Siem Reap

Na twee dagen Phnom Penh was het tijd om door te gaan naar onze volgende bestemming, Siem Reap. We hadden een vroege vlucht dus het was op tijd op staan om naar het vliegveld te gaan.

We zouden vliegen met een vlucht van Vietnam Airlines uitgevoerd door Angkor Air. Met Vietnam Airlines heb ik goede ervaringen op basis van vluchten in Vietnam. Toen we aankwamen bleek de eerste vlucht van de dag richting Siem Reap al gecancelled te zijn. Dat is meestal niet echt een goed teken.

Het was dan ook een opluchting toen de incheck balie open ging. Na ingecheckt te hebben, moesten we door de douane. Ik werd vriendelijk teruggestuurd aangezien de douane alleen voor buitenlandse vluchten was en niet voor binnenlandse. Wij moesten een lange gang door waar verder niemand was. Dan duurt wachten best lang.

Er stond slechts enkele vliegtuigen op de luchthaven en al snel bleek welk vliegtuig ons naar Siem Reap zou gaan brengen. Het was een klein propellorvliegtuigje (een ATR 72 voor de kenners). Erg grappig om mee te maken, maar wat maken die dingen een herrie.

De piloot had er blijkbaar zin in aangezien hij stevig door reed richting de startbaan. Zelden zoiets meegemaakt. Normaal is het eerst afremmen tot stilstand. Daarna moet er volgens mij cleanrance gevraagd worden van de luchtverkeersleiding en dan is het gas geven en opstijgen. Blijkbaar was dat in dit geval helemaal niet nodig. De bocht de startbaan op werd redelijk stevig genomen en daarna ging meteen het gas erop. Het verbaasde me nog wel hoe snel zo’n klein vliegtuigje kan accelereren. Misschien was het omdat we er nog met geen 10 man in zaten.

Op de luchthaven van Siem Reap gebeurde echter iets gedenkwaardigs. Normaal als ik in gezelschap reis, krijg ik mijn koffer altijd als laatste en meestal significant later ook. Echter geloof het of niet. Deze keer was het mijn koffer die echt als allereerste op de band. Achteraf bleek dat er maar 2 koffers ingecheckt waren (alleen die van ons 2). Dus ik had een 50% kans J, maar goed het gaat om de gedachte.

In Siem Reap werden we door de tuk tuk opgehaald van het vliegtuig. De suggestie voor het hotel had ik gekregen van iemand die gebackpackt had. De verwachtingen waren niet heel erg hoog aangezien hotel maar iets van 20 USD per nacht was, maar de kamers waren uitermate schoon en netjes, zoals het hele hotel. Het grappige is overigens dat het in Siem Reap sterft van de hotels. Blijkbaar draait het hele dorp het de touristische trekpleiser van de tempels.

Besloten na aankomst de stad te gaan verkennen. Dan blijkt was hoe klein Siem Reap eigenlijk is. Binnen 3 uur hadden we een goede lus gemaakt en echt het grootste deel van het stadje gezien. Nog even rondgestruind in Wat Bo (een complex waar een aantal mensen een monniken bij elkaar wonen).

Daarna zijn we terug gegaan naar het hotel om de voorbereidingen voor de volgende dag te treffen. We wilden immers naar de tempels, maar er werd aangereden om de kaartjes een dag van te voren te haren en proberen dan wel een zonsopgang/zonsondergang mee te maken.

Zo gezegd zo gedaan. Wij met de tuk tuk op pad om kaartjes te gaan halen, maar het begon redelijk te regenen. We besloten dus maar om lekker even droog in de tuk tuk te blijven zitten. Nadeel was echter wel dat toen het weer droog was het 17.40 was en je na 17.30 niet meer een berg op mag om naar de zonsondergang te gaan kijken. Dit was een kleine tegenvaller, maar goed we hadden nog een zonsopkomst in het vooruitzicht. Dus hebben besloten de zonsondergang te laten voor was het was en de culinaire elementen van Siem Reap en Cambodja te gaan verkekken, iets wat ons tot dus ver erg goed gelukt was. :-)

Het vliegtuigje (ATR 74 voor de kenners)

Een mini dierentuin op straat

Een tempel

Het straatbeeld in Siem Reap

De universiteit in Siem Reap

Een begraafplaats waarbij urnen met as in de torentjes geplaatst worden

Wat Bo tempelcomplex en leefgemeenschap

Killing Fields

Nadat we maandag heerlijk ontbeten hadden, besloten we de Killing Fields te gaan bezoeken. De Killing Fields is een gebied vol massagraven wat Cambodja herinnert aan de tijd van de overheersing door de Rode Khmer onder leiding van Pol Pot.

