Nadat mijn ouders op bezoek geweest waren, was het tijd om plannen te gaan maken voor kerst. Mijn ouders hadden al aangegeven dat ze het erg leuk vonden als ik dit jaar met de kerst thuis zou zijn. Zeker aangezien ik vorig jaar in San Francisco was. Ik heb bewust de boot afgehouden, omdat ik, als ik zou gaan, zou willen dat het een verrassing zou zijn.
Dus de prijzen van de vliegtickets goed in de gaten gehouden aangezien die zo ongeveer per dag wijzigden. Uiteindelijk geboekt en ik zou 23 december ’s avonds wegvliegen en en in januari weer terug. Het was tenslotte gaan sneeuwen. Een reden te meer om dat mee te maken.
Ik moest echter toen ik op Changi stond nog wel even als een haas op en neer terug naar het appartement omdat ik mijn secure-id (iets om het netwerk in te kunnen loggen) was vergeten en ik toch wel iets van werk wilde doen.
Op het laatste moment mijn zusje ingeseind aangezien die me wilde komen halen. De 24e stond ik dus op schiphol in de vroege morgen waar mijn zusje me inderdaad op stond te wachten. De vlucht was uitstekend verlopen en heerlijk kunnen slapen. De verrassing die ik voor mijn ouders in gedachten had, viel alleen jammerlijk in het water aangezien mijn zusje besloten had mijn ouders in te seinen waarop zij besloten mij te verrassen door mij met zijn allen op te gaan halen van het vliegveld. Dus waar ik nog met mijn verrassing in mijn hoofd de aankomsthal uistapte om naar huis te gaan, stond mijn moeder mij om de hoek op te wachten. Toen was het geen verrassing dat mijn vader er inderdaad ook zou zijn. Het weerzien was weer even hartelijk als altijd. Lekker samen naar huis gereden en onderweg ruim de tijd gehad om bij te praten.
Vervolgens gezellig met zijn allen de feestdagen doorgebracht. Ik had me ook voorgenomen om wat gerechtjes te koken die naar ik begreep goed in de smaak vielen. Heerlijk gegeten met de kerst en tussendoor ook nog de tijd gehad om enkele vrienden te ontmoeten. Helaas was het weer te slecht en de wegen te glad om iedereen te kunnen zijn. Mijn excuses aan degenen die ik niet gezien. Ik probeer later dit jaar weer terug te komen. Ik zal een periode uitzoeken met beter weer waardoor ik wat mobieler ben en alles wat makkelijker is
Sunday, February 28, 2010
Monday, February 22, 2010
Hashen met mijn vader
Het mag inmiddels geen verbazing meer wekken, maar dinsdag is hashing-dag. Dus meteen de eerste dinsdag moest mijn vader er aan geloven. Hijj moest mee gaan hashen. Niet wetende wat hem te wachten stond, hem geholpen de benodigde spullen te pakken daarna op weg naar de locatie waar de run gezet was. Gelukkig was het relatief dichtbij en hadden we niet al te veel reistijd nodig.
Het voordeel van de hash is dat het een hele openminded groep is en mensen erg nieuwsgierig zijn. Nieuwe mensen worden meteen aangesproken en welkom geheten in de groep. Stipt 18.00 vertrok de run. De eerste markeringen waren niet heel duidelijk, dus het duurde even voor we het juiste pad gevonden hadden, maar goed ook dat hoort erbij. Daarna hebben een relatief eenvoudige, maar wel leuke en toch nog gevarieerde run gekregen.
Deze keer was het een charity run aangezien er geld ingezameld werd voor een fonds dat opgezet is voor en door de hash. Dus er waren goodies na afloop. Deze keer waren het shirts. Heeft mijn vader toch nog een mooi aandenken aan zijn allereerste hash. Er zat veel hoogteverschil in de run, dus sommige stukken waren best zwaar. Mijn vader moest dan ook na de run even op adem komen.
