De laatste 2 dagen heb ik het rustig aan gedaan. Ik had er niet zo’n behoefte aan om weer een halve dag in een bus te zitten, vervolgens een uurtje iets te kunnen bekijken en daarna weer terug. Dus besloten om lekker uit te slapen, het vervolg van mijn reis te plannen, een beetje door de stad te wandelen en ‘s avonds sportevenementen te gaan bekijken.
De eerste avond was het tijd voor een wedstrijdje Australian Football. Nu had ik er op TV al wel wat van gezien, maar de spelregels waren me nog verre van duidelijk. Kort samengevat komt het hierop neer. Men spelt op een cirkelvormig veld. Het spel wordt gespeeld met een bal die lijkt op een rugbybal. Je mag de bal alleen naar elkaar schoppen of door hem te “slaan”, waarbij je de bal in 1 hand houdt en met de andere een vuist maakt en de bal uit je hand naar je medespeler “slaat”. Er staan 4 palen naast elkaar die samen 3 doelen vormen. Schop je de bal in het middelste doel dan levert dat 6 punten op. Schop je de bal in 1 van de 2 buitenste doelen is dat 1 punt.
Het is ook een sport waarbij het lijkt alsof alles mag. Ik heb het voor de grap eens in de gaten gehouden. 1 verdediger en 1 aanvaller leken meer met elkaar bezig te zijn dan met het spel. De aanvaller kreeg namelijk in pak hem beet 1 minuut 6 keer een elleboog in zijn rug, 4 keer een duw in zijn rug met open hand en 2 schouderduwen en dat terwijl de bal niet eens in de buurt was. De scheidsrechters (er zijn er 9 in totaal) zien dit, maar dit hoort bij het spel en doen er dus niks aan.
Er speelden 2 teams uit Melbourne tegen elkaar te weten St Kilda en Essendon. St Kilda was het team wat een stuk hoger op de ranglijst stond, maar daar was in het spel niks van terug te zien. Essendon was heer en meester en won uiteindelijk met 107-75, terwijl het eerder tijdens de de wedstrijd bij vlagen 50-60 punten voor stond. Dit verschil deed meer recht aan het verschil in spelniveau dan de uiteindelijke uitslag. Grappig is dat fans van beide clubs gewoon her en der door elkaar in het stadion zitten en er gebeurt helemaal niks. Ik heb op 35.000 toeschouwers welgeteld 3politiemensen geteld en er gaat niks, maar dan ook helemaal niks mis. Daar kan het voetbal nog een voorbeeld aannemen.
De volgende dag was het tijd voor Tri Nations Rugby. Dit was een beetje de wedstrijd waar iedereen naar uitkeek en waar de kranten al weken van vol stonden. De meer ervaren All Blacks (Nieuw Zeeland) tegen het jongere en onervarener team van de Wallabies (Australie). Gedurende de dag zie je de stad en de kroegen dan ook langzaam kleuren in zwart (All Blacks) en Groen-Goud (Wallabies).
Alles gaat wederom gemoedelijk en gezellig naast elkaar in dezelfde tram naar het stadion. In het stadion zit iedereen door elkaar en is het gewoon uitermate gezellig. Het grappige is dat de All Blacks altijd hun rituele dans hebben voor de wedstrijd. In een vol stadion na het volkslied doen zij hun traditionele Maori oorlogsdans. Het ziet er best apart maar toch ook zeker indrukwekkend uit en het wordt ook gebruikt om de tegenstander enigszins te intimideren en te provoceren.
De All Blacks wonnen uiteindelijk vrij gemakkelijk en vrij afgetekend. Zelfs dan wordt er van beide kanten niet geprovoceerd, geen onwelvoegelijke taal gebruikt of beschuldigende vingers uitgestoken richting de scheidsrechter.
Na de wedstrijd gemoedelijk zij aan zij weer terug de tram in en naar huis. Voor mij was dat dan terug naar het hotel. Tijd om de koffers te pakken, enkele laatste verslagen uit te werken en vervolgens naar het vliegveld te gaan om door te reizen naar Port Douglas. Een locatie met hopelijk iets warmer weer dan ik de afgelopen weken gehad heb.
Wednesday, December 29, 2010
Monday, December 20, 2010
Melbourne – Great Ocean Road
De vierde dag was het tijd voor de tweede bestemming op mijn meegekregen lijstje van de 10 “must do’s” in Australie, te weten Great Ocean Road. Dit is een excursie van een hele dag en we zouden opgehaald worden om 07.40 bij een hotel 2 straten verderop. Aangezien het een hotel pick-up was, hebben we daarna eerst nog een rondje door het centrum gemaakt om nog meer mensen op te halen voor we rond 08.15 aan de “echte” excursie zouden beginnen.
Vervolgens zou het een ongeveer een uur en een kwartier rijden zijn naar Torquay, waar Great Ocean Road feitelijk begint. Hier zouden we stoppen voor een kopje thee of koffie. Great Ocean Road is eigenlijk wat Route 66 voor Amerika is en de bouw werd gestart in 1919 om soldaten die terugkwamen van het front van de Eerste Wereldoorlog aan een baan te helpen en ze zo voor te bereiden op een terugkeer in de maatschappij. Zoals gezegd, Great Ocean Road begint officieel in Torquay and loopt dan 243 kilometer in Westelijke richting en eindigt in Allansford vlakbij Warrnambool.
Torquay is overigens beter bekend als “Surfers-capital” van Australie. Grote surfmerken hebben hier allemaal productiefaciliteiten. De stad zelf trekt jaarlijks dan ook vele enthousiaste surfers. Zelfs toen wij er waren (in de winter) waren er nog zeker een kleine 20 surfers in het water op 1 van de stranden die wij bezocht hebben (Bells Beach).
