De tweede dag leek heel erg op de eerste dag. Aan het eind van de dag had ik twee uitnodigingen. Een om wat te gaan drinken en met 1 collega en 1 om met een grotere groep (waaronder een groep Vietnamese (ex) KPMG’ers) wat te gaan eten. Uiteindelijk besloten me aan te sluiten bij de groep. Had het adres gekregen van het restaurant, dus met de taxi erheen. Toen ik daar aan kwam, was er niemand van de collega’s. Bleek dat er eenzelfde restaurant hetzelfde nummer aan de andere kant van de straat gelegen was, waar ze zaten.
Deze keer was het minder exotisch en bleeft het bij beef op een steengrilplaat, pizza, pasta en frietes. Ik denk dat men vond dat er gecompenseerd moest worden voor de exotische gerechten van de avond ervoor.
Daarna nog naar een andere bar gereden om koffie en thee te drinken. Alleen de thee die je hier besteld is toch net even anders dan de thee die ik normaal gewend ben. Waar ik een kopje of een potje warme thee verwachtte kreeg ik een glas met een rietje, ijsblokjes en water, waarin 2 theezakjes bungelden.
Laten we het er maar op houden dat het self-made ice tea is.
De rest van de week ziet er goed uit. Morgen en overmorgen weer uitnodigingen, zaterdag hoop ik te kunnen hashen en zondag hoop ik of een excursie te kunnen boeken of iets van Hanoi zelf te kunnen zien.
Na het eten weer met dezelfde collega, aangezien die 2 straten verderop woont, terug naar het hotel gereden.
Het verkeer in Hanoi blijft me verbazen, maar goed dat is zo moeilijk uit te leggen als je dat zelf nog nooit ervaren hebt.
Saturday, August 29, 2009
Hanoi – Eerste dagen
Nogmaals over de Vietnamese mensen geen kwaad woord. Ze zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam. In Hanoi nog meer dan in Ho Chi Minh. De eerste avond had ik nog voor mezelf en ben ik zelf wat gaan eten in een restaurantje in de buurt van het hotel. Heerlijk een simpel gerechtje met rijst, groenten en kip met cashew noten. Het was meer iets Thais dan iets Vietnamees, maar wel erg smakelijk.
De volgende dag begon het. Aangezien 2 collega’s mij de vorige keer dat ik in Hanoi was mee uit zouden nemen en dat er niet van gekomen was, besloot 1 van de 2 meteen de daad bij het woord te voegen en me mee te nemen voor een lunch. We gingen met zijn tweetjes naar een restaurantje waar ik eerder geluncht had (destijds met het team) wat voor mij heerlijk was aangezien ik daar een van mijn favoriete gerechten kon bestellen, Ga Rang Moui. Ga is kip en Moui betekent Salted. Het is kip gebakken in een korstje. Beetje zout, maar wel erg lekker (en zoals een aantal wel weten, heb ik niet zo’n probleem met zout eten ;-)).
Eenmaal terug op kantoor lag de volgende uitnodiging al klaar. Diezelfde avond diner. Of ik ergens allergisch voor was en of ik problemen met schildpad, slang, krokodil of schorpioen. Ik zag er de humor wel van in, maar zekerheidshalve toch maar subtiel aangegeven dat schorpioen niet bovenaan mijn lijstje stond. Ik dacht dat het wel met een sisser af zou lopen, maar niets bleek minder waar. ’s Avonds op zoek naar het restaurant. Ik stond in de straat bij het juiste nummer. Echter toen bleek dat de straat twee dezelfde nummers heeft en het restaurant waar ik moest zijn nog zo’n 700 meter verderop lag in dezelfde straat. Ik was al verbaasd dat ik mijn collega’s nergens zag. Gelukkig was er 1 in een taxi gestapt om me te komen halen.
In het restaurant aangekomen waren een aantal collega’s al begonnen met eten. Het hele idee van alle gerechten gelijk opdienen en iedereen tegelijk eten dat kent men hier niet echt. Zodra je je eten hebt, kun je beginnen. Anders wordt het toch maar koud en wie wie er nu iets kouds eten. Ik moet er wel bij opmerken dat in veel gevallen er verschillende gerechten besteld worden die je dan samen deelt en eet.
