Tijd om te gaan

Wanneer weet je dat het tijd is om te gaan? Dat is een hele goede vraag en die ga ik proberen hier te beantwoorden.

Nadat ik vorig jaar 3 maanden in Stuttgart doorgebracht had voor een project, zou ik dit jaar weer 3 maanden in Stuttgart doorbrengen voor een project. Ik zou in hetzelfde hotel verblijven waar ik vorig jaar ook het grootste deel van mijn tijd verbleef.

We zouden van dezelfde locatie werken als vorig jaar en ook met hetzelfde core team, maar deze keer aangevuld met meer mensen omdat de scope van het project groter is. We zouden ook voor een groot deel met dezelde mensen samenwerken als een jaar geleden.

De quality of life in Stuttgart is erg hoog. Het is een hele vriendelijke, gemoedelijke, kleinschalige stad met veel groen en waar alles redelijk goed bereikbaar is. Niet al te bruisend in mijn optiek maar toch zeker erg aangenaam.

Ik had me echter wel voorgenomen deze keer enkele zaken fundamenteel anders aan te pakken. Vorig jaar was ik namelijk toch wel wat aangekomen tijdens mijn verblijf in Stuttgart. Als je in een hotel verblijft, kook je namelijk niet zelf, maar je gaat in het restaurant eten. Een stukje vlees of vis komt toch al snel met friet of gebakken aardappeltjes. Of dat is in ieder geval wel erg lekker. Al zijn het er maar een paar voor de smaak met als resultaat dat je ze dan toch allemaal op eet.

Ik had dan ook besloten om veel meer salades te eten. De salade met kalkoen is erg lekker. Dat had ik dus omgevormd in een salade met extra kalkoen en dressing separaat. Ik had inmiddels echter ook de borrelnootjes herontdekt. Tja, je moet jezelf toch een beetje verwennen afentoe. Als je op het punt aankomt waar zodra je de bar binnenkomt lopen en je gaat zitten, de barman meteen met je favorietje drankje aankomt lopen, een schaal borrelnootjes en al de bestelling voor het eten zo ongeveer al klaar heeft staan, dan besef je dat je er eigenlijk al te lang zit.

Het voordeel was dat we deze keer weer een huurauto hadden. Nadeel was dat het deze keer een auto was zonder GPS. Nu waren er deze keer ook enkele consultancy firma’s in de running voor een deel van het project. Een van hen had ons uitgenodigd voor een etentje in de stad. Nu had ik even snel op google maps gekeken en vervolgens reed ik direct naar toe zonder verdere hulp. Het was heel even zoeken hoe ik om het restaurant heen moest rijden om bij de parkeerplaats te komen, maar dat wees zich eigenlijk vanzelf uit.

Voeg daar aan toe dat ik inmiddels weer bijna vloeiend Duits spreek en de weg kan vinden in Stuttgart zonder GPS, dan weet je dat het tijd is om te gaan :)

Werken met Consultants

Zoals gezegd waren er voor het project wat ik nu leid ook enkele consultancy firma’s in de running voor een deel van het project. Dus een van die firma’s had ons hele team uitgenodigd voor een etentje.


Daar hadden ze 6 partners en een senior manager voor ingevlogen van over de hele wereld en ze waren eerst met zijn allen ingevlogen in Milaan om daar 1-2 dagen voor te bereiden op de meeting. Vervolgens een etentje wat toch zeker 4 uur in beslag nam (dat lag dan weer aan de erg trage bediening in het restaurant). De volgende dag hadden we een meeting van 4-5 uur met de hele groep waarvoor ze nog 1 partner voor ingevlogen hadden. Je zit dan dus met een hele groep mensen in 1 meetingroom waarvan een groot deel er een beetje voor spek en bonen bij zit. 1 partner uit Nederland, 1 uit Hong Kong, 1 uit China, 1 uit Australie, 1 uit Londen, 1 uit Helsinki, 1 uit San Francisco en dan een senior manager uit Londen.

Nu zijn de uurtarieven niet overal gelijk, maar gemiddeld kost een partner toch zeker 1000 USD per uur. Sommige landen zitten daarboven, andere daaronder. Dat was in ieder geval het geval voor tax toen ik daar nog werkte en waarschijnlijk zijn die tarieven alleen nog maar omhoog gegaan.