Cambodja werd bevrijd van de Rode Khmer op 7 januari 1979. Kort daarna werden de Killing Fields van Choeung Ek ontdekt. Tot op heden zijn er 129 massagraven ontdekt waarvan er 86 opgegraven zijn. Er zijn overblijfselen gevonden van 8,985 menselijke lichamen. Na de opgravingen zijn de overblijfselen opgebaard in houten gedenkmonument. In 1988 heeft de regering van Cambodja opdracht gegeven tot de bouw van een 62 meter hoog monument (Stupa). In 1989 zijn de overblijfselen overgebracht naar deze Stupa. Dit omdat de boeddhisten er in geloven dat men respect dient te hebben voor de overledenen. De Stupa heeft 17 niveau’s. Op het eerste niveau liggen de overblijfselen van kleding die gevonden is in de massagraven. Op niveau 2 tot en met 9 liggen de schedels van de overledenen. Op niveau’s 10 tot en met 17 liggen de overige botten die gevonden zijn tijdens de opgravingen.

Op het eerste gezicht zijn de killing fields niet heel bijzonder. Het ziet eruit als stukken grasland met hier en daar wat natuurlijke vijvertjes. Echter zodra je het gebied betreedt, vertellen de bordjes het verhaal van het verschrikkelijke drama wat zich daar in jaren 1976 – 1979 moet hebben afgespeeld.

De killing fields van Choeung Ek waren het eind station voor de vele gevangenen die gevangen zaten in de beruchte geheime gevangenis S-21. Deze gevangenis en de Killing Fields stonden onder leiding van een lid van de Rode Khmer genaamd Duch.

Gevangenen werden in vrachtauto’s van de gevangenis overgebracht naar de Killing Fields waar ze meestal direct, maar nooit later dan de volgende dag geexecuteerd werden. De gevangenen waren heel divers, van politici en intellectuelen tot aan simpele boeren met een stukje land. Een ding hadden ze echter gemeen. De Rode Khmer twijfelde aan hun loyaliteit ten aanzien van het communistische regime. Tijdens de hoogtij dagen van Rode Khmer lag het aantal executies rond de 300 per dag. Gevangen werden geboeid en geblinddoekt. Daarna werde ze met metalen voorwerpen geslagen en vervolgens werd hun keel doorgesneden.

De Rode Khmer had 1 filosofie als het ging om de executies. Zodra er 1 iemand uit een gezin opgepakt werd, werd het hele gezin opgepakt en geexecuteerd. Dit om te voorkomen dat eventuele overgebleven gezinsleden de dood zouden proberen te wreken.

Zelfs baby’s werden niet ontzien. De verhalen zijn bekend dat baby’s aan hun beentjes opgepakt werden door degenen die de executies voltrokken. De baby’s werden vervolgens net zo lang met hun hoofd tegen een stuk boom aangeslagen tot de dood erop volgde. Zodra je dat leest lopen de koude rillingen echt over je rug. Uit alle stukken die je leest daar op de locatie spreekt men ook het onbegrip uit over hoe mensen konden veranderen in dergelijke gewetensloze beulen die baby’s tegen een boom dood sloegen. Het deed me denken aan de film Blood Diamond. Deze film geeft een inzicht in de (illegale) diamanthandel in Afrika en de recrutering van kindsoldaten die veranderd worden in gewetensloze moordenaars onder invloed van lokale rebellenleiders en grote hoeveelheden drugs.