Een van de voorgerecht stond al op tafel. Ik had me voorgenomen om gewoon van alles wat te proberen. Het was wederom een Moui versie van iets, dus ik zag het al helemaal zitten, hopende dat het kip was. Alleen smaakte het toch net even anders. Bleek dat het toch shildpad was, maar goed blijkbaar kun je dus beter niet weten wat je eet. Met de meeste mensen die ik het verteld heb, ben ik geen dikke vrienden geworden, maar het smaakt redelijk ok. Mijn vader zou waarschijnlijk zeggen met frituren en saus kun je alles lekker maken, maar goed aangezien het toch besteld was, heb ik me niet laten kennen en het geprobeerd. Ik zou het zelf nooit bestellen, ook nu niett, maar het smaakt ok. Het is gewoon de gedachte die me ervan weerhoudt om het te doen. Daarom is het vaak beter van niks te weten.
Daarna kwam er nog een gerecht met gerookt varkensvlees wat heel apart van smaak was. Zeker met het sausje wat op tafel stond. Vietnamezen eten namelijk alles met sausjes en dan niet mayonnaise of ketchup, maar andere sausjes dan wel dressings. Wat hier veel gegeten wordt is bijvoorbeeld chilisaus die je in allerlei varianten van mild tot heel pittig hebt.
Iets anders wat je veel ziet hier is maggi met stukjes vers geknipte peper erin. Dat giet men dan veelal over de rijst. Beetje afhankelijk van hoeveel peper erin zit kan dat best pittig zijn. Heel eenvoudig maar best lekker. Bij het varkensvlees hoorde iets wat zurig smaakte. Het was iets met citroen/limoen, uiteraard pepers en nog 1 of 2 andere dingetjes. Smaakte erg goed bij het gerookte vlees.
Deze sausjes staan meetal in kleine schaaltjes/kommetjes op tafel waar je dan je vlees in kunt dopen. Bij grote stukken schroomt men ook niet om eerst te dopen, dan er een stuk af te bijten en het vervolgens weer in de saus te dopen. Misschien niet de meest smakelijke gedachten, maar hier redelijk normaal en geaccepteerd.
Na het varkensvlees kwam er het hoofdgerecht. Een warmhoudplaatje werd op tafel gezet met daarop een pan soep. Voor degene die bekend zijn met de Japanse en Koreaanse keuken, het had wat weg van Laksa en Kimchi. De soep bevatte een combinatie van groenten, tofu, groene banaan en vlees. En het vlees was, jullie raden het al, weer schildpad.
Ik heb me niet laten kennen en een stukje geprobeerd. Vond deze variant wat smakeloos en vooral erg vettig. Daarnaast vond ik de hele smaak van de soep niet zo, dus dat heb ik maar een beetje links laten liggen en met name nog wat groeten en varkensvlees gegeten.
Op tafel stonden ook 2 kannen. 1 met een rode drank en een andere met een groene drank. Er werd mij verteld dat dit een soort Vietnamese whiskey was. Aangezien het redelijk rumoerig was in het restaurant verstond ik maar de helft van wat men zei, maar ik begreep wel dat ik moest toasten een meedrinken.
Eerst de groene geprobeerd. Die was ok. Niets bijzonders. Voor whiskey vond ik het ook erg slap van smaak. Daarna de rode moeten proberen. Ik vond de drank an sich al niet echt lekker, maar goed aangezien ze zo hun best gedaan hadden, kon ik natuurlijk moeilijk “nee” zeggen. De rode was voor mij net zo smakeloos als de groene. Wat ik achter begreep was dat de rode kleur van de rode drank kwam door het schildpaddenbloed wat erin zat. Toen ik daar de dag later acher kwam was het even schrikken en slikken voor mij. Ik heb ook niet durven vragen waar de groene kleur dan vandaan komt ;-) Maar goed de collega’ dronken mee en ik was wel zo verstandig om hen eerst te laten drinken. Je weet namelijk nooit of iemand je wil neppen of niet.
