De VS is een enorm competitief land. De hele maatschappij is ermee doordrenkt. Ik denk dat ik er eerder als een wat over gezegd heb, maar ik denk dat mensen in Nederland niet altijd beseffen hoe bevoorrecht ze zijn. Alle studies en universiteiten staan in principe voor iedereen open. Als je in de VS naar een van de prestigieuze universiteiten wil, moet je (als ouder) zo ongeveer al gaan plannen vanaf het moment dat je kind 6 jaar oud is aangezien het een heel selectief process is.
Dit zie je ook terug in het bedrijfsleven en in de sport. Als nummer 2 ben je de eerste verliezer. Wat je wint maakt niet altijd evenveel uit, als je maar wint, want winnen telt hier! Hier geldt dus echt: goed, beter, best of groot, groter, grootst. Zeker buiten de grote steden, in suburban Amerika is het echt extreem. Niemand loopt hier. Iedereen heeft auto’s en met auto’s bedoel ik dan ook echt grote auto’s. Ram van’s, GMC en Ford (ondermeer de F-series (F-150, F-250, F-350 en F-450) en grote trucks zoals Peterbilt. Wat betreft de Peterbilt trucks kan ik nog zeggen dat ik ze om te zien niet onaardig vind, maar zeker de trucks zijn woonhuizen op wielen. Daarnaast zijn het inefficiente, benzineslurpende monsters. Echter je status als man wordt in suburban Amerika toch vaak afgemeten aan het formaat van je auto. En met een benzineprijs van USD 3 en een beetje per gallon, kun je het je ook nog veroorloven om een auto te rijden die een verbruik heeft van pak hem beet 1 op 5.
Winkelcentra zijn ook anders opgezet. Waar het in Nederland en Azie veelal compact opgezet is, is het hier heel wijds opgezet (zogenaamde strip malls). Mensen rijden dan vaak ook van de ene winkel naar de andere.
Auto’s is overigens niet het enige. De mensen hier zijn veelal ook vrij “groot”. Echter de oorzaak hiervan laat zich raden. Een trip naar Raleigh, North Carolina, waar het US kantoor van Lenovo gevestigd is, maakte veel duidelijk. Porties hier zijn niet groot, niet groter, maar grootst. Een groot aantal voorgerechten voor 1 zouden niet misstaan als hoofdgerecht voor 2 personen. Mensen eten hier vaak dan een voor-, hoofd- en nagerecht.
Zo gingen we met het team eten bij Maggiano’s. Dit is een keten van Italiaanse restaurants. We zouden hier family style gaan eten (ongeveer USD 25pp). Dit betekende 2 voorgerechten, 2 salades, 4 hoofdgerechten en 2 desserts. Mijn eerste gedachte was, als dat maar genoeg is voor 7 man.
Echter ik zou versteld staan. Nu ben ik zelf niet zo’n grote eter meer. Het begon met 2 voorgerechten. Nu kregen we niet 2 schalen, maar 4. Daarna de 2 salades. Wederom niet 2 maar 4 schalen. Ik zat toen al redelijk vol. Daarna kwamen er nog 7 schalen met hoofdgerecht en 4 schalen met nagerecht. Echt belachelijk veel. Maar goed Amerikanen zouden Amerikanen niet zijn als ze daar geen oplossing voor hadden. Dus een hoop dozen aan laten rukken en al het overgebleven eten ingepakt om mee naar huis te nemen. Eten mee naar huis nemen is overigens heel normaal hier. Zover ik het heb kunnen zien ging tenminste iedereen met 2 dozen (het formaat ovenschaal) naar huis en ik denk dat 2 of 3 mensen zeker met 5 of 6 dozen naar huis gingen. Je kunt er met de familie dan zeker nog 2 dagen van eten en weggooien is ook zonde.
Verder is veel eten gefrituurd dus alles behalve heel gezond. Zeker in suburban Amerika en dan met name in een aantal van de Zuidelijke staten. Er zijn ook uitzonderingen overigens. Grote steden en staten zoals bij voorbeeld Californie en Florida (LA, San Francisco, Miami) zijn echte “schoonheidsideaal-steden” waar een heel groot deel van de stad en staat erg gezond leeft. Groot, groter, grootst gaat hier afentoe met behulp van de sportschool of de plastische chirurg. In de VS zie je dan vaak ook meer beide extremen dan de gulden middenweg.
Friday, December 16, 2011
Saturday, December 10, 2011
VS in geldnood?
Eindelijk kwam de langverwachte reis naar de VS eraan. Een belangrijk kantoor van het bedrijf waarvoor ik nu werk (Lenovo) bevindt zich in de VS. Lenovo heeft in 2005de PC divisie van IBM overgenomen en is momenteel wereldwijd de nummer 2 PC fabrikant. HP is nummer 1. We timmeren hard aan de weg en als je Lenovo nog niet kent, zul je de naam vast snel tegenkomen.
Het was inmiddels al een tijdje geleden dat ik in de VS geweest was. Eind 2008/begin 2009 was dat voor het laatst. Toen kon je nog “gewoon” naar de VS reizen. Echter “gewoon” bestaat niet. Alles is vrij panisch als het op reizen naar de VS aankomt. Er is altijd wel een punt bij de check-in dan wel bij de gate waar alle tassen uitgebreid doorzocht worden.
Ik had er alleen even niet bij stil gestaan dat ook de regels konden veranderen. Tegenwoordig moet je voor een reis naar de VS een visum aanvragen. De uitzondering op de regel is uiteraard voor de VS burgers en Green card holders alsmede burgers uit landen die onder het “Visa Waiver Programma” vallen. Gelukkig is Nederland een land wat onder het Visa Waiver Programma valt.
Echter daarmee was de kous nog niet af. Je bent verplicht om als je naar de VS reist, jezelf te registreren op een website. Hier krijg je dan een code en je paspoort wordt geregistreerd. Dit kan men dan bij de check-in zien. Anders geeft het systeem een foutmelding bij het scannen van je paspoort. En je wordt geacht deze aanmelding 72 uur voor vertrek gedaan te hebben.
Daar stond ik dan met mijn goed gedrag op het vliegveld. Gelukkig bleek de soep niet zo heet gegeten te worden als hij wordt opgediend. Alhoewel de verbinding niet al te best was, heb ik me toch nog aan kunnen melden, zo’n 2 uur voor vertrek.
Het meest bizarre was nog wel dat je naast de aanmelding op de website ook geacht wordt USD 14 te betalen. Het moet niet gekker worden! Ik weet dat het niet zo goed gaat in de VS, maar volgens mij hebben ze hier een nieuwe inkomstenbron aangeboord. Mocht de VS een bankroet nabij zijn, dan denk ik dat ze met deze inkomsten zichzelf toch even wat ademruimte geven. Ik viel bijna van mijn stoel af.
Aan de andere kant kun je het ze ook niet echt kwalijk nemen. Voor velen is het nog steeds het “beloofde land”, het land waar je de “American Dream” hebt. Ondanks alles heeft het land op heel veel mensen toch een enorme aantrekkingskracht en je kunt het ze niet echt kwalijk nemen als ze daarvan profiteren.
Misschien is het een ideetje voor de Nederlandse overheid als ze eens krap bij kas zit. ;-)
Het was inmiddels al een tijdje geleden dat ik in de VS geweest was. Eind 2008/begin 2009 was dat voor het laatst. Toen kon je nog “gewoon” naar de VS reizen. Echter “gewoon” bestaat niet. Alles is vrij panisch als het op reizen naar de VS aankomt. Er is altijd wel een punt bij de check-in dan wel bij de gate waar alle tassen uitgebreid doorzocht worden.
Ik had er alleen even niet bij stil gestaan dat ook de regels konden veranderen. Tegenwoordig moet je voor een reis naar de VS een visum aanvragen. De uitzondering op de regel is uiteraard voor de VS burgers en Green card holders alsmede burgers uit landen die onder het “Visa Waiver Programma” vallen. Gelukkig is Nederland een land wat onder het Visa Waiver Programma valt.
Echter daarmee was de kous nog niet af. Je bent verplicht om als je naar de VS reist, jezelf te registreren op een website. Hier krijg je dan een code en je paspoort wordt geregistreerd. Dit kan men dan bij de check-in zien. Anders geeft het systeem een foutmelding bij het scannen van je paspoort. En je wordt geacht deze aanmelding 72 uur voor vertrek gedaan te hebben.
Daar stond ik dan met mijn goed gedrag op het vliegveld. Gelukkig bleek de soep niet zo heet gegeten te worden als hij wordt opgediend. Alhoewel de verbinding niet al te best was, heb ik me toch nog aan kunnen melden, zo’n 2 uur voor vertrek.
Het meest bizarre was nog wel dat je naast de aanmelding op de website ook geacht wordt USD 14 te betalen. Het moet niet gekker worden! Ik weet dat het niet zo goed gaat in de VS, maar volgens mij hebben ze hier een nieuwe inkomstenbron aangeboord. Mocht de VS een bankroet nabij zijn, dan denk ik dat ze met deze inkomsten zichzelf toch even wat ademruimte geven. Ik viel bijna van mijn stoel af.
Aan de andere kant kun je het ze ook niet echt kwalijk nemen. Voor velen is het nog steeds het “beloofde land”, het land waar je de “American Dream” hebt. Ondanks alles heeft het land op heel veel mensen toch een enorme aantrekkingskracht en je kunt het ze niet echt kwalijk nemen als ze daarvan profiteren.
Misschien is het een ideetje voor de Nederlandse overheid als ze eens krap bij kas zit. ;-)
Tuesday, November 29, 2011
Cebu – Duiken
Mijn wens om tijdens het duiken een schildpad tegen te komen begint bijna een obsessie te worden. Na zwaar teleurgesteld uit Maleisie terug gekomen te zijn, besloot ik in Cebu toch maar een nieuwe poging te wagen.
Ik was ook eigenlijk niet echt gemotiveerd meer en schoof het daardoor de eerste paar dagen voor me uit en ondernam niet echt actie om te zien wat er aan duikstekken beschikbaar was. Eerst maar wat spullen opgehaald en wat gesnorkeld in de baai voor het resort. Daar toch wel kleurrijke vissen gezien die ik nog niet eerder gezien had.
Uiteindelijk toch doorgebeten en besloten een duik te maken. De duiklocatie zou het koraalrif zijn wat in de baai voor het hotel lag. Er waren nog wel een aantal andere duiklocaties, o.a. 1 op zes uur varen waar je white tip sharks kon zien. Echter deze had ik al gezien tijdens een eerdere duik in Costa Rica.