Enige creativiteit kon de Rode Khmer ook niet verweten worden, aangezien in enkele bomen luidsprekers opgehangen werden waaruit teksten of muziek klonk. Dit om het geluid te overstemmen wat de gevangenen konden maken tijdens hun executie zodat andere gevangenen die nog op hun executie wachtten het niet zouden horen. Verder werden er grote hoeveelheden chemische stoffen gebruikt. Dit om de lucht te maskeren van de dode lichamen. Daarnaast zorgde het ervoor dat ook het laatste restje leven verdween uit de mensen die levend begraven werden.

De gedachten die continu door mijn hoofd ging was, waar er eventueel nog lijken konden liggen en hoeveel, omdat nog niet alle massagraven opgegraven waren. Er staan wel makeringen, waar de nog niet opgegraven massagraven liggen, maar het voelt apart dat er mogelijk nog menselijke resten kunnen liggen onder de paden waar je overheen loopt.

Tot slot hebben we nog rondgekeken in het museum en een kort filmpje gezien over de Killing Fields. Een mooie afsluiting van een indrukwekkende ervaring.

Daarna met de tuk tuk terug naar het hotel, wat ook een leuke ervaring op zich is. De tuk tuk rijdt namelijk niet zo hard en is open waardoor je meer van de omgeving kunt zien dan wanneer je met een touring car erheen gaat. Het is in Cambodja een hele gebruikelijke manier van transport en erg leuk om mee te maken.

De ingang van Choeung Ek

De Stupa

Een nog niet opgegraven massagraf

De boom waartegen baby's letterlijk doodgeslagen werden

Een van de opgegraven massagraven

Een tuk tuk

Vervoer voor de hele familie

Met aanhanger

Cambodjaanse agent en de verkeersregels

Woningen naast de rivier

“Gezellig” uit eten in Phnom Penh

De eerste avond besloten we “gezellig” uit te gaan eten in Phnom Penh. We hadden overdag al wat leuke restaurantjes gezien waar we mogelijk heen konden gaan. Aangezien we ’s middags redelijk wat regen hadden gehad besloten we ’s avonds niet te gaan lopen, maar met de tuk tuk te gaan. Met de tuk tuk terug naar het Royal Palace en van daaruit langs de rivier op zoek naar een leuk tentje.

De tip is op zoek te gaan naar een restaurantje waar het druk is en waar liefst ook wat westerlingen zitten. Dat is namelijk meestal een teken dat het eten er ok en niet (al) te duur is. Uiteindelijk bij een leuk eettentje beland waar we op zich heerlijk gegeten hebben. De kaart bevatte enkele lokale Khmer gerechten. Dus we hebben er daar 2 van besteld.

Het eten was goed met een lekker Angkor biertje erbij. Na het eten nog wat nagetafeld met enkele biertjes. Tot we besloten dat het tijd was om de rekening te vragen en naar huis te gaan. Jan-Willem pakte de rekening op en betaalde met een briefje van 50 dollar. Het probleem was dat er in het midden van het briefje een klein scheurtje zat. Als gevolg daarvan wilde het restaurant het geld niet accepteren. Wij waren echter hoogst verbaasd. Echter het probleem was dat de manager die het geld weigerde aan te nemen (het schijnt niet geaccepteerd te worden in Cambodja, briefgeld met een scheurtje erin) niet met ons direct wilde praten.

Na wat heen en weer praten kwam de manager toch. Inmiddels had hij al zijn halve knokploeg om zich heen verzameld. Ik denk dat het was om indruk te maken op ons. Zij wilden in ieder geval van geen wijken weten. Na enkele domme opmerkingen van de kant van het restaurant werd de sfeer er in ieder geval niet beter op.

Men wilde namelijk het geld wel accepteren, maar of we dan even extra wilde betalen. Een alternatief was het om het geld achter te laten en morgen met nieuw geld te komen was een andere optie. Niet de meest snuggere opties als je al op voorhand weet dat je in dit soort landen altijd afgezet wordt. Voorstellen om met een credit card te betalen, het geld te accepteren zodat zij zelf naar de bank konden gaan op maandag om te wisselen of ons te escorteren naar de dichtstbijzijnde pinautomaat werden vriendelijk afgewimpeld. Dit is op zich raar, want er stonden genoeg tuk tuk’s buiten.