Na het eten was het tijd om terug te gaan naar het hotel. Een collega was zo vriendelijk om mij een lift aan te bieden op de scooter. Alleen aangezien zij een stukje lichter was vroeg ze vriendelijk of ik niet wilde rijden op de scooter. Tja dan kun je natuurlijk geen nee zeggen. Dus ik zonder helm (dan ben je overigens niet de enige in Hanoi) op de scooter door de verkeerschaos van Hanoi. Tip test altijd eerst even de remmen. Dit meteen gedaan en dan schrik je wel even dat als je ze vol inknijpt en de scooter niet heel hard remt. Maar goed dan is het een kwestie van rustig rijden en goed opletten.
Aangezien mijn collega geen enorme van fan was van schildpad had ze niet zo heel veel gegeten, dus zijn we onderweg nog even gestopt bij een eetstalletje voor Pho (typisch Vietnamese noodle soep). Daarna was het tijd om terug te gaan naar het hotel om te gaan slapen.
De volgende dag begon het. Aangezien 2 collega’s mij de vorige keer dat ik in Hanoi was mee uit zouden nemen en dat er niet van gekomen was, besloot 1 van de 2 meteen de daad bij het woord te voegen en me mee te nemen voor een lunch. We gingen met zijn tweetjes naar een restaurantje waar ik eerder geluncht had (destijds met het team) wat voor mij heerlijk was aangezien ik daar een van mijn favoriete gerechten kon bestellen, Ga Rang Moui. Ga is kip en Moui betekent Salted. Het is kip gebakken in een korstje. Beetje zout, maar wel erg lekker (en zoals een aantal wel weten, heb ik niet zo’n probleem met zout eten ;-)).
Eenmaal terug op kantoor lag de volgende uitnodiging al klaar. Diezelfde avond diner. Of ik ergens allergisch voor was en of ik problemen met schildpad, slang, krokodil of schorpioen. Ik zag er de humor wel van in, maar zekerheidshalve toch maar subtiel aangegeven dat schorpioen niet bovenaan mijn lijstje stond. Ik dacht dat het wel met een sisser af zou lopen, maar niets bleek minder waar. ’s Avonds op zoek naar het restaurant. Ik stond in de straat bij het juiste nummer. Echter toen bleek dat de straat twee dezelfde nummers heeft en het restaurant waar ik moest zijn nog zo’n 700 meter verderop lag in dezelfde straat. Ik was al verbaasd dat ik mijn collega’s nergens zag. Gelukkig was er 1 in een taxi gestapt om me te komen halen.
In het restaurant aangekomen waren een aantal collega’s al begonnen met eten. Het hele idee van alle gerechten gelijk opdienen en iedereen tegelijk eten dat kent men hier niet echt. Zodra je je eten hebt, kun je beginnen. Anders wordt het toch maar koud en wie wie er nu iets kouds eten. Ik moet er wel bij opmerken dat in veel gevallen er verschillende gerechten besteld worden die je dan samen deelt en eet.
Een van de voorgerecht stond al op tafel. Ik had me voorgenomen om gewoon van alles wat te proberen. Het was wederom een Moui versie van iets, dus ik zag het al helemaal zitten, hopende dat het kip was. Alleen smaakte het toch net even anders. Bleek dat het toch shildpad was, maar goed blijkbaar kun je dus beter niet weten wat je eet. Met de meeste mensen die ik het verteld heb, ben ik geen dikke vrienden geworden, maar het smaakt redelijk ok. Mijn vader zou waarschijnlijk zeggen met frituren en saus kun je alles lekker maken, maar goed aangezien het toch besteld was, heb ik me niet laten kennen en het geprobeerd. Ik zou het zelf nooit bestellen, ook nu niett, maar het smaakt ok. Het is gewoon de gedachte die me ervan weerhoudt om het te doen. Daarom is het vaak beter van niks te weten.