Wat ook geen verbazing mag wekken is dat ik weer op het ijs belandde. Het leuke was alleen dit mijn vader (aangezien hij erbij was) deze keer ook in het verhaal betrokken werd en ook op het ijs mocht plaats nemen. Na het welverdiende biertje en de rest van de “circle” gingen we door naar de aangrenzende eetgelegenheid om daar te genieten van onze welverdiende maaltijd.
Aangezien het een charity run was, diende er ook geld ingezameld te worden voor het fonds. Dit werd gedaan door het verkopen van allerlei soorten alcoholische shots and schnapps. Alle geode bedoelingen ten spijt denk ik dat een aantal mensen die woensdag er na niet hun allerbeste dag gehad hebben. :-)
Het eten was goed, maar liet iets te lang op zich wachten. We hebben het niet al te laat gemaakt en zijn op tijd naar huis gegaan. Mijn vader had het in ieder geval dusdanig naar zijn zin gehad dat hij de volgende keer weer mee wilde.
De tweede hash was een stukje verder reizen en was ook in een heel ander gebied. Mijn vader’s mond viel ook open van verbazing toen we op de plaats van bestemming aankwamen en er daar allerlei kleine aapjes los rondliepen. Deze run was meer in een bosachtig terrain en heel anders dan de eerste run die we samen liepen, maar nog iets eenvoudiger omdat er niet veel variatiemogelijkheden met betrekking tot de uit te zetten route waren.
Na de run zijn we allebei weer op het ijs gezet en na het welverdiende biertje zijn we doorgegaan naar een foodcourt waar we wederom heerlijk gegeten hebben. Heerlijke gerechten met varkensvlees, kip (dat sloeg mijn vader gelukkig over), vis (fishhead curry, die heb ik overgeslagen) en rund hebben we besloten er geen nachtwerk van te maken en huiswaarts te keren.
Al met al twee geweldige avonden en twee geweldige ervaringen. Niet alleen voor mijn vader, maar ook voor mij om dit weer met iemand te kunnen delen. Het is leuk om een keer iets terug te kunnen doen. Mijn vader heeft mij vroeger enthousiast gemaakt voor wielrennen, wat ik aantal jaren met heel veel plezier gedaan heb en nu heb ik hem kunnen laten zien hoe leuk hashing kan zijn.
Het voordeel van de hash is dat het een hele openminded groep is en mensen erg nieuwsgierig zijn. Nieuwe mensen worden meteen aangesproken en welkom geheten in de groep. Stipt 18.00 vertrok de run. De eerste markeringen waren niet heel duidelijk, dus het duurde even voor we het juiste pad gevonden hadden, maar goed ook dat hoort erbij. Daarna hebben een relatief eenvoudige, maar wel leuke en toch nog gevarieerde run gekregen.
Deze keer was het een charity run aangezien er geld ingezameld werd voor een fonds dat opgezet is voor en door de hash. Dus er waren goodies na afloop. Deze keer waren het shirts. Heeft mijn vader toch nog een mooi aandenken aan zijn allereerste hash. Er zat veel hoogteverschil in de run, dus sommige stukken waren best zwaar. Mijn vader moest dan ook na de run even op adem komen.
Wat ook geen verbazing mag wekken is dat ik weer op het ijs belandde. Het leuke was alleen dit mijn vader (aangezien hij erbij was) deze keer ook in het verhaal betrokken werd en ook op het ijs mocht plaats nemen. Na het welverdiende biertje en de rest van de “circle” gingen we door naar de aangrenzende eetgelegenheid om daar te genieten van onze welverdiende maaltijd.
Aangezien het een charity run was, diende er ook geld ingezameld te worden voor het fonds. Dit werd gedaan door het verkopen van allerlei soorten alcoholische shots and schnapps. Alle geode bedoelingen ten spijt denk ik dat een aantal mensen die woensdag er na niet hun allerbeste dag gehad hebben. :-)
Het eten was goed, maar liet iets te lang op zich wachten. We hebben het niet al te laat gemaakt en zijn op tijd naar huis gegaan. Mijn vader had het in ieder geval dusdanig naar zijn zin gehad dat hij de volgende keer weer mee wilde.
