Karaoke

Ik kan het denk ik niet genoeg benadrukken, maar de collega’s hier zijn ontzettend aardig en meegaand. Ze zijn echt trots op Hanoi en vinden het leuk om je mee uit te nemen en iets van hun stad te laten zien.

Recent zijn voor Vietnam de resultaten van de beoordelingen bekend gemaakt en weet iedereen dus of hij/zij promotie maakt naar een nieuwe functie dan wel progressie binnen zijn/haar huidige functie. Dit was voor een deel van de “jonkies” (werknemers onder het niveau van manager) reden voor een feestje. Er werd mij gevraagd of ik met hen mee wilde feesten. De keuze was niet zo moeilijk. Eerst zouden we ergens iets typisch Vietnamees gaan eten. Ik zou eerst naar het hotel gaan om om te kleden en me daarna bij hen voegen. Het adres van het restaurant kreeg ik per sms zodat ik het aan de taxichauffeur kon laten zien.

Het restaurant was een foodcourtachtige locatie buiten met kleine stoeltjes en lage tafeltjes, waar de collega’s al begonnen waren. Wat je hier in Azie veel ziet is dat de tafels in het midden een gat hebben. Dit gaat was speciaal gemaakt om er een metalen bak met kooltjes in te kunnen plaatsen zodat we aan de tafel zelf konden barbeque’en. Je hebt hier verschillende variaties met warmhoudelementen tot hele kookunits waarop je dan bij voorbeeld soep-achtige gerechten kunt koken dan wel warmhouden. (Laksa wat je in Singapore veel ziet, Ramen wat uit de Japanse keuken komt en Kimchi uit de Koreanse keuken zijn hier voorbeelden van). Daarnaast heb je bij voorbeeld in Singapore ook de zogenaamde “Steamboat” restaurants waar je dus een pan met soep/water op tafel krijgt, waarin je dan groenten en vlees kunt koken.

Terug naar het restaurant. Ik begreep dat 1 bord met vlees dat op tafel stond geitenvlees zou zijn. Het andere vlees kon ik niet identificeren, maar dat was wit vlees. Ik heb beide geprobeerd. Het geitenvlees vond ik vettig. Veel vlees is overigens vettig hier. Misschien heeft het meer te maken met de algehele kwaliteit van het vlees dat hier geserveerd wordt en dat het echt goede, minder vette vlees alleen in betere restaurants geserveerd wordt. Geitenvlees heeft wel een typische smaak, maar dat had ik verwacht gezien de sterke en aparte smaak van lams- of schapenvlees.

Het smaakte ok. Ik vond het niet bijzonder in ieder geval. Als bijgerechten waren er onder andere gebakken mais en frietjes. Dus ik heb daar maar iets meer van genomen. Het blijft overigens wel een aparte gewaarwording om frietjes te eten stokjes, maar goed ik heb het maar gelaten voor wat het is en niet aan mijn collega’s uitgelegd. Daarna kwamen er nog gerecht met noodles en rundvlees en nog een hele pan soep met groenten en meer geitenvlees. Ik heb nog wat gegeten van de noodles en de pan met soep en geitenvlees gelaten voor wat het is.

Het leek er in ieder geval op dat iedereen het goed naar zijn/haar zin had, want er werd volop gedronken en gelachen. Op de een of andere manier leken er wat Koreanse invloeden in te sluipen aangezien een aantal collega’s met mij wilden toasten. Voor de mensen de er niet mee bekend zijn een korte uitleg. Als je naar Korea gaat voor zaken, wees enorm attent op het feit dat je uitgenodigd kunt worden door de klant of collega’s om mee te gaan eten/drinken. Zeker als men bij voorbeeld in het geval van collega’s zegt dat men de hele afdeling heeft uitgenodigd. Aziaten zijn namelijk dol op alcohol en laten geen gelegenheid liggen om stevig in te nemen. Na het eten dient er namelijk gedronken te worden en dan krijg je dus een borrel/shot en komt er iemand naar toe om te toasten. Vervolgens is het ad fundum. Meestal begint dit onder het mom van een gezellig praatje en dan wordt op een bepaald moment de drank ingeschonken en terwijl dat gebeurt, vormt er zich een rij achter de eerste persoon en wil allemaal met je toasten. Weigeren is geen optie want dat wordt gezien als een enorme belediging. Het wordt gezien als een soort vertrouwenstest. Daarna gaan ze namelijk vragen stellen en afhankelijk van hoe je daar doorheen komt, kun je zaken met ze doen of niet. Soortgelijke praktijken zie je ook in landen als bij voorbeeld China. Maar goed na een paar glazen met de collega’s was er voor hen ook de lol af. Het voordeel is dat sommige Aziaten er gewoon een stuk minder tegen kunnen.