Met name de opmerking dat ze het geld wel wilde accepteren als we extra betaalden schoot bij ons beide in het verkeerde keelgat en maakte er een principekwestie van. We hadden namelijk allebei wel het geld, maar niet heel erg genegen om het te geven. Dus nadat ze een paar keer de term “lawyer” (advocaat) hadden laten vallen, niet dat we daar van onder de indruk waren aangezien we allebei een (deels) juridische achtergrond hebben, besloten we dan maar zonder te betalen weg te gaan, maar de weg werd ons toch enigszins versperd.

De manager wilde in ieder geval niet meer met ons praten en blijkbaar was inmiddels de politie gebeld. Het duurde even voor die kwam. Het grappige was dat het 3 agenten waren in 3 verschillende uniformen. Wij werden meteen beschuldigd van het feit dat we niet wilden betalen. Dit hebben we snel rechtgezet door het geld te laten zien en te vertellen dat niet gecharmeerd waren van het feit dat hij het geld wel wilde accepteren als we maar meer betaalden.

Daarna ging de discussie verder in het Cambodjaans. Dit is meestal een goed teken, want als jij fout bent, praat men tegen jou in het Engels. Na wat heen en weer praten tussen de agenten en de manager begon de laatste wat schaapachtig te lachen, pakte het geld aan gaf ons het wisselgeld.

Na een preek van een van de serveersters dat we dit voortaan maar niet meer moesten doen in Cambodja zijn we vertrokken. Echter we vonden dit allebei redelijk ongepast en hebben dan ook ons ongenoegen daarover kenbaar gemaakt. We hadden tenslotte het geld eerder op de dag uit een pinautomaat gehaald. De vraag is dan ook hoe het kan dat geld, waar je zogenaamd niet mee kunt betalen in Cambodja toch in de pinautomaat beland.

Dit specifieke restaurant zullen we dan ook aan niemand aanraden maar op verzoek is de naam te verkrijgen ;-).

Cambodja – Phnom Penh

Het was even puzzelen, maar uiteindelijk hebben we onze reis in elkaar kunnen zetten. Eerst naar Phonm Penh (de hoofdstad van Cambodja). Van daaruit door naar Siem Reap waar verschillende oude tempels liggen. Vanuit Siem Reap door naar Ho Chi Minh en vervolgens door naar Singapore.

Het puzzelen zat hem met name in het zoeken van goedkope vluchten aangezien niet alle maatschappijen op de bovengenoemde locaties vliegen. Daarnaast zijn het allemaal enkele reizen wat het niet makkelijker op maakt om het goedkoop te houden. In dit geval is Jetstar meestal een uitkomst.

Het jammere was alleen dat toen we naar Phnom Penh vlogen vanuit Singapore we eerst een tussenstop moesten maken in Siem Reap. Dus als we eerst Siem Reap gedaan hadden. Vervolgens Phnom Penh en daarna Ho Chi Minh was het misschien ietts makkelijker geweest, maar goed al doende leert men. De Jetstar website was ook niet erg duidelijk.

Zondag was het vroeg op aangezien we om 6.00 zouden vliegen vanaf Changi. De vlucht naar Siem Reap ging op zich goed. We hadden wel wat turbulentie, maar ik heb een klein beetje kunnen slapen, ondanks het feit dat de vliegtuigen van Jetstar niet heel ruim opgezet zijn.

Aangekomen in Phnom Penh werden we opgehaald door de taxi van het hotel. Dit was meteen een zorg minder. Het hotel heeft een zwembad en een gym. Daardoor lijkt het al heel wat voor Cambodjaanse standaarden. Zeker gezien mijn ervaringen met gyms in Vietnam.

Wat opvalt in Cambodja is dat het land qua ontwikkeling een aantal jaren acherloopt op Vietnam. Maar de landen verschillen significant van Singapore in termen van bij voorbeeld levensstandaard.

