Het begin van mijn tripje

Nadat alles geregeld was en alle tickets geboekt waren het dan tijd om te gaan. Ik had het afgelopen jaar redelijk wat gevlogen en redelijk wat miles kunnen sparen. Dus besloten mezelf te trakteren op een upgrade naar business class voor de heenvlucht.

Nu mag ik niet liegen. De upgrade was bittere noodzaak. Ik boek namelijk al mijn vluchten bij een Star Alliance maatschappij zodat ik ook miles kan sparen. Er was met Singapore Airlines in de week dat ik wilde vertrekken (week van 15 juli) en zowel in het laatste deel van de week ervoor als in het eerste deel van de week erna geen enkele vlucht naar Brisbane, Sydney, Melbourne, Adelaide, Queenstown, Auckland, Wellington en Christchurch. Het enige wat beschikbaar was, was een upgrade naar business class op basis van miles naar Melbourne op de 15e juli. En dan te bedenken dat Singapore Airlines 4 keer per dag naar Sydney vliegt vanuit Singapore en 2 tot 3 keer per dag naar Melbourne afhankeijk van de dag. Alles zat vol!

Die dus maar geboekt. Ik kon niet eerder weg, want in de dagen ervoor had ik nog bezoek en alles wat ik zou moeten wachten zou ten koste van mijn reis gaan. Het was toch wel een beetje raar met je laatste hebben en houwen (de rest was al ingepakt door de verhuizers) naar het vliegveld te gaan. Ik heb die rit vaker gemaakt, maar dit was toch echt (voorlopig) de laatste keer. Dan besef je je ook ineens dat je nog verschillende dingen had willen doen (het integrated resort was nog niet helemaal af en had nog graag het dakterrasb bekeken wat de 3 torens verbindt), maar goed, what’s done is done.

Eenmaal op de luchthaven begon de ellende. Een hele rij balies om in te checken voor business class en nog moest ik wachten. Ik zal alvast sorry zeggen, want dit wordt verder een beetje een klaagzang van iemand die business class vliegt. Luxe went vrij snel. Dus jullie hebben nu de keuze, of verder lezen of wachten op de volgende posting ;-)

Als business class reiziger heb je het voordeel dat je toegang hebt tot de lounges. Nu heeft Singapore Airlines er twee op Changi Airport. De Krisflyer Gold lounge en de Silverkris Lounge. De Krisflyer Gold lounge is voor alle goldcard houders van partner airlines. De Silverkris lounge is voor business class en first class reizigers met Singapore Airlines.

Nu was ik redelijk aan de late kant, dus ik zou er niet heel erg lang gebruik van kunnen maken, maar goed toch besloten er even langs te gaan. Door al het last minute inpakken en afhandelen had ik namelijk nog niet kunnen eten. Aangekomen in de lounge kreeg ik de mededeling dat mijn vlucht ge-retimed was. We zouden nu dus niet om 23.35 vertrekken, maar om 01.00. Dit omdat we moesten wachten op een aantal passagiers die laat uit Shanghai binnen zouden komen. Ik kreeg een mooie briefje van dit alles mee ter bevestiging. Dus ineens had ik alle tijd in de lounge.

Echter het probleem was dat er maar 2 vluchten per dag met Air New Zealand van Melbourne naar Auckland gaan. Een sluit redelijk aan op de oorspronkelijke aankomsttijd en de andere vertrekt om 18.30, wat effectief een stop-over betekend van ongeveer 9 uur. Met de aansluitende vlucht had ik een stopover van een kleine 2 uur die nu gereduceerd werd tot een half uur.

Maar goed, een schietgebedje gedaan voor veel meewind in de hoop dat we in de lucht wat in konden halen. Ik wilde er ook tijdens de vlucht niet te veel over nadenken, dus stoel achterover, slaappillettje en ik heb van de 7.5 uur er toch zeker 5 goed geslapen. Daarna ontbeten en klaarmaken voor de landing. Tijdens het taxi-en moesten we nog wachten voor een Airbus A380 van Singapore Airlines die op het punt van vertrekken stond. Het zat dus allemaal niet mee.