Na het eten zouden we naar een karaoke bar gaan. Dat is iets wat je in Azie toch een keer meegemaakt moet hebben. Het grappige was wel dat de groep ongeveer gehalveerd was toen we in de karaokebar aankwamen. Blijkbaar had de alcohol er toch redelijk ingehakt bij sommigen, maar niettemin stapt iedereen op de scooter en rijdt door de verkeerschaos van Hanoi terug naar huis. Ik denk dat het niet bijdraagt aan een veiliger verkeer en minder verkeersslachtoffers, maar goed het gebeurt hier volop.

De karaokebar had verschillende kamers waarin grote zitbanken staan met drank en snacks waar je dan uit boeken de nummers kunt kiezen om te zingen. Je huurt de kamers voor een bepaalde tijd en kunt dan je musicale kunsten laten horen. De truc voor het zingen van karaoke is om vooraf genoeg gedronken te hebben zodat je er de lol van in ziet. Daarna is het de truc om de microfoon uit te zoeken die het minste volume geeft en dan lijkt het al snel heel goed wat je zingt. Wat me overigens wel opviel is dat de Europeanen gemiddeld genomen een lagere stem hebben dan Aziaten. Ik weet niet of het daar mee te maken heeft, maar redelijk wat Aziaten kunnen redelijk zingen ervanuitgaande dat ze niet al hun vrije tijd in de karaokebar doorbrengen.

Je merkt overigens wel dat er een verschil is tussen Azie en Europa. Ik dacht namelijk verschillende nummers te herkennen, maar toen ze gespeeld werden bleken het toch niet de nummers te zijn die ik in gedachten had. Maar goed uiteindelijk toch een paar nummers (mee)gezongen en het is eigenlijk best grappig.

Daarna wilde 1 van de collega’s graag nog op stap. Hij had veel werk voor me gedaan de afgelopen weken dus ik vond het dat mijn beurt was om hem op een paar biertjes te trakteren. Dus in de taxi gestapt en op naar 1 van betere/bekendere clubs van Hanoi. De club (Sailor club) was alleen dusdanig afgelegen dat de taxichauffeur moeite had om hem te vinden. De club was gelegen op een boot in de Hanoi river. We moesten er over een loopbrug naar toe. De club was niet veel groter dan de tweemaal de grootte van een gemiddelde woonboot in de Amsterdamse grachten. Binnen werd een groot deel van de ruimte gebruikt voor een bar en een pooltafel. Daarnaast was er een minimale ruimte voor een dansvloer. Persoonlijk had ik iets andere gedachten bij wat men typeert als een van de bekendere clubs waar veel expats komen, maar al met al was het een leuke ervaring.

Vrijdag was niet mijn allerbeste dag op kantoor, maar goed die dagen heb je afentoe. Ik was in ieder geval blij dat ik alleen wat dingen hoefde te reviewen en wat kleine dingetjes af hoefde te maken wat het redelijk makkelijk maakte voor mij om de dag door te komen.

Sightseeing in Hanoi

Zondag uitgeslapen en ontbeten. Daarna wat stukken gereviewed. Deze moeten maandag aangepast worden en ik was er nog niet aan toegekomen om het tee doen. Dus dat was een mooie gelegenheid om het eten even te laten zakken.

Daarna de taxi gepakt naar het centrum en uitgestapt bij 1 van de meren. Helaas had ik deze keer niet een gedetailleerde kaart met alle bezienswaardigheden erop, dus heb ik op een minikaartje van het hotel en mijn eigen instinct moeten vertrouwen.

Het verkeer blijf me wederom verbazen. Dat had ik deze week al eerder gehad op weg naar een clientbespreking. De hele straat stond vast. Wat was er gebeurd. Blijkbaar was er iets gebeurd tussen een van stadsbussen en een brommer wat nogal hoog was opgelopen. De chauffeur van de bus en de bestuurder van de brommer besloten in ieder geval om het openlijk op midden op een van de drukste straten van Hanoi maar even letterlijk uit te vechten. Dat er een hele bus met passagiers zonder chauffeur staat te wachten is dan van minder belang. Dat er daarachter een hele file staat is nog van veel minder belang.