We waren rond 9.30 lokale tijd (in Cambodja is het 1 uur vroeger dan in Singapore). Nadat we ingecheckt hadden, hebben we de kaart erbij gepakt, enkele bezienswaardigheden aangekruist en op stap gegaan. In Phnom Penh zie je niet of nauwelijks taxi’s. De “echte” taxi’s kunnen namelijk niet concurreren tegen de tuk tuks en de scootertaxi’s. Ook hier is het niet veel anders dan in Vietnam. Op iedere straathoek proberen mensen je een tuk tuk ritje aan te smeren.

We hebben onder andere het Royal Palace bezocht, het national museum en de Old Market. Aangezien we alles te voet gedaan hebben, hebben we daarnaast ook wat van de stad kunnen zien terwijl we van de ene locatie naar de andere liepen.

Wat overigens hier ook opviel is de afwezigheid van hoogbouw en dat er aan de oevers van de rivier nog hele stukken land braak liggen waar nog niks mee gedaan wordt/is.

Independence monument

Een van de vele Buddha-beelden

Een onderdeel van het Royal Palace

National Museum

Het straatbeeld

Dit restaurant hebben we ondanks het feit dat we redelijk honger hadden toch maar overgeslagen (Voor de reden zie de onderste regel van de menukaart :-))

Iemand interesse in een ritje op de rug van een olifant?

De "Old Market"

Het deel met de schermen is het deel van het Royal Palace complex wat niet open is voor het publiek en nog bewoond wordt door de koninklijke familie

De kleding en kleuren voor de koningin. Voor elke dag van de week een andere kleur

Wederom bezoek

Na mijn terugkomst uit Vietnam was aftellen. 6 september zou er een vriend (Jan-Willem) overkomen naar Singapore. Het voordeel was dat hij aan zou komen met KLM waardoor ik dus alle tijd had om hem om te gaan halen op het vliegveld. In tegenstelling tot Singapore ailines (aankomst meesal tussen 06.00 wn 07.00), komt KLM tussen 16.00 en 17.00 ’s middags aan.

Net als toen mijn moeder en zusje aankwamen voelt het altijd apart, maar zeker leuk, om mensen door de douane te zien komen en te verwelkomen in Singapore, wat toch een beetje als mijn “thuis” voelt.

De taxi genomen naar mijn appartement. Het alternatief is de metro. Echter als er gasten komen is het leuker om de taxi te nemen. Het blijft tenslotte toch een leuke rit van het vliegveld naar mijn appartement. Verder geeft het een beeld van het land. Zeker als je langzaam de skyline op ziet doemen voor je.

Na een korte rondleiding was het tijd voor een drankje. Daarna zijn we wat gaan eten. Aangezien hij erg graag iets heel lokaals wilden eten heb ik meegenomen naar een leuk dumpling restaurantje in Chinatown. Dit geeft namelijk niet alleen de kans om erg lekker lokaal te eten, maar ook om mensen iets van het centrum van de stad te laten zien op de weg erheen. Dumplings is Chinees eten en zijn een soort mini-hapjes die gestoomd worden. De vulling verschilt afhankelijk van je smaak en voorkeur. Meest voorkomend zijn garnalen, varkensvlees en groente. Daarnaast heb je bij voorbeeld ook varianten met kip, schaal- en schelpdieren (scallops) en rode bonenpasta en lotuspasta (de laatste zijn overigens relatief zoet en daardoor meer een nagerecht. Daarna nog een drankje gedaan.

De hele eerste week was een week vol lekker eten en borrelen op verschillende locaties waardoor hij ook iets meer van de stad kon zien. Gedurende week zijn we onder andere naar “Loof” en Emerald Hill (locatie met verschillende bars) geweest. Het hoogtepunt lag op vrijdag. We waren gaan eten bij Villa Bali. Daarna zijn we wat gaan drinken in “the Post”, de bar in het Fullerton. Vervolgens zijn we wat gaan drinken in “the Stumps”. Stumps is een bar binnen de Singapore Cricket Club. Het terras geeft een mooi uitzicht over de speelvelden en een deel van het Formule 1 circuit wat men daar aan het opbouwen is. Daarna zijn we doorgegaan naar de New Asia bar. Deze bar ligt op de 71e etage van het Swissotel en geeft een waanzinnig uitzicht over de stad. We hebben de avond afgeloten in Attica op Clarke Quay.