Het vliegtuig werd zelfs aan de gate gezet naast het vliegtuig dat naar Auckland zou vliegen. Er stond ook netjes iemand te wachten op me van Singapore Airlines die me naar de volgende vlucht zou brengen. Echter in de lounge in Singapore werd me al verteld dat ik die vlucht niet zou halen en ze me wel op een andere vlucht zouden overboeken. Dat was nou net hetgene wat ik niet wilde horen. Men was gewoon te lui om er iets aan te doen. Je kunt altijd de telefoon oppakken en Air New Zealand informeren.

In Melbourne ging de frustratie nog even door. Toen we bij de transfer gate aankwamen was er geen security personneel. Je zou denken dat ze dit vooraf zouden regelen, maar nee, helaas. Toen er uiteindelijk iemand kwam, kreeg ik een hoop gezeur over een fles champagne die ik gesealed meegenomen had. Die wilde ze afpakken omdat ik die zo niet mee mocht nemen. Dat iemand daar in Singapore dan niet iets van zegt. De dame van Singapore Airlines gaf nog wel wat commentaar, maar dat bleek aan dovemansoren gericht. Eerst ging ze 20 passagiers van Jetstar (een lowcost airline) scannen voor ze eens na ging denken wat met die fles champagne te doen.

Ik wil geen groffe taal gebruiken hier op mijn blog, maar ik vond het allesbehalve gepast dat iemand die business class vliegt, moet wachten op 20 passagiers van Jetstar. Zeker als een bedrijf als Singapore Airlines redelijk wat meer berekent voor tickets in vergelijking met normale airlines en zeker vergeleken met lowcost airlines. Dan verwacht ik niet dat als ik naar een transfer gate gebracht word, dat de dame dan zodra we voor de deur staan ze nog eens moet gaan bellen met haar telefoon om te vragen waar de security is. Dat terwijl ze ook een walkie talkie heeft. Men kan tot op de minuut nauwkeurig bepalen wanneer een vliegtuig binnenkomt. Dus je verwacht dat dat geregeld is.

Uiteindelijk bleek dat mijn fles champagne ingepakt moest worden in een doos en dan ingecheckt moest worden. Dan zou het goed zijn. Singapore Airlines had me verzekerd dat ze voor mijn baggage zouden zorgen omdat die meteen doorgelabeld was voor Auckland. Door al deze flauwekul, miste ik mijn aansluitende vlucht dus net. De gate ging zo ongeveer voor mijn neus dicht. Blijkbaar kan Singapore Airlines wel een vlucht anderhalf uur laten wachten op passagiers die binnenkomen uit China, maar ze kunnen niet een partner airline 10 minuten laten wachten. Ze namen niet eens de moeite om te proberen er iets aan te doen.

Goed, als troost mocht ik dan in de lounge wachten. Eerlijk is eerlijk, de lounge van Singapore Airlines in Melbourne is een aanfluiting, net zoals de lounge van Singapore Airlines in Amsterdan. En zeker als het vooruitzicht is dat je daar 8 uur moet gaan zitten wachten, wordt het er niet beter op. Zeker niet als je al bij binnenkomst begroeten met: “Oh dus jij bent degene die zijn vlucht gemist heeft.”

Er was niet echt iets fatsoenlijks te eten of te drinken en ik kon de luchthaven niet uit, omdat ik geen visum had. JA, ook voor Australie heb je blijkbaar een visum nodig. Jammer dat niemand je dat dan even van te voren vertelt.

Rond 15.00 sloot de lounge van Singapore Airlines. Blijkbaar was dat het moment dat de laatste vlucht van Singapore Airlines vertrok, dus mocht ik naar de lounge van Air New Zealand. Die was een stuk beter en een stuk aangenamer. Luxe stoelen, beter eten en drinken, meer variatie, maar goed na een uur of 6 rondhangen in een lounge gaat alles vervelen.

In ieder geval waren ze zo aardig geweest om me te helpen met het aanvragen van mijn visum voor wanneer ik terug zou komen naar Australie en hadden ze me belkaarten gegeven om mijn vriend in Nieuw Zeeland te bellen aangezien hij iemand zou sturen om mij op te halen van het vliegveld.

Toen kwam eindelijk het moment van de boarding call. Echter het leed was nog niet geleden. Toen ik bij de gate aankwam, bleek dat Singapore Airlines me wel omgeboekt had, maar niet had ingecheckt. Dat moest dus nog even ter plekke gebeuren en men moest ook nog op zoek naar mijn baggage, maar uiteindelijk kreeg ik de boodschap mee dat alles in orde was.

