Venetie – Murano

Venetie is niet compleet zonder een bezoek aan Murano. Murano wordt meestal beschreven als een eiland in de Lagune van Venetië, maar het is net als Venetië zelf een verzameling eilandjes die door bruggen aan elkaar verbonden zijn. Murano ligt ongeveer 1,5 kilometer ten noorden van Venetië. Het is beroemd om zijn glaswerk en er wonen ongeveer 6000 mensen.

Murano werd al bewoond door de Oude Romeinen. Vanaf de zesde eeuw werd het bewoond door mensen uit Altino en Oderzo. Oorspronkelijk was Murano een welvarende vissershaven, waar ook zout werd geproduceerd. Het was ook een handelscentrum, omdat het via zijn haven controle had over Sant'Erasmo.

Vanaf de elfde eeuw nam de welvaart in Murano af, omdat de bewoners verhuisden naar Dorsoduro. De stad had oorspronkelijk een eigen hoge raad, zoals Venetië, maar vanaf de dertiende eeuw werd Murano bestuurd door een podesta uit Venetië. Niettemin had Murano eigen munten.

In de vijftiende eeuw werd Murano populair als vakantieoord voor de Venetianen, en werden er paleizen gebouwd, maar later nam dit in omvang af. Het landelijk deel van het eiland was bekend voor zijn boomgaarden en moestuinen tot de negentiende eeuw, toen er steeds meer woningen werden gebouwd.

Momenteel is het toerisme een belangrijke bron van inkomsten. Murano is met de Vaporetto (openbare waterbus) bereikbaar vanuit Venetië.

Een van de punten waar de Vaporetto aanlegt

Murano is voornamelijk bekend vanwege de glasblaaskust. In 1291 werden alle glasblazers uit Venetië gedwongen om te verhuizen naar Murano, vanwege het brandrisico. Ook werd wel gezegd dat het de bedoeling was de geheimen van het glasblazen op die manier beter te beveiligen. Op straffe des doods was het glasblazers verboden om hun kunst door te vertellen; deze mensen leefden als gevangenen op het eiland. Murano werd beroemd om het glaswerk en ook om de spiegels. Ook werd op Murano het Aventurijnglas uitgevonden. Later werd het eiland beroemd om zijn kandelaars. In de achttiende eeuw nam de industrie af, doordat de glaskunst in Bohemen opkwam. Maar ook aan het begin van de eenentwintigste eeuw is glas nog steeds de belangrijkste industrie op Murano.

Enkele beelden van Murano

De Murano glasblazers schaarden zich al vrij snel onder de meest prominente inwoners van Venetie. In de 14e eeuw was het de glasblazers toegestaan om zwaarden te dragen en kregen ze immuniteit binnen het Venetiaanse rechtssysteem. De dochters van glasblazers trouwden veelal met de zonen uit de meest rijke families in Venetie. Ondanks de vele privileges die de glasblazers hadden, was het hen niet toegestaan de Republiek te verlaten. Hier stond zoals gezegd de doodstraf op om de kunst en de techniek van het glasblazen te beschermen. De glasblazers leefden dus veelal als gevangenen ondanks hun privileges. Een aantal heeft echter toch het risico gewaagd en hebben zich gevestigd in omliggende steden maar ook vele kilometers verderop zoals in Engeland en Nederland.

Nog meer beelden van Murano

De glasblazers van Murano hadden eeuwenlang een monopolie op het maken en blazen van verschillende soorten glas. Dit betreft onder andere kristallijn glas, geëmailleerd glas (smalto), glas met gouddraden (aventurine), glas met meerdere kleuren (millefiori), melk glas (lattimo), en namaak edelstenen van glas. Tegenwoordig gebruiken de glasblazers nog steeds dezelfde eeuwenoude technieken voor het maken van contemporary glas, glazen sieraden, kroonluchters en wine stoppers.

Nog meer Murano

In Murano vind je het Museo del Vetro oftewel het Murano Glas Museum in het Palazzo Giustinian. Hier zie je de historie van het glasblazen en ook allerlei samples en overblijfselen van de Egyptische tijd tot en met de 21e eeuw.