En wat doen Vietnamezen als hun weghelft vaststaat. Dan pakken ze de eerste baan van de tegenliggers en als die dan ook vaststaat wordt er nog een baan van de tegenliggers geannexeerd. Dus in no-time stond zo goed als alles vast. Zondag idem dito. Weer een confrontatie tussen een brommer en een buschauffeur. Deze keer bleef het gelukkig bij een woordenwisseling en bleef de chauffeur in de bus.

De stad op zich is heel apart en ik kan er moelijk grip op krijgen. Het is heel erg uitgesrekt en zonder goede kaart is het moeilijk om alle bezienswaardigheden te vinden. Voor mijn gevoel ben ik zover mogelijk richting de rivier gelopen. Daarvoor moest ik eerst de “snelweg” die door Hanoi loopt oversteken. Daarna liep ik vast in een woonwijk. De wijk was heel oud en de straatjes waren heel smal. Dus de “snelweg” maar weer terug overgestoken en nog wat rondgeloppen in de stad.

Vervolgens de laatste kilometers teruggelopen naar het hotel en nog wat van de stad en de hectiek opgesnoven. Daarna eenvoudig maar lekker gegeten, heerlijk gedoucht en tijdgemaakt om mijn ervaring van deze week vast te leggen.

Old Hanoi

Old Hanoi

De ingang naar een Chinese tuin

De poort van de Chinese tuin

Een tempeltje bij de ingang van de Chinese tuin

Hashing in Hanoi

Na even gezocht te hebben op internet wat er aan hashing mogelijkheden in Hanoi waren, vond ik al vrij snel dat er 1 hash was in Hanoi en wel op zaterdag. Dus in de taxi naar de vertrekplaats waarom 14.00 stipt de bus zou vertrekken.

We vertrokken vanaf de Amerikaanse club. De bus was een of ander oud barrel met deuren die niet meer dicht gingen, maar goed het volstond.

Het leuke van Hash’en is dat je het overal kunt doen en dat het voornamelijk expats zijn die een excuus zoeken om bier te drinken, dus je komt vrij snel in contact met andere mensen. Al vrij snel onstond er in de bus een levendige discussie tussen een Duitser die al 20 jaar in Vietnam woont en lid was van de Hash, een Amerikaan die net een week hier was en les gaat geven op een school (IT) een andere Amerikaan uit San Francisco (oorspronkelijk een Welshman) die een aantal weken aan het rondreizen was in Azie en mijzelf. Het is meteen een mooie gelegenheid om wat meer te weten te komen over het land en de verhalen achter de mensen zelf.

Velen hebben namelijk een verhaal, een motivatie of een reden waarom ze hun thuisland verlaten hebben en de wijde wereld zijn gaan verkennen. In sommige verhalen herken je wat meer van jezelf dan in andere, maar het blijft altijd leuk om naar te luisteren. De verwachting was dat er ongeveer 100 man zou zijn, maar we kwamen niet verder dan een man of 35.

Het eerste deel van de hash was redelijk heuvelachtig en redelijk gevarieerd terrein met erg mooi uitzicht op sommige plaatsen. Ook hier is de hash gesplitst in een route voor de hardlopers en een route voor de wandelaars. De markering was een stuk beter dan in Ho Chi Minh. Halverwege was er een drinkstop, maar daar was de makering een beetje ongelukkig omdat deze bergop lag en halverwege de berg de wandelhash en de runnershash bij elkaar kwamen. Helaas hebben sommige lopers de markering van de wandelaars gevolgd in het laatste stuk. Dus moesten we gaan zoeken. Toen ik terugkwam was het grootste deel van de lopers al weer vertrokken. Dus stond ik daar met mijn goed fatsoen. Ik was ze gaan zoeken en nu hadden ze mij daar achtergelaten. De wandelaars waren er nog wel en er werd ons verteld (de 2 eerder genoemde Amerikanen waren er ook nog als lopers) dat de lopers een lus zouden maken en dan terug zouden komen op de plek waar de drinkstop was om vervolgens aan het laatste stuk te gaan beginnen. De verhalen waren gemengd. Enkelen van de wandelgroep hadden namelijk gezegd dat de lopers terug zouden komen, maar een iemand beweerde bij hoog en laag van niet. Het grappige is dat Aziaten onder elkaar dan ook niet heel subtiel zijn aangezien de een letterlijk tegen de ander zei dat ze haar mond moest houden aangezien ze er geen verstand van had. Over gezichtsverlies gesproken ;-).

