visum aangevraagd. Een B1/B2 visum wat zowel voor werk als privedoeleinden gebruikt kan worden.
De aanvraag van zo’n visum, wat een rompslomp is dat zeg. Je moet je eerst online registreren. Vervolgens moet je een hele vragenlijst invullen met allerlei uiteenlopende vragen. Dat duurt, afhankelijk van hoe snel je bent ongeveer 1 tot 2 uur. Nu kan de procedure per land verschillen, maar aangezien ik mijn visum aanvroeg in Duitsland moest ik eerst op de website een PIN kopen a 10 USD. Deze had ik nodig om een afspraak te kunnen maken op het Consulaat in Frankfurt. Er waren slechts 3 alternatieven voor een B1/B2 visum: Frankfurt, Munchen en Berlijn. Frankfurt had de kortste wachtlijst. Dus voor Frankfurt gekozen. Vervolgens dien je online per bankoverschrijving 112 EURO over te maken en je dient een sponsorletter van het Amerikaanse deel van het bedrijf te krijgen. Verder heb je een kopie van je bankafschriften nodig om aan te tonen dat je financieel voor jezelf kunt zorgen daar en pasfoto’s. Tot slot dien je de vragenlijst uit te printen en de bevestiging die je krijgt als je de vragenlijst online indient. Dit hele pakket in tweevoud neem je dan mee naar het Consulaat.
De trip naar Frankfurt was iets meer dan 200 kilometer met de auto en de enige mogelijkheden waren 09.30 en 10.00. Dit omdat ik mogelijk tussentijds nog een trip moest maken voor het project hier afloopt en ik daar mijn paspoort voor nodig had.
Het was erg vroeg opstaan, maar de reis ging vrij voorspoedig en ik bereikte het Consulaat zonder problemen, maar daar begon het echter. Het consulaat lijkt wel een bunker of een veredeld legercomplex. Hoge hekken eromheen, overal beveiliging. Er werd aangeraden om niet eerder dan 15 minuten voor aanvang van je afspraak te arriveren. Ik had een afspraak om 10.00 en om 09.30 stond ik daar. Inmiddels had zich buiten al een rij gevormd en moest ik daar aansluiten om eerst een nummer te halen bij het loket buiten. Nu was het een stuk kouder dan ik gedacht had en had ik er geen rekening mee gehouden dat ik eerst buiten nog een half uur in de rij zou moeten staan koukleumen voor ik uberhaupt naar binnen mocht.
Toen ik eenmaal een nummertje had, mocht ik naar binnen naar de eerste security check. Alles inzake mobiele apparatuur: laptops, telefoons, tablets, etc is allemaal verboden om mee naar binnen te nemen en dien je buiten (in de auto) achter te laten.
Vervolgens word je doorgestuurd naar het volgende gebouw waar de grote wachtruimte en alle balies zijn. Inmiddels had ik wel zin in een kop thee. Dus ik had de hoop dat er wel iets van een koffiebarretje zou zijn of een Starbucks (het is tenslotte het Amerikaanse Consulaat). Er was alleen een kleine automaat, maar ik kon nergens theezakjes vinden. Toen werd me verzekerd dat deze mee zouden komen uit de automaat. Helaas dat was dus 1,20 EURO voor kartonnen beker met warm water. En dan vragen Amerikanen zich af waarom ze niet de meest geliefde mensen zijn. Ze zetten daar een kolossale bunker neer midden in de stad, alle procedures zijn zo omslachtig dat je er gek van wordt en als je dan eenmaal binnen bent, word je nog afgezet ook.
Eind goed, al goed en 2,5 uur en een aantal vragen van een de medewerkers later stond ik buiten, was mijn visum afgegeven en kon ik weer terug naar Stuttgart. Mijn paspoort zou opgestuurd worden in een envelop die je zelf mee moet brengen en zelf moet frankeren overigens. Maar goed ik ben nu ook de troste eigenaar van een US visum. Het mooie is overigens wel dat zo’n visum voor 10 jaar afgegeven wordt. Beetje jammer is het dan dat een Nederlands paspoort maar 5 jaar geldig is, maar dat terzijde.
De US is enigszins gecompliceerd hier vanwege de visaproblematiek. Tot een paar jaar geleden kon je vrij naar de VUS reizen als Nederlander en moest je 2 formuliertjes invullen in het vliegtuig. Dat is enkele jaren geleden veranderd met de komst van ESTA. Als je nu naar de US wil, dien je je vooraf te registreren om een “ESTA visum” aan te vragen via een website. Nu is het de vraag of het eigenlijk wel een visum is want het valt onder het zogenaamde “visa waiver” programma, maar je moet er toch 14 USD voor betalen.