De vaargeul die 2 delen van Murano scheidt

Sommige van de bedrijven die nog glasfabriek hebben in Murano zijn enkele van de belangrijkste glasmerken ter wereld. Voor de niet kenners (inclusief mijzelf, maar Wikipedia helpt altijd :-)) dit betreft Venini, Ferro Murano, Barovier & Toso, Simone Cenedese en Seguso.

Enkele van de glazen kunstwerken in Murano

Nog een kunstwerk in Murano, niet van glas overigens

Tegenwoordig om het traditionele glasblazen in Murano te beschermen hebben de meest beroemde fabrieken een trademark gekregen. Let hierop bij het aankopen van een souvenier. In Venetie bij voorbeed wordt veel Murano glas verkocht, maar als je op de onderkant of de binnenkant van de doosjes kijkt, kan het zijn dat het erop staat “made in China”. De authentieke producten van Murano kun je overigens vrij makkelijk onderscheiden van de namaak producten omdat de “echte” producten vaak toch minimaal 2 tot 3 keer duurder zijn. Het kan echter geen kwaad om voor de zekerheid het doosje te inspecteren en te vragen naar het trademark (certificaat).

Murano glasblazers en hun gevoel voor humor

De oudste nog actieve glasfabriek in Murano is die van Pauly & C. – Compagnia Venezia Murano die is opgericht in 1866.

Verder zie je in Murano op verschillende plaatsen glaskunstwerken op straat en zijn er ook enkele ateliers die de moeite waard zijn. Schrik overigens niet van de prijzen. Het atelier waar ik binnengelopen ben, had overigens ook nog een tweede etage die niet voor het algemene publiek toegankelijk was. Ik denk dat jullie wel kunnen raden dat daar niet de allergoedkoopste producten tentoongesteld stonden :-).

Inderdaad: EUR 17.500 voor een handgeblazen glazen kroonluchter

Millefiori glazen visje: reken maar op EUR 600-700.



Man vs (Italian) Food

Op een van de Amerikaanse digitale TV zenders die ik in Hong Kong heb, is er een serie genaamd Man vs Food. De host reist met name in Amerika kris kras het hele land door op zoek naar apart gerecht en gaat dan de uitdaging aan. Zo heb ik hem al de uitdaging aan zien gaan met pizza’s met een zeer riante diameter, torenhoge hamburgers etc.
Nu hou ik heel erg van Italiaans eten. Dus besloot ik mijn eigen uitdaging aan te gaan hier in Italie: Man vs Italian Food, met als doel de beste homemade pasta en tiramisu te vinden. Ik had er al meteen zin in. :-)

Het personeel achter de receptie was meer dan bereidwillig om een aanbeveling te geven. Nu ben ik niet altijd even happig op de aanbevelingen die het hotel geeft. Zeker niet als ze een hele stapel visitekaartjes hebben liggen en iedere dag een andere aanbeveling hebben. Meestal is dat het teken dat het restaurant gerund wordt door een vriendje van deze of genen. De eerste avond kreeg ik een aanbeveling, maar bij het restaurant aangekomen, zag het er nogal leeg uit. Mijn advies, ga nooit een leeg restaurant binnen. Meestal een teken dat of de kwaliteit te wensen over laat of het er nogal aan de prijs is. Deze aanbeveling links laten liggen en verderop op een pleintje neergstreken. Daar begonnen met een simpele carbonara. Niet heel speciaal, maar een goede benchmark en de drempel is daarmee heel laag gezet en volop ruimte voor verbetering.

