Taupo

Maandag was de dag dat ik zelf op pad zou gaan. Ik kreeg heel vriendelijk de tweede auto van mijn vriend in bruikleen. Nu was alleen de oprit zo bizar stijl en smal dat ik toch voor de zekerheid maar even vroeg of hij de auto alvast op straat wilde zetten. De bruikleenauto was een leuk, sportief golfje dus dat zou wel goed komen.



Mijn bruikleen auto (Voor de mensen met oog voor detail ;-))

Ik had een route uitgestippeld van Auckland naar Cambridge, zodat ik Hamilton zou ontwijken, Dit had ik als tip meegekregen. Daarna door naar Taupo. Vervolgens door naar Rotorua om via Tauranga weer terug te gaan naar Auckland.

Ik zou deze reis eigenlijk met een goede vriend van mij maken. Helaas kon hij op het laatste moment niet mee. Dat is de reden waarom ik uiteindelijk toch besloten heb alleen te gaan. Dan merk je toch wel dat je een stukje gezelligheid mist en bovendien twee zien meer dan een. Zeker als je je moet concentreren op de weg en links blijven rijden in een auto waar het stuur aan de rechterkant zit.

Ik had dan ook besloten maar niet al te vroeg te vertrekken, zodat de ochtendspits voobij zou zijn. Dit omdat Nieuw Zeeland enkele rare voorrangsregels heeft die eigenlijk nergens op slaan. Daarnaast bood het mij de mogelijkheid om te wennen aan de auto en het verkeer. Verder kwam er nog bij dat de auto geen GPS heeft, dus alles moest via kaartlezen. Alsof het nog niet lastig genoeg was.

Het gekke is, al je routines zijn weg. Het spiegelen is anders, het nemen van rotondes is anders, schakelen en ook vrij, voor mij, basale dingen. Ik had er nogal een handje van om met links te sturen en rechts te schakelen waarbij mijn linker elleboog dan rust op de deurstijl. Dat is best lasting als je dat al meer dan 10 jaar doet en er dan ineens geen deurstijl meer is voor je linker elleboog. Maar goed zodra je eenmaal op de snelweg bent gaat het wel. Ik heb inmiddels zo vaak in Singapore en Hong Kong in taxi’s en auto’s gezeten dat ik dacht dat ik er wel aan gewend was. Dan blijkt toch dat zodra je de eerste keer dingen zelf moet doen, het toch best even tegen kan vallen.

De natuur onderweg was erg mooi en ik heb er erg van genoten. Taupo was wat grijzig, maar ik heb toch nog wat foto’s kunnen trekken. Taupo heeft namelijk het grootste meer van Nieuw Zeeland.



Uitzicht



Lake Taupo

Onderweg naar Taupo kwam ik nog langs de Huka Falls. Dit is een waterval die meer weg heeft van stroomversnelling met wat verval dan van een echte waterval, maar de Huka Falls zijn met name beroemd door het hoeveelheid water die er per tijdseeneid doorheen gaat in vergelijking met ander watervallen. Het zou eruit kunnen zien alsof het handmatig aangelegd is, maar dat is zeker niet zo.



Huka Falls



Huka Falls

Vervolgens de weg vervolgt richting Rotorua. Helaas begon het toen al donker te worden. Ik heb nog wel mooie dingen gezien, maar helaas was het al te donker en is mijn toestel blijkbaar niet goed genoeg om goede foto’s in het donker te kunnen maken.



Craters of the Moon

Vanaf Tauranga naar huis wat het echt donker. Dus toen de moeite niet meer genomen, maar gewoon terug gereden naar Auckland.

Hashen in Auckland

Aangezien de vriend waar ik verbleef en ik allebei graag hashen en we beiden een speciale relatie met de hash en zo ook elkaar ontmoet hebben, moest er natuurlijk gehashed worden. Hij had daar de dinsdagavond hash voor uitgekozen.

Voor dat jullie nu allerlei rare gedachtes krijgen. Wij hebben elkaar leren kennen tijdens de hash. Daarnaast werken een aantal hashes met hash namen. Iedere hasher krijgt, zodra hij lid is gworden en dat verdient, een hash naam. Je hash naam is een eer en die draag je je hele leven bij je. Overal ter wereld waar je gaat hashen, stel je je dus voor met je hash naam en niet je echte naam. Heel veel hashers van mijn groep in Singapore ken ik dus niet bij hun echte naam, maar wel bij hun hash naam.