Aangezien Jan-Willem ook graag wat van het “echte” Azie wil zien, hebben we de zaterdag gebruikt om een tripje te plannen. Uiteindelijk besloten om naar Cambodja en Vietnam te gaan. In Cambodja op advies van iemand die er geweest is, gaan we naar Phnom Penh. Vervolgens vliegen we door naar Siem Reap (Angkor Wat). Van daaruit vliegen we door naar Ho Chi Minh, waar we nog een paar dagen blijven. Vanuit Ho Chi Minh gaan we dan weer terug naar Singapore.

Hanoi – historie

In een van de Engelstalige kranten die je hier in Vietnam krijgt in het hotel stond een heel verhaal over de historie van Hanoi. Om jullie een beetje een beeld te geven in de historie en de ontwikkeling van de stad zal ik proberen hieronder een samenvatting van het artikel weer te geven.

In 2010 viert Hanoi het 1000 jarig bestaan van de stad. Het 1000 jarig bestaan heeft voornamelijk betrekking op het oudste deel van de stad ook wel bekend als het Hanoi Old Quarter.

In de 11e eeuw heeft koning Ly Thai To de hoofdstad van het toenmalige Vietnam verplaatst naar de Dai la Citadel (de naam destijds was Thang Long en nu Hanoi). De reden voor de verplaatsing was met name gelegen in het feit dat het land waar nu Hanoi ligt, vlak was en er volop ruimte was voor het opzetten van een commerciele hub waarvan het hele land zou kunnen profiteren.

Rondom het koninklijk paleis vestigden zich voornamelijk handelaars en ambachtslieden. Zij hebben er voor gezorgd dat de hoofdstad is uitgegroeid tot wat het nu is.

Zoals gezegd werd de hoofdstad van Dai Viet (Groot Viet, de naam voor Vietnam in die tijd) in 1010 naar de Dai La Citadel (huidige Hanoi) door Ly Thai To. Nadat hij een draak gezien had die opkwam uit de Rode Rivier (die momeneel door het hedendaagse Hanoi stroomt) werd de naam veranderd in Thang Long (Opkomende Draak). In 1379 werd de hoofdstad verplaatst naar Thanh Hoa ook wel bekend als Tay Do (Westelijke hoofdstad). De naam van Thang Long werd toen veranderd in Dong Do (Oostelijke hoofdstad). Na de invasie van China (Ming dynastie) in 1407 werd de naam van Dong Do veranderd in Dong Quan (Oostelijke toegangspoort) door de Chinezen. In 1428 werd het land bevrijd van de Chinezen door Le Loi, grondlegger van de Le dynastie. De naam van Dong Quan werd toen veranderd in Dong Kinh (Oostelijke hoofdstad). Tijdens de Tay Son dynastie werd de naam veranderd in Bac Thanh (Noordelijke citadel). Tijdens de Nguyen dynastie werd de hoofdstad verplaatst naar het huidige Hue. De naam van Hanoi werd veranderd in Thang Long. In 1831 heeft koning Minh de provincie Hanoi gevestigd inclusief de 4 districten (Hoai Duc, waar de Thang Long Citadel gelegen was. Ung Hoa, Ly Nhan en Thuong Tin. Hanoi werd de hoofdstad van de Democatische Republiek Vietnam in 1945 en van het herenigde Vietnam op 2 juli 1976. Hanoi betekend vrij vertaald “gebied tussen rivieren”, wat verwijst naar de ligging van de stad ten opzichte van de Hanoi rivier en de Red River.

In Hanoi zijn er 53 straten die beginnen met het woord “Hang”. “Hang” betekent goederen en verwijst naar de goederen die oorsprokelijk in de staat gemaakt en verhandeld werden. In het huidige Hanoi zijn er nog 5 straten waarin de producten gemaakt en verhandeld worden die identiek zijn aan de naam van de straat. Voorbeelden hiervan zijn: Hang Bac (zilversmeden), Lo Ren (ijzersmeden), Hang Duong (suiker), Hang Ma (papier) en Hang Dong (bronssmeden).