De volgende dag voor lunch beland bij een restaurantje op de Calle dei Fabbri: “Trattoria Pizzeria da Gioia”. Daar een pizza gegeten en die was eigenlijk erg lekker. Ik had het gevoel dat ik hier nog wel eens terug zou komen. Het restaurant draaide overigens als een tierelier. Een van de eigenaars/managers was Chinees en het leek erop of ze een dealtje gesloten hadden met Chinese touroperators want iedere dag kwam er wel een groep van zo’n 40 Chinezen lunchen. Zij kwamen met name voor de “zwarte” pasta. Spaghetti in saus van intvisinkt. Ziet er alles behalve smakelijk uit, maar schijnt erg lekker te zijn. Ik sla even over. :-)

’s Avonds een andere aanbeveling gekregen. Op naar dit restaurant. Het lag gevoelsmatig een beetje achteraf en bij aankomst zag het er nogal tacky uit. Met niet al te hoge verwachtingen gaan zitten, maar de pasta was homemade en heel erg lekker. Ze hadden ook tiramisu taart. Dus maar een poging gewaagd, maar dit was eigenlijk niet om te eten. Dat was een jammere afsluiting want de pasta was de beste die ik gegeten hebben tijdens mijn gehele trip hier.

De volgende dag was de Verona-dag. Op het station in Venetie besloten maar even wat te eten. Zelfs op het station kunnen ze een zeer behoorlijke pizza maken. Zeker een aanrader voor een snelle hap en het was een cash only business. Benieuwd hoeveel daarin omgaat. :-)

In Verona heb ik bij Mazzanti gegeten, tonijn steak en tiramisu. De tonijnsteak was helemaal top. Zelden zo iets lekkers gegeten en zo ontzettend goed klaargemaakt. De tiramisu was apart aangezien het gemaakt was in de vorm van 3 bolletjes ijs, maar oh zo lekker. Mazzanti is zeker een aanrader.

De dag erop weer gegeten bij “Da Gioia”. Deze keer werd ik herkend en kwamen er allerlei specialiteiten te voorschijn. De pizza werd besprenkeld met een speciale olijfolie en ik kreeg er een speciale chilipasta bij. Erg smaakvol allemaal. ’s Avonds gaan eten bij Al Giardinetto. Dit restaurant heeft een hele sfeervolle binnentuin waar je heerlijk rustig kunt eten. Daar een Caprese besteld als vooraf je.

Hier kun je zien hoe simpel goed Italiaans eten kan zijn. De Caprese bestond uit 1 grote tomaat die in schijven gesneden was (niet in partjes ;-)). Tussen de schijven tomaat zaten schijven buffalo mozzarella. Beetje olijfolie en balsamicoazijn erop, een paar verse blaadjes basilicum en klaar is het gerecht. Zo simpel, maar o zo lekker als je maar goede verse producten gebruikt. Als hoofdgerecht Gnocchi gegeten. Wederom heerlijk vers en goed klaargemaakt. Sauzen zijn ook heerlijk hier. De meest simpele tomatensauzen zijn gemaakt van vers gepureerde tomaten met wat olijfolie en kruiden. Gezonder kan bijna niet. De tiramisu als nagerecht was zeer acceptabel.

Conclusie na een paar dagen: Mazzanti in Verona is de absolute nummer 1. Giardinetto, Da Gioia en tacky restaurant zijn allemaal goede restaurantjes hebben ieder hun specialiteiten. Indien het mogelijk zou zijn om alle pluspunten samen te brengen in 1 restaurant, dan heb je echt een topper. Ik denk alleen dat ondanks dat de Italianen veel verse producten gebruiken en relatief gezond lijken te koken, de weegschaal en ik zelf de grote verliezers zijn na deze week, maar goed daar is het vakantie voor. Zodra we weer terug zijn, meteen naar de gym voor een goede workout.

Verona – Dagtripje

Om de vakantie helemaal “compleet” te maken, besloten ook maar een dagtripje naar Verona te boeken. Dit is namelijk de stad van Romeo en Julia. Het mooie was dat je daar ook een mooie wijntour zou kunnen doen en verschillende Valpolicella wijnen ook wel Amarone wijnen genaamd kon proeven. Laat dat nou net een van mijn favoriete wijnen zijn.
Verona was goed met de trein te bereiken. Je moet dan wel eerst vanaf het San Marcoplein naar het station zien te komen. Dan heb je weer de keuze uit de openbare waterbus of de prive watertaxi. Dit keer de prive watertaxi genomen. Dat was niet goedkoop, maar wel een stuk sneller en gemakkelijker.