De tweede hash was een stukje verder reizen en was ook in een heel ander gebied. Mijn vader’s mond viel ook open van verbazing toen we op de plaats van bestemming aankwamen en er daar allerlei kleine aapjes los rondliepen. Deze run was meer in een bosachtig terrain en heel anders dan de eerste run die we samen liepen, maar nog iets eenvoudiger omdat er niet veel variatiemogelijkheden met betrekking tot de uit te zetten route waren.
Na de run zijn we allebei weer op het ijs gezet en na het welverdiende biertje zijn we doorgegaan naar een foodcourt waar we wederom heerlijk gegeten hebben. Heerlijke gerechten met varkensvlees, kip (dat sloeg mijn vader gelukkig over), vis (fishhead curry, die heb ik overgeslagen) en rund hebben we besloten er geen nachtwerk van te maken en huiswaarts te keren.
Al met al twee geweldige avonden en twee geweldige ervaringen. Niet alleen voor mijn vader, maar ook voor mij om dit weer met iemand te kunnen delen. Het is leuk om een keer iets terug te kunnen doen. Mijn vader heeft mij vroeger enthousiast gemaakt voor wielrennen, wat ik aantal jaren met heel veel plezier gedaan heb en nu heb ik hem kunnen laten zien hoe leuk hashing kan zijn.
Friday, February 19, 2010
Hashing in de regen
Dat het met hashen ook ontzettend mis kan gaan bleek heel goed tijdens een van de laatste runs die ik gedaan heb in 2009. De vooruizichten waren niet al te best aangezien het rondom kantoor volop stond te regenen. Toen we op de runsite aankwamen was het daar echter nog droog. Je vraagt je misschien af hoe dat kan in een klein land als Singapore, maar het was echt zo. Helaas was het echter van korte duur. Kort na aankomst barstte de regen in alle hevigheid los.
Het hielp ook niet dat de run was gezet door 2 relatief onervaren hashers. Rond 18.00 vertokken we en begon meteen te onweren en te hozen. Gezien het feit dat je zowel onder de bomen als in het open veld kunt lopen voel je je dan toch niet helemaal op je gemak.
De run was gemarkeerd met kalk, bloem en papier. Echter kalk heeft niet zoveel zin. Dat zijn vaak pijltjes op de weg, maar die spoelen met 1 regenbuitje natuurlijk zo weg. Kleine hoopjes bloem idem dito. Dus je zult voornamelijk moeten markeren met papier of met bloem maar het dan aanbrengen op de stammen van bomen.
Na een paar minuten liepen we op de eerste check. Na een minuut of 5 zoeken vonden we de trail en vervolgden we onze weg. Een kleine 5 minuten later de tweede check. Na 10-15 minuten zoeken had een groot deel de hoop opgegeven en was terug gegaan naar de verzamelplaats.Uiteindelijk vonden we weer iets van een trail, maar dat bleek ook van korte duur. Dus uiteindelijk waren we blij dat we iemand tegen kwamen die buurt goed kende en hebben we zelf maar een willekeurig rondje gelopen. Uiteindelijk zijn we ongeveer een uur onderweg geweest, maar dat voelt niet altijd comfortabel. Zeker niet met onweer.
Er is eigenlijk geen grotere “afgang” dan wanneer mensen een run afbreken omdat ze de markeringen niet meer kunnen vinden. Er lopen mensen tussen die dit al 20-25 jaar doen en eigenlijk altijd het pad kunnen vinden. De mensen die de run gezet hadden het heel eenvoudig op kunnen lossen door 1 van hen mee te laten lopen. Ook niet ideaal, maar beter dan dat mensen een run voortijdig afbreken.