White tip sharks zijn aparte wezens. Overdag liggen ze op de zeebodem te slapen. ’s Avonds en ’s nachts komen ze pas tot leven. Als je te dicht bij komt, zwemmen ze weg. Ze willen eigenlijk gewoon met rust gelaten worden.
Uiteindelijk in de motorboot gestapt en uitgevaren naar de duikstek. Daar de duik gestart. Voor het eerst voelde ik me tijdens het begin van de duik niet helemaal op mijn gemak. Het blijft toch een aparte ervaring, iedere keer opnieuw, 20-30 meter onder water met een persluchtfles op je rug en niet even de mogelijkheid om vrij adem te halen.
De duik an sich was niet super speciaal. Het koraalrif was ok. Het was meer een plateau op ongeveer 10-15 meter diepte en dat ging via een muur van het rif naar ongeveer 35 meter diepte. We hebben het grootste deel van de duik langs de muur gezwommen en her en der wat leuke dingen gezien. Tegen het einde van de duik stegen we terug op naar het plateau en ik had de hoop al opgegeven, tot ik ineens in mijn ooghoeken iets zag en ja hoor, daar lag hij/zij op het rif, een zeeschildpad :D.
Even snel de aandacht getrokken van de divemaster en daarna hebben we met zijn 2-en ongeveer 10 minuten rond de schildpad gehangen. Zo apart om te zien en er lagen/zwommen 2 kleine aalachtige vissen op het schild. De schildpad hield ons goed in de gaten, want zijn hoofd was licht naar ons gedraaid. Toen we naar de andere kant zwommen om de schildpad van de andere kant te bekijken draaide het hoofdje mooi mee.
De schildpad bewoog zelfs nog heel even en nestelde zich 20 centimeter verder op het rif. Heel mooi om te zien hoe deze beesten zich bewegen in het water.
Daarna was het tijd om op te stijgen. Ik was helemaal happy nu ik eindelijk een schildpad onder water gezien heb. Het gevoel is moeilijk te beschrijven aangezien ik hier jaren op gewacht had, maar het is zeker de moeite waard geweest.
Ik was ook eigenlijk niet echt gemotiveerd meer en schoof het daardoor de eerste paar dagen voor me uit en ondernam niet echt actie om te zien wat er aan duikstekken beschikbaar was. Eerst maar wat spullen opgehaald en wat gesnorkeld in de baai voor het resort. Daar toch wel kleurrijke vissen gezien die ik nog niet eerder gezien had.
Uiteindelijk toch doorgebeten en besloten een duik te maken. De duiklocatie zou het koraalrif zijn wat in de baai voor het hotel lag. Er waren nog wel een aantal andere duiklocaties, o.a. 1 op zes uur varen waar je white tip sharks kon zien. Echter deze had ik al gezien tijdens een eerdere duik in Costa Rica.
White tip sharks zijn aparte wezens. Overdag liggen ze op de zeebodem te slapen. ’s Avonds en ’s nachts komen ze pas tot leven. Als je te dicht bij komt, zwemmen ze weg. Ze willen eigenlijk gewoon met rust gelaten worden.
Uiteindelijk in de motorboot gestapt en uitgevaren naar de duikstek. Daar de duik gestart. Voor het eerst voelde ik me tijdens het begin van de duik niet helemaal op mijn gemak. Het blijft toch een aparte ervaring, iedere keer opnieuw, 20-30 meter onder water met een persluchtfles op je rug en niet even de mogelijkheid om vrij adem te halen.
De duik an sich was niet super speciaal. Het koraalrif was ok. Het was meer een plateau op ongeveer 10-15 meter diepte en dat ging via een muur van het rif naar ongeveer 35 meter diepte. We hebben het grootste deel van de duik langs de muur gezwommen en her en der wat leuke dingen gezien. Tegen het einde van de duik stegen we terug op naar het plateau en ik had de hoop al opgegeven, tot ik ineens in mijn ooghoeken iets zag en ja hoor, daar lag hij/zij op het rif, een zeeschildpad :D.
Even snel de aandacht getrokken van de divemaster en daarna hebben we met zijn 2-en ongeveer 10 minuten rond de schildpad gehangen. Zo apart om te zien en er lagen/zwommen 2 kleine aalachtige vissen op het schild. De schildpad hield ons goed in de gaten, want zijn hoofd was licht naar ons gedraaid. Toen we naar de andere kant zwommen om de schildpad van de andere kant te bekijken draaide het hoofdje mooi mee.
De schildpad bewoog zelfs nog heel even en nestelde zich 20 centimeter verder op het rif. Heel mooi om te zien hoe deze beesten zich bewegen in het water.
Daarna was het tijd om op te stijgen. Ik was helemaal happy nu ik eindelijk een schildpad onder water gezien heb. Het gevoel is moeilijk te beschrijven aangezien ik hier jaren op gewacht had, maar het is zeker de moeite waard geweest.
Tuesday, November 22, 2011
Cebu – Het Resort
Het resort in de Filippijnen was er 1 in om in te lijsten. Redelijk afgelegen en een stuk kleinschaliger dan het resort in Kota Kinabalu. Een kleine open receptie vergelijkbaar met die van het resort in Kota Kinabalu en in totaal ongveer 20 huisjes met rieten daken. Ieder huisje had 2 kamers.
De Receptie
De Huisjes
De kamers waren goed en hadden een hele luxe badkamer met een mooi ligbad. Niet dat ik iemand ben die daar veel gebruik van maakt, maar het is mooi meegenomen. Vanaf de kamer was het een klein stukje lopen naar de trap die je naar beneden bracht naar 1 deel van het prive strand. Dit was het deel waar je de watersportactiviteiten kon doen: duiken, snorkelen, de banaan, jetski’s, etc. Verder waren er nog 2 delen van het strand. Deze werden tijdens hoogwater gescheiden van het deel van de watersportactiviteiten. Je kon het deel echter via het hotel bereiken of lopend door kniehoog water.
1 van de trappen naar het strand
De kamers
Vanuit heel veel kamers, het restaurant, het zwembad en de grasvelden, had je bijna altijd uiticht op zee. Het resort had een mooi zwembad, maar op de een of andere manier leek het niet goed schoongehouden omdat je altijd overal insecten tegenkwam die in het water dreven. Dit was apart aangezien er toch zeker 2 keer per dag iemand met een schepnet door het water ging om de insecten eruit te vissen.
Het zwembad
1 deel van het privestrand had een massage-cabana. Hier heb ik 1 van de avonden tijdens mijn verblijf een massage gekregen. Heerlijk om zo, uitkijkend over de zee, op het strand gemasseerd te worden. Dit deel van het strand had ook een bar, waar je, mits je het reserveerde ’s avonds ook kon eten. Dit was dan of op het strand of op een betonnen verhoging voor de bar. Als je van deze verhoging afstapte stond je binnen 2 meter met je voeten in het zeewater. Heel apart, maar wel heel mooi. En zeker een aanrader voor mensen die iets speciaals willen.
Het "speciale" tafeltje met de bar
Het strand
Veel landen in Azie hebben een hele rijke spa en massage cultuur. Zo ook de Filippijnen. De tweede massage die ik nam was een reflexology massage waarbij alle drukpunten gemasseerd werden. Elk drukpunt staat in verbinding met een lichaamsdeel of een orgaan. Het personeel is erg vakkundig en weet alle drukpunten goed te vinden. Het is heel erg grappig en soms ook pijnlijk om te ervaren waar je als persoon wel een geen blokkades hebt. Geloof me, als ze 1 van drukpunten masseren waar je een blokkade hebt, kan het echt pijn doen.
Een klein terras met uitzicht op het strand en de zee
Het restaurant
In tegenstelling tot resort in Kota Kinabalu, zou ik dit minder als een gezinsresort willen bestempelen. Dit is meer een resort waar je echt naar toe gaat voor je rust aangezien er op het resort zelf ook een stuk minder te doen en te verkrijgen is dan op het resort in Kota Kinabalu. Het resort is echter fantastisch en zeker een aanrader voor mensen die er tussenuit willen, zich uitstekend kunnen vermaken op een resort en echte, pure rust zoeken.
Uitzicht op het strand vanaf verschillende locaties
De Receptie
De Huisjes
De kamers waren goed en hadden een hele luxe badkamer met een mooi ligbad. Niet dat ik iemand ben die daar veel gebruik van maakt, maar het is mooi meegenomen. Vanaf de kamer was het een klein stukje lopen naar de trap die je naar beneden bracht naar 1 deel van het prive strand. Dit was het deel waar je de watersportactiviteiten kon doen: duiken, snorkelen, de banaan, jetski’s, etc. Verder waren er nog 2 delen van het strand. Deze werden tijdens hoogwater gescheiden van het deel van de watersportactiviteiten. Je kon het deel echter via het hotel bereiken of lopend door kniehoog water.
1 van de trappen naar het strand
De kamers
Vanuit heel veel kamers, het restaurant, het zwembad en de grasvelden, had je bijna altijd uiticht op zee. Het resort had een mooi zwembad, maar op de een of andere manier leek het niet goed schoongehouden omdat je altijd overal insecten tegenkwam die in het water dreven. Dit was apart aangezien er toch zeker 2 keer per dag iemand met een schepnet door het water ging om de insecten eruit te vissen.
Het zwembad
1 deel van het privestrand had een massage-cabana. Hier heb ik 1 van de avonden tijdens mijn verblijf een massage gekregen. Heerlijk om zo, uitkijkend over de zee, op het strand gemasseerd te worden. Dit deel van het strand had ook een bar, waar je, mits je het reserveerde ’s avonds ook kon eten. Dit was dan of op het strand of op een betonnen verhoging voor de bar. Als je van deze verhoging afstapte stond je binnen 2 meter met je voeten in het zeewater. Heel apart, maar wel heel mooi. En zeker een aanrader voor mensen die iets speciaals willen.
Het "speciale" tafeltje met de bar
Het strand
Veel landen in Azie hebben een hele rijke spa en massage cultuur. Zo ook de Filippijnen. De tweede massage die ik nam was een reflexology massage waarbij alle drukpunten gemasseerd werden. Elk drukpunt staat in verbinding met een lichaamsdeel of een orgaan. Het personeel is erg vakkundig en weet alle drukpunten goed te vinden. Het is heel erg grappig en soms ook pijnlijk om te ervaren waar je als persoon wel een geen blokkades hebt. Geloof me, als ze 1 van drukpunten masseren waar je een blokkade hebt, kan het echt pijn doen.
Een klein terras met uitzicht op het strand en de zee
Het restaurant
In tegenstelling tot resort in Kota Kinabalu, zou ik dit minder als een gezinsresort willen bestempelen. Dit is meer een resort waar je echt naar toe gaat voor je rust aangezien er op het resort zelf ook een stuk minder te doen en te verkrijgen is dan op het resort in Kota Kinabalu. Het resort is echter fantastisch en zeker een aanrader voor mensen die er tussenuit willen, zich uitstekend kunnen vermaken op een resort en echte, pure rust zoeken.