Bells Beach
Daarna was het een stukje verder rijden tot de volgende tussenstop. Hier konden we van de buschauffeur een handje vogelzaad meenemen. Ik snapte er niks van, want ik had begrepen dat we koala’s zouden gaan kijken, maar blijkbaar waren er ook enkele vogels in de buurt die zich graag lieten voeren voor een mooie foto. Ik heb er een paar foto’s van genomen voor de aardigheid. Echter aangezien we maar beperkte tijd hadden, ben ik snel doorgelopen op zoek naar de koala’s. Helaas kon je ze op deze locatie alleen maar zien en fotograferen. Er schijnen ook andere locaties te zijn waar je ze ook daadwerkelijk vast kunt houden, maar dat kon hier helaas niet. Ondanks dat ze wat hoger in de boom zaten en mijn camera zijn beste tijd gehad heeft, lukte het toch nog om een paar mooie plaatjes te schieten. Vervolgens terug de bus in en op naar de volgende locatie.
Een van de vele vogels
Een van de koala's
De volgende tussenstop was Maits Rest Rainforest. Hier lag een wandeling van een klein half uur door het rainforest die we konden lopen en wat foto’s konden maken. Grappig was het dat het bos uit 2 delen bestaat namelijk een regenwoud-deel en een eucalyptus-deel. De grens wordt voornamelijk bepaald door de gevolgen van bosbranden. Zolang er geen bosbranden zijn, kan het regenwoud verder tegen de berg op groeien. Echter na een bosbrand, herstelt een regenwoud zich niet of nauwelijks, terwijl het eucalyptus deel zich vrij snel en vrij goed herstelt. Hierdoor is het mogelijk voor het eucalyptus deel om naar beneden toe op te schuiven. Een regenwoud groeit namelijk tegen de berg op en het eucalyptus-deel van boven naar beneden.
Maits Rest Rainforest
Na deze wandeling doorgereden naar onze volgende stop: Otway Junction, een klein barretje/restaurant met wat kamertjes voor mensen op doorreis. Wat schetste mijn verbazing. Er hing een groot uithangbord van Heineken! Ik voelde me meteen thuis. Het is echt opvallend waar je Heineken allemaal tegen kunt komen. Ik kan me nog wel herinneren dat ik enkele jaren geleden in Jamaica was (Blue Mountains om precies te zijn). We reden toen een doodlopende straat in (die was doodlopend geraakt doordat er een deel weggespoeld was). Een heel stuk bergop vlakbij een koffieplantage die we gingen bekijken, stond een houten hokje waar je wat te drinken kon kopen. En wat kon je daar krijgen? Precies! Heineken bier! Als je dus alleen Heineken bier lust, kun je dus als Nederlander nog steeds bijna overal heen. :-)
Maar goed terug naar Great Ocean Road. Na de lunch was het tijd om door te gaan naar de bekendste trekpleister van Great Ocean Road, The Twelve Apostles. Voor 1922 was deze locatie bekend onder de naam “Sow and Piglets”. Echter voor toerismedoeleinden is het omgedoopt in “The Twelve Apostles” ondanks het feit dat er maar 9 rotsformaties zijn. Van deze 9 zijn er nu nog maar 7 over. In 2005 is de laatste van de 2 die zijn verdwenen, gesneuveld door erosie en slijtage veroorzaakt door water en wind wat de rotsen uitschuurt. Aangezien ze een stukje uit elkaar staan is het moeilijk ze allemaal goed op de foto te krijgen en er ligt ook niet 1 lang wandelpad naast. Hier maken bepaalde bedrijven handig gebruik van. Je kunt namelijk een helikoptervlucht boeken, waarmee je dan een rondje kunt vliegen boven de 12 Apostles om een “beter” zicht te krijgen. Ze vlogen vrij hoog, dus volgens mij was het uitzicht niet zo heel veel beter, maar goed het zal vast op bepaalde groepen gericht zijn. Ik denk dat het zelfs voor 1 land specifiek is, maar zover wil ik niet gaan ;-).
12 Apostles
Daarna een klein stukje doorgereden naar waar het schip de "Loch Ard Gorge" vergaan is. Wij kregen onderweg het hele verhaal te horen over hoe het schip vergaan is en hoe 2 mensen het hebben weten te overleven in de winter in het koude water op 1 juni 1878 in het zicht van de haven na een 3 maanden durende reis van Engeland naar Australie. De locatie die wij bezochten, zou de locatie moeten zijn waar de 2 overlevenden afzonderlijk van elkaar aangespoeld zijn.
Loch Ard Gorge
Vervolgens door gereden naar de London Arch (voorheen beter bekend als de London Bridge toen het nog uit 2 bogen bestond). Dit is een rotspartij in het water die doet denken aan een brug met 2 bogen. In 1990 is 1 van de 2 bogen ingestort. Als gevolg hiervan is de naam veranderd in London Arch.
London Arch
Het uitzicht langs Great Ocean Road is echt waanzinnig mooi, alleen is het niet altijd even makkelijk om vanuit een rijdende bus goed foto’s te maken. Daarnaast is het een vrij drukke dag en heeft de buschauffeur geen tijd om overal te stoppen om foto’s te maken. Zoals we het nu gedaan hebben zijn we bijna 13 uur weg geweest en voor het overgrote deel hebben we ons redelijk punctueel aan de tijd gehouden die we van de buschauffeur en tevens gids kregen per locatie om deze te bezichtigen en foto’s te maken.
Het is in ieder geval zeker een aanrader om het te doen. Als je het in zomer wil doen, zou je kunnen overwegen om een motor te huren en hem met de motor te rijden, alhoewel dat het maken van foto’s niet vergemakkelijkt.
Vervolgens zou het een ongeveer een uur en een kwartier rijden zijn naar Torquay, waar Great Ocean Road feitelijk begint. Hier zouden we stoppen voor een kopje thee of koffie. Great Ocean Road is eigenlijk wat Route 66 voor Amerika is en de bouw werd gestart in 1919 om soldaten die terugkwamen van het front van de Eerste Wereldoorlog aan een baan te helpen en ze zo voor te bereiden op een terugkeer in de maatschappij. Zoals gezegd, Great Ocean Road begint officieel in Torquay and loopt dan 243 kilometer in Westelijke richting en eindigt in Allansford vlakbij Warrnambool.
Torquay is overigens beter bekend als “Surfers-capital” van Australie. Grote surfmerken hebben hier allemaal productiefaciliteiten. De stad zelf trekt jaarlijks dan ook vele enthousiaste surfers. Zelfs toen wij er waren (in de winter) waren er nog zeker een kleine 20 surfers in het water op 1 van de stranden die wij bezocht hebben (Bells Beach).