Op het station was het weer zoeken naar de kaartenverkoop. Toch maar even nagevraagd bij Customer Service waar een niet al te vriendelijke mevrouw mij vrij kortaf te woord stond. Waar zijn de vriendelijke mensen van Services & Veiligheid wanneer je ze nodig hebt? In Italie zijn ze in ieder geval niet te vinden. Met een beetje zoeken heb ik uiteindelijk toch de ticketbalie gevonden.

Er zijn verschillende treinen naar Verona. Zo is er de sneltrein en de stoptrein. Helaas betaal je niet net zoals in Nederland hetzelfde tarief, maar een verschillend tarief. Het basistarief voor de stoptrein was een kleine 8 Euro. Dat geldt dan voor de stoptrein die er dik 2 uur over doet. De sneltrein kost ongeveer het dubbele en doet het in de helft van de tijd en je hebt luxere stoelen. Uiteindelijk maar gekozen voor de sneltrein aangezien het al wat later op de dag was en ik niet wist hoeveel zoekwerk er nog nodig was om in Verona de juiste locaties te vinden.

De Italiaanse Intercity

Het station van Verona

Eenmaal aangekomen in Verona daar de weg gevraagd. Nu kreeg ik in enigszins gebrekkig Engels een briefje mee met daarop “Bus No 95”, San Fermo. Ik dacht begrepen te hebben dat dat bus nummer 95 was. Dus bij het instappen gevraagd aan de buschauffeur of dit de juiste bus was, maar hij negeerde me gewoon. Beetje jammer dat deze arrogante kwal vervolgens wel in het Italiaans tegen andere passagiers praatte. Na een half uurje kwamen we aan bij de eindhalte en werd ik de bus uitgeschopt. Of ik even 10 minuten wilde wachten want dan ging hij weer terug naar het station. Oh, dus u spreekt wel Engels? En bedankt! Dus maar weer terug naar het station. Daar nog een hartig woordje gewisseld met de persoon die mij het advies gegeven had. Die verschuilde zich nu achter het feit dat ze bedoelde NO bus 95 oftewel NOT/NIET bus 95.

Vervolgens in een andere bus gestapt die wel naar San Fermo ging. Uitgestapt aan de voet van de Ponta Nova brug. Hier kun je nog enkele foto’s schieten vanaf de brug. Vanaf die halte is het gelijk oversteken en linksaf de Via Leoni in. Na een stukje lopen zie je vervolgens het huis van Romeo en Julia bezichtigen en ook het “beroemde” balkon. Grappig is dat je een slotje kunt kopen en daar je namen op kunt zetten en het dan aan het hek kunt hangen om je liefde voor elkaar te “bezegelen”. Ik zal jullie het hele verhaal overigens besparen, want ik denk dat velen het beter kennen dan ik. Het was overigens niet bepaald een klein huisje voor die tijd.

Een kerkje naast de bushalte

De Ponta Nova

Via Leoni

Enkele beelden van het huis van Romeo en Julia en kleding uit die tijd
Het huis zelf heeft overigens 4 etages

Je kunt tegenwoordig zelfs met Julia communiceren

De muur waar je je liefde kunt bezegelen

Daarna doorgelopen richting het pleintje en beland op het terras van Mazzanti. Nu was alles in Venetie redelijk aan de prijs. Daar neergestreken en vanwege het warme weer mezelf maar getrakteerd op een koud biertje. Dat was wel nodig na alle Romeo en Julia perikelen. Het biertje smaakte best goed dus toch maar even blijven zitten. Vervolgens heerlijk gegeten daar, maar daarover in een volgende post meer en vervolgens weer terug gegaan naar het station en terug naar Venetie. Helaas waren de wijn tours er niet, maar het is zeker een welkome afwiselling voor iemand die een dagje aan Venetie wil ontsnappen.

Enkele foto's van het centrale plein in Verona

2 straatartiesten in een aparte pose

Helaas bleken de wijntoers dagtoers te zijn. Dus dat is er niet van gekomen, maar zeker een aanrader als je wat meer tijd hebt.