Een belangrijke les is dan ook dat het weer van enorme invloed kan zijn en dat je je daar dus op voor moet bereiden. Helaas hadden de heren dat niet gedaan en ze zijn er dan na afloop ook op gepaste wijze voor “gestraft”.
Het hielp ook niet dat de run was gezet door 2 relatief onervaren hashers. Rond 18.00 vertokken we en begon meteen te onweren en te hozen. Gezien het feit dat je zowel onder de bomen als in het open veld kunt lopen voel je je dan toch niet helemaal op je gemak.
De run was gemarkeerd met kalk, bloem en papier. Echter kalk heeft niet zoveel zin. Dat zijn vaak pijltjes op de weg, maar die spoelen met 1 regenbuitje natuurlijk zo weg. Kleine hoopjes bloem idem dito. Dus je zult voornamelijk moeten markeren met papier of met bloem maar het dan aanbrengen op de stammen van bomen.
Na een paar minuten liepen we op de eerste check. Na een minuut of 5 zoeken vonden we de trail en vervolgden we onze weg. Een kleine 5 minuten later de tweede check. Na 10-15 minuten zoeken had een groot deel de hoop opgegeven en was terug gegaan naar de verzamelplaats.Uiteindelijk vonden we weer iets van een trail, maar dat bleek ook van korte duur. Dus uiteindelijk waren we blij dat we iemand tegen kwamen die buurt goed kende en hebben we zelf maar een willekeurig rondje gelopen. Uiteindelijk zijn we ongeveer een uur onderweg geweest, maar dat voelt niet altijd comfortabel. Zeker niet met onweer.
Er is eigenlijk geen grotere “afgang” dan wanneer mensen een run afbreken omdat ze de markeringen niet meer kunnen vinden. Er lopen mensen tussen die dit al 20-25 jaar doen en eigenlijk altijd het pad kunnen vinden. De mensen die de run gezet hadden het heel eenvoudig op kunnen lossen door 1 van hen mee te laten lopen. Ook niet ideaal, maar beter dan dat mensen een run voortijdig afbreken.
Een belangrijke les is dan ook dat het weer van enorme invloed kan zijn en dat je je daar dus op voor moet bereiden. Helaas hadden de heren dat niet gedaan en ze zijn er dan na afloop ook op gepaste wijze voor “gestraft”.
Monday, February 8, 2010
Dinner & Dance – deel 2
Na de Dinner & Dance van de Hash groep was het half december tijd voor de jaarlijkse Dinner & Dance van Ernst & Young. En zoals het geode D&D betaamt dienden ook hier acts opgevoerd te worden. Het is dan gebruikelijk dat alle mensen binnen een bepaalde groep die het afgelopen bij jaar begonnen zijn samen een act in elkaar zetten.
Waar we bij mijn vorige werkgever wat meer de vrije hand hadden, moesten we hier een auditie doen. Blijkbaar zaten er in voorgaande jaren wat stukjes in sommige acts die als “kwetsend” beschouwd warden. Er worden dan mensen op de hak genomen en dat wordt hier in ieder geval niet gewaardeerd.
Het thema was Casino Royale. Naast dit thema was het de bedoeling dat we er ook 3 items in zouden verwerken te weten een curry puff (wat een soort bladerdeeg koekje is met Indiase curry vulling erin, het idee van een mini calzone pizza van bladerdeeg met curry-vulling, meestal vlees, groentes en saus), een zwemband en een foam tube (een grote schuimrubber buis). Niet de meest makkelijke attributen om in een act te verwerken. Zeker niet als je ook nog de values van Ernst & Young er in moet verwerken.
De eerste meeting waarin iedereen bij elkaar geroepen werd was iedereen nog wat voorzichtig en durfde men niet heel veel initiatief te nemen. Ze hadden mij vooraf aangewezen met iemand anders als regisseur van de show. Dus na wat brainstormen over het script hebben we een rolverdeling aangebracht.