Daarna kwam er nog een gerecht met gerookt varkensvlees wat heel apart van smaak was. Zeker met het sausje wat op tafel stond. Vietnamezen eten namelijk alles met sausjes en dan niet mayonnaise of ketchup, maar andere sausjes dan wel dressings. Wat hier veel gegeten wordt is bijvoorbeeld chilisaus die je in allerlei varianten van mild tot heel pittig hebt.
Iets anders wat je veel ziet hier is maggi met stukjes vers geknipte peper erin. Dat giet men dan veelal over de rijst. Beetje afhankelijk van hoeveel peper erin zit kan dat best pittig zijn. Heel eenvoudig maar best lekker. Bij het varkensvlees hoorde iets wat zurig smaakte. Het was iets met citroen/limoen, uiteraard pepers en nog 1 of 2 andere dingetjes. Smaakte erg goed bij het gerookte vlees.
Deze sausjes staan meetal in kleine schaaltjes/kommetjes op tafel waar je dan je vlees in kunt dopen. Bij grote stukken schroomt men ook niet om eerst te dopen, dan er een stuk af te bijten en het vervolgens weer in de saus te dopen. Misschien niet de meest smakelijke gedachten, maar hier redelijk normaal en geaccepteerd.
Na het varkensvlees kwam er het hoofdgerecht. Een warmhoudplaatje werd op tafel gezet met daarop een pan soep. Voor degene die bekend zijn met de Japanse en Koreaanse keuken, het had wat weg van Laksa en Kimchi. De soep bevatte een combinatie van groenten, tofu, groene banaan en vlees. En het vlees was, jullie raden het al, weer schildpad.
Ik heb me niet laten kennen en een stukje geprobeerd. Vond deze variant wat smakeloos en vooral erg vettig. Daarnaast vond ik de hele smaak van de soep niet zo, dus dat heb ik maar een beetje links laten liggen en met name nog wat groeten en varkensvlees gegeten.
Op tafel stonden ook 2 kannen. 1 met een rode drank en een andere met een groene drank. Er werd mij verteld dat dit een soort Vietnamese whiskey was. Aangezien het redelijk rumoerig was in het restaurant verstond ik maar de helft van wat men zei, maar ik begreep wel dat ik moest toasten een meedrinken.
Eerst de groene geprobeerd. Die was ok. Niets bijzonders. Voor whiskey vond ik het ook erg slap van smaak. Daarna de rode moeten proberen. Ik vond de drank an sich al niet echt lekker, maar goed aangezien ze zo hun best gedaan hadden, kon ik natuurlijk moeilijk “nee” zeggen. De rode was voor mij net zo smakeloos als de groene. Wat ik achter begreep was dat de rode kleur van de rode drank kwam door het schildpaddenbloed wat erin zat. Toen ik daar de dag later acher kwam was het even schrikken en slikken voor mij. Ik heb ook niet durven vragen waar de groene kleur dan vandaan komt ;-) Maar goed de collega’ dronken mee en ik was wel zo verstandig om hen eerst te laten drinken. Je weet namelijk nooit of iemand je wil neppen of niet.
Na het eten was het tijd om terug te gaan naar het hotel. Een collega was zo vriendelijk om mij een lift aan te bieden op de scooter. Alleen aangezien zij een stukje lichter was vroeg ze vriendelijk of ik niet wilde rijden op de scooter. Tja dan kun je natuurlijk geen nee zeggen. Dus ik zonder helm (dan ben je overigens niet de enige in Hanoi) op de scooter door de verkeerschaos van Hanoi. Tip test altijd eerst even de remmen. Dit meteen gedaan en dan schrik je wel even dat als je ze vol inknijpt en de scooter niet heel hard remt. Maar goed dan is het een kwestie van rustig rijden en goed opletten.
Aangezien mijn collega geen enorme van fan was van schildpad had ze niet zo heel veel gegeten, dus zijn we onderweg nog even gestopt bij een eetstalletje voor Pho (typisch Vietnamese noodle soep). Daarna was het tijd om terug te gaan naar het hotel om te gaan slapen.