Bells Beach
Daarna was het een stukje verder rijden tot de volgende tussenstop. Hier konden we van de buschauffeur een handje vogelzaad meenemen. Ik snapte er niks van, want ik had begrepen dat we koala’s zouden gaan kijken, maar blijkbaar waren er ook enkele vogels in de buurt die zich graag lieten voeren voor een mooie foto. Ik heb er een paar foto’s van genomen voor de aardigheid. Echter aangezien we maar beperkte tijd hadden, ben ik snel doorgelopen op zoek naar de koala’s. Helaas kon je ze op deze locatie alleen maar zien en fotograferen. Er schijnen ook andere locaties te zijn waar je ze ook daadwerkelijk vast kunt houden, maar dat kon hier helaas niet. Ondanks dat ze wat hoger in de boom zaten en mijn camera zijn beste tijd gehad heeft, lukte het toch nog om een paar mooie plaatjes te schieten. Vervolgens terug de bus in en op naar de volgende locatie.
Een van de vele vogels
Een van de koala's
De volgende tussenstop was Maits Rest Rainforest. Hier lag een wandeling van een klein half uur door het rainforest die we konden lopen en wat foto’s konden maken. Grappig was het dat het bos uit 2 delen bestaat namelijk een regenwoud-deel en een eucalyptus-deel. De grens wordt voornamelijk bepaald door de gevolgen van bosbranden. Zolang er geen bosbranden zijn, kan het regenwoud verder tegen de berg op groeien. Echter na een bosbrand, herstelt een regenwoud zich niet of nauwelijks, terwijl het eucalyptus deel zich vrij snel en vrij goed herstelt. Hierdoor is het mogelijk voor het eucalyptus deel om naar beneden toe op te schuiven. Een regenwoud groeit namelijk tegen de berg op en het eucalyptus-deel van boven naar beneden.
Maits Rest Rainforest
Na deze wandeling doorgereden naar onze volgende stop: Otway Junction, een klein barretje/restaurant met wat kamertjes voor mensen op doorreis. Wat schetste mijn verbazing. Er hing een groot uithangbord van Heineken! Ik voelde me meteen thuis. Het is echt opvallend waar je Heineken allemaal tegen kunt komen. Ik kan me nog wel herinneren dat ik enkele jaren geleden in Jamaica was (Blue Mountains om precies te zijn). We reden toen een doodlopende straat in (die was doodlopend geraakt doordat er een deel weggespoeld was). Een heel stuk bergop vlakbij een koffieplantage die we gingen bekijken, stond een houten hokje waar je wat te drinken kon kopen. En wat kon je daar krijgen? Precies! Heineken bier! Als je dus alleen Heineken bier lust, kun je dus als Nederlander nog steeds bijna overal heen. :-)
Maar goed terug naar Great Ocean Road. Na de lunch was het tijd om door te gaan naar de bekendste trekpleister van Great Ocean Road, The Twelve Apostles. Voor 1922 was deze locatie bekend onder de naam “Sow and Piglets”. Echter voor toerismedoeleinden is het omgedoopt in “The Twelve Apostles” ondanks het feit dat er maar 9 rotsformaties zijn. Van deze 9 zijn er nu nog maar 7 over. In 2005 is de laatste van de 2 die zijn verdwenen, gesneuveld door erosie en slijtage veroorzaakt door water en wind wat de rotsen uitschuurt. Aangezien ze een stukje uit elkaar staan is het moeilijk ze allemaal goed op de foto te krijgen en er ligt ook niet 1 lang wandelpad naast. Hier maken bepaalde bedrijven handig gebruik van. Je kunt namelijk een helikoptervlucht boeken, waarmee je dan een rondje kunt vliegen boven de 12 Apostles om een “beter” zicht te krijgen. Ze vlogen vrij hoog, dus volgens mij was het uitzicht niet zo heel veel beter, maar goed het zal vast op bepaalde groepen gericht zijn. Ik denk dat het zelfs voor 1 land specifiek is, maar zover wil ik niet gaan ;-).
12 Apostles
Daarna een klein stukje doorgereden naar waar het schip de "Loch Ard Gorge" vergaan is. Wij kregen onderweg het hele verhaal te horen over hoe het schip vergaan is en hoe 2 mensen het hebben weten te overleven in de winter in het koude water op 1 juni 1878 in het zicht van de haven na een 3 maanden durende reis van Engeland naar Australie. De locatie die wij bezochten, zou de locatie moeten zijn waar de 2 overlevenden afzonderlijk van elkaar aangespoeld zijn.
Loch Ard Gorge
Vervolgens door gereden naar de London Arch (voorheen beter bekend als de London Bridge toen het nog uit 2 bogen bestond). Dit is een rotspartij in het water die doet denken aan een brug met 2 bogen. In 1990 is 1 van de 2 bogen ingestort. Als gevolg hiervan is de naam veranderd in London Arch.
London Arch
Het uitzicht langs Great Ocean Road is echt waanzinnig mooi, alleen is het niet altijd even makkelijk om vanuit een rijdende bus goed foto’s te maken. Daarnaast is het een vrij drukke dag en heeft de buschauffeur geen tijd om overal te stoppen om foto’s te maken. Zoals we het nu gedaan hebben zijn we bijna 13 uur weg geweest en voor het overgrote deel hebben we ons redelijk punctueel aan de tijd gehouden die we van de buschauffeur en tevens gids kregen per locatie om deze te bezichtigen en foto’s te maken.
Het is in ieder geval zeker een aanrader om het te doen. Als je het in zomer wil doen, zou je kunnen overwegen om een motor te huren en hem met de motor te rijden, alhoewel dat het maken van foto’s niet vergemakkelijkt.