Je hash naam komt vaak voor uit iets grappigs, stoms of opvallends wat een keer is voorgevallen tijdens een run. Die vriend waar ik verblijf, heeft mij destijds mijn naam gegeven, omdat dat tot zijn taken behoorde als committee-lid.

Later heb ik deze rol van zijn opvolger overgenomen en ook het genoegen gehad hashers hun naam te geven aangezien dat gepaard gaat met een heuse ceremonie.

Terug naar Auckland. Aangezien het winter was en ik al mijn spullen van Singapore in mijn koffer had zitten, was ik dus niet echt voorbereid op een “koud weer hash”. Shirtjes zonder mouwen loopt namelijk niet echt lekker bij een graad of 10. Gelukkig had mijn vriend enkele hash T-shirts met korte mouwen te leen.

Een ander bijkomend nadeel is dat omdat winter is en de runs pas om 18.30 starten, je dus de hele run in het donker loopt. Als gevolg hiervan heb je dus een zaklamp nodig om de markeringen te kunnen zien. Je kunt ook op je voorganger vertrouwen die mogelijk wel een lamp bij heeft, maar dat is geen garantie, zeker niet als het terrein wat lastiger is om op te lopen.

Onderweg was er een drinkstop. Iedereen een biertje, wat Engelse drop voor de nodige suikers en wat chips voor de liefhebber. Daarna de weg vervolgd tot we weer uitkwamen bij het punt waar we de run begonnen waren. Daarna opgefrist en tijd voor de “circle”. Wij doen die in Singapore altijd buiten in de open lucht. Hier was het nogal koud, dus deden we het gewoon bij mensen in de huiskamer. Lekker voor de warme open haard. Dat waren tenminste temperaturen die wat aangenamer waren en ook wat beter en bekender aan voelden.:-)

Na afloop was er een heerlijke maaltijd gekookt. Aardappels, groentes en overheerlijke corned beef. Een dessert en een laatste biertje en toen was het weer tijd om te gaan. Kon ik mooi nog even douchen, mijn koffer pakken voor mijn reis naar Queenstown en nog een paar uurtjes slapen.

Auckland – deel 2

Zondag was het nog even onduidelijk wat de plannen waren. Echter mijn vriend bleek niet te hoeven werken die dag. Hij werkt in de financiele sector en zijn blackberry was nog niet volgelopen met emails. Dus we konden samen de dag gebruiken om verder Auckland te verkennen.

Als eerste besloten we om enkele wineries te bezoeken. Helaas was de beste winery, in ieder geval de winery die de beste waardering heeft, gesloten. Dus verder gereden naar de volgende winery. Er liggen er daar namelijk genoeg. Deze was wel open. Daar een eerste proeverij gedaan. Wijn en smaak is iets heel persoonlijks. Ik hou zelf heel erg van volle rode wijnen en van mineraal-achtige witte wijnen. Rood zit dan voor mij met name in Italiaans, Spaanse en Californische hoek. Voor wit geldt min of meer hetzelfde. Echter voor witte wijn heb ik een hele lekkere Franse gevonden. Nu moet ik zeggen dat mijn wijnkennis zeer beperkt is, maar dat is wat ik geproefd heb en lekker vind.



De eerste winery die open was



Met een hele mooi tuin

Nieuw Zeeland produceert redelijk wat voor de Aziatische markten. Aangezien het eten daar redelijk gekruid is, gaat dat niet goed samen met volle, sterke wijnen. Dan delft namelijk of de wijn of het eten het onderspit en vult het elkaar qua smaak niet echt aan. Heel veel wijnen springen er hier dan ook niet echt uit en smaken meer naar alledagwijn dan naar iets speciaals. De eerste winery had overigens nog wel 1 of 2 aardige wijnen.

De dessertwijnen daar zat overigens nog een verhaal achter. Ik heb zelf wel wat Muscat gedronken. Erg lekker, maar wel zoet en redelijk veel alcohol. Hier hebben de dessertwijnen een veel lager alcoholpercentage. Waar Franse Muscat dessertwijnen best 15-15,5% alcohol kunnen hebben, zaten deze wijnen voornamelijk tussen de 8% en 10%, Omdat de druiven hier vanwege het klimaat minder zon krijgen, hebben ze ook minder suikers en zijn ze dus minder sterk qua alcohol. Hoe ze dat dan oplossen, weet ik niet, want de wijnen waren nog steeds dusdanig zoet, bijna op het vieze af.