Uitzicht op het strand vanaf verschillende locaties
Monday, November 14, 2011
Cebu – De Reis
Teruggekomen van Kota Kinabalu had ik welgeteld 2 dagen in Hong Kong om de was te doen en mijn koffer opnieuw te pakken voor een tweede korte vakantie. Dit keer naar Cebu in de Filippijnen.
De reis was vooraf geboekt en onderdeel daarvan was een limo pick up van dan wel naar het vliegtuig. Ervoor gekozen om opgehaald te worden door de limo. Dit was helaas geen stetched limo, maar een groot uitgevallen S-klasse Mercedes. Even goed toch zeer aangenaam vergeleken met de reguliere taxi’s.
Aangekomen op het vliegveld werd het nog beter. Aangezien het vliegtuig vrij vol zat werd ik geupgrade van business class naar first class. Wel de first class stoelen, maar niet de first class service omdat het uitgevoerd werd als business. Het verschil is echt bizar. Ik ben voor de grap even naast de persoon gaan zitten waar ik mee reisde. Voor de duidelijkheid, we zijn samen op 1 stoel gaan zitten. De conclusie: we hadden samen op 1 stoel in first meer ruimte dan op 2 stoelen in economy. Dan is het jammer dat de vlucht maar 2 uur duurt in plaats van 12.
Eenmaal in Cebu aangekomen de gebruikelijke rij voor de douane. Wat me hier opviel was dat een groot deel van de rij bestond uit vrij alternatieve figuren en onverzorgde oude(re) mannen. Blijkbaar is er voor elk wat wils in de Filippijnen.
Er zou vervoer klaar staan naar het resort. Dus nog snel even Pesos pinnen en vervolgens in de auto naar het resort. Het resort lag in Sogod wat op zo’n 80 kilometer van Cebu city ligt. Na een klein half uurtje kon ik mijn telefoon niet vinden. Na even zoeken besloten om het nummer te bellen. Er werd wel opgenomen, maar ik kon er niks van verstaan. Dus de chauffeur maar even laten bellen.
De behulpzame chauffeur
Toen bleek dat ik mijn telefoon had laten liggen op de pinautomaat. 1 van de schoonmakers had hem gevonden en afgegeven bij de politie. Dat was een geluk bij een ongeluk. Dus terug naar het vliegveld en naar het politiebureau om de telefoon op te halen. Daar aangekomen zag ik in het hele kantoor welgeteld 2-3 computers en het hele incident rondom mijn telefoonboek werd handmatig opgeschreven in een papieren logboek.
Het is bijna symbolisch voor Cebu. Immers zodra je buiten de stad komt, zie je links en rechts langs de weg geregeld houten hutjes staan waar mensen in wonen. Het deed me terugdenken aan Jamaica en de Dominicaanse Republiek, alhoewel het ook wel wat elementen van India had.
Woningen in Cebu
De Filippijnen als land (zeker Cebu) kan redelijk wat investeringen gebruiken om zowel de economie als het eiland verder te ontwikkelen.
De lokale (mini)bus
Verder is de Filippijnen als land een beetje een vreemde eend in de bijt in Azie omdat het als een van de weinige landen in Azie overwegend katholiek is en dat zie je ook overal terug. Vele kerken en religieuze symbolen zoals onder andere rozenkranskettinkjes met kruisjes die bijna in elke auto aan de spiegel hangen.
Eenmaal in het resort aangekomen kon de vakantie beginnen.
De reis was vooraf geboekt en onderdeel daarvan was een limo pick up van dan wel naar het vliegtuig. Ervoor gekozen om opgehaald te worden door de limo. Dit was helaas geen stetched limo, maar een groot uitgevallen S-klasse Mercedes. Even goed toch zeer aangenaam vergeleken met de reguliere taxi’s.
Aangekomen op het vliegveld werd het nog beter. Aangezien het vliegtuig vrij vol zat werd ik geupgrade van business class naar first class. Wel de first class stoelen, maar niet de first class service omdat het uitgevoerd werd als business. Het verschil is echt bizar. Ik ben voor de grap even naast de persoon gaan zitten waar ik mee reisde. Voor de duidelijkheid, we zijn samen op 1 stoel gaan zitten. De conclusie: we hadden samen op 1 stoel in first meer ruimte dan op 2 stoelen in economy. Dan is het jammer dat de vlucht maar 2 uur duurt in plaats van 12.
Eenmaal in Cebu aangekomen de gebruikelijke rij voor de douane. Wat me hier opviel was dat een groot deel van de rij bestond uit vrij alternatieve figuren en onverzorgde oude(re) mannen. Blijkbaar is er voor elk wat wils in de Filippijnen.
Er zou vervoer klaar staan naar het resort. Dus nog snel even Pesos pinnen en vervolgens in de auto naar het resort. Het resort lag in Sogod wat op zo’n 80 kilometer van Cebu city ligt. Na een klein half uurtje kon ik mijn telefoon niet vinden. Na even zoeken besloten om het nummer te bellen. Er werd wel opgenomen, maar ik kon er niks van verstaan. Dus de chauffeur maar even laten bellen.
De behulpzame chauffeur
Toen bleek dat ik mijn telefoon had laten liggen op de pinautomaat. 1 van de schoonmakers had hem gevonden en afgegeven bij de politie. Dat was een geluk bij een ongeluk. Dus terug naar het vliegveld en naar het politiebureau om de telefoon op te halen. Daar aangekomen zag ik in het hele kantoor welgeteld 2-3 computers en het hele incident rondom mijn telefoonboek werd handmatig opgeschreven in een papieren logboek.
Het is bijna symbolisch voor Cebu. Immers zodra je buiten de stad komt, zie je links en rechts langs de weg geregeld houten hutjes staan waar mensen in wonen. Het deed me terugdenken aan Jamaica en de Dominicaanse Republiek, alhoewel het ook wel wat elementen van India had.
Woningen in Cebu
De Filippijnen als land (zeker Cebu) kan redelijk wat investeringen gebruiken om zowel de economie als het eiland verder te ontwikkelen.
De lokale (mini)bus
Verder is de Filippijnen als land een beetje een vreemde eend in de bijt in Azie omdat het als een van de weinige landen in Azie overwegend katholiek is en dat zie je ook overal terug. Vele kerken en religieuze symbolen zoals onder andere rozenkranskettinkjes met kruisjes die bijna in elke auto aan de spiegel hangen.
Eenmaal in het resort aangekomen kon de vakantie beginnen.
Wednesday, November 9, 2011
Kota Kinabalu – Duiken
Maleisie is een paradijs voor duikers en daarnaast heeft het een aantal zogenaamde eco resorts. Aangezien ik samen met iemand naar Maleisie afgereisd was en die persoon niet kon duiken, moesten we een compromis zoeken waar we zowel konden duiken als snorkelen. Ik wilde namelijk graag schildpadden zien en Maleisie is een land waar dat bij uitstek mogelijk moet zijn.
In eerste instantie was Sapi de suggestie, maar vervolgens werd Dinawan aangeraden omdat dat een betere lokatie zou zijn waar we zowel konden snorkelen als duiken op 1 eiland. Het eiland Dinawan is erg klein en lijkt redelijk op Sebu (ook gelegen in Maleise en hierover heb ik geschreven in 2009). Zo heeft dit eiland ook een eco resort. Houten hutjes, douchen met koud water en van de ene naar de andere kant van het eiland niet breder dan 200-300 meter.
Enkele foto's van Dinawan
Aangezien de persoon waar ik mee afgereisd was op het laatste moment afhaakte, ben ik alleen naar Dinawan gegaan. Eerst maar wat gesnorkeld, maar dat had ik snel gezien. Er stond redelijk wat onderstroom waardoor er niet of nauwelijks iets te zien was. De onderstroom bracht veel zand mee van de bodem wat het zicht enorm beperkte.
Het strand
’s Middags geprobeerd te duiken, maar dat was niet veel beter. Er was eigenlijk geen echte duikstek dus hebben we maar wat langs het rif gezwommen en dus niks speciaals gezien. Teruggekomen bij het hotel stond de staff ook verbaasd te kijken dat ik voor duiken naar juist dat eiland was gestuurd. De divemaster bevestigde op het eiland al dat er geen goede duikstekken waren en dat de zee niet bepaald kwalificeerde vanwege het gebrek aan onderwater flora en fauna en het beperkte zicht. Dit werd tevens bevestigd door de staff in het hotel. Ik was dus het in het ootje genomen door degene die de excursies regelde. Waarschijnlijk runt een vriendje van hem het resort op Dinawan en krijgt hij commissie voor iedere toerist die hij daarheen stuurt. Deze praktijk is alom bekend, maar ik was laaiend en heb de volgende dag dan ook een klacht ingediend en na veel hangen en wurgen kreeg ik mijn geld terug. Hij heeft nog wel alle trucs uit de doos gehaald (of ik niet naar het toilet moest, lunchen of hij het niet de volgende dag kon regelen, dat hij niet zelf kon beslissen). Alles proberen ze om je weg te krijgen bij hun desk en zodra jij weg bent, knijpen zij er ook tussenuit en zie je ze niet meer terug.
Enkele foto's
Ondanks mijn teleurstellende ervaring is Maleisie qua duiken overigens nog steeds wel 1 van de beste landen ter wereld. Voor de beste duikervaringen in Maleisie zijn er 3 locaties waar je heen kunt gaan: Sipadan, Layang, Layang en Tioman. Tioman is een eilandje aan de oostkust van het vaste land van Malesie en ligt ter hoogte van Melaka. Layang Layang is een eilandje en ligt ten Noorden van Borneo en Sipadan is een eilandje en ligt ten Oosten van Borneo. Zowel Layang Layang als Sipadan zijn alleen per vliegtuig te bereiken. Dit vergt dus iets meer planning dan vooraf gedacht en aangezien er enige tijd vereist is tussen duiken en vliegen heb ik gekozen voor opties die per boot bereikbaar waren. Dit was helaas geen gelukkige keuze.
Als je naar Maleisie gaat met de bedoeling om er ook te kunnen duiken, plan het dan goed en zorg dat je de tijd hebt om de juiste locaties te bezoeken. Het kan een paradijs zijn voor duikers als je naar de goede locaties gaat. Zo niet dan is de kans groot dat je van een koude kermis thuis komt.