Monday, December 13, 2010
Melbourne – Dag 3
De derde dag was er een waar ik relatief kort over kan zijn. Ik voelde me toch al niet topfit. Dus maar wat in bed blijven liggen. Op het laatste moment toch naar het ontbijt gerend om nog snel iets te kunnen eten en daar echt de meest verschrikkelijke ervaring ooit gehad. De eerste dag tijdens het ontbijt had ik al wat van het fruit geproefd. Het fruit was vers, daar was niks mis mee, maar de smaak was heel apart, mierzoet voor ananas en meloen en een rare smaak die ik niet kon thuiswijzen. Het hotel ligt in Chinatown, dus ik dacht het zal wel gericht zijn op Chinezen. Die houden namelijk van alles wat vooral heel zoet is. Een gemiddeld Chinees gebit bevestigt dit. Ga bij voorbeeld maar eens een voorverpakt brood halen in de Carrefour in Singapore. Dat is zo ontzettend zoet dat het gewoon niet lekker meer is, maar de Chinezen vinden het allemaal geweldig.
De tweede dag aan het ontbijt kreeg ik een beter inzicht. Ik vond namelijk een kaneelstokje in de ananasbak. Dat verklaarde in ieder geval de smaak die ik niet thuis kon wijzen, maar het was nog steeds even smerig als de dag ervoor. Dus maar gevraagd of ik niet wat vers gesneden ananas kon krijgen, maar dat was niet mogelijk omdat het al laat was en de koks alles voor het ontbijt al bereid hadden. Over service gesproken! Wat ze vertelde is dat de koks het fruit in bepaalde siroop leggen en daar kunnen ze het niet meer uithalen. Dat verklaarde in ieder geval de ontzettend ranzige smaak.
Dus veiligheidshalve maar gekozen voor een kommetje muesli en wat geroosterd brood. Ik heb overigens nog geen kaas of vleeswaren kunnen ontdekken bij het ontbijt, maar wel de standaard Engelse bonen, scrumbled eggs, bacon en andere gefrituurde dikmakers.
Voor mijn geroosterd brood had ik mijn oog laten vallen op appelstroop, jam en pindakaas. Aan mijn tafel begon ik met de appelstroop. In ieder geval, ik dacht dat het appelstroop was. Wat het was weet ik nog steeds niet. Het zag eruit als appelstroop, maar het smaakte meer naar maggie (de smaakversterker die je kunt gebruiken voor bij voorbeeld soepen). Dat is even van een koude kermis thuiskomen. Als je appelstroop verwacht en dan je tanden zet in iets wat smaakt naar maggie. Mijn maag draaide er ter plekke 3 keer van om. Ik heb ooit een keer eerder zo’n ervaring gehad na een studentenfeestje, toen ik dacht een boterham pindakaas met jam te eten (tja in een studentenhuis is het vaak roeien met de riemen die je hebt) en blijkt pindakaas met sambal te zijn. Tja zij kochten de sambal nu eenmaal met grote potten tegelijk omdat iedereen van sambal hield en ja er zat geen etiket op en ja het leek best wel op jam en ja ze zullen het vast expres gedaan hebben en er hard om gelachen hebben. Ach afentoe heb je van die momenten die ineens herinneringen oproepen aan je studententijd. Leuk om te beseffen dat je het dan nog niet vergeten bent.
Goed terug naar mijn belevenissen in Melbourne. Na het eten nog wat research gedaan over hoe mijn route te vervolgen. Ik wilde nog even een riviercruise doen. Dus opgezocht waar ik tickets kon halen en op kon stappen. Dat was op loopafstand van het hotel. Helaas was ik door al mijn getreuzel aan de late kant. Dus kon ik alleen maar de cruise van een uur doen in plaats van die van 2 uur. De cruises gaan namelijk 2 richtingen op: stroomopwaarts op de Yarra River en stroomafwaarts op de Yarra River. Beide duren een uur afzonderlijk en samen 2 uur. Helaas ging mijn deel stroomopwaarts. Dus ik kreeg weer tochtje langs de Melbourne Cricket Grounds, de Rod Laver Arena, de High Sense Arena en alle andere sport stadions. Gelukkig was er verder stroomopwaarts nog wel wat meer te zien wat ik nog niet gezien had, maar stiekem had ik eigenlijk gehoopt stroomafwaarts te gaan richting de havens om wat mooie(re) plaatjes te kunnen schieten. Het weer was vrij druilerig, dus dat hielp in ieder geval niet mee.
Daarna wilde ik nog op souvenierjacht. Ik probeer namelijk voor mijn zusje altijd iets specifiek kenmerkends voor die stad mee te nemen waar ik geweest ben. Helaas bleek de souveniermarkt waar ik graag heen wilde vandaag gesloten te zijn. Gelukkig boden enkele winkeltjes in de buurt van het hotel genoeg inspiratie om een geode keuze te maken. Dus mijn morele plicht heb ik weer gedaan. :-)
De tweede dag aan het ontbijt kreeg ik een beter inzicht. Ik vond namelijk een kaneelstokje in de ananasbak. Dat verklaarde in ieder geval de smaak die ik niet thuis kon wijzen, maar het was nog steeds even smerig als de dag ervoor. Dus maar gevraagd of ik niet wat vers gesneden ananas kon krijgen, maar dat was niet mogelijk omdat het al laat was en de koks alles voor het ontbijt al bereid hadden. Over service gesproken! Wat ze vertelde is dat de koks het fruit in bepaalde siroop leggen en daar kunnen ze het niet meer uithalen. Dat verklaarde in ieder geval de ontzettend ranzige smaak.
Dus veiligheidshalve maar gekozen voor een kommetje muesli en wat geroosterd brood. Ik heb overigens nog geen kaas of vleeswaren kunnen ontdekken bij het ontbijt, maar wel de standaard Engelse bonen, scrumbled eggs, bacon en andere gefrituurde dikmakers.
Voor mijn geroosterd brood had ik mijn oog laten vallen op appelstroop, jam en pindakaas. Aan mijn tafel begon ik met de appelstroop. In ieder geval, ik dacht dat het appelstroop was. Wat het was weet ik nog steeds niet. Het zag eruit als appelstroop, maar het smaakte meer naar maggie (de smaakversterker die je kunt gebruiken voor bij voorbeeld soepen). Dat is even van een koude kermis thuiskomen. Als je appelstroop verwacht en dan je tanden zet in iets wat smaakt naar maggie. Mijn maag draaide er ter plekke 3 keer van om. Ik heb ooit een keer eerder zo’n ervaring gehad na een studentenfeestje, toen ik dacht een boterham pindakaas met jam te eten (tja in een studentenhuis is het vaak roeien met de riemen die je hebt) en blijkt pindakaas met sambal te zijn. Tja zij kochten de sambal nu eenmaal met grote potten tegelijk omdat iedereen van sambal hield en ja er zat geen etiket op en ja het leek best wel op jam en ja ze zullen het vast expres gedaan hebben en er hard om gelachen hebben. Ach afentoe heb je van die momenten die ineens herinneringen oproepen aan je studententijd. Leuk om te beseffen dat je het dan nog niet vergeten bent.