De tweede winery

Bij de tweede winery viel meteen op dat de prijzen een stukje goedkoper waren. Dat viel helaas ook meteen te proeven in de wijnen zelf. Erg zoet allemaal en weinig karakter. Erg jammer, maar goed de wijnmaker houdt blijkbaar van zoete(re) wijnen. Het is in ieder geval niet mijn smaak. Bij deze winery konden we overigens heerlijk lunchen. Dus hebben we dat daar maar gedaan.

Daarna onze weg vervolgd via de Noordkant van de baai en zo terug naar het centrum en door naar Mount Eden. Dit is in de wijk waar mijn vriend woont. Bovenop de berg had je een geweldig uitzicht en vertelde hij mij dat je verschillende bergen kunt ziet. Auckland is namelijk gebouwd op meer dan 30 (36 naar ik begreep) oude vulkanen waarbij de laatste uitbarsting dateert van ongeveer 800 jaar geleden. Het was de tweede keer deze dag dat we Mount Eden bezochtten. Eerder op de dag waren we daar ook al geweest, maar omdat mijn fototoestel verkeerd ingesteld stond waren alle foto’s overbelicht.



Enkele sfeer impressies





Mount Eden



Mount Eden



Een van de kraters op Mount Eden

‘s Avonds zijn we naar de pub gegaan. Daar hebben we heerlijk gegeten, flesje wijn erbij en wat gepraat over wat ik allemaal kon gaan bekijken op maandag en dinsdag. Daarna was het tijd om naar huis te gaan en te gaan slapen.

Auckland

Ik zou mijn reis beginnen in Auckland. Daar zou ik enkele dagen bij een vriend verblijven die ik heb leren kennen tijdens de hash in Singapore. Hij was al weer enige tijd geleden terug naar Nieuw Zeeland verhuisd en ik kwam hem met het 30 jarig bestaan van onze loopgoep weer tegen. Toen meteen spijkers met koppen geslagen.



De Skyline van Auckland

In plaats van vrijdagmiddag kwam ik nu in de nacht van vrijdag op zaterdag aan. Dit verstoorde eigenlijk het plan om samen te gaan eten. De dag erop zou ik rondgeleid worden door een oud-collega die ik in New York had leren kennen. We hebben een dagje rond gereden door Auckland en allerlei dingen bekeken. Zo zijn we begonnen in het centrum. Daar hebben we onder andere het centraal station bekeken.



Het Centraal Station in Auckland

Nu moet ik er vooraf bij zeggen dat Nieuw Zeeland een kleine 5 miljoen inwoners heeft waarvan er 1,25 miljoen in Auckland wonen. Een stad vergelijkbaar met Amsterdam denk ik dan. Het centraal station van Auckland heeft welgeteld 5 sporen en de treinen zijn niet groter dan gemiddelde tram/metro in Amsterdam. Daarnaast rijden ze op erg onregelmatig tijden. Dus heel veel mensen laten het openbaar vervoer, in ieder geval de trein, links liggen. Als je de sporen ook ziet, geen bovenleiding, dus als alles rijdt op diesel, besef je dat hier nog veel te winnen valt. Zeker omdat Auckland tijdens de spitsuren heel veel last heeft van files.



De treinen in Nieuw Zeeland

Nu schijnt Nieuw Zeeland een land te zijn wat een systeem heeft vergelijkbaar met de Verenigide Saten. Kinderen kunnen al vanaf 15 jaar leren autorijden en ook hun rijbewijs halen. Dit is met name om de kinderen in dunbevolkte, landelijke gebieden te faciliteren in het school gaan.

Daarna zijn we even langs het kantoor gegaan waar mijn ex-collega werkt. Dat ligt trouwens op een hele mooie locatie met uitzicht op de haven. Er ligt daar een kleine inham met een aantal jachten en aan beide kanten van de inham liggen mooie appartementen. Met een lekker zonnetje zag dat er niet verkeerd uit.