In eerste instantie was Sapi de suggestie, maar vervolgens werd Dinawan aangeraden omdat dat een betere lokatie zou zijn waar we zowel konden snorkelen als duiken op 1 eiland. Het eiland Dinawan is erg klein en lijkt redelijk op Sebu (ook gelegen in Maleise en hierover heb ik geschreven in 2009). Zo heeft dit eiland ook een eco resort. Houten hutjes, douchen met koud water en van de ene naar de andere kant van het eiland niet breder dan 200-300 meter.
Enkele foto's van Dinawan
Aangezien de persoon waar ik mee afgereisd was op het laatste moment afhaakte, ben ik alleen naar Dinawan gegaan. Eerst maar wat gesnorkeld, maar dat had ik snel gezien. Er stond redelijk wat onderstroom waardoor er niet of nauwelijks iets te zien was. De onderstroom bracht veel zand mee van de bodem wat het zicht enorm beperkte.
Het strand
’s Middags geprobeerd te duiken, maar dat was niet veel beter. Er was eigenlijk geen echte duikstek dus hebben we maar wat langs het rif gezwommen en dus niks speciaals gezien. Teruggekomen bij het hotel stond de staff ook verbaasd te kijken dat ik voor duiken naar juist dat eiland was gestuurd. De divemaster bevestigde op het eiland al dat er geen goede duikstekken waren en dat de zee niet bepaald kwalificeerde vanwege het gebrek aan onderwater flora en fauna en het beperkte zicht. Dit werd tevens bevestigd door de staff in het hotel. Ik was dus het in het ootje genomen door degene die de excursies regelde. Waarschijnlijk runt een vriendje van hem het resort op Dinawan en krijgt hij commissie voor iedere toerist die hij daarheen stuurt. Deze praktijk is alom bekend, maar ik was laaiend en heb de volgende dag dan ook een klacht ingediend en na veel hangen en wurgen kreeg ik mijn geld terug. Hij heeft nog wel alle trucs uit de doos gehaald (of ik niet naar het toilet moest, lunchen of hij het niet de volgende dag kon regelen, dat hij niet zelf kon beslissen). Alles proberen ze om je weg te krijgen bij hun desk en zodra jij weg bent, knijpen zij er ook tussenuit en zie je ze niet meer terug.
Enkele foto's
Ondanks mijn teleurstellende ervaring is Maleisie qua duiken overigens nog steeds wel 1 van de beste landen ter wereld. Voor de beste duikervaringen in Maleisie zijn er 3 locaties waar je heen kunt gaan: Sipadan, Layang, Layang en Tioman. Tioman is een eilandje aan de oostkust van het vaste land van Malesie en ligt ter hoogte van Melaka. Layang Layang is een eilandje en ligt ten Noorden van Borneo en Sipadan is een eilandje en ligt ten Oosten van Borneo. Zowel Layang Layang als Sipadan zijn alleen per vliegtuig te bereiken. Dit vergt dus iets meer planning dan vooraf gedacht en aangezien er enige tijd vereist is tussen duiken en vliegen heb ik gekozen voor opties die per boot bereikbaar waren. Dit was helaas geen gelukkige keuze.
Als je naar Maleisie gaat met de bedoeling om er ook te kunnen duiken, plan het dan goed en zorg dat je de tijd hebt om de juiste locaties te bezoeken. Het kan een paradijs zijn voor duikers als je naar de goede locaties gaat. Zo niet dan is de kans groot dat je van een koude kermis thuis komt.
Monday, October 31, 2011
Kota Kinabalu – Sight Seeing
Er zijn een aantal zaken die het toerisme op Borneo domineren. Dit zijn onder andere het oerwoud, Mount Kinabalu en het Oerang Oetang Rehabilitatie Centrum. Verder zijn er enkele kleine eilandjes die nauwelijks bewoond zijn, maar waar zogenaamde eco resorts gevestigd zijn en verschillende duiklocaties.
Het oerwoud in Borneo is 130 miljoen jaar oud en daarmee het oudste oerwoud ter wereld. Het oerwoud is 70 miljoen jaar ouder dan het Amazone oerwoud en heeft een rijke biodiversiteit. In het Noord-Oosten van het oerwoud is er een reservaat voor olifanten en neushoorns. Er is een reservaat voor luipaarden en tijgers en een reservaat voor oerang oetangs.
De oppervlakte van het oerwoud wordt in een hoog tempo kleiner als gevolg van grootschalige houtkap waarbij locals delen van het oerwoud plat branden om het geschikt te maken voor landbouw. Vaak wordt land maar voor korte termijn gebruikt en vervolgens wordt er een nieuw stuk oerwoud ontbost. Dit omdat a) het hout wat gekapt wordt verkocht kan worden en b) het makkelijker is om een nieuwe stuk grond in gebruik te nemen dan een reeds gebruikt stuk vruchtbaar te houden. Erg zonde omdat er miljoenen jaren aan biodiversiteit verloren gaat, maar steeds meer groepen worden zich hiervan bewust en proberen zich in te zetten voor het behouden van het oerwoud.
Mount Kinabalu is gelegen op de Noord-Oost punt van Borneo en is met Low’s Peak als hoogste punt op 4.050 meter hoog is de hoogste berg op Borneo. Het is 1 van de weinige bergen waarvan de top redelijk goed via hiking trails en zonder bergbeklimmingsmateriaal te bereiken is. Mount Kinabalu heeft de Unesco World Heritage status en dit is mede te danken aan de diverse flora en fauna in de ecoregio’s op de berg. De flora is verdeeld over verschillende lagen aangezien bepaalde planten alleen goed groeien op bepaalde hoogtes. Daarom is er wel homogeniteit binnen de lagen, maar diversiteit tussen de lagen.
Dagelijks gaan er hele hordes toeristen met bussen naar de berg om deze te beklimming. Aangezien uren hiken niet aan mij besteed is, heb ik dit aan mij voorbij laten gaan.
Verder is er het oerang oetang Rehabilitatie Centrum. Het Sepilok oerang oetang Rehabilitiatie Centrum is opgezet in 1964 en beslaat een gebied van 43 vierkante kilometer. Het aantal bewoners / oerang oetangs varieert continu als gevolg van nieuw opgenomen oerang oetangs en oerang oetangs die vertrekken omdat ze weer opnieuw in het wild worden geplaatst. Het Rehabilitatie Centrum richt zich op verstoten oerang oetangs, wees oerang oetangs en oerang oetangs die in een besloten omgeving als een dierenpark of dierentuin geleefd hebben. Het Rehabilitatie Centrum leert deze oerang oetangs aan te passen en opnieuw te (over)leven in het oerwoud voor ze terug te plaatsen.
Tenslotte zijn er enkele mooie eilanden en duikstekken, maar daarover meer in een volgende posting.
Het oerwoud in Borneo is 130 miljoen jaar oud en daarmee het oudste oerwoud ter wereld. Het oerwoud is 70 miljoen jaar ouder dan het Amazone oerwoud en heeft een rijke biodiversiteit. In het Noord-Oosten van het oerwoud is er een reservaat voor olifanten en neushoorns. Er is een reservaat voor luipaarden en tijgers en een reservaat voor oerang oetangs.
De oppervlakte van het oerwoud wordt in een hoog tempo kleiner als gevolg van grootschalige houtkap waarbij locals delen van het oerwoud plat branden om het geschikt te maken voor landbouw. Vaak wordt land maar voor korte termijn gebruikt en vervolgens wordt er een nieuw stuk oerwoud ontbost. Dit omdat a) het hout wat gekapt wordt verkocht kan worden en b) het makkelijker is om een nieuwe stuk grond in gebruik te nemen dan een reeds gebruikt stuk vruchtbaar te houden. Erg zonde omdat er miljoenen jaren aan biodiversiteit verloren gaat, maar steeds meer groepen worden zich hiervan bewust en proberen zich in te zetten voor het behouden van het oerwoud.
Mount Kinabalu is gelegen op de Noord-Oost punt van Borneo en is met Low’s Peak als hoogste punt op 4.050 meter hoog is de hoogste berg op Borneo. Het is 1 van de weinige bergen waarvan de top redelijk goed via hiking trails en zonder bergbeklimmingsmateriaal te bereiken is. Mount Kinabalu heeft de Unesco World Heritage status en dit is mede te danken aan de diverse flora en fauna in de ecoregio’s op de berg. De flora is verdeeld over verschillende lagen aangezien bepaalde planten alleen goed groeien op bepaalde hoogtes. Daarom is er wel homogeniteit binnen de lagen, maar diversiteit tussen de lagen.
Dagelijks gaan er hele hordes toeristen met bussen naar de berg om deze te beklimming. Aangezien uren hiken niet aan mij besteed is, heb ik dit aan mij voorbij laten gaan.
Verder is er het oerang oetang Rehabilitatie Centrum. Het Sepilok oerang oetang Rehabilitiatie Centrum is opgezet in 1964 en beslaat een gebied van 43 vierkante kilometer. Het aantal bewoners / oerang oetangs varieert continu als gevolg van nieuw opgenomen oerang oetangs en oerang oetangs die vertrekken omdat ze weer opnieuw in het wild worden geplaatst. Het Rehabilitatie Centrum richt zich op verstoten oerang oetangs, wees oerang oetangs en oerang oetangs die in een besloten omgeving als een dierenpark of dierentuin geleefd hebben. Het Rehabilitatie Centrum leert deze oerang oetangs aan te passen en opnieuw te (over)leven in het oerwoud voor ze terug te plaatsen.
Tenslotte zijn er enkele mooie eilanden en duikstekken, maar daarover meer in een volgende posting.
Monday, October 24, 2011
Kota Kinabalu – Het Resort
Het Nexus Resort & Spa Karambunai was het resort wat ik geboekt had voor deze vakantie. Het resort lag op een klein uurtje rijden van het vliegveld. Van het vliegveld ging de route via Kota Kinabalu naar Karambunai. Kota Kinabalu is verder niet zo’n hele grote stad, dus de taxi was er zo doorheen.
Op deze foto zie je de vlaggen van Maleisie en Sabah langs de weg
Het Resort lag vrij afgelegen. Vanaf de doorgaande weg sloeg de taxi af naar het resort. Na een klein stukje kwam de taxi bij een Guard House. Op het complex ligt een stuk oerwoud waar je uitgebreid kunt wandelen. Helaas heb ik dat zelf niet gedaan. Ik hou wel van hashen, maar ben niet een heel groot fan van hiking. 1 tot 1.5 uur rennen over de trails ligt me wel. 4 tot 5 uur hiken met een rugzak is echter niet aan mij besteed.