Vietnam – deel 2 – Hanoi
Nadat ik teruggekomen was in Singapore was er al sprake van dat ik nog een keer terug zou gaan naar Hanoi. De bedoeling was dat ik 2 weken zou blijven in Singapore en daarna voor 2 weken terug zou gaan. Echter er waren al clientbesprekingen gepland voor een project voor een grote Koreaanse klant waar men mijn hulp goed bij kon gebruiken.
Dus dacht ik laat ik opperen of ik er miscchien heen moet vliegen om die meetings bij te wonen. Dan kon ik mooi erheen vliegen, een weekje blijven, een weekje in Singapore en dan nog 2 weken gaan. Alleen dat pakte niet zo uit zoals ik gehoopt.
Na wat heen en weer sms’en met mijn baas (verbazend wat hier allemaal per sms gaat) besloot hij dat het goed was dat ik de besprekingen bij zou wonen en dan maar meteen voor 2-3 weken zou blijven. Nu was ik er niet heel erg op gebrand om 3 weken te gaan, aangezien het leven in een hotel op zich niet verkeerd is, maar 3 weken zonder gym en zwembad gaat me redelijk op mijn zenuwen werken.
Maar goed aangezien hij vond dat ik moest gaan, heb ik het grootste deel van de zondag op kantoor doorgebracht om alles te regelen en maandag (wat een nationale feestdag was in Singapore) zat ik in het vliegtuig naar Hanoi om daar vervolgens op het kantoor te gaan werken.
Ik had deze keer uitdrukkelijk gevraagd om een hotel met een gym en een zwembad. Dat was lastig, want de enige 2 hotels waar men uit kan kiezen (alle hotels voor grote steden waar wij mogen overnachten zijn voor heel Azie vastgelegd). Dus daar moest van afgeweken worden. Als men ergens niet van houdt in Azie is het van ergens van afwijken of uitzonderingen. Maar goed, men had een hotel gevonden met de vraag of ik even wilde kijken of iets was en of ik een standard of een Deluxe kamer wilde. Nou daar begon het probleem al aangezien internet weer niet mee werkte.
Vriendelijk gevraagd of ik de PC van de secretaresse mocht gebruiken en gekozen voor de iets duurdere Deluxe kamer. Of ik dat dan wel even per email wilde bevestigen. Niemand wil hier namelijk ergens verantwoordelijkheid voor nemen. Immers als ik het mail, voeren zij alleen mijn beslissing uit. Een half uur later krijg ik een mailtje met daarin iets in de trend van: “overeenkomstig de policy hebben wij voor u een standaard kamer geboekt”. Het eerste wat in me op kwam was, waarom ze dan toch in hemelsnaam vragen aan mij wat voor kamer ikwil als ze toch alleen de goedkoopste boeken.
Maar goed ’s avonds maar besloten eens bij het zwembad en de gym te gaan kijken. Het zwembad is een farce en de gym is nog erger. Alle apparaten zijn al van ellende uit elkaar gevallen of staan op het punt om dat te doen als je ze aanraakt. Ik denk dat als mijn opa’s nog zouden leven zij zouden zeggen dat deze apparaten zelfs van voor hun tijd geweest zijn en dan toch het lef hebben om te adverteren dat je een geweldige gym hebt met topapparaten. Misschien is het top volgens Vietnamese standaarden. Ik heb geen idee. Vietnam heeft in ieder geval nog een lange weg te gaan op vele gebieden. De kamer is verder goed en netjes. Daar is niks op aan te merken.
Dus dacht ik laat ik opperen of ik er miscchien heen moet vliegen om die meetings bij te wonen. Dan kon ik mooi erheen vliegen, een weekje blijven, een weekje in Singapore en dan nog 2 weken gaan. Alleen dat pakte niet zo uit zoals ik gehoopt.
Na wat heen en weer sms’en met mijn baas (verbazend wat hier allemaal per sms gaat) besloot hij dat het goed was dat ik de besprekingen bij zou wonen en dan maar meteen voor 2-3 weken zou blijven. Nu was ik er niet heel erg op gebrand om 3 weken te gaan, aangezien het leven in een hotel op zich niet verkeerd is, maar 3 weken zonder gym en zwembad gaat me redelijk op mijn zenuwen werken.