Goed terug naar mijn belevenissen in Melbourne. Na het eten nog wat research gedaan over hoe mijn route te vervolgen. Ik wilde nog even een riviercruise doen. Dus opgezocht waar ik tickets kon halen en op kon stappen. Dat was op loopafstand van het hotel. Helaas was ik door al mijn getreuzel aan de late kant. Dus kon ik alleen maar de cruise van een uur doen in plaats van die van 2 uur. De cruises gaan namelijk 2 richtingen op: stroomopwaarts op de Yarra River en stroomafwaarts op de Yarra River. Beide duren een uur afzonderlijk en samen 2 uur. Helaas ging mijn deel stroomopwaarts. Dus ik kreeg weer tochtje langs de Melbourne Cricket Grounds, de Rod Laver Arena, de High Sense Arena en alle andere sport stadions. Gelukkig was er verder stroomopwaarts nog wel wat meer te zien wat ik nog niet gezien had, maar stiekem had ik eigenlijk gehoopt stroomafwaarts te gaan richting de havens om wat mooie(re) plaatjes te kunnen schieten. Het weer was vrij druilerig, dus dat hielp in ieder geval niet mee.
Daarna wilde ik nog op souvenierjacht. Ik probeer namelijk voor mijn zusje altijd iets specifiek kenmerkends voor die stad mee te nemen waar ik geweest ben. Helaas bleek de souveniermarkt waar ik graag heen wilde vandaag gesloten te zijn. Gelukkig boden enkele winkeltjes in de buurt van het hotel genoeg inspiratie om een geode keuze te maken. Dus mijn morele plicht heb ik weer gedaan. :-)
Monday, December 6, 2010
Melbourne – Dag 2
Van mijn buurman in Singapore had ik op de valreep nog een lijstje met 10 must do’s in Australie meegekregen. Hij is een Auzzie en een onwijs aardige vent. Dus vlak voordat ik wegging, hebben we samen nog wat gegeten en wat gebrainstormd over hoe ik mijn reis zou kunnen vorm geven en wat ik zou kunnen en moeten zien.
De tweede dag zou ik gebruiken om 1 van de bestemmingen op mijn lijstje af te vinken: St Kilda. Ik had begrepen dat het ongeveer een half uurtje met de tram zou zijn en de tramstop was zo ongeveer voor de deur van het hotel. Dus dat was vrij eenvoudig. In de tram gestapt en op naar St. Kilda. Ik zoek nog steeds naar de juiste woorden om St. Kilda te omschrijven, maar ik denk dat alternatief het meest in de buurt komt.
Het straatbeeld in St. Kilda
Ik denk dat ik in het uurtje wat ik in de straatjes rondgelopen heb alles aan alternatieve haardracht, kleding, levenstijlen en uiterlijke versieringen wel ben tegengekomen. Ik snapte niet goed wat hem als banker nou aantrekt hieraan, maar goed dat zou later wel duidelijk worden.
Uiteindelijk doorgelopen richting de kust. Daar lag een alleraardigst strand. Eerst een stukje gelopen richting de jachthaven waar een hele reeks jachten lag van mooi en betaalbaar tot heel mooi en heel onbetaalbaar. Daarna langs het strand teruggelopen. Het strand is erg mooi en volgens mij uitstekend geschikt voor surfen. Dat zal dan vast de reden zijn waarom mijn buurman dit een must do vindt.
St. Kilda Beach
Wat me eigenlijk wel verbaast, is dat ik in Nederland zelden of nooit echt kou had, maar nu liep ik met een polo, daarover een trui en daarover een fleece jas en nog liep ik te vernikkelen van de kou. Ok, ik geef toe ik was niet helemaal 100%, maar de temperatuur was een graad of 15 met een zonnetje. Wat een anderhalf jaar goed weer niet met je kan doen. Ik zal in ieder geval nooit meer lachen als ze dat filmpje van Romario weer laten zien die bij PSV speelde en met handschoenen en sokken aan ging slapen. Ik heb namelijk inmiddels hetzelfde al een paar keer moeten doen hier.
Op de weg richting St. Kilda had ik vanuit de tram al een paar plekken gezien waar ik graag een tussenstop wilde maken op de weg terug. Een daarvan leek een beetje op de grote kerk/tempel gelegen bovenop een berg. Hier in Australie noemen ze het een shrine. Het is een eerbetoon aan alle Australische soldaten die hun land gediend hebben in een oorlog en gesneuveld zijn. Het complex is erg indrukwekkend en alles eromheen is piekfijn onderhouden. Bij de 4 ingangen naar het complex zie je 4 ronde stenen, 2 aan beide kanten, met daarop de namen van linies dan wel plaatsen waar de Australische soldaten gevochten hebben en gesneuveld zijn. Buiten het gebouw staat nog een gedenkzuil en een vuurkorf met daarin een vuur wat in ieder geval gedurende de dag brandend wordt gehouden. Er stond helaas verder geen bordje met tekst en uitleg bij.
De Shrine
Vervolgens doorgelopen in het park waar ik was richting iets wat ik in de verte zag liggen (een kerktoren met een vlag erop. Dit bleek een regeringswoning te zijn midden in de Queen Victoria Gardens. Helaas was er geen mogelijkheid om er dicht bij in de buurt te komen en fatsoenlijke foto’s te maken, maar goed inmiddels had mijn oog in de verte weer iets anders gespot dus op naar het volgende doelwit.