Het Nexus Resort & Spa Karambunai
Foto's van de lobby
Verder heeft het resort een waanzinnig mooie 18 holes golfbaan die letterlijk rondom het resort ligt. Veel waterhindernissen en erg mooi aangelegd. Er schijnen zelfs verschillende wedstrijden op hoog niveau op gespeeld te worden. Het nadeel was dat de vakantie voor mij met name bedoeld was om bij te slapen en uit te rusten. Tegen de tijd dat ik wakker was en ontbeten had was het eigenlijk al te warm om te spelen en ’s avonds is het vrij vroeg donker en aangezien de baan niet verlicht is, kun je er dan niet spelen.
Het clubhuis van de golfbaan
Het hotel heeft verder verschillende restaurants. Deze cateren waarschijnlijk naar de smaak van de verschillende gasten. Zo is er onder andere een Cantonees/Chinees restaurant en een Koreaans barbeque restaurant. Verder is er een Maleisisch restaurant een restaurant/bar letterlijk aan de rand van het strand, een buffet restaurant en een high end restaurant.
Het restaurant aan het strand is echt waanzinnig. Eten tussen de fakkels met uitzicht op de zee. Jammer dat het ruisen van de zee, in eerste instantie overstemd werd door wat jengelende kinderen, maar toen die weg waren was het een heerlijke oase van rust.
De Beachbar met fakkels (voor zover het lukte met mijn camera)
Verder waren er zwembaden. Deze waren niet echt groot en diep, maar er was een poolbar. Achter het zwembad lag een grasveldje en daarachter lag een privestrand. Aan het einde van het grasveldje vlakbij het strand stonden massagehutjes, waar gediplomeerde masseurs allerlei massages gaven (voeten, nek, rug, shouders). Een massage met uitzicht op zee, in serene rust met alleen het geluid van de natuur en de zee om je heen. Life is good! :-)
Een deel van het zwembad
Een van de massagehutjes
Het resort bestond uit 2 vleugels: de Borneo vleugel en de Ocean vleugel. De Ocean vleugel bestaat uit 3 gebouwen met kamers op 3 verschillende etages. De Borneo vleugel bestond uit 7 gebouwen, waarbij elk gebouw 15 kamers had op de begane grond met een terrasje en 15 kamers op de eerste etage met een balkonnetje. Verder lagen er verder op het resort nog enkele Presidential villa’s.
Een van de gebouwen van de Borneo vleugel
Meer foto's van de Borneo vleugel
Een blik in de kamer
Het grappige was dat het resort redelijk groot was. Dus ik werd van de lobby naar mijn kamer gebracht met een golfkarretje. Mijn koffers werden met een busje naar mijn kamer gebracht. Zelfs room service had eigen golfkarretjes.
Het resort was zo compleet dat het zelfs eigen “huisdieren” had :-). Zeker een aanrader, zelfs vanuit Nederland, zeker als mensen de typische all inclusive resorts als degene in Turkije willen ontlopen en op zoek zijn naar meer diverse flora en fauna rondom het hotel.
De woonplaats van de huisdieren
De huisdieren
Een van de huisdieren
Op deze foto zie je de vlaggen van Maleisie en Sabah langs de weg
Het Resort lag vrij afgelegen. Vanaf de doorgaande weg sloeg de taxi af naar het resort. Na een klein stukje kwam de taxi bij een Guard House. Op het complex ligt een stuk oerwoud waar je uitgebreid kunt wandelen. Helaas heb ik dat zelf niet gedaan. Ik hou wel van hashen, maar ben niet een heel groot fan van hiking. 1 tot 1.5 uur rennen over de trails ligt me wel. 4 tot 5 uur hiken met een rugzak is echter niet aan mij besteed.
Het Nexus Resort & Spa Karambunai
Foto's van de lobby
Verder heeft het resort een waanzinnig mooie 18 holes golfbaan die letterlijk rondom het resort ligt. Veel waterhindernissen en erg mooi aangelegd. Er schijnen zelfs verschillende wedstrijden op hoog niveau op gespeeld te worden. Het nadeel was dat de vakantie voor mij met name bedoeld was om bij te slapen en uit te rusten. Tegen de tijd dat ik wakker was en ontbeten had was het eigenlijk al te warm om te spelen en ’s avonds is het vrij vroeg donker en aangezien de baan niet verlicht is, kun je er dan niet spelen.
Het clubhuis van de golfbaan
Het hotel heeft verder verschillende restaurants. Deze cateren waarschijnlijk naar de smaak van de verschillende gasten. Zo is er onder andere een Cantonees/Chinees restaurant en een Koreaans barbeque restaurant. Verder is er een Maleisisch restaurant een restaurant/bar letterlijk aan de rand van het strand, een buffet restaurant en een high end restaurant.
Het restaurant aan het strand is echt waanzinnig. Eten tussen de fakkels met uitzicht op de zee. Jammer dat het ruisen van de zee, in eerste instantie overstemd werd door wat jengelende kinderen, maar toen die weg waren was het een heerlijke oase van rust.
De Beachbar met fakkels (voor zover het lukte met mijn camera)
Verder waren er zwembaden. Deze waren niet echt groot en diep, maar er was een poolbar. Achter het zwembad lag een grasveldje en daarachter lag een privestrand. Aan het einde van het grasveldje vlakbij het strand stonden massagehutjes, waar gediplomeerde masseurs allerlei massages gaven (voeten, nek, rug, shouders). Een massage met uitzicht op zee, in serene rust met alleen het geluid van de natuur en de zee om je heen. Life is good! :-)
Een deel van het zwembad
Een van de massagehutjes
Het resort bestond uit 2 vleugels: de Borneo vleugel en de Ocean vleugel. De Ocean vleugel bestaat uit 3 gebouwen met kamers op 3 verschillende etages. De Borneo vleugel bestond uit 7 gebouwen, waarbij elk gebouw 15 kamers had op de begane grond met een terrasje en 15 kamers op de eerste etage met een balkonnetje. Verder lagen er verder op het resort nog enkele Presidential villa’s.
Een van de gebouwen van de Borneo vleugel
Meer foto's van de Borneo vleugel
Een blik in de kamer
Het grappige was dat het resort redelijk groot was. Dus ik werd van de lobby naar mijn kamer gebracht met een golfkarretje. Mijn koffers werden met een busje naar mijn kamer gebracht. Zelfs room service had eigen golfkarretjes.
Het resort was zo compleet dat het zelfs eigen “huisdieren” had :-). Zeker een aanrader, zelfs vanuit Nederland, zeker als mensen de typische all inclusive resorts als degene in Turkije willen ontlopen en op zoek zijn naar meer diverse flora en fauna rondom het hotel.
De woonplaats van de huisdieren
De huisdieren
Een van de huisdieren
Tuesday, October 18, 2011
Kota Kinabalu
Het was inmiddels al weer een tijdje geleden, maar gezien dat er enkele grote projecten aankomen, vond ik dat het tijd was voor een korte vakantie. Cathay Pacific heeft hele leuke aanbiedingen op de website en na even zoeken vond ik een mooi hotel in Kota Kinabalu.
Kota Kinabalu is onderdeel van Borneo. Borneo is een eiland en bestaat uit (onderdelen van) 3 landen: Indonesie, Brunei en Maleisie. Het Maleisische deel wordt ook wel aangeduid als Sabah.
De vlucht was goed met Dragonair. Wat meteen opvalt als je aankomt is de kleinschaligheid van de luchthaven. Slechts 1 start/landingsbaan, 1 hoofdterminal en een bijgebouwtje. De hoofdterminal is overigens schoon en modern. Bepaalde zaken blijven grappig. Zo liep ik de slurf uit en zo pardoes de Starbucks binnen. Net achter de douane lagen de achtereenvolgens KFC en Dunkin Donuts. Blijkbaar hebben de Westerse franchises nu zo ongeveer overal hun intrede gedaan.
Buiten de luchthaven is het allemaal mooi en ruim opgezet. Het deed me denken aan Singapore, mooie brede straten met palmbomen in het midden. Grappig is dat je overal langs de weg of in de middenberm zowel de vlag van Maleisie als Sabah ziet hangen. Je ziet zelfs redelijk wat auto’s uitgedost met vlaggen. Niks mis met een beetje chauvinisme.
Als je goed rondkijkt zie je overigens wel meteen dat het land nog niet zover ontwikkeld is als bij voorbeeld een land als Singapore. Zeker als je bijvoorbeeld de verschillende kampongs langs de weg ziet. Kampongs zijn de “woonwijken” waar de locals wonen die niet zoveel geld te besteden hebben. De woningen varieren van goedkoopuitziende kleine huisjes tot veredelde hutten.
Het eiland drijft voor een groot deel op toerisme. Hele mooie resorts, Mount Kinabalu, de Borneo driehoek (oerwoud), een oerang oetang rehabilitatiecentrum, enkele mooie eilanden om te bezoeken en excursies naar mooie duiklokaties om enkele voorbeelden te geven.
Alles is gebouwd op een totaalconcept zodat iedereen er aan zijn/haar trekken kan komen. Actievelingen kunnen er wandelen/hiken, volop mogelijkheden tot snorkelen en duiken en heel veel hotels hebben een spa waar je een grote verscheidenheid aan massages kunt krijgen.
Het grote verschil met andere regio’s is dat heel veel resorts niet op basis van een all-inclusive concept werken. Ontbijt is inbegrepen, maar alle overige maaltijden en drankjes dienen gewoon afgerekend te worden. De prijzen zijn nog steeds acceptabel, maar zoals in ieder resort betaal je op het resort een veelvoud van wat je daar buiten betaalt.
Om er even tussenuit te trekken en lekker te relaxen en genieten van het mooie weer en de mooie omgeving is het een uistekende bestemming. Goed betaalbaar en niet al te ver weg.
Kota Kinabalu is onderdeel van Borneo. Borneo is een eiland en bestaat uit (onderdelen van) 3 landen: Indonesie, Brunei en Maleisie. Het Maleisische deel wordt ook wel aangeduid als Sabah.
De vlucht was goed met Dragonair. Wat meteen opvalt als je aankomt is de kleinschaligheid van de luchthaven. Slechts 1 start/landingsbaan, 1 hoofdterminal en een bijgebouwtje. De hoofdterminal is overigens schoon en modern. Bepaalde zaken blijven grappig. Zo liep ik de slurf uit en zo pardoes de Starbucks binnen. Net achter de douane lagen de achtereenvolgens KFC en Dunkin Donuts. Blijkbaar hebben de Westerse franchises nu zo ongeveer overal hun intrede gedaan.
Buiten de luchthaven is het allemaal mooi en ruim opgezet. Het deed me denken aan Singapore, mooie brede straten met palmbomen in het midden. Grappig is dat je overal langs de weg of in de middenberm zowel de vlag van Maleisie als Sabah ziet hangen. Je ziet zelfs redelijk wat auto’s uitgedost met vlaggen. Niks mis met een beetje chauvinisme.