Maar goed aangezien hij vond dat ik moest gaan, heb ik het grootste deel van de zondag op kantoor doorgebracht om alles te regelen en maandag (wat een nationale feestdag was in Singapore) zat ik in het vliegtuig naar Hanoi om daar vervolgens op het kantoor te gaan werken.
Ik had deze keer uitdrukkelijk gevraagd om een hotel met een gym en een zwembad. Dat was lastig, want de enige 2 hotels waar men uit kan kiezen (alle hotels voor grote steden waar wij mogen overnachten zijn voor heel Azie vastgelegd). Dus daar moest van afgeweken worden. Als men ergens niet van houdt in Azie is het van ergens van afwijken of uitzonderingen. Maar goed, men had een hotel gevonden met de vraag of ik even wilde kijken of iets was en of ik een standard of een Deluxe kamer wilde. Nou daar begon het probleem al aangezien internet weer niet mee werkte.
Vriendelijk gevraagd of ik de PC van de secretaresse mocht gebruiken en gekozen voor de iets duurdere Deluxe kamer. Of ik dat dan wel even per email wilde bevestigen. Niemand wil hier namelijk ergens verantwoordelijkheid voor nemen. Immers als ik het mail, voeren zij alleen mijn beslissing uit. Een half uur later krijg ik een mailtje met daarin iets in de trend van: “overeenkomstig de policy hebben wij voor u een standaard kamer geboekt”. Het eerste wat in me op kwam was, waarom ze dan toch in hemelsnaam vragen aan mij wat voor kamer ikwil als ze toch alleen de goedkoopste boeken.
Maar goed ’s avonds maar besloten eens bij het zwembad en de gym te gaan kijken. Het zwembad is een farce en de gym is nog erger. Alle apparaten zijn al van ellende uit elkaar gevallen of staan op het punt om dat te doen als je ze aanraakt. Ik denk dat als mijn opa’s nog zouden leven zij zouden zeggen dat deze apparaten zelfs van voor hun tijd geweest zijn en dan toch het lef hebben om te adverteren dat je een geweldige gym hebt met topapparaten. Misschien is het top volgens Vietnamese standaarden. Ik heb geen idee. Vietnam heeft in ieder geval nog een lange weg te gaan op vele gebieden. De kamer is verder goed en netjes. Daar is niks op aan te merken.
De home trainer
De Loopband
Iets wat eens een loopband geweest moet zijn
Dit heeft iets weg van een cross trainer (langlauf apparaat)
De rest van de "top" gym
Een gunstige foto van een deel van het overdekte zwembad
Wat wel grappig is, zijn de dingen die je hier zit (dat geldt ook in mindere mate voor Singapore). In zwembaden (zowel hier als in mijn appartementencomplex) dat volwassenen elkaar leren zwemmen.
Wat overigens meer en meer opvalt is dat het verschil tussen arm en rijk in Vietnam echt giga groot is. Er is echt een hele generatie ontzettend rijk. Daarnaast is er een tweede generatie (vaak hebben de ouders door hard werken iets moois opgebouwd) die de waarde van het geld niet kent. Zij worden naar de beste buitenlandse universiteiten gestuurd en komen terug in een gespreid bed. Krijgen een zeer goed betaalde baan en hebben het daardoor relatief eenvoudig. Als je goed oplet zie je hele schokkende verschillen, zeker als het je lukt om wat contacten te leggen met Vietnamezen.
Het is in ieder geval leuk om weer terug te zijn. Zeker nu ik deze keer wat meer van Hanoi kan zien nadat ik vorige keer redelijk wat van Ho Chi Minh en omstreken heb kunnen zien.
Vertrouwen
Het is best opvallend en leerzaam hoeveel een uitzending je kan leren, met name over jezelf en de mensen om je heen. Het sleutelwoord in deze is vertrouwen. Vertrouwen is in essentie iets heel simpels en iets heel moois, maar het kan o zo broos en breekbaar zijn.
Dat besefte ik me pas toen ik ermee geconfronteerd werd. Dan is het goed te weten dat je een hele lieve familie hebt en een vriedengroep in Nederland waar je altijd op kunt bouwen.