We warden gekoppeld aan corporate finance. Corporate finance is veel meer project gedreven dan tax en gaat ook om grotere bedragen per project dus zowel kans op hogere winsten als verliezen (wanneer je een project niet krijgt). We vonden dat dit wel wat weg had van poker. Dus een set-up met een pokertafel waarop corporate finance en dans zou doen op het liedje “Pokerface” van Lady Ga Ga.
Tax is wat meer routinematig werk gezien de hoeveelheid aangiftes alleen al die men per jaar moet afwerken. Dat leek wat meer de gokkasten. Dus een opzet gemaakt met een gokkast en tax zou een dans doen op “Big Spender” van Shirley Bassey. Dit idee werkte niet goed in de audities dus we hebben het moeten ombouwen in een nieuwsflash over belastingontduiking door een curry-puff man die geld aan het uitgeven was in het casino en gearresteerd zou worden door de belastingdienst en veroordeeld zou worden tot een boete en stokslagen (konden we mooi die foamtube voor gebruiken)
Als finale zouden corporate finance en tax samen de markt ingaan om klanten te winnen (de hele EYgedachte) en zouden ze samen een dans doen op “What a feeling” van Irene Cara.
Alles was heel mooi verpakt in een videoclip die op het scherm vertoond zou worden (alle items waren als nieuwsflash opgenomen) en de dans zou vervolgens gedaan worden op het podium.
Het grappige was dat toen het script eenmaal vast stond heel veel mensen ineens zelf ideeen gingen ontwikkelen over hoe en wat.
Het was heel mooi om te zien hoe een groep van relatief jonge mensen (een groot deel was net 3 maanden geleden in dienst gekomen, recht uit de schoolbanken) zich omvormt tot iets heel professioneels. Een groot deel van de choreografie voor de dansen werd zelf gedaan. Toen na de tryouts bleek dat bepaalde concepten niet werkten, gingen ze er meteen zelf mee aan de slag om er iets beters van te maken.
Het enige nadeel was dat 2 partners die redelijk wat shows gezien hadden erg te spreken waren over de show en gezien het feit dat tax het vaak erg goed doet was er nogal een “hosanna-stemming”.
Ik moet eerlijk toegeven dat de show ook erg goed was en zeker gezien de support die we uit de zaal kregen van de collega’s (een groot deel van tax en corporate finance heeft tijdens de show staan applaudiseren voor de act) en ook vergeleken met de andere acts. Na onze act waren er ook nog hele positieve woorden van beide eerder genoemde partners. De teleurstelling was dan ook erg groot toen bleek dat we niet gewonnen hadden. Maar goed, ook dat hoort erbij. Je krijgt nu eenmaal niet altijd waar je recht op hebt of denkt recht op te hebben.
Het was in ieder geval een hele mooie ervaring om te zien hoeveel potentie er zit in een groep jonge mensen en wat ze kunnen bereiken in een relatief korte tijd als je ze begeleid en de vrijheid geeft zelf hun eigen pad te kiezen. Het heeft wat vrije uurtjes gekost, maar het was het zeker waard.
Waar we bij mijn vorige werkgever wat meer de vrije hand hadden, moesten we hier een auditie doen. Blijkbaar zaten er in voorgaande jaren wat stukjes in sommige acts die als “kwetsend” beschouwd warden. Er worden dan mensen op de hak genomen en dat wordt hier in ieder geval niet gewaardeerd.
Het thema was Casino Royale. Naast dit thema was het de bedoeling dat we er ook 3 items in zouden verwerken te weten een curry puff (wat een soort bladerdeeg koekje is met Indiase curry vulling erin, het idee van een mini calzone pizza van bladerdeeg met curry-vulling, meestal vlees, groentes en saus), een zwemband en een foam tube (een grote schuimrubber buis). Niet de meest makkelijke attributen om in een act te verwerken. Zeker niet als je ook nog de values van Ernst & Young er in moet verwerken.