Als je goed rondkijkt zie je overigens wel meteen dat het land nog niet zover ontwikkeld is als bij voorbeeld een land als Singapore. Zeker als je bijvoorbeeld de verschillende kampongs langs de weg ziet. Kampongs zijn de “woonwijken” waar de locals wonen die niet zoveel geld te besteden hebben. De woningen varieren van goedkoopuitziende kleine huisjes tot veredelde hutten.
Het eiland drijft voor een groot deel op toerisme. Hele mooie resorts, Mount Kinabalu, de Borneo driehoek (oerwoud), een oerang oetang rehabilitatiecentrum, enkele mooie eilanden om te bezoeken en excursies naar mooie duiklokaties om enkele voorbeelden te geven.
Alles is gebouwd op een totaalconcept zodat iedereen er aan zijn/haar trekken kan komen. Actievelingen kunnen er wandelen/hiken, volop mogelijkheden tot snorkelen en duiken en heel veel hotels hebben een spa waar je een grote verscheidenheid aan massages kunt krijgen.
Het grote verschil met andere regio’s is dat heel veel resorts niet op basis van een all-inclusive concept werken. Ontbijt is inbegrepen, maar alle overige maaltijden en drankjes dienen gewoon afgerekend te worden. De prijzen zijn nog steeds acceptabel, maar zoals in ieder resort betaal je op het resort een veelvoud van wat je daar buiten betaalt.
Om er even tussenuit te trekken en lekker te relaxen en genieten van het mooie weer en de mooie omgeving is het een uistekende bestemming. Goed betaalbaar en niet al te ver weg.
Tuesday, October 11, 2011
Cultuurverschillen – Deel 2
Het “expat-label” heeft ook zo zijn nadelen en het lijkt erop alsof het afentoe meteen (in negatieve zin) een stempel op je drukt.
Om een voorbeeld te geven. De belastingopbrengsten van de Hong Kong overheid komen voor een groot deel van de expats. Voor lokale Hong Kong Chinezen bestaan er faciliteiten waardoor zij een stuk minder belasting betalen. Voor een deel zijn de faciliteiten zelfs zo ruim dat men niet of nauwelijks belasting betaalt.
De Hong Kong economie drijft op onroerend goed. Vergis je niet hier in mensen, want het kan zo maar zijn dat de secretaresse deel uitmaakt van een investeringsclubje en ze samen 15 appartementen in eigendom en verhuur hebben. Als je enkele winkelpanden in een wijk als Central of Causeway Bay hebt, die je kunt verhuren, verdien je al snel 1 miljoen Hong Kong Dollar per jaar aan huurinkomsten per pand.
Dit is voor sommigen ruim genoeg van te leven. Vaak verlangt de bank van hen dat ze daarnaast een baan hebben omdat ze dan makkelijker een hypothecaire lening krijgen bij de bank.
Er is ook een groot verschil tussen expats die hier een appartement willen kopen en locals. Onder de 1 miljoen US dollar kun je hier niet veel kopen. Dus je vraagt je af hoe mensen dat voor elkaar krijgen. Zeker aangezien de downpayment voor de aankoop van een appartement bijna 50% is in sommige gevallen.
Echter zodra je hier wat langer rondloopt, blijkt dat de 50% downpayment alleen geldt voor expats. Locals kunnen vaak een appartement kopen met downpayment van tussen de 0% en 5%. In Nederland zou dit soort “discriminatie” volgens mij onmogelijk zijn, maar hier is het de normaalste zaak van de wereld.
De truc die men uithaalt hier is de volgende. Men koopt een appartement wat nog gebouwd moet worden. Zodra deze vrijgegeven worden, maar nog volledig gebouwd moeten worden, kopen mensen ze. De verwachtte bouwtijd is vaak minimaal 2 tot 3 jaar. Bij aankoop hoef je dan maar een beperkt bedrag neer te leggen (vaak rond de 10% van de aankoopwaarde). Dit leent men dan bij de bank. Vlak voor / rond de oplevering moet dan het hele bedrag betaalt worden. Inmiddels is het appartement bijna af en al flink in waarde gestegen (vaak 20-30% in 2 jaar). Vlak voor het hele bedrag moet worden overgemaakt wordt het dan verkocht en de winst wordt dan geherinvesteerd in de aankoop van een nieuw appartement en zo gaat men door en koopt men van tijd tot tijd appartementen en bouwt men een portefeuille op.
Mensen hebben hier 2 gezichten, want heel mensen weten dondersgoed hoe dit zit, maar niemand zal je vertellen dat er ook voor expats mogelijkheden zijn om tegen dezelfde betere voorwaarden een appartement te kunnen kopen. Dit omdat velen vinden dat jij niet dezelfde rechten hebt / hoort te hebben als zij. Met dit soort zaken gaat Nederland en de Europese Unie toch heel anders om. Je wordt toch vaak gezien als iemand die te veel betaald krijgt en meer faciliteiten krijgt dan zij. Een soort afgunst die op de achtergrond toch erg aanwezig is.
Het is goed om te beseffen dat heel veel dingen die je in Nederland als vanzelfsprekend beschouwd helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn en het opent ook je ogen, omdat een aantal dingen die in Nederland politiek bijna onbespreekbaar zijn in andere landen met andere ogen bekeken worden.
Om een voorbeeld te geven. De belastingopbrengsten van de Hong Kong overheid komen voor een groot deel van de expats. Voor lokale Hong Kong Chinezen bestaan er faciliteiten waardoor zij een stuk minder belasting betalen. Voor een deel zijn de faciliteiten zelfs zo ruim dat men niet of nauwelijks belasting betaalt.
De Hong Kong economie drijft op onroerend goed. Vergis je niet hier in mensen, want het kan zo maar zijn dat de secretaresse deel uitmaakt van een investeringsclubje en ze samen 15 appartementen in eigendom en verhuur hebben. Als je enkele winkelpanden in een wijk als Central of Causeway Bay hebt, die je kunt verhuren, verdien je al snel 1 miljoen Hong Kong Dollar per jaar aan huurinkomsten per pand.
Dit is voor sommigen ruim genoeg van te leven. Vaak verlangt de bank van hen dat ze daarnaast een baan hebben omdat ze dan makkelijker een hypothecaire lening krijgen bij de bank.
Er is ook een groot verschil tussen expats die hier een appartement willen kopen en locals. Onder de 1 miljoen US dollar kun je hier niet veel kopen. Dus je vraagt je af hoe mensen dat voor elkaar krijgen. Zeker aangezien de downpayment voor de aankoop van een appartement bijna 50% is in sommige gevallen.
Echter zodra je hier wat langer rondloopt, blijkt dat de 50% downpayment alleen geldt voor expats. Locals kunnen vaak een appartement kopen met downpayment van tussen de 0% en 5%. In Nederland zou dit soort “discriminatie” volgens mij onmogelijk zijn, maar hier is het de normaalste zaak van de wereld.
De truc die men uithaalt hier is de volgende. Men koopt een appartement wat nog gebouwd moet worden. Zodra deze vrijgegeven worden, maar nog volledig gebouwd moeten worden, kopen mensen ze. De verwachtte bouwtijd is vaak minimaal 2 tot 3 jaar. Bij aankoop hoef je dan maar een beperkt bedrag neer te leggen (vaak rond de 10% van de aankoopwaarde). Dit leent men dan bij de bank. Vlak voor / rond de oplevering moet dan het hele bedrag betaalt worden. Inmiddels is het appartement bijna af en al flink in waarde gestegen (vaak 20-30% in 2 jaar). Vlak voor het hele bedrag moet worden overgemaakt wordt het dan verkocht en de winst wordt dan geherinvesteerd in de aankoop van een nieuw appartement en zo gaat men door en koopt men van tijd tot tijd appartementen en bouwt men een portefeuille op.
Mensen hebben hier 2 gezichten, want heel mensen weten dondersgoed hoe dit zit, maar niemand zal je vertellen dat er ook voor expats mogelijkheden zijn om tegen dezelfde betere voorwaarden een appartement te kunnen kopen. Dit omdat velen vinden dat jij niet dezelfde rechten hebt / hoort te hebben als zij. Met dit soort zaken gaat Nederland en de Europese Unie toch heel anders om. Je wordt toch vaak gezien als iemand die te veel betaald krijgt en meer faciliteiten krijgt dan zij. Een soort afgunst die op de achtergrond toch erg aanwezig is.
Het is goed om te beseffen dat heel veel dingen die je in Nederland als vanzelfsprekend beschouwd helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn en het opent ook je ogen, omdat een aantal dingen die in Nederland politiek bijna onbespreekbaar zijn in andere landen met andere ogen bekeken worden.
Saturday, October 8, 2011
Cultuurverschillen – Deel 1
Wat ook opvalt in Hong Kong zijn de cultuurverschillen. Deze vallen met name op wanneer je wat verder kijkt dan je neus lang is en je wat meer contact krijgt met de locals en zij zich daar ook voor open stellen.
Laat ik voorop stellen dat ik hier een goed leven heb, maar dat ik me er terdege van bewust ben dat ik hier leef bij de gratie van de regering. Mocht er iets gebeuren, dan is je bestaansrecht hier heel wankel. Als ik mijn baan kwijt zou raken, wordt mijn verblijfsvergunning meteen ingetrokken en wordt ik geacht binnen zeer korte termijn het land te verlaten. Dit geldt alleen voor mensen die geen permanent resident zijn of een Hong Kong paspoort hebben, maar hier wonen en werken op een employment pass.
Chinezen voelen zich ook vrij snel verongelijkt of achtergesteld. Dit geldt zeker voor een groot aantal mensen die niet in Banking werken. Zij zien met name de expats als de rijke mensen die hier voor veel geld komen werken, allerlei faciliteiten krijgen en eigenlijk “hun” baan inpikken. Dit zul je niet altijd zien, maar dit is waar de gesprekken in het Chinees onder elkaar over gaan.
Het aparte hier is ook dat 2 mensen exact dezelfde baan kunnen doen maar een significant ander salaris kunnen verdienen. Dit iets wat in Nederland, zeker in de wat meer junior rangen toch eigenlijk ondenkbaar is. Echter hier is het de gewoonste zaak van de wereld. Alle gegevens zijn vertrouwelijk en presoonlijk en mogen vooral niet met collega’s of anderen besproken worden.
Een ander cultureel verschil was de situatie waar het geluid van mijn laptop stond iets te hard naar de zin van de collega die voor mij zat. Dat zullen ze nooit tegen je direct zeggen. Zij ging klagen bij mijn secretaresse die een etage lager zit. Vervolgens komt mijn secretaresse naar boven om te vragen of ik het geluid van mijn laptop zachter willen zetten. Heel apart, maar het heeft te maken met hierarchie. Niks gebeurt hier direct. Alles gaat indirect. Zo zijn er talloze voorbeelden.