Queen Victoria Gardens
Regeringswoning in Queen Victoria Gardens
Ik zag namelijk een soort rare overkapping net boven een stuk gras uitsteken. Daar moest ik maar eens gaan kijken. Dit bleek de Sidney Myer Music Bowl te zijn. De Sidney Myer Music Bowl is een openlucht theater annex concertpodium wat door het jaar heen voor verschillende gelegenheden gebruikt wordt. Het is 50 jaar geleden (1959) door de nu wijlen Sidney Myer geschonken aan de provincie Victoria. Hiermee ging een lang gekoesterde wens van Sidney Myer in vervulling namelijk dat Melbourne een permanent(e) onderkomen/locatie zou hebben voor open air performances. Het grappige is dat het op geen enkele manier afgesloten is. Je kunt er dus zo inlopen en zelfs op het podium staan. Geen cameratoezicht, geen hekken of wat dan ook.
Sidney Myer Music Bowl
Daarna nog een stukje verder gelopen door de Queen Victoria Gardens om vervolgens via de National Gallery of Victoria, Federation Square and Flinders Street Station weer terug te gaan naar het hotel. Het was namelijk inmiddels weer donker waardoor ik geen foto’s meer kon maken.
St. Paul's Cathedral
National Gallery of Victoria
Melbourne Art's Center Tower
Flinders Street Station
De tweede dag zou ik gebruiken om 1 van de bestemmingen op mijn lijstje af te vinken: St Kilda. Ik had begrepen dat het ongeveer een half uurtje met de tram zou zijn en de tramstop was zo ongeveer voor de deur van het hotel. Dus dat was vrij eenvoudig. In de tram gestapt en op naar St. Kilda. Ik zoek nog steeds naar de juiste woorden om St. Kilda te omschrijven, maar ik denk dat alternatief het meest in de buurt komt.
Het straatbeeld in St. Kilda
Ik denk dat ik in het uurtje wat ik in de straatjes rondgelopen heb alles aan alternatieve haardracht, kleding, levenstijlen en uiterlijke versieringen wel ben tegengekomen. Ik snapte niet goed wat hem als banker nou aantrekt hieraan, maar goed dat zou later wel duidelijk worden.
Uiteindelijk doorgelopen richting de kust. Daar lag een alleraardigst strand. Eerst een stukje gelopen richting de jachthaven waar een hele reeks jachten lag van mooi en betaalbaar tot heel mooi en heel onbetaalbaar. Daarna langs het strand teruggelopen. Het strand is erg mooi en volgens mij uitstekend geschikt voor surfen. Dat zal dan vast de reden zijn waarom mijn buurman dit een must do vindt.
St. Kilda Beach
Wat me eigenlijk wel verbaast, is dat ik in Nederland zelden of nooit echt kou had, maar nu liep ik met een polo, daarover een trui en daarover een fleece jas en nog liep ik te vernikkelen van de kou. Ok, ik geef toe ik was niet helemaal 100%, maar de temperatuur was een graad of 15 met een zonnetje. Wat een anderhalf jaar goed weer niet met je kan doen. Ik zal in ieder geval nooit meer lachen als ze dat filmpje van Romario weer laten zien die bij PSV speelde en met handschoenen en sokken aan ging slapen. Ik heb namelijk inmiddels hetzelfde al een paar keer moeten doen hier.
Op de weg richting St. Kilda had ik vanuit de tram al een paar plekken gezien waar ik graag een tussenstop wilde maken op de weg terug. Een daarvan leek een beetje op de grote kerk/tempel gelegen bovenop een berg. Hier in Australie noemen ze het een shrine. Het is een eerbetoon aan alle Australische soldaten die hun land gediend hebben in een oorlog en gesneuveld zijn. Het complex is erg indrukwekkend en alles eromheen is piekfijn onderhouden. Bij de 4 ingangen naar het complex zie je 4 ronde stenen, 2 aan beide kanten, met daarop de namen van linies dan wel plaatsen waar de Australische soldaten gevochten hebben en gesneuveld zijn. Buiten het gebouw staat nog een gedenkzuil en een vuurkorf met daarin een vuur wat in ieder geval gedurende de dag brandend wordt gehouden. Er stond helaas verder geen bordje met tekst en uitleg bij.
De Shrine
Vervolgens doorgelopen in het park waar ik was richting iets wat ik in de verte zag liggen (een kerktoren met een vlag erop. Dit bleek een regeringswoning te zijn midden in de Queen Victoria Gardens. Helaas was er geen mogelijkheid om er dicht bij in de buurt te komen en fatsoenlijke foto’s te maken, maar goed inmiddels had mijn oog in de verte weer iets anders gespot dus op naar het volgende doelwit.
Queen Victoria Gardens
Regeringswoning in Queen Victoria Gardens
Ik zag namelijk een soort rare overkapping net boven een stuk gras uitsteken. Daar moest ik maar eens gaan kijken. Dit bleek de Sidney Myer Music Bowl te zijn. De Sidney Myer Music Bowl is een openlucht theater annex concertpodium wat door het jaar heen voor verschillende gelegenheden gebruikt wordt. Het is 50 jaar geleden (1959) door de nu wijlen Sidney Myer geschonken aan de provincie Victoria. Hiermee ging een lang gekoesterde wens van Sidney Myer in vervulling namelijk dat Melbourne een permanent(e) onderkomen/locatie zou hebben voor open air performances. Het grappige is dat het op geen enkele manier afgesloten is. Je kunt er dus zo inlopen en zelfs op het podium staan. Geen cameratoezicht, geen hekken of wat dan ook.
Sidney Myer Music Bowl
Daarna nog een stukje verder gelopen door de Queen Victoria Gardens om vervolgens via de National Gallery of Victoria, Federation Square and Flinders Street Station weer terug te gaan naar het hotel. Het was namelijk inmiddels weer donker waardoor ik geen foto’s meer kon maken.
St. Paul's Cathedral
National Gallery of Victoria
Melbourne Art's Center Tower
Flinders Street Station
Friday, December 3, 2010
Melbourne – Dag 1
Mijn tripje naar Melbourne begon al vroeg. 05.00 opstaan in Auckland. 05.30 in de taxi. Tegen 06.00 was ik op het vliegveld. Daar ingecheckt en daar begon het. De dames van Air New Zealand begonnen een verhaal af te steken dat mijn koffer te zwaar was en ik een bagagetoeslag moest gaan betalen. Nu had ik niet al te best geslapen en ik had zeker geen zin om mijn spullen uit mijn koffer te gaan halen op het vliegveld. Dus ik zei op een vrij directe manier dat dat niet ging gebeuren (die toeslag). Of ik dan maar even met de supervisor wilde gaan praten. Die bleef helaas ook bij het standpunt dat ik moest betalen. Toen kwam een aloud “familierecept” goed van pas. Gooi nooit iets weg, want wie weet wanneer je het nog nodig hebt.