Het was even wennen van Singapore Airlines business class naar Air New Zealand economy class, maar het pilletje deed zijn werk weer. Aangekomen in Auckland bleek dat de gifbeker nog niet leeg was. Ik stond te wachten op mijn bagage en die kwam maar niet. Toen uiteindeiljk de laatste koffers 3 keer voorbij gekomen waren toch maar naar de bagagebalie van Air New Zealand gelopen om te vragen waar mijn bagage was.

Toen bleek dat mijn bagage nog in Melbourne stond. Die klojo’s (excusez le mot) hebben dus 8 uur de tijd gehad om me om te boeken, in te checken en mijn bagage op de juiste vlucht te krijgen en niks was uiteindelijk gedaan of in ieder geval goed genoeg gedaan. Wat een deceptie. Toen ik uiteindelijk door de douane ging moest ik ook alle codes van mijn koffers achterlaten. Ze scannen namelijk alles tot in den treure hier aangezien ze bang zijn dat je ziekteverwekkers meebrengt. Zeker toen ik zei dat ik hardloopschoenen in de koffer had zitten. Na een half jaar hashen zijn die schoenen zo vies en goor als het maar zijn kan, maar zij willen ze zien, steriliseren ze, maken je schoenen schoon, pakken ze terug in en geven je je koffer weer mee.

Eenmaal buiten op zoek naar mijn chauffeur, maar jullie raden het al. Als het misgaat, gaat ook alles mis. Geen chauffeur. Ik had mijn telefoonabonnement opgezegd dus ook geen mogelijkheid meer om mobiel te bellen. De telefoonshop was dicht rond 01.00. Dus ik kon ook niet mobiel bellen.

Uiteindelijk maar geld uit de muur getrokken, wat gewisseld zodat ik mijn vriend kon bellen en daarna en taxi gepakt naar zijn adres. De koffer zou de volgende dag op de eerstvolgende vlucht geplaatst worden en zou tegen de avond bezorgd worden. Daar sta je dan, in Nieuw Zeeland, zonder bagage, zonder douchespullen, in de winter en zonder warme kleren. Een beter begin kun je je bijna niet voorstellen. Voordeel is wel dat het bijna niet veel slechter kan. Hopelijk heb ik hiermee alle ellende gehad voor de komende 4 weken en wordt het vanaf nu alleen maar beter. Ik zal jullie in ieder geval op de hoogte houden van al mijn ervaringen in “Down Under”.

Na exact anderhalf jaar kwam het moment van afscheid nemen van Singapore. Je weet eigenlijk op het moment dat je er heen gaat er ook een moment van afscheid nemen komt. Ik was immers niet van plan om me permanent in Singapore te vestigen. De vraag was alleen wanneer dat moment zou komen en wat de oorzaak zou zijn.

Terugkijkend op de anderhalf jaar in Singapore doe ik dan ook met gemengde gevoelens. Het land is onzettend mooi en schoon en heeft heel veel te bieden voor een gemakkelijk en comfortabel leven. Ik had er een schitterend appartement in hartje van de stad naast kantoor. Het was van alle gemakken voorzien. Het weer was er ontzettend goed. Het eten was heerlijk en ik kon mezelf er redelijk bezig houden.
Ik heb er zeer positieve en leerzame ervaringen aan overgehouden. Ik heb met ontzettend veel plezier gehashed. Had daarnaast een leuke club mensen om me heen waar ik op donderdag mee ging lunchen. Heb de mogeijkheid gehad om wat Chinees te leren en ook een aantal oprecht leuke mensen leren kennen.

Helaas zijn er meestal niet alleen ups, maar vaak ook downs. Naast enkele downs prive, had ik er ook redelijk wat moeite mee mijn draai te vinden in mijn werk. Dat had niet zo zeer met cultuurverschillen te maken. Het team bestond uit zoveel verschillende individuen, nationaliteiten en culturen dat er niet echt 1 overheersende cultuur was. Het had meer te maken met mentaliteit- en persoonlijkheidsverschillen. Er zaten helaas enkele individuen in het team die als collega/baas niet heel erg aardig waren, maar zo mogelijk in de persoonlijke sfeer nog veel erger.