Het is ook niet helemaal duidelijk of ESTA nu alleen gebruikt kan worden voor prive of ook voor zakelijke doeleinden. Mijn werkgever heeft namelijk een hele duidelijke policy op dit gebied en dat is dat je niet zakelijk mag reizen op een niet zakelijk visum. Begrijpelijk, omdat zakelijk reizen op een persoonlijk visum tot redelijk wat problemen bij Immigration / Douane kan leiden.
Een ESTA visum is ook maar geldig voor 90 dagen. Dus als je langer in de VS wil blijven moet je tijdens die periode het land uit en weer in of een visum aanvragen. Nu is het altijd maar de vraag hoe moeilijk of makkelijk Immigration is in de US. Dus het zekere voor het onzekere genomen en een US visum aangevraagd. Een B1/B2 visum wat zowel voor werk als privedoeleinden gebruikt kan worden.
De aanvraag van zo’n visum, wat een rompslomp is dat zeg. Je moet je eerst online registreren. Vervolgens moet je een hele vragenlijst invullen met allerlei uiteenlopende vragen. Dat duurt, afhankelijk van hoe snel je bent ongeveer 1 tot 2 uur. Nu kan de procedure per land verschillen, maar aangezien ik mijn visum aanvroeg in Duitsland moest ik eerst op de website een PIN kopen a 10 USD. Deze had ik nodig om een afspraak te kunnen maken op het Consulaat in Frankfurt. Er waren slechts 3 alternatieven voor een B1/B2 visum: Frankfurt, Munchen en Berlijn. Frankfurt had de kortste wachtlijst. Dus voor Frankfurt gekozen. Vervolgens dien je online per bankoverschrijving 112 EURO over te maken en je dient een sponsorletter van het Amerikaanse deel van het bedrijf te krijgen. Verder heb je een kopie van je bankafschriften nodig om aan te tonen dat je financieel voor jezelf kunt zorgen daar en pasfoto’s. Tot slot dien je de vragenlijst uit te printen en de bevestiging die je krijgt als je de vragenlijst online indient. Dit hele pakket in tweevoud neem je dan mee naar het Consulaat.
De trip naar Frankfurt was iets meer dan 200 kilometer met de auto en de enige mogelijkheden waren 09.30 en 10.00. Dit omdat ik mogelijk tussentijds nog een trip moest maken voor het project hier afloopt en ik daar mijn paspoort voor nodig had.
Het was erg vroeg opstaan, maar de reis ging vrij voorspoedig en ik bereikte het Consulaat zonder problemen, maar daar begon het echter. Het consulaat lijkt wel een bunker of een veredeld legercomplex. Hoge hekken eromheen, overal beveiliging. Er werd aangeraden om niet eerder dan 15 minuten voor aanvang van je afspraak te arriveren. Ik had een afspraak om 10.00 en om 09.30 stond ik daar. Inmiddels had zich buiten al een rij gevormd en moest ik daar aansluiten om eerst een nummer te halen bij het loket buiten. Nu was het een stuk kouder dan ik gedacht had en had ik er geen rekening mee gehouden dat ik eerst buiten nog een half uur in de rij zou moeten staan koukleumen voor ik uberhaupt naar binnen mocht.
Toen ik eenmaal een nummertje had, mocht ik naar binnen naar de eerste security check. Alles inzake mobiele apparatuur: laptops, telefoons, tablets, etc is allemaal verboden om mee naar binnen te nemen en dien je buiten (in de auto) achter te laten.
Vervolgens word je doorgestuurd naar het volgende gebouw waar de grote wachtruimte en alle balies zijn. Inmiddels had ik wel zin in een kop thee. Dus ik had de hoop dat er wel iets van een koffiebarretje zou zijn of een Starbucks (het is tenslotte het Amerikaanse Consulaat). Er was alleen een kleine automaat, maar ik kon nergens theezakjes vinden. Toen werd me verzekerd dat deze mee zouden komen uit de automaat. Helaas dat was dus 1,20 EURO voor kartonnen beker met warm water. En dan vragen Amerikanen zich af waarom ze niet de meest geliefde mensen zijn. Ze zetten daar een kolossale bunker neer midden in de stad, alle procedures zijn zo omslachtig dat je er gek van wordt en als je dan eenmaal binnen bent, word je nog afgezet ook.
Eind goed, al goed en 2,5 uur en een aantal vragen van een de medewerkers later stond ik buiten, was mijn visum afgegeven en kon ik weer terug naar Stuttgart. Mijn paspoort zou opgestuurd worden in een envelop die je zelf mee moet brengen en zelf moet frankeren overigens. Maar goed ik ben nu ook de troste eigenaar van een US visum. Het mooie is overigens wel dat zo’n visum voor 10 jaar afgegeven wordt. Beetje jammer is het dan dat een Nederlands paspoort maar 5 jaar geldig is, maar dat terzijde.
No comments:
Post a Comment