Daarnaast geeft een secondment je de tijd om na te denken. Denken over wie je bent, waar je voor staat, waar je heen wil, wat je wil bereiken, hoe en op welke termijn, zowel prive als zakelijk. Dat kan best confronterend en soms ook frustrerend zijn. Aan de andere kant, het helpt wel enorm als je over dingen goed nagedacht hebt. Je komt er namelijk altijd sterker uit.
Om met een mooi gezegde af te sluiten, ik ben een ervaring rijker, maar een illusie armer.
Dat besefte ik me pas toen ik ermee geconfronteerd werd. Dan is het goed te weten dat je een hele lieve familie hebt en een vriedengroep in Nederland waar je altijd op kunt bouwen.
Daarnaast geeft een secondment je de tijd om na te denken. Denken over wie je bent, waar je voor staat, waar je heen wil, wat je wil bereiken, hoe en op welke termijn, zowel prive als zakelijk. Dat kan best confronterend en soms ook frustrerend zijn. Aan de andere kant, het helpt wel enorm als je over dingen goed nagedacht hebt. Je komt er namelijk altijd sterker uit.
Om met een mooi gezegde af te sluiten, ik ben een ervaring rijker, maar een illusie armer.
Mixed Feelings
Gedurende de laatste week had ik enorme gemengde gevoelens. Vietnam is een mooi land, met een enorme culturele historie, maar de stad en het land kunnen je ook volledig tot wanhoop drijven. Het slechte Engels van mensen, mensen die je continu af proberen te zetten of je een fiets- / scootertaxi aan willen bieden. Het is om helemaal gek van te worden afentoe.
Echter het land is in opkomst en er gaat zeker veel gebeuren de komende jaren, maar ik merk toch wel dat ik aan bepaalde dingen gewend ben geraakt. In een hotel leven heeft namelijk zijn voor- en nadelen. Voordeel is dat je geen boodschappen hoeft te doen. Je kunt aanschuiven bij het ontbijt en voor alles is gezorgd. Vers fruit en muesli, iets wat ik toch wel erg lekker vind qua ontbijt, maar daarnaast ook een hele varieteit aan andere dingen. Voordeel is ook dat je iedere dag van je kamer een rotzooi kunt maken en vervolgens de deur achter je dicht trekken. Niemand die er wat van zegt en ’s avonds is alles weer netjes, schoon en opgeruimd. :-)
Nadeel is wel, het blijft een hotelkamer van zeg 3 bij 4 en daar houdt het ook bij op. Er was geen gym en geen zwembad. Dat is iets waar ik toch in Singapore wel Heel erg aan gewend ben geraakt. Niet dat ik elke dag in gym hang of het zwembad lig, maar de mogelijkheid hebben om het te doen, vind ik heel erg belangrijk. Het feit dat je niet met je sport- of zwemkledingn door de stad hoeft te lopen naar een gym dan wel zwembad. Daarnaast is Ho Chi Minh vanwege de verkeerschaos nu ook niet de meest geweldige stad om op straat hard te gaan lopen.
Ik heb me verschillende keren betrapt op de gedachte: “was ik maar weer in Singapore.”
Het is waar in Singapore is alles schoon, georganiseerd, netjes en spreken de mensen beter Engels, maar toch heb ik het gevoel dat Vietnam meer "leeft".
Het is denk ik gewoon het leven in een hotel zonder faciliteiten wat me zwaar viel en je routine die je mist. Je gaat er niet even uit om boodschappen te doen. Je kunt niet even sporten en daarna je kleren wassen, etc.
Maar goed, wat misschien wel de grootste teleurstelling was, was dat ik waarschijnlijk tegen beter weten in gehoopt dat bepaalde dingen ten goede zouden veranderen in de 4 weken dat ik in Vietnam was en dat (ik ben inmiddels net terug in Singapore nu ik dit schrijf) bleek helaas niet gebeurd te zijn in de afgelopen 4 weken en het ziet er ook niet naar uit dat het (op korte termijn) gaat gebeuren.