Ik ken het gezegde: “Werk is werk en prive is prive”, mar dat is toch niet altijd even makkelijk toe te passen. Daarnaast zijn er in de privesfeer ook bepaalde zaken voorgevallen. Ik heb daar al iets over geschreven als terugblik op mijn eerste jaar in Singapore. Dus ik wil daar nu niet te veel woorden meer aan besteden.

Normaal gesproken is alles goed te managen op voorwaarde dat het niet zowel op zakelijk vlak als privevlak tegenzit. Dan wordt het namelijk erg lasting. Toen ik besefte dat ik in die situatie zat, heb ik eerst geprobeerd te veranderen wat ik kon veranderen voor mezelf. Toen dat vruchteloos bleek, heb ik vrij snel daarna voor mezelf de knoop doorgehakt en ben ik op zoek gegaa naar een nieuwe uitdaging. Het leven is te kort om veel energie te steken in dingen die je niet gelukkig maken. Het is niet erg om in bepaalde zaken energie te steken zolang je er voor jezelf maar iets uithaalt (al is het maar voldoening). Echter zodra dat niet meer het geval is, kun je het beste zo snel mogelijk een paar knopen doorhakken.

Singapore als land is geweldig. Het was zo fijn om in principe iedere avond de mogelijkheid te hebben om een baantje te kunnen trekken in het zwembad. Aan het weer lag het in ieder geval niet. Even de straat oversteken om voor 2 a 3 euro een vers klaargemaakte warme maaltijd te kunnen eten. Elke dag op een terrasje te kunnen zitten en een beetje een vakantiegevoel te kunnen hebben. Het land is zeer vriendelijk en zeer goed toegankelijk voor gezinnen met jonge kinderen. Hulp in de huishouding kost niks.

Mensen die een gemakkelijke buitenland- dan wel Azie-ervaring willen opdoen kan ik Singapore van harte aanraden. Het is iets meer dan 12 uur vliegen vanuit Amsterdam, maar het is zeker de moeite waard. Mijn ouders, mijn zusje en enkele vrienden die er geweest zijn, kunnen dit beamen.

Op zich had ik er voor mijn werk misschien nog wel kunnen blijven, maar goed aangezien mijn nieuwe bazen niet in Singapore zitten, leek het me beter om Singapore te verlaten en me te vestigen in het land waar mijn beide bazen ook allebei werkzaam zijn aangezien dit ook hun voorkeur had.

Mijn tripje

Aangezien ik al een tijdje bezig was met het zoeken naar een andere baan, krijg je dan ook bepaald besef van wat je de afgelopen tijd wel en niet gedaan hebt. Ik ben eigenlijk dusdanig druk met werk en andere dingen geweest dat ik niet veel van Azie heb gezien.

Inderdaad ik ben verschillende keren in Hong Kong geweest, maar er is nog zoveel te zien wat ik niet gezien heb. Tenminste dat begon ik me langzaam aan te beseffen. Ik duik heel graag en Azie
is wat dat betreft een paradijs, maar ik heb in anderhalf jaar geen enkele duik gemaakt hier.

Even terug naar het vinden van een baan. Zodra men weet dat je weer “in de markt bent” weten recruiters en headhunters je vaak snel genoeg te vinden. Blijkbaar gaat het weer goed met de economie, want er waren genoeg banen beschikbaar. Als gevolg daarvan word je ook geconfronteerd met locatiekeuzes. De banen die ik voorbij heb zien komen waren in Londen, Geneve, Vietnam, Singapore, China, Parijs en nog een paar andere locaties.

Dan besef je je ook dat zodra je Azie verlaat je er misschien niet zo snel meer terugkomt. Ik heb niet heel veel bezoek gehad in anderhalf jaar. Een vriend van mij die in New York gezeten heeft, had de laatste 3 maanden van zijn uitzending iedere dag mensen over de vloer. Ik denk dat dat deels komt door de aantrekkeningskracht van de stad New York, de afstand en misschien ook de prijs. Alhoewel ik denk dat als je goed zoekt je tickets voor Singapore kunt vinden die even goedkoop zijn als naar New York.