De eerste meeting waarin iedereen bij elkaar geroepen werd was iedereen nog wat voorzichtig en durfde men niet heel veel initiatief te nemen. Ze hadden mij vooraf aangewezen met iemand anders als regisseur van de show. Dus na wat brainstormen over het script hebben we een rolverdeling aangebracht.
We warden gekoppeld aan corporate finance. Corporate finance is veel meer project gedreven dan tax en gaat ook om grotere bedragen per project dus zowel kans op hogere winsten als verliezen (wanneer je een project niet krijgt). We vonden dat dit wel wat weg had van poker. Dus een set-up met een pokertafel waarop corporate finance en dans zou doen op het liedje “Pokerface” van Lady Ga Ga.
Tax is wat meer routinematig werk gezien de hoeveelheid aangiftes alleen al die men per jaar moet afwerken. Dat leek wat meer de gokkasten. Dus een opzet gemaakt met een gokkast en tax zou een dans doen op “Big Spender” van Shirley Bassey. Dit idee werkte niet goed in de audities dus we hebben het moeten ombouwen in een nieuwsflash over belastingontduiking door een curry-puff man die geld aan het uitgeven was in het casino en gearresteerd zou worden door de belastingdienst en veroordeeld zou worden tot een boete en stokslagen (konden we mooi die foamtube voor gebruiken)
Als finale zouden corporate finance en tax samen de markt ingaan om klanten te winnen (de hele EYgedachte) en zouden ze samen een dans doen op “What a feeling” van Irene Cara.
Alles was heel mooi verpakt in een videoclip die op het scherm vertoond zou worden (alle items waren als nieuwsflash opgenomen) en de dans zou vervolgens gedaan worden op het podium.
Het grappige was dat toen het script eenmaal vast stond heel veel mensen ineens zelf ideeen gingen ontwikkelen over hoe en wat.
Het was heel mooi om te zien hoe een groep van relatief jonge mensen (een groot deel was net 3 maanden geleden in dienst gekomen, recht uit de schoolbanken) zich omvormt tot iets heel professioneels. Een groot deel van de choreografie voor de dansen werd zelf gedaan. Toen na de tryouts bleek dat bepaalde concepten niet werkten, gingen ze er meteen zelf mee aan de slag om er iets beters van te maken.
Het enige nadeel was dat 2 partners die redelijk wat shows gezien hadden erg te spreken waren over de show en gezien het feit dat tax het vaak erg goed doet was er nogal een “hosanna-stemming”.
Ik moet eerlijk toegeven dat de show ook erg goed was en zeker gezien de support die we uit de zaal kregen van de collega’s (een groot deel van tax en corporate finance heeft tijdens de show staan applaudiseren voor de act) en ook vergeleken met de andere acts. Na onze act waren er ook nog hele positieve woorden van beide eerder genoemde partners. De teleurstelling was dan ook erg groot toen bleek dat we niet gewonnen hadden. Maar goed, ook dat hoort erbij. Je krijgt nu eenmaal niet altijd waar je recht op hebt of denkt recht op te hebben.
Het was in ieder geval een hele mooie ervaring om te zien hoeveel potentie er zit in een groep jonge mensen en wat ze kunnen bereiken in een relatief korte tijd als je ze begeleid en de vrijheid geeft zelf hun eigen pad te kiezen. Het heeft wat vrije uurtjes gekost, maar het was het zeker waard.
Tuesday, February 2, 2010
Kwailoh-run
Begin december was de jaarlijkse Kwailoh-run. Kwailoh is een term die veel gebruikt wordt voor blanke mensen. Naar ik begrijp komt het woord uit het Kantonees (Hong Kong Chinees) waar het inderdaad de betekenis heeft “blanke”. In Singapore gebruikt men veelal het woord Ang Mo, wat dezelfde betekenis heeft. Ieder jaar is het een strijd tussen de Kwailohs en de Chinamen (die ook hun eigen run hebben) wie de beste run zet. Dus de voobereidingen begonnen al vroeg dit jaar met het inzamelen van geld voor goodies en het eten.