Dus ik haalde het bagagerapport uit mijn zak dat Air New Zealand mijn bagage was verloren op de heenvlucht naar Auckland. Op de vraag of ik daar al voor gecompenseerd was, was het antwoord vrij simpel. Nee! Dat was ook nog niet gebeurd. Dus ik zei als jullie over een toeslag willen gaan praten, laten we het dan eerst hier eens over hebben. Gezien het feit dat jullie mijn bagage al een keer kwijt geraakt zijn en daarnaast het nog erg klungelig afgehandeld hebben, had ik toch zeker een een wat coulantere behandeling verwacht. De supervisor moest even in het systeem kijken, maar daarna was het toch vrij snel geregeld en zonder toeslag. Ik kreeg wel de waarschuwing mee dat als ik terug zou komen met dezelfde koffer ik tegen hetzelfde probleem aan zou lopen. Die opmerking heb ik maar voor lief genomen.
Van de vlucht zelf herinner ik me niet zo veel. Een slaaptekort en een pilletje doen wonderen. Van de kleine 4 uur die de vlucht zou duren, heb ik er toch zeker 3 geslapen. Heerlijk! Zeker als je zo vroeg op moet staan. Eenmaal in Melbourne aangekomen had ik 1 probleem. Ik had nog geen hotel en ook geen vrienden waar ik kan verblijven. Nu zou de baas van het hotel in Queenstown een paar belletjes plegen om te kijken wat hij kon doen voor mij in Melbourne. Had hem op de valreep nog 3 suggesties gegeven. Uit het vliegtuig maar meteen even mijn mail geprobeerd te checken. Gelukkig kon ik gebruik maken van het Silverkris network. Ik zag dat het hem inderdaad was gelukt om in een van mijn suggesties een kamer te regelen voor 4 nachten tegen een bijzonder gunstig tarief. Soms zit het blijkbaar mee en soms zit het tegen.
De kamer zat dus mee, maar fysiek ging het behoorlijk minder. Door alle temperatuursverschillen en vooral alle niet warme kleding die ik bij me had, was het lastig om me goed te kleden voor deze temperaturen. Kleding kopen helpt ook niet echt, want ik heb geen ruimte meer in mijn koffer om iets extra’s mee te nemen.
Op het vliegveld even een praatje gemaakt bij de tourist information over hoe ik het beste van het vliegveld naar het hotel kon komen. Daar bleek dat zij een shuttle service runnen. 25 dollar voor een enkele reis. Nu wist ik dat het vliegveld een eindje buiten de stad ligt en dat de taxi’s nergens zo goedkoop zijn als in Singapore of Hong Kong, dus toen ik vroeg wat een taxi zou kosten en het antwoord daarop ongeveer 70 dollar was, was ik om. Nu zal daar misschien wat aan gelogen zijn, maar gezien de afstand en tijd die het duurde om van het vliegveld naar het hotel te komen en wat ik in Nieuw Zeeland betaalde denk ik niet dat ik daar teveel aan betaald heb met die 25 dollar. Is ook een goede suggestie voor de terugreis.
De kamer is ruim, niet superluxe, maar goed genoeg. Ik heb zelfs een mini-aanrecht en een magnetron. Waarom ik in vredesnaam een magnetron in een hotelkamer moet hebben met aanrecht, ik zou het niet weten, maar apart is het wel.
Daarna de stad ingegaan. De beste manier om de stad te verkennen is de tram. Melbourne heeft een heel goed openbaar vervoer netwerk van tram, trein, bus en metro. Ik zie eigenlijk wat overeenkomsten met Londen. Melbourne is erg groen en heeft denk ik nog wel meer parken dan London. Beide steden hebben een grand slam toernooi (Australian Open vs Wimbeldon), een rivier die stad in tweeen verdeelt. Een zuidoever van de rivier die ontzettend in ontwikkeling en opkomst is en een circle line. Londen heeft hem in de vorm van een metro. Melbourne heeft hem in de vorm van een tram. De tram is gratis en rijdt rondjes door het stadscentrum en je krijgt bij iedere stop uitleg wat er te doen en te zien is.
St Paul's Cathedral
Public Library
Circle Line Tram
De rivier in de richting Flinders Street / Flinders Station
Kunst aan de oever van de rivier
Zo heb ik onder meer een rondje gelopen door de Flagstaff Gardens, heb ik een bezoekje gebracht aan St. Patrick’s Cathedral en ben daarna doorgelopen richting Melbourne Olympic Park. Hier bevindt zich ondere andere het tenniscomplex voor de Australian Open met de Rod Laver Arena (Main Court van de Australian Open, waar alle grote wedstrijden gespeeld worden).
Flagstaff Gardens
Lawn bowls speelveld in de Flagstaff Gardens
St Patrick's Cathedral
Government of Victoria Buildings
Kunst op straat
Daarnaast zijn er de Melbourne Cricket Grounds. Hier worden door het jaar zowel cricketwedstrijden als Australian Football wedstrijden gespeeld. Verder is er de HiSense arena, wat nu het op een na belangrijkste speelveld is van de Australian Open. Daarnaast is er ook nog een rugbystadion, een voetbalstadion (wat voorheen een basketbalveld en daarvoor het olympisch zwembad van de Olympische Spelen van Melbourne in 1956 was, totdat het bad ging lekken en als gevolg daarvan gesloten werd).
Rod Laver Arena
Melbourne Cricket Grounds
Ik heb helaas alleen de Rod Laver Arena gezien en de Melbourne Cricket Grounds. Daarna was het namelijk inmiddels te donker om nog fatsoenlijke foto’s te kunnen maken. Dus teruggewandeld naar het hotel en onderweg maar wat Nurofen meegenomen in de hoop dat dat iets zou verlichten.