Dan zal ik jullie nu even het kostenplaatje voorrekenen:
1 dag voorbereiding
7 partners * 8 uur * 1000 USD = 56000 USD
Avondje uiteten
7 partners * 4 uur * 1000 USD = 28000USD
Daar komt dan nog bij de rekening voor het eten
Ongeveer 15 man * 100 USD pp = 1500 USD (rekening gaat uiteindelijk altijd naar de klant)
Meeting van 5 uur
7 partners * 5 uur * 1000 USD = 35000 USD
Vliegtickets
7 keer business class tickets a gemiddeld 5,000 USD = 35000 USD
Hotel, minimaal 3-4 hotelovernachtingen
7 partners * 4 * 250 USD pn = 7000 USD

Dit grapje kostte dus in totaal 162,500 USD. Daar komen dan nog wat losse kosten als taxi’s en maaltijden bij. Nu moet ik er wel bij vermelden dat gebaseerd is op het feit dat alle uren declarabel zouden zijn. Normaliter is het echter zo dat het aantal uren dat iemand geacht wordt declarabel te zijn, verschilt per functieniveau. Een consultancy firma betaalt deze kosten zelden zelf. Er wordt altijd wel een manier gevonden om deze door te belasten aan de klant. Zeker als ze het project eenmaal verkocht hebben. Deze kosten worden dan namelijk tijdelijk geparkeerd ergens en zodra de opdracht binnen is worden deze alsnog aan de klant in rekening gebracht.

Dit kunnen ze dus alleen nog goedmaken als ze een project verkopen voor meerdere miljoenen. Daarnaast vind ik het in mijn ogen, nu ik aan de andere kant sta, erg onprofessioneel om een team van 7 of 8 man in te vliegen om met een klant te vergaderen. Het zegt mij namelijk dat je (bijna) geen werk hebt en heel hard een nieuwe opdracht kunt gebruiken. Tenzij het zo is dat al die mensen gewoon graag op een vliegtuig stappen en de hele wereld rondreizen.

Vervolgens als ze dan eenmaal de opdracht binnen hebben sturen ze hun zogenaamde team met subject matter experts om je te helpen. Vervolgens ben je 2 weken bezig om iedereen alles uit te leggen omdat blijkt dat de zogenaamde subject matter experts toch niet het expertise level hebben wat je hoopt dat ze hebben. Een van hen maakte het zo bont dat hij aan zijn manager 1 van de meest basale vragen stelde over zijn area of expertise en de manager hem moest corrigeren. Daar zakte mijn broek toen bijna van af.

Het is leuk dat deze mensen het predikaat meebrengen van de firma waarvoor ze voor werken, maar de toegevoegde is soms heel beperkt en vaak is er genoeg kennis intern om het project zelf net zo goed tot een goed einde te brengen.

US Visum

Momenteel leid ik voor mijn werkgever een globaal project met als doel verschillende processen binnen het bedrijf te optimaliseren en dan met name te kijken naar hoe bepaalde risico’s anders of beter controleerbaar zijn. Dit project duurt 12 maanden en is opgedeeld in 3 periodes van 4 maanden: 4 maanden in West Europa (Stuttgart), 4 maanden in de US (Raleigh) en 4 maanden in China (Beijing).


De US is enigszins gecompliceerd hier vanwege de visaproblematiek. Tot een paar jaar geleden kon je vrij naar de VUS reizen als Nederlander en moest je 2 formuliertjes invullen in het vliegtuig. Dat is enkele jaren geleden veranderd met de komst van ESTA. Als je nu naar de US wil, dien je je vooraf te registreren om een “ESTA visum” aan te vragen via een website. Nu is het de vraag of het eigenlijk wel een visum is want het valt onder het zogenaamde “visa waiver” programma, maar je moet er toch 14 USD voor betalen.

Het is ook niet helemaal duidelijk of ESTA nu alleen gebruikt kan worden voor prive of ook voor zakelijke doeleinden. Mijn werkgever heeft namelijk een hele duidelijke policy op dit gebied en dat is dat je niet zakelijk mag reizen op een niet zakelijk visum. Begrijpelijk, omdat zakelijk reizen op een persoonlijk visum tot redelijk wat problemen bij Immigration / Douane kan leiden.