Er heerst hier ook een heel ander schoonheidsideaal dan dat wat men in Nederland gewend is. Hier is het schoonheidsideaal om een zo wit mogelijke huid te hebben. Mensen lopen dan ook op staat met paraplu’s als de zon schijnt of met allerlei supersonische zonnekleppen die meer van het hoofddeksel van een imker weg hebben omdat ze zo ongeveer het hele gezicht willen bedekken.
Een ander schoonheidsideaal hier is om erg slank te zijn. Dames hier drinken liters (laxerende) thee per dag. Ik heb zelfs verhalen gehoord dat je na de lunch het beste het damestoilet het eerste uur kunt mijden omdat bij een (groot) deel van de dames na de lunch naar het toilet gaat de maaltijd er direct langs dezelfde weg uitkomt als dat de maaltijd erin is gegaan.Dat kan er ook mee te maken hebben (de thee en het braken) dat een groot aantal Chinezen hele slechte en bruine tanden hebben.
Volgende week nog een stukje over cultuurverschillen.
Laat ik voorop stellen dat ik hier een goed leven heb, maar dat ik me er terdege van bewust ben dat ik hier leef bij de gratie van de regering. Mocht er iets gebeuren, dan is je bestaansrecht hier heel wankel. Als ik mijn baan kwijt zou raken, wordt mijn verblijfsvergunning meteen ingetrokken en wordt ik geacht binnen zeer korte termijn het land te verlaten. Dit geldt alleen voor mensen die geen permanent resident zijn of een Hong Kong paspoort hebben, maar hier wonen en werken op een employment pass.
Chinezen voelen zich ook vrij snel verongelijkt of achtergesteld. Dit geldt zeker voor een groot aantal mensen die niet in Banking werken. Zij zien met name de expats als de rijke mensen die hier voor veel geld komen werken, allerlei faciliteiten krijgen en eigenlijk “hun” baan inpikken. Dit zul je niet altijd zien, maar dit is waar de gesprekken in het Chinees onder elkaar over gaan.
Het aparte hier is ook dat 2 mensen exact dezelfde baan kunnen doen maar een significant ander salaris kunnen verdienen. Dit iets wat in Nederland, zeker in de wat meer junior rangen toch eigenlijk ondenkbaar is. Echter hier is het de gewoonste zaak van de wereld. Alle gegevens zijn vertrouwelijk en presoonlijk en mogen vooral niet met collega’s of anderen besproken worden.
Een ander cultureel verschil was de situatie waar het geluid van mijn laptop stond iets te hard naar de zin van de collega die voor mij zat. Dat zullen ze nooit tegen je direct zeggen. Zij ging klagen bij mijn secretaresse die een etage lager zit. Vervolgens komt mijn secretaresse naar boven om te vragen of ik het geluid van mijn laptop zachter willen zetten. Heel apart, maar het heeft te maken met hierarchie. Niks gebeurt hier direct. Alles gaat indirect. Zo zijn er talloze voorbeelden.
Er heerst hier ook een heel ander schoonheidsideaal dan dat wat men in Nederland gewend is. Hier is het schoonheidsideaal om een zo wit mogelijke huid te hebben. Mensen lopen dan ook op staat met paraplu’s als de zon schijnt of met allerlei supersonische zonnekleppen die meer van het hoofddeksel van een imker weg hebben omdat ze zo ongeveer het hele gezicht willen bedekken.
Een ander schoonheidsideaal hier is om erg slank te zijn. Dames hier drinken liters (laxerende) thee per dag. Ik heb zelfs verhalen gehoord dat je na de lunch het beste het damestoilet het eerste uur kunt mijden omdat bij een (groot) deel van de dames na de lunch naar het toilet gaat de maaltijd er direct langs dezelfde weg uitkomt als dat de maaltijd erin is gegaan.Dat kan er ook mee te maken hebben (de thee en het braken) dat een groot aantal Chinezen hele slechte en bruine tanden hebben.
Volgende week nog een stukje over cultuurverschillen.
Tuesday, September 27, 2011
1 jaar Hong Kong
Time flies when you’re having fun! Inmiddels ben ik 1 jaar in Hong Kong. Tijd voor een terugblik op het afgelopen jaar wat gevoelsmatig echt voorbij gevlogen is.
Wat heb ik het afgelopen jaar allemaal gedaan? Zoals jullie waarschijnlijk wel gelezen hebben, heb hier ook het hardlopen weer opgepakt (hashing). Als gevolg van het hashen, ben ik op verschillende plaatsen in Hong Kong geweest en heb ik een kant van Hong Kong gezien die misschien niet zo mooi is. Minimaal 50-60% van het landoppervlak in Hong Kong bestaat uit natuur en natuurreservaat. Vaak als je gaat hashen trek je deze natuurgebieden. Met enige regelmaat kom je huisjes tegen weggestopt in wat bijna de jungle is. De term “huis” is misschien ook wat veel van het goede aangezien het meer stenen hutjes zijn, maar er wonen inderdaad families in. Erg mooi om te zien, maar het staat in schril contrast tot het leven wat je in het weekend ziet op Hong Kong Island waar je de ene dure sportauto na de andere tegenkomt. Sommmige van de uitzichtpunten waar je voorbij komt zijn echt onbeschrijfelijk. Hong Kong heeft echt de “wauw”-factor.
Inmiddels heb ik ook weer een leuke groep mensen gevonden om wekelijks mee te lunchen. Een aantal van deze mensen wonen al geruime tijd in Hong Kong en het is heerlijk om hun verhalen aan te horen hoe Hong Kong zich over de jaren ontwikkeld heeft. De locatie is ook waanzinning, 44e etage in 1 van de flats in Central, waar je een geweldig uitzicht hebt over Hong Kong.
Wat valt verder op aan Hong Kong? Het is een stad die veel meer leeft dan Singapore. Het is chaotisch, afentoe wat smerig (zeker als je in de ochtend langs de food stalls loopt en de vettige lucht afentoe op je luchtwegen slaat), maar er gebeurt altijd wat.
Efficiency is een toverwoord hier in Azie. Om een voorbeeld te geven. Als ik wegvlieg van of aankom op HK Airport duurt het maximaal 2 minuten voor ik door de paspoorcontrole ben door een ingenieus pasjessysteem wat ze hier hebben. Een soortgelijk systeem heeft men nu ook in Singapore. Ik heb het verschillende keren getimed. In Singapore duurde het veelal tussen de 35 en 40 minuten vanaf het moment dat ik lettelijk uit het vliegtuig stapte (in de slurf) tot het moment dat ik de voordeur van mijn apparement opende. Dit inclusief paspoortcontrole, bagage ophalen en een taxirit van 20 kilometer. In Hong Kong duurt dit ongeveer een uur omdat de taxirit bijna 45 kilometer is. De keren dat ik dan naar Schiphol vlieg, duurt het me vaak alleen al een uur voor ik door de paspoortcontrole ben en dan moet ik mijn bagage nog ophalen.
Verder is het klimaat hier ook extremer dan in Singapore. Als het hier warm is, is het ook echt warm en het dragen van een pak is dan echt geen pretje. Dus zeker de laatste maanden redelijk wat geld gespendeerd aan taxi’s aangezien de busverbinding hier in de straat belabberd is. Zelfs een wandelingetje van 5 minuten naar de volgende straat, geeft je echt een nat pak. Zo erg is het weer hier afentoe. Echter dat geldt alleen voor pakken. In vrijetijdskleding heb ik er een stuk minder last van. Daartegenover staat dat het hier in de periode November – Maart een stuk koeler is. Heerlijk om met een spijkerbroek en luchtige polo of trui aan te lopen, zonder weg te zweten, maar nog wel warm genoeg om elke dag buiten te kunnen eten.
Qua faciliteiten ben ik er wel op achteruit gegaan. Zo heeft dit appartement geen gym, wel een klein zwembad en maar 1 tennisbaan ipv 2. Echter de stad maakt heel veel goed. Hierbij moet ik wel een kanttekening plaatsen. In beide steden kun je geweldig leven, maar wat de ervaring zal zijn, hangt er wel vanaf wat je er zelf van maakt.
Qua werk is het een hele verademing om nu te beseffen dat ik nu al 1 jaar iets volledig anders doe en er nog plezier in heb ook. Een zeer welkome afwisseling.
Kort samengevat kan ik zeggen dat 1 jaar Hong Kong een van de betere keuzes is die ik tot dusver gemaakt heb. Zakelijk gaat alles lekker en heb ik heel veel plezier in mijn werk. Prive heb ik er niet op alle vlakken eruit gehaald wat erin zit, maar dat komt ook omdat ik veel op reis geweest ben en besloten heb zaken in Hong Kong drastisch anders aan te pakken dan ik in Singapore gedaan heb. Ik heb dan ook absoluut geen spijt van mijn move naar Hong Kong. Ik voel me op mijn leeftijd bevoorrecht dat ik zowel in Singapore, Vietnam als Hong Kong heb kunnen wonen, werken en leven aangezien dit mijn leven wezenlijk veranderd heeft.
Wat heb ik het afgelopen jaar allemaal gedaan? Zoals jullie waarschijnlijk wel gelezen hebben, heb hier ook het hardlopen weer opgepakt (hashing). Als gevolg van het hashen, ben ik op verschillende plaatsen in Hong Kong geweest en heb ik een kant van Hong Kong gezien die misschien niet zo mooi is. Minimaal 50-60% van het landoppervlak in Hong Kong bestaat uit natuur en natuurreservaat. Vaak als je gaat hashen trek je deze natuurgebieden. Met enige regelmaat kom je huisjes tegen weggestopt in wat bijna de jungle is. De term “huis” is misschien ook wat veel van het goede aangezien het meer stenen hutjes zijn, maar er wonen inderdaad families in. Erg mooi om te zien, maar het staat in schril contrast tot het leven wat je in het weekend ziet op Hong Kong Island waar je de ene dure sportauto na de andere tegenkomt. Sommmige van de uitzichtpunten waar je voorbij komt zijn echt onbeschrijfelijk. Hong Kong heeft echt de “wauw”-factor.
Inmiddels heb ik ook weer een leuke groep mensen gevonden om wekelijks mee te lunchen. Een aantal van deze mensen wonen al geruime tijd in Hong Kong en het is heerlijk om hun verhalen aan te horen hoe Hong Kong zich over de jaren ontwikkeld heeft. De locatie is ook waanzinning, 44e etage in 1 van de flats in Central, waar je een geweldig uitzicht hebt over Hong Kong.