Een lid van de familie woont al een tijdje in Australie. Dus als ik al niet veel bezoek krijg, kan ik me voorstellen dat het bij hem ook niet altijd stormloopt. Ik had al eerder met hem contact gehad om hem te komen bezoeken. Echter toen ging het helaas niet door, omdat ik geen tickets kon vinden. Nu ik 4 weken de tijd had om te reizen, toch maar de knoop doorgehakt en besloten om hem te gaan bezoeken. Het leuke was dat er in mijn hardloopgroep een Nieuw Zeelander zat die recent terugverhuisd was. Toen ik het met hem over mijn reisje had, zei hij heel spontaan: “Waarom kom je niet ook gezellig een weekje naar Nieuw Zeeland?”. Ik kon bij hem blijven slapen in Auckland en van daaruit mijn tripjes plannen. Heel spontaan en heel welkom. :-)

Dus uiteindelijk gepland om ongeveer anderhalve week in Nieuw Zeeland door te brengen en iets meer dan 2,5 week in Australie. Het leuke was dat een oud-collega van KPMG die ik in New York heb leren kennen inmiddels terugverhuisd was naar Nieuw Zeeland en ook spontaan aanbood om mij rond te leiden daar.

Het plannen heeft wat tijd in beslag genomen, maar uiteindelijk kon het grote avontuur naar “Down Under” dan toch beginnen.

Op de valreep nog bezoek

Op de valreep kreeg ik nog bezoek. Om alvast op een volgende posting vooruit te lopen, ik heb een nieuwe baan gevonden bij een ander bedrijf en tevens buiten Singapore. Ik ga dus Singapore verlaten, maar daarover zal ik een andere posting wel wat meer schrijven.

Het leuke was dat ik op de valreep nog bezoek zou krijgen van een van mijn vrienden en tevens oud klasgenoot van de middelbare school uit de vriendengroep waar ik nog steeds contact mee heb. Hij was toevallig hier voor een conferentie. Door een misrekening van mijn kant, hadden we alleen zondag en maandag. Ik dacht namelijk dat hij zondag aan zou komen, maar hij kwam zaterdag al aan, terwijl ik toen nog in Hong Kong zat.

Zondag afgesproken en hem een deel van de stad laten zien. Met name CBD (Central Business District), het complex waar ik gewoond heb, enkele tempels en Boat Quay. Een groot deel van Clarke Quay, China Town en Little India had hij zelf al gezien op zaterdag.

Daarna naar Emerald Hill gegaan om wat te drinken. Per toeval liepen we een oud-collega van hem tegen het lijf, dus die haakte gezellig aan. Hij had nog een borrel ‘s avonds. Na de borrel zijn we nog gaan eten in mijn favoriete dumplingsrestaurant in China Town. Daar hebben we heel goedkoop en heel lekker gegeten.

Daarna hebben we nog de finale gekeken van het WK. Heel frustrerend om te zien hoe Aziaten voor Spanje juichen, terwijl ze geen idée hebben waarvoor ze juichen. Vraag je ze om 5 spelers op te noemen dan houdt het na 2 echt op.

Over de finale kan ik kort zijn. Als je als spits, 2 goede kansen mist in de finale van een WK dan verdien je het als ploeg blijkbaar niet om te winnen. Zeker als je in de 2 voorgaande wedstrijden ook beide keren 1 grote kans verprutst hebt. De teleurstelling was er echter niet minder om. We waren er erg dichtbij dit jaar.

Goed, ik kon lekker uitslapen, maar mijn gast moest de volgende dag op tijd op om naar lezingen te luisteren en er zelf ook 1 te geven. Na de lezingen afgesproken om wat te gaan eten. We zijn toen naar 1 van mijn favoriete Sichuan restaurants gegaan. Het ligt in Geylang, een vrij “levendige” buurt in Singapore. Het eten is er erg goedkoop, erg pittig en vooral erg lekker. Na het eten zijn we nog wat gaan drinken in Orgo van waar je op het dakterras een mooi uitzicht hebt over de skyline van Singapore. Dezelfde vriend van de dag ervoor haakte aan en ook een bekende van mij haakte aan en die bracht weer een paar anderen mee. Al met al een erg gezellige bedoeling.

Het was voor mij een mooie afsluiting van het hoofdstuk Singapore en werd nog uitgebreid bedankt door mijn gast. Zijn vriendin zou kort daarop invliegen en hij vond het leuk om haar de plaatsen te laten zien die ik hem had laten zien. De dag erop alles nog even dunnetjes over gedaan met de buurman op Clarke Quay en vervolgens de dag gebruikt om alles af te ronden aangezien ik ‘s avonds zou vertrekken voor een reis van 4 weken.