Een ESTA visum is ook maar geldig voor 90 dagen. Dus als je langer in de VS wil blijven moet je tijdens die periode het land uit en weer in of een visum aanvragen. Nu is het altijd maar de vraag hoe moeilijk of makkelijk Immigration is in de US. Dus het zekere voor het onzekere genomen en een US visum aangevraagd. Een B1/B2 visum wat zowel voor werk als privedoeleinden gebruikt kan worden.

De aanvraag van zo’n visum, wat een rompslomp is dat zeg. Je moet je eerst online registreren. Vervolgens moet je een hele vragenlijst invullen met allerlei uiteenlopende vragen. Dat duurt, afhankelijk van hoe snel je bent ongeveer 1 tot 2 uur. Nu kan de procedure per land verschillen, maar aangezien ik mijn visum aanvroeg in Duitsland moest ik eerst op de website een PIN kopen a 10 USD. Deze had ik nodig om een afspraak te kunnen maken op het Consulaat in Frankfurt. Er waren slechts 3 alternatieven voor een B1/B2 visum: Frankfurt, Munchen en Berlijn. Frankfurt had de kortste wachtlijst. Dus voor Frankfurt gekozen. Vervolgens dien je online per bankoverschrijving 112 EURO over te maken en je dient een sponsorletter van het Amerikaanse deel van het bedrijf te krijgen. Verder heb je een kopie van je bankafschriften nodig om aan te tonen dat je financieel voor jezelf kunt zorgen daar en pasfoto’s. Tot slot dien je de vragenlijst uit te printen en de bevestiging die je krijgt als je de vragenlijst online indient. Dit hele pakket in tweevoud neem je dan mee naar het Consulaat.

De trip naar Frankfurt was iets meer dan 200 kilometer met de auto en de enige mogelijkheden waren 09.30 en 10.00. Dit omdat ik mogelijk tussentijds nog een trip moest maken voor het project hier afloopt en ik daar mijn paspoort voor nodig had.

Het was erg vroeg opstaan, maar de reis ging vrij voorspoedig en ik bereikte het Consulaat zonder problemen, maar daar begon het echter. Het consulaat lijkt wel een bunker of een veredeld legercomplex. Hoge hekken eromheen, overal beveiliging. Er werd aangeraden om niet eerder dan 15 minuten voor aanvang van je afspraak te arriveren. Ik had een afspraak om 10.00 en om 09.30 stond ik daar. Inmiddels had zich buiten al een rij gevormd en moest ik daar aansluiten om eerst een nummer te halen bij het loket buiten. Nu was het een stuk kouder dan ik gedacht had en had ik er geen rekening mee gehouden dat ik eerst buiten nog een half uur in de rij zou moeten staan koukleumen voor ik uberhaupt naar binnen mocht.

Toen ik eenmaal een nummertje had, mocht ik naar binnen naar de eerste security check. Alles inzake mobiele apparatuur: laptops, telefoons, tablets, etc is allemaal verboden om mee naar binnen te nemen en dien je buiten (in de auto) achter te laten.

Vervolgens word je doorgestuurd naar het volgende gebouw waar de grote wachtruimte en alle balies zijn. Inmiddels had ik wel zin in een kop thee. Dus ik had de hoop dat er wel iets van een koffiebarretje zou zijn of een Starbucks (het is tenslotte het Amerikaanse Consulaat). Er was alleen een kleine automaat, maar ik kon nergens theezakjes vinden. Toen werd me verzekerd dat deze mee zouden komen uit de automaat. Helaas dat was dus 1,20 EURO voor kartonnen beker met warm water. En dan vragen Amerikanen zich af waarom ze niet de meest geliefde mensen zijn. Ze zetten daar een kolossale bunker neer midden in de stad, alle procedures zijn zo omslachtig dat je er gek van wordt en als je dan eenmaal binnen bent, word je nog afgezet ook. 