Uitzicht vanuit kantoor

Vervolgens een klein stukje gelopen naar de Auckland Fishmarket. Er was daar een visbedrijf gevestigd daar tegenover een grote supermarkt waar allerlei verse vis, schaal- en schelpdieren verkocht werden. Het had iets weg van een delicatessezaak waar ook redelijk wat lokale en biologische producten verkocht werden. Het gebied rondom de Auckland Fishmarket is erg in ontwikkeling en wordt herontwikkeld tot een soort een uitgaanscentrum waarbij er met name plaats zal zijn voor kleine barretjes en restaurantjes. Heb de plannen gezien en het zag er erg mooi uit.



De Auckland Fish Market

Daarna richting K-Street. Dat schijnt een beetje de rosse buurt van Auckland te zijn. Inderdaad plezierwinkels te over, maar raamtoerisme en felle neonlichten waren er, overdag in ieder geval, niet te zien. Vervolgens geluncht bij SPQR wat een wat hippere lunchtent zou moeten zijn in Ponsonby. Het eten was inderdaad erg goed en we zaten lekker buiten op het terras toen er ineens een flinke bui kwam opzetten. Dus moesten we helaas net iets langer blijven zitten dan we van plan waren. We wilden namelijk naar een van de wijngebieden gaan, maar omdat het al wat later was, zouden we daar waarschijnlijk aankomen op het moment de wineries gingen sluiten. Bovendien hielp het druilerige weer niet echt mee om mooie foto’s te maken. Dus toen het weer droog was, zijn we naar New Market gegaan. Dit is naar ik begrijp het “shopping district” van Auckland. Er waren inderdaad enkele shops en ik kon het niet nalaten een souvnier te kopen voor mijn zusje. Ik probeer dat namelijk altijd te doen van de steden waar ik heen ga.



K-Street in Ponsonby

Vervolgens hebben we nog wat rond gereden en kwamen we uit bij Tamaki Drive. Dit is een vrij lange straat die langs de zee loopt. Langs een bepaald deel van Tamaki Drive heb je nogal wat bars en restaurants. Inmiddels was het al na 18.30 en al donker. Dus besloten een pitstop te maken voor een drankje. Er was namelijk iets belangrijks op televisie deze avond. De All Blacks zouden het in de Tri-Nations opnemen tegen de Spring Bocks.

Voor dgenen die geen idée hebben waar het over gaat. De All Blacks is het Nieuw Zeelandse rugby team en de Spring Bocks is Zuid Afrika. De Tri-Nations is een toernooi met 3 landen: Nieuw Zeeland, Australie (Wallabees) en Zuid Afrika. Dit is een van de belangrijkste toernooien en rugby is volkssport nummer 1 in Nieuw Zeeland, gevolgd door cricket, dan netball en daarachter komt ergens voetbal.

We waren beland in een sportsbar omdat we toch allebei graag iets wilden zien van de wedstrijd. Nieuw Zeeland won de wedstrijd relatief eenvoudig, maar dat mocht de pret niet drukken. Rugby leeft in Nieuw Zeeland enorm en is qua “gekte” zeker vergelijkbaar met voetbal in Europa. Inmiddels had ik telefoon gekregen dat Air New Zealand mijn koffer zou bezorgen op het adres waar ik zou verblijven.

We wilden in de stad nog wat gaan drinken, maar ik zou mezelf eerst even willen opfrissen en scheren. Wel zo lekker als je je bijna 2 dagen niet hebt kunnen scheren. Nu weet ik dat sommigen bewust voor die look gaan, maar het is niet zo mijn ding. Echter toen we aan het rijden waren, bleek dat het toch al iets later was dan we dachtten. Dus bij New Market maar gestopt. Het leuke is dat daar ook enkele Aziatische tentjes zijn. En het goede is, op Aziaten kun je altijd rekenen. Er zijn altijd wel enkele Aziatische restaurants tot laat open. Uiteindelijk zijn we in een Japans restaurant beland. Ieder een klein voorgerechtje bested en daarnaast een menu om te delen. Het was ongelofelijk. Het eten bleef komen leek het wel. Toch geprobeerd alles zo goed als we konden, op tee ten en vervolgens naar huis gegaan. Had na een lange dag en een heerlijk diner geen animo meer om nog te gaan stappen.