Inmiddels was het redelijk geen regenen met onweer erbij dus we begonnen ons enigszins ongemakkelijk te voelen aangezien we echt in de “middle of nowhere” waren en er alleen wat Vietnamse kinderen om ons heen waren waar je ook niet ech teen gesprek mee kunt voeren maar waarvoor jij blijkaar een of andere attractie of bezienswaardigheid bent. Net toen we besloten hadden zelf alvast maar te gaan lopen in de richting waarvan we dachten dat we heen moesten kwam de eerste loper eraan. Hij liep echter ver vooruit want de rest van de groep was in de verste verte niet te bekennen.

Het tweede deel van hash was ook weer zeer gevarieerd en voerde ons langs rijstvelden, zandpaadjes en afgelegen huizen/dorpjes met wederom op sommige plekken een bijzonder mooi uitzicht.

Het mooiste moment van de hash is voor mij altijd als het einde in zicht is. Dan weet namelijk dat er heerlijk gekoeld drinken staat te wachten, wat na meer dan anderhalf hardlopen in deze condities (hoge temperatuur en luchtvochtigheid) echt heerlijk is. Na de run was er de gebruikelijke circle. Deze was nog iets beschaafder dan degene in Ho Chi Minh.

Terwijl we lekker van ons drankje stonden te genieten kwamen er ineens 2 Vietnamezen aangelopen waarvan er 1 flink bloedde (gat in zijn hoofd). Er werd beweerd dat het de buschauffeur was maar niemand scheen hem als zodanig te herkennen. Echter nietmand wilde hem aan zijn lot overlaten, dus de EHBO doos werd te voorschijn gehaald en de alles werd netjes schoongemaakt. Het bleek later inderdaad dat he de buschauffeur was. Blijkbaar had hij enkele biertjes gedronken terwijl wij gingen lopen waarna hij was gaan slapen in de bus. Blijkbaar is hij wakker geworden dan wel wakker geschrokken en zijn hoofd enorm gestoten want het was een redelijke wond.

Het klinkt bizar (en dat is het eigenlijk ook) een bus besturen, bier drinken, slapen en vervolgens de bus weer terugrijden. Slapen doen mensen hier overigens overal. Zelfs op de drukste wegen in de stad kunnen mensen of op een stoeltje op het trottoir of een geparkeerde scooter liggen te slapen. Je raakt er aan gewend na een tijdje.

Op de weg terug hadden we in de bus nog een hele levendige discussie over cricket. Tja je gaat rare dingen doen als je 4 weken op een hotelkamer zit er er buiten Vietnamese zenders niet veel anders op TV is dan cricket.

Het was een mooie afsluiting van een mooie run en een leuke zaterdag.

Rondleiding in Hanoi

Donderdagavond zou er een vriendin aankomen in Hanoi. Ze is Vietnamees en werkt zowel in Hanoi als Ho Chi Minh en had beloofd mij mee te nemen en mij een paar mooie plekjes in Hanoi te laten zien.

Ik zou een taxi pakken naar het hotel waar ze zou veblijven (Sofitel) en vandaaruit zouden we te voet naar het restaurant gaan aangezien het op loopafstand lag. Geen idee waarom maar een naam als Sofitel doet toch enigszins goedkoop aan maar toen ik daar aankwam bleek niets minder waar. Het Sofitel (Metropole) en het Hilton zijn veruit de beste hotels van Hanoi. Dat bleek ook wel toen ik even in de lobby zat te wachten.

In dit geval is het dan een voordeel om blank te zijn, want als blank persoon, kun je overal binnenlopen zonder dat er iemand vragen stelt. Het deed me wel een beetje denken aan de eerste hotelreservering die ik onder ogen kreeg voor mijn hotel in Ho Chi Minh een aantal weken geleden. Daar stond uitdrukkelijk op vermeld dat er geen Vietnamese dames op de kamer mochten zijn, tenzij je aan kunt tonen dat je getrouwd bent. Blijkbaar worden de hotels weleens gebruikt/misbruikt voor andere doeleinden.

De grappige tegenstelling in dit geval is dat ik als blank persoon ondergebracht wordt in een relatief goedkoop hotel terwijl de Vietnamese dame in het duurste hotel van de stad zat, maar aan mij werden geen vragen gesteld.

Het verschil tussen het Hilton en het Sofitel is dat het Sofitel klassieker is. Er zijn meer oude Franse elementen en invloeden te herkennen dan in het Hilton hotel.