Tot zover dag 1. Ik had in ieder geval een redelijke indruk van het stadscentrum en was klaar voor de volgende dag. Hopelijk zou mijn gezondheid me niet in de steek laten.
Melbourne skyline overdag
Melbourne skyline 's avonds
Dus ik haalde het bagagerapport uit mijn zak dat Air New Zealand mijn bagage was verloren op de heenvlucht naar Auckland. Op de vraag of ik daar al voor gecompenseerd was, was het antwoord vrij simpel. Nee! Dat was ook nog niet gebeurd. Dus ik zei als jullie over een toeslag willen gaan praten, laten we het dan eerst hier eens over hebben. Gezien het feit dat jullie mijn bagage al een keer kwijt geraakt zijn en daarnaast het nog erg klungelig afgehandeld hebben, had ik toch zeker een een wat coulantere behandeling verwacht. De supervisor moest even in het systeem kijken, maar daarna was het toch vrij snel geregeld en zonder toeslag. Ik kreeg wel de waarschuwing mee dat als ik terug zou komen met dezelfde koffer ik tegen hetzelfde probleem aan zou lopen. Die opmerking heb ik maar voor lief genomen.
Van de vlucht zelf herinner ik me niet zo veel. Een slaaptekort en een pilletje doen wonderen. Van de kleine 4 uur die de vlucht zou duren, heb ik er toch zeker 3 geslapen. Heerlijk! Zeker als je zo vroeg op moet staan. Eenmaal in Melbourne aangekomen had ik 1 probleem. Ik had nog geen hotel en ook geen vrienden waar ik kan verblijven. Nu zou de baas van het hotel in Queenstown een paar belletjes plegen om te kijken wat hij kon doen voor mij in Melbourne. Had hem op de valreep nog 3 suggesties gegeven. Uit het vliegtuig maar meteen even mijn mail geprobeerd te checken. Gelukkig kon ik gebruik maken van het Silverkris network. Ik zag dat het hem inderdaad was gelukt om in een van mijn suggesties een kamer te regelen voor 4 nachten tegen een bijzonder gunstig tarief. Soms zit het blijkbaar mee en soms zit het tegen.
De kamer zat dus mee, maar fysiek ging het behoorlijk minder. Door alle temperatuursverschillen en vooral alle niet warme kleding die ik bij me had, was het lastig om me goed te kleden voor deze temperaturen. Kleding kopen helpt ook niet echt, want ik heb geen ruimte meer in mijn koffer om iets extra’s mee te nemen.
Op het vliegveld even een praatje gemaakt bij de tourist information over hoe ik het beste van het vliegveld naar het hotel kon komen. Daar bleek dat zij een shuttle service runnen. 25 dollar voor een enkele reis. Nu wist ik dat het vliegveld een eindje buiten de stad ligt en dat de taxi’s nergens zo goedkoop zijn als in Singapore of Hong Kong, dus toen ik vroeg wat een taxi zou kosten en het antwoord daarop ongeveer 70 dollar was, was ik om. Nu zal daar misschien wat aan gelogen zijn, maar gezien de afstand en tijd die het duurde om van het vliegveld naar het hotel te komen en wat ik in Nieuw Zeeland betaalde denk ik niet dat ik daar teveel aan betaald heb met die 25 dollar. Is ook een goede suggestie voor de terugreis.
De kamer is ruim, niet superluxe, maar goed genoeg. Ik heb zelfs een mini-aanrecht en een magnetron. Waarom ik in vredesnaam een magnetron in een hotelkamer moet hebben met aanrecht, ik zou het niet weten, maar apart is het wel.
Daarna de stad ingegaan. De beste manier om de stad te verkennen is de tram. Melbourne heeft een heel goed openbaar vervoer netwerk van tram, trein, bus en metro. Ik zie eigenlijk wat overeenkomsten met Londen. Melbourne is erg groen en heeft denk ik nog wel meer parken dan London. Beide steden hebben een grand slam toernooi (Australian Open vs Wimbeldon), een rivier die stad in tweeen verdeelt. Een zuidoever van de rivier die ontzettend in ontwikkeling en opkomst is en een circle line. Londen heeft hem in de vorm van een metro. Melbourne heeft hem in de vorm van een tram. De tram is gratis en rijdt rondjes door het stadscentrum en je krijgt bij iedere stop uitleg wat er te doen en te zien is.
St Paul's Cathedral
Public Library
Circle Line Tram
De rivier in de richting Flinders Street / Flinders Station
Kunst aan de oever van de rivier
Zo heb ik onder meer een rondje gelopen door de Flagstaff Gardens, heb ik een bezoekje gebracht aan St. Patrick’s Cathedral en ben daarna doorgelopen richting Melbourne Olympic Park. Hier bevindt zich ondere andere het tenniscomplex voor de Australian Open met de Rod Laver Arena (Main Court van de Australian Open, waar alle grote wedstrijden gespeeld worden).
Flagstaff Gardens
Lawn bowls speelveld in de Flagstaff Gardens
St Patrick's Cathedral
Government of Victoria Buildings
Kunst op straat
Daarnaast zijn er de Melbourne Cricket Grounds. Hier worden door het jaar zowel cricketwedstrijden als Australian Football wedstrijden gespeeld. Verder is er de HiSense arena, wat nu het op een na belangrijkste speelveld is van de Australian Open. Daarnaast is er ook nog een rugbystadion, een voetbalstadion (wat voorheen een basketbalveld en daarvoor het olympisch zwembad van de Olympische Spelen van Melbourne in 1956 was, totdat het bad ging lekken en als gevolg daarvan gesloten werd).
Rod Laver Arena
Melbourne Cricket Grounds
Ik heb helaas alleen de Rod Laver Arena gezien en de Melbourne Cricket Grounds. Daarna was het namelijk inmiddels te donker om nog fatsoenlijke foto’s te kunnen maken. Dus teruggewandeld naar het hotel en onderweg maar wat Nurofen meegenomen in de hoop dat dat iets zou verlichten.
Tot zover dag 1. Ik had in ieder geval een redelijke indruk van het stadscentrum en was klaar voor de volgende dag. Hopelijk zou mijn gezondheid me niet in de steek laten.
Melbourne skyline overdag
Melbourne skyline 's avonds
Subscribe to:
Posts (Atom)