Wat valt verder op aan Hong Kong? Het is een stad die veel meer leeft dan Singapore. Het is chaotisch, afentoe wat smerig (zeker als je in de ochtend langs de food stalls loopt en de vettige lucht afentoe op je luchtwegen slaat), maar er gebeurt altijd wat.
Efficiency is een toverwoord hier in Azie. Om een voorbeeld te geven. Als ik wegvlieg van of aankom op HK Airport duurt het maximaal 2 minuten voor ik door de paspoorcontrole ben door een ingenieus pasjessysteem wat ze hier hebben. Een soortgelijk systeem heeft men nu ook in Singapore. Ik heb het verschillende keren getimed. In Singapore duurde het veelal tussen de 35 en 40 minuten vanaf het moment dat ik lettelijk uit het vliegtuig stapte (in de slurf) tot het moment dat ik de voordeur van mijn apparement opende. Dit inclusief paspoortcontrole, bagage ophalen en een taxirit van 20 kilometer. In Hong Kong duurt dit ongeveer een uur omdat de taxirit bijna 45 kilometer is. De keren dat ik dan naar Schiphol vlieg, duurt het me vaak alleen al een uur voor ik door de paspoortcontrole ben en dan moet ik mijn bagage nog ophalen.
Verder is het klimaat hier ook extremer dan in Singapore. Als het hier warm is, is het ook echt warm en het dragen van een pak is dan echt geen pretje. Dus zeker de laatste maanden redelijk wat geld gespendeerd aan taxi’s aangezien de busverbinding hier in de straat belabberd is. Zelfs een wandelingetje van 5 minuten naar de volgende straat, geeft je echt een nat pak. Zo erg is het weer hier afentoe. Echter dat geldt alleen voor pakken. In vrijetijdskleding heb ik er een stuk minder last van. Daartegenover staat dat het hier in de periode November – Maart een stuk koeler is. Heerlijk om met een spijkerbroek en luchtige polo of trui aan te lopen, zonder weg te zweten, maar nog wel warm genoeg om elke dag buiten te kunnen eten.
Qua faciliteiten ben ik er wel op achteruit gegaan. Zo heeft dit appartement geen gym, wel een klein zwembad en maar 1 tennisbaan ipv 2. Echter de stad maakt heel veel goed. Hierbij moet ik wel een kanttekening plaatsen. In beide steden kun je geweldig leven, maar wat de ervaring zal zijn, hangt er wel vanaf wat je er zelf van maakt.
Qua werk is het een hele verademing om nu te beseffen dat ik nu al 1 jaar iets volledig anders doe en er nog plezier in heb ook. Een zeer welkome afwisseling.
Kort samengevat kan ik zeggen dat 1 jaar Hong Kong een van de betere keuzes is die ik tot dusver gemaakt heb. Zakelijk gaat alles lekker en heb ik heel veel plezier in mijn werk. Prive heb ik er niet op alle vlakken eruit gehaald wat erin zit, maar dat komt ook omdat ik veel op reis geweest ben en besloten heb zaken in Hong Kong drastisch anders aan te pakken dan ik in Singapore gedaan heb. Ik heb dan ook absoluut geen spijt van mijn move naar Hong Kong. Ik voel me op mijn leeftijd bevoorrecht dat ik zowel in Singapore, Vietnam als Hong Kong heb kunnen wonen, werken en leven aangezien dit mijn leven wezenlijk veranderd heeft.
Thursday, September 22, 2011
Bangkok – Sightseeing
In Bangkok was er gelukkig ook tijd voor sightseeing. Allereerst op weg naar het Grand Palace. Daar aangekomen was ik aan de late kant en ging het al sluiten. Helaas volgende keer beter. Daarnaast mag je er als man ook niet in korte broek en op slippers naar binnen. Later ben ik niet meer in de gelegenheid geweest om er terug naar toe te gaan, maar van buitenaf zag het er erg indrukwekkend uit en is het zeker een bezoekje waard.
Een klein stukje van 1 van de gebouwen van het Grand Palace
Wederom Thai zijn echt heel erg vriendelijk en behulpzaam. Terwijl ik rondliep werd ik aangesproken door een local. Hij hielp me vervolgens met het uitstippelen van een route en hield vervolgens een tuk tuk aan en bracht de prijs terug tot 1/3e van wat de tuk tuk driver oorspronkelijk vroeg. Dus dat was mooi meegenomen.
Een van de vele paleisachtige gebouwen in Bangkok
Allereerst naar de “Staande Boeddha”. Dit is beeld van een staande boeddha wat ongeveer 50 meter hoog zou moeten zijn. Het ligt een beetje verstopt en er liggen enkele tempeltjes omheen. Op het pleintje ernaast worden met enige regelmaat diensten gehouden voor en door monniken.
De staande boeddha
Een van de tempels rondom de staande boeddha
Het plein voor de staande boeddha
Vervolgens werd ik eerst afgezet bij een kledingzaak en daarna bij een juwelier. Blijkbaar krijgen zij daar commissie voor, maar daar was ik binnen en buiten in twee minuten.
Door naar de “Tempel met de 100 Boeddha’s”. Een tempelcomplex, waarvan 1 van de tempels 100 verschillende boeddha beelden zou bevatten. Ik heb ze niet allemaal nageteld, maar het waren er in ieder geval redelijk wat. Verder lagen er op het complex nog verscihllende gebouwen. Het was niet helemaal duidelijk of deze nog in gebruik waren of niet, maar zeker enkele gebouwen die wat verder op het terrein lagen leken zeker nog in gebruik door de monniken. Daarnaast stond er midden op het terrein een grote banyan-tree. Deze boom wordt binnen het Hindoeisme als heilig beschouwd.
De Tempel met de 100 Boeddha's
Een van de gebouwen op het tempelcomplex
De Banyan-tree
Na hier wat rondgekeken te hebben vervolgens door naar Golden Mount. Golden Mount is onderdeel van de Wat Saket tempel. Deze ligt net buiten het oude stadscentrum van Bangkok en naast het Pom Mahakhan fort. Oorspronkelijk gebouwd door Koning Rama III in het begin van de 19e eeuw was het bedoeld als markering voor het begin van de stad.
Golden Mount
Vanaf de “begane grond” zijn het ongeveer 300 treden die als een spiraal aan de buitenkant je naar de top van de berg brengen. Boven op de berg zie je al van veraf de goudkleurige Chedi. Deze Chedi ligt op het dakterras en is allen te bereiken via een smalle trap binnen het gebouw waar je aankomt nadat je de 300 treden van de spiraaltrap bedwongen hebt.
Een deel van de 300 treden
De Chedi
Eenmaal beneden was er de mogelijkheid om met de watertaxi terug te gaan in de richting van het hotel. Het leek wel een beetje alsof ik weer terug was in Amsterdam. Alleen voer de boot een heel stuk sneller en was het uitzicht net even anders.
De Watertaxi
Aangekomen op de plaats van bestemming nog even het winkelcentrum in om wat vers fruit te halen. Grappig was om te zien dat er voor de ingang van het winkelcentrum kleine tempeltjes stonden. Mensen knielen dus ook echt op het trottoir in het midden van een drukke stad. Apart, maar eigenlijk wel heel mooi om te zien hoe mensen zich in een dergelijke omgeving even helemaal af kunnen zonder en te bidden.
Tempels en biddende mensen op het trottoir voor een shopping mall
Een klein stukje van 1 van de gebouwen van het Grand Palace
Wederom Thai zijn echt heel erg vriendelijk en behulpzaam. Terwijl ik rondliep werd ik aangesproken door een local. Hij hielp me vervolgens met het uitstippelen van een route en hield vervolgens een tuk tuk aan en bracht de prijs terug tot 1/3e van wat de tuk tuk driver oorspronkelijk vroeg. Dus dat was mooi meegenomen.
Een van de vele paleisachtige gebouwen in Bangkok
Allereerst naar de “Staande Boeddha”. Dit is beeld van een staande boeddha wat ongeveer 50 meter hoog zou moeten zijn. Het ligt een beetje verstopt en er liggen enkele tempeltjes omheen. Op het pleintje ernaast worden met enige regelmaat diensten gehouden voor en door monniken.
De staande boeddha
Een van de tempels rondom de staande boeddha
Het plein voor de staande boeddha
Vervolgens werd ik eerst afgezet bij een kledingzaak en daarna bij een juwelier. Blijkbaar krijgen zij daar commissie voor, maar daar was ik binnen en buiten in twee minuten.
Door naar de “Tempel met de 100 Boeddha’s”. Een tempelcomplex, waarvan 1 van de tempels 100 verschillende boeddha beelden zou bevatten. Ik heb ze niet allemaal nageteld, maar het waren er in ieder geval redelijk wat. Verder lagen er op het complex nog verscihllende gebouwen. Het was niet helemaal duidelijk of deze nog in gebruik waren of niet, maar zeker enkele gebouwen die wat verder op het terrein lagen leken zeker nog in gebruik door de monniken. Daarnaast stond er midden op het terrein een grote banyan-tree. Deze boom wordt binnen het Hindoeisme als heilig beschouwd.
De Tempel met de 100 Boeddha's
Een van de gebouwen op het tempelcomplex
De Banyan-tree
Na hier wat rondgekeken te hebben vervolgens door naar Golden Mount. Golden Mount is onderdeel van de Wat Saket tempel. Deze ligt net buiten het oude stadscentrum van Bangkok en naast het Pom Mahakhan fort. Oorspronkelijk gebouwd door Koning Rama III in het begin van de 19e eeuw was het bedoeld als markering voor het begin van de stad.
Golden Mount
Vanaf de “begane grond” zijn het ongeveer 300 treden die als een spiraal aan de buitenkant je naar de top van de berg brengen. Boven op de berg zie je al van veraf de goudkleurige Chedi. Deze Chedi ligt op het dakterras en is allen te bereiken via een smalle trap binnen het gebouw waar je aankomt nadat je de 300 treden van de spiraaltrap bedwongen hebt.
Een deel van de 300 treden
De Chedi
Eenmaal beneden was er de mogelijkheid om met de watertaxi terug te gaan in de richting van het hotel. Het leek wel een beetje alsof ik weer terug was in Amsterdam. Alleen voer de boot een heel stuk sneller en was het uitzicht net even anders.
De Watertaxi
Aangekomen op de plaats van bestemming nog even het winkelcentrum in om wat vers fruit te halen. Grappig was om te zien dat er voor de ingang van het winkelcentrum kleine tempeltjes stonden. Mensen knielen dus ook echt op het trottoir in het midden van een drukke stad. Apart, maar eigenlijk wel heel mooi om te zien hoe mensen zich in een dergelijke omgeving even helemaal af kunnen zonder en te bidden.
Tempels en biddende mensen op het trottoir voor een shopping mall
Subscribe to:
Posts (Atom)