Vanuit het hotel zijn we naar het restaurant gelopen (Club D’Oriental). We hadden een tafel in de wijnkelder en hebben daar echt heerlijk gegeten. We hadden een aantal gerechten met krab (soft shell), garnalen, rundvlees en kip. Het moest doorgaan voor Aziatisch/Vietnamees, maar ik begreep dat de smaak aangepast is aan wat Westerse mensen gewoon zijn. Blijkbaar indien de gerechten op de “echte” en originele Aziatische wijze bereid zouden worden is de smaak anders. Ik heb het voor waar aangenomen.

Op de weg terug heeft ze me nog een ander restaurant laten zien wat gerund werd door een vriendin van haar en net geopend was. Helaas was de bazin zelf er niet, maar we hebben even in het restaurant rondgekeken en daarna doorgegaan. De inrichting was heel erg klassiek, maar wel erg mooi. Helaas kon ik geen foto’s maken.

Daarna zijn we teruggegaan naar het hotel en hebben daar in de bar (Angelinas) nog een drankje gedaan. Het gerucht gaat dat Angelina Jolie (al dan niet met Brad Pitt) enkele keren geweest is (het schijnt zelfs dat ze de bar enkele keren voor privefeestjes afgehuurd hebben) en dat daarna de oorspronkelijke naam van de bar veranderd is in Angelina’s.

Daarna teruggegaan naar het hotel.

Vrijdag zou ze me nog meer van Hanoi laten zien. Aangezien mijn werk een beetje uitliep, besloten we maar meteen in het restaurant af te spreken. Het restaurant zou dichterbij mijn hotel moeten liggen dan het vorige, maar niets bleek minder waar. Taxichauffeurs zijn namelijk heel erg creatief. Het Hilton ligt namelijk vlakbij het Sofitel. Tijdens mijn eerste trip naar Vietnam had ik een afspraak in het Hilton en gaf de meter van de taxi aan dat het tussen de 5 en 5,5 km was. De rit naar het Sofitel was 7,5 kilometer. Blijkbaar had deze taxichauffeur een creatieve omweg. Aangezien ik er vanuit ging dat dit restaurant dichterbij zou zijn dan het vorige was ik dan ook erg verbaasd dat de meter van de taxi uiteindelijk meer dan 11 kilometer aangaf. Maar goed in discussie gaan met een taxichauffeur heeft geen zin aangezien het Engels erg gebrekkig is en daarnaast zijn taxi’s niet heel duur. 11 kilometer in de taxi duurt meer dan een half uur en kost je ongeveer 4 Euro. Het voordeel is wel dat je tijdens zo’n ritje redelijk wat van de stad kunt zien. Dus op zich is 4 euro voor een city tour dan op zich weer wel redelijk goedkoop :-).

Toen ik er aankwam had ik zo mijn bedenkingen, aangezien de straat een de buurt er niet echt geweldig uitzagen. Aan de andere kant leek het me sterk dat ze mee zou nemen naar een gemiddeld restaurant. Er was een special tafel voor ons gereserveerd. We hadden in de wijnkelder aan een privetafel. In de kamer was een bar geplaatst waar je met 4 personen aan kon zitten echt midden tussen de wijnflessen. We konden letterlijk uit de schappen de wijn uitzoeken die we wilden drinken bij het eten. Aangezien het best koel was in de kelder hingen er ook kimono’s die je aan kon trekken. Erg stijlvol.

Na het eten zijn we nog naar de Sunset bar geweest van het Intercontinental Westlake Hotel geweest. De bar lag vlakbij dus dat was een ideale gelegenheid. We liepen door het hotel wat aan het Westlake ligt door naar de bar. Het mooie van dit hotel is dat het deels opgebouwd is uit huizen waarin de kamers gelegen zijn. Deze huizen liggen allemaal in het water en zijn verbonden door middel van loopbruggen. Helaas was het al donker, dus de Sunset heb ik gemist, maar het beeld was erg mooi. Er zijn weleens moment waarvan je het gevoel hebt dat zo mooi zijn dat ze wel een tijdje bij zullen blijven. Het zou zo maar eens kunnen dat dit ook zo’n moment kan zijn. Het was gewoon onbeschrijfelijk mooi.

Wat me aan het einde van de avond niet verbaasde wat ze van allebei de locaties (zowel het Westlake als het restaurant de eigenaar/manager kent). Blijkbaar is Vietnam een groot land maar een klein wereldje.

Alles bij elkaar was het een hele mooie ervaring en heb ik hele mooie plekjes van Hanoi gezien die ik zelf nooit gevonden zou hebben.