De run zelf werd gezet door ik denk de 3 meest ervaren Kwailoh hashers van de groep. De laatste run die een van hen gezet had herinnerde ik me nog al te goed. Veel water, veel moerassen, strand, oerwoud en nog veel meer ongein. Alleen deze keer was het in een gebied waar ik niet al te hoge verwachtingen van had. Het was namelijk vlakbij het gebied waar we de week ervoor ook gelopen hadden. Daarnaast bleek er op de kaart dat er niet erg veel water of oerwoud zou zijn.
Echter wat kan een mens bedrogen uitkomen. Een onderdeel van de hash is dat men eigenlijk moet proberen de groep zo lang mogelijk bij elkaar te houden door verschillende checks in te bouwen waar je weer op zoek moet naar een nieuwe trail. Als je dus voorop loopt, ben je dus iedere keer het haasje wat mag gaan zoeken, terwijl de rest die achterop komt alleen maar hoeft te volgen. Dat hadden deze heren erg letterlijk genomen. De run zat vol met erg “vervelend” gezette checks. Maw je komt dus halverwege een heuvel het bos uit en loopt dus eerst 300 meter heuvel af om vervolgens een check tegen te komen als gevolg waarvan je dus 500 meter terug de heuvel op moet. En dat verschillende keren. Het gebied waar we uiteindelijk in gelopen hebben was in oppervlakte niet zo heel groot, maar als gevolg van het feit dat er zoveel checks lagen hebben ze ons toch een hele tijd zoet kunnen houden door continu kleine lusjes te leggen met checks.
Ik ben benieuwd naar wat de chinamen in petto hebben voor hun run, maar ondanks dat deze run bij tijd en wijle voor de mensen die voorop lopen erg frustrerend kon zijn, had het wel alles wat een hash run een hash run maakt.
Daarna heerlijk gegeten en weer naar huis gegaan.
De run zelf werd gezet door ik denk de 3 meest ervaren Kwailoh hashers van de groep. De laatste run die een van hen gezet had herinnerde ik me nog al te goed. Veel water, veel moerassen, strand, oerwoud en nog veel meer ongein. Alleen deze keer was het in een gebied waar ik niet al te hoge verwachtingen van had. Het was namelijk vlakbij het gebied waar we de week ervoor ook gelopen hadden. Daarnaast bleek er op de kaart dat er niet erg veel water of oerwoud zou zijn.
Echter wat kan een mens bedrogen uitkomen. Een onderdeel van de hash is dat men eigenlijk moet proberen de groep zo lang mogelijk bij elkaar te houden door verschillende checks in te bouwen waar je weer op zoek moet naar een nieuwe trail. Als je dus voorop loopt, ben je dus iedere keer het haasje wat mag gaan zoeken, terwijl de rest die achterop komt alleen maar hoeft te volgen. Dat hadden deze heren erg letterlijk genomen. De run zat vol met erg “vervelend” gezette checks. Maw je komt dus halverwege een heuvel het bos uit en loopt dus eerst 300 meter heuvel af om vervolgens een check tegen te komen als gevolg waarvan je dus 500 meter terug de heuvel op moet. En dat verschillende keren. Het gebied waar we uiteindelijk in gelopen hebben was in oppervlakte niet zo heel groot, maar als gevolg van het feit dat er zoveel checks lagen hebben ze ons toch een hele tijd zoet kunnen houden door continu kleine lusjes te leggen met checks.
Ik ben benieuwd naar wat de chinamen in petto hebben voor hun run, maar ondanks dat deze run bij tijd en wijle voor de mensen die voorop lopen erg frustrerend kon zijn, had het wel alles wat een hash run een hash run maakt.
Daarna heerlijk gegeten en weer naar huis gegaan.
Subscribe to:
Posts (Atom)