Het “Old Quarter” is het hart van Hanoi. De architectuur is honderden jaren oud, maar de historie gaat zelfs terug tot de 9e eeuw.

Hanoi wordt ook weleens benoemd als de stad van 36 straten en gildes. Alhoewel er nu in het Old Quarter meer dan 36 straten zijn is er onderzoek gedaan naar deze naam. Er zijn onderzoekers die beweren dat het getal 36 voortkomt uit het feit dat er 36 gildes en werkplaatsgebieden waren in plaats van 36 straten en dat toen de straten laten namen ontwikkeld werden en een naam kregen de namen van deze gildes gebruikt werden om de straten een naam te geven.

Er zijn andere onderzoekers die van mening zijn dat het getal 36 staat voor een abstracter begrip. Het getal 9 in Azie betekent “plenty” wat je zou kunnen vertalen met “volop” of “voldoende aanwezig”. 9 maal de 4 winrichtingen is 36 wat simpel vertaald “heel veel” betekent. Het hedendaagse “Old Quarter” telt inmiddels meer dan 70 straten.

Er is een duidelijke ontwikkeling zichtbaar dat sommige ambachten ten onder gaan of zullen gaan terwijl er voor andere ambachten altijd een toekomst zal blijven. Voorbeelden hiervan zijn ijzersmeden die het ontzettend zwaar hebben. In het verleden maakt ze vooral landbouwgereedschap zoals hooivorken en sikkels. Echter zij kunnen in de hedendaagse maatschappij niet meer concurreren met de goedkope materialen uit China. Heel veel smeden zijn verdwenen en de smeden die er nog zijn, zijn wanhopig op zoeken naar gebieden in de markt waar zij nog een bijdrage kunnen leveren. Velen zijn echter wel bezorgd over hun toekomst. Immers Vietnam geeft niet een dusdanig sociaal systeem en vangnet als Nederland. Geen werk betekent in veel Aziatische landen ook geen geld. Als gevolg hiervan zijn ouderen dan ook zwaar afhankelijk van jongere familieleden. Hierdoor zie je ook dat families meer samenleven en afhankelijk en de leeftijd en financiele situatie bepaalt vaak mede wie voor wie zorgt.

Een voorbeeld van een ambacht waarvoor men wel toekomst ziet zijn goudsmeden. Immers veel mensen dragen graag sierraden en zijn ook bereid daar geld aan uit te geven. Dus voor juweliers ziet de toekomst er nog (enigszins) rooskleurig uit.

Een vraag die momenteel actueel is, is wat er gedaan moet worden om het karakter van de wijk te behouden. Een andere vraag die daar aan gerelateerd is, wat er gedaan kan en dient te worden om het leefcomfort te verhogen naar de standaarden die horen bij een moderne stad. De antwoorden en oplossingen gerelateerd aan beide vragen lijken niet geheel in dezelfde richting te wijzen aangezien het heel moeilijk is het leefcomfort substantieel te verhogen zonder aanzienlijk in te grijpen in het karakter en architectuur van de wijk.

Het plan is nu om niet de gehele wijk in tact te houden. De focus zal komen te liggen op het behouden van het karakter van verschillende typerende straten die dienen te zorgen voor het blijven aantrekken van toeristen en onderzoekers. Dit ziet men als een betere oplossing dan het in tact houden van het karakter van de hele wijk, waarvan het effect te minimaal geacht wordt.

Het advies is om daarnaast een museum op te zetten voor het verzamelen en tentoonstellen van objecten en voorwerpen die verbonden zijn aan het rijke handels en ambachtsverleden van Hanoi en die de stad gevormd hebben tot wat het nu is. Dit museum en de voorwerpen in de collectie kunnen dan gebruikt worden voor (verder) onderzoek.

Dus als je door het hedendaagse Hanoi loopt, besef je dan dat je loopt over straten die nauw verbonden zijn met de opkomst en neergang van de hoofdstad, oorlogen, zware tijden de ontwikkeling en wederopbouw van het hedendaagse Hanoi.