Eind goed, al goed en 2,5 uur en een aantal vragen van een de medewerkers later stond ik buiten, was mijn visum afgegeven en kon ik weer terug naar Stuttgart. Mijn paspoort zou opgestuurd worden in een envelop die je zelf mee moet brengen en zelf moet frankeren overigens. Maar goed ik ben nu ook de troste eigenaar van een US visum. Het mooie is overigens wel dat zo’n visum voor 10 jaar afgegeven wordt. Beetje jammer is het dan dat een Nederlands paspoort maar 5 jaar geldig is, maar dat terzijde. 

15 Euro

Eenmaal in Stuttgart werd ik uitgenodigd door iemand om ergens te gaan eten. Dus vanuit Vaihingen (een voorstad van Stuttgart) in de auto gesprongen en naar het centrum van Stuttgart gereden. Daar geprobeerd op straat een parkeerplek te vinden om niet in de parkeergarage te hoeven te parkeren.


Uiteindelijk vond ik een plaatsje naast de parkeergarage. Er was nog 1 plaatsje vrij in een rij van auto’s en het zag er vrij mooi uit als een parkeervak met lijnen. Ik zag ook geen bord met taxi of gehandicapten parkeerplaats. Dus mooi ingeparkeerd en op naar het restaurant.

Vervolgens heerlijk gegeten in Cube. Dit is een restaurant met Aziatische gerechten op de bovenste etage van een vrij modern ogend gebouw in het stadscentrum van Stuttgart vlakbij de Schlossplatz. Vanuit het restaurant (slechts gelegen op de 4e / 5e etage) heb je toch een vrij mooi uitzicht over Stuttgart omdat de stad niet of nauwelijks hoogbouw heeft.

Het eten was erg goed en ook een goed gesprek gehad. Na het eten nog ergens een drankje gedaan. Daarvoor op aanraden van collega’s naar Fou Fou. Dit is een hippe cocktailbar die op het randje ligt van het Red Light District. De Bar is niet heel erg groot, maar een begrip in Stuttgart en erg, erg druk.

Cocktails zijn er ook niet bepaald goedkoop. Voor een Mojito of een Cosmopolitan betaal je al snel rond de 20 Euro. Niet een bar waar je heel erg makkelijk stevig doorzakt zonder dat het een rib uit je lijf kost, maar volgens de mensen die je spreekt zijn de prijzen toch relatief marktconform.

De verrassing kwam echter achteraf. Ik zat al in de auto en zag een kassabonnetje op de vooruit liggen. Ik voelde eerst op het dashboard, maar daar lag het niet. Dus uitgestapt en daar lag het kassabonnetje onder de ruitenwisser en toen wist ik al hoe laat het was.

Ik ben voor de zekerheid nog even langs alle auto’s in de rij gelopen om te kijken, maar mijn auto was toch echt de enige auto waar zo’n kassabonnetje op de voorruit lag. Waarschijnlijk omdat mijn auto geen Stuttgart-kentekenplaat had of misschien omdat het een strook was voor alleen vergunninghouders was en ik geen vergunning/vignet op mijn voorruit had, maar goed ik was het haasje en zover ik kon zien de enige in de hele rij.

Ik zag de bui al hangen en mij mond viel dan ook open van verbazing toen ik het papiertje uitrolde en het bedrag van de boete las. 15 Euro voor fout parkeren. Ik heb het zeker 3-4 keer opnieuw gelezen om te kijken of de komma’s en punten wel op de juiste plek stonden, maar het was toch echt 15 Euro.

Daarna ben ik heel hard in lachen uitgebarsten. Een parkeerboete is hier dus goedkoper dan een avondje parkeren in de parkeergarage, want daar betaal je al snel 15-20 Euro voor een hele avond.

Er kwam nog een kleine aap uit de mouw toen ik de boete ging betalen bij de bank, want aangezien ik geen klant was bij de bank, moest ik even 4 Euro administratiekosten betalen. 4 Euro op 15 Euro is meer dan 25%. Bijna diefstal zou ik willen zeggen, maar goed volgens mij is Nederland momenteel de goedkoopste boete al minimaal 35 Euro en dat is dan zeker niet voor fout parkeren, want die is toch wel iets duurder.

Echter 15 Euro boete en 4 Euro transactiekosten was nog steeds goedkoper dan 20 Euro voor een drankje in Fou Fou en goedkoper dan parkeren in de parkeergarage. Dus hartelijk gelachen en er geen kater aan over gehouden :-).