Afgezien van het feit dat Vietnam een hele mooie ervaring was die ik voor geen goud had willen missen, ben ik wel heel goed met mijn neus op een paar hele pijnlijke feiten gedrukt. Maar goed het kan nu eenmaal niet altijd feest zijn.
Echter het land is in opkomst en er gaat zeker veel gebeuren de komende jaren, maar ik merk toch wel dat ik aan bepaalde dingen gewend ben geraakt. In een hotel leven heeft namelijk zijn voor- en nadelen. Voordeel is dat je geen boodschappen hoeft te doen. Je kunt aanschuiven bij het ontbijt en voor alles is gezorgd. Vers fruit en muesli, iets wat ik toch wel erg lekker vind qua ontbijt, maar daarnaast ook een hele varieteit aan andere dingen. Voordeel is ook dat je iedere dag van je kamer een rotzooi kunt maken en vervolgens de deur achter je dicht trekken. Niemand die er wat van zegt en ’s avonds is alles weer netjes, schoon en opgeruimd. :-)
Nadeel is wel, het blijft een hotelkamer van zeg 3 bij 4 en daar houdt het ook bij op. Er was geen gym en geen zwembad. Dat is iets waar ik toch in Singapore wel Heel erg aan gewend ben geraakt. Niet dat ik elke dag in gym hang of het zwembad lig, maar de mogelijkheid hebben om het te doen, vind ik heel erg belangrijk. Het feit dat je niet met je sport- of zwemkledingn door de stad hoeft te lopen naar een gym dan wel zwembad. Daarnaast is Ho Chi Minh vanwege de verkeerschaos nu ook niet de meest geweldige stad om op straat hard te gaan lopen.
Ik heb me verschillende keren betrapt op de gedachte: “was ik maar weer in Singapore.”
Het is waar in Singapore is alles schoon, georganiseerd, netjes en spreken de mensen beter Engels, maar toch heb ik het gevoel dat Vietnam meer "leeft".
Het is denk ik gewoon het leven in een hotel zonder faciliteiten wat me zwaar viel en je routine die je mist. Je gaat er niet even uit om boodschappen te doen. Je kunt niet even sporten en daarna je kleren wassen, etc.
Maar goed, wat misschien wel de grootste teleurstelling was, was dat ik waarschijnlijk tegen beter weten in gehoopt dat bepaalde dingen ten goede zouden veranderen in de 4 weken dat ik in Vietnam was en dat (ik ben inmiddels net terug in Singapore nu ik dit schrijf) bleek helaas niet gebeurd te zijn in de afgelopen 4 weken en het ziet er ook niet naar uit dat het (op korte termijn) gaat gebeuren.
Afgezien van het feit dat Vietnam een hele mooie ervaring was die ik voor geen goud had willen missen, ben ik wel heel goed met mijn neus op een paar hele pijnlijke feiten gedrukt. Maar goed het kan nu eenmaal niet altijd feest zijn.
Friday, August 28, 2009
Schoenen
Een van de dingen die ik heel graag in Vietnam wilde laten doen is het laten maken van een paar mooie leren schoenen voor onder mijn pak. Had van een kleermaker in Amsterdam waar ik pakken heb laten maken een adres gekregen waar hij het zelf ook had laten doen (zijn partner is Vietnamees).
Dat had ik al aangegeven voor ik naar Vietnam kwam aan de collega’s. Nu moet je alleen oppassen hoe je bepaalde dingen vraagt hier, want helpt je graag en nemen verzoekjes zeer letterlijk. Dus waar mijn plan was om dat ergens in de 4 weken te doen, werd er meteen een mail gestuurd naar iedereen onder managerniveau dat ik graag een paar schoenen wilde hebben. Meteen werd er iemand opgelijnd die daarin de buurt woonde om mij daarheen te brengen. Het was zelfs zo erg dat ze de arme jongen naar het vliegveld wilden sturen om mij op te halen op zondagavond om me meteen naar de schoenmaker te brengen.
Dat vond ik toch enigszins overdreven aangezien ik redelijk laat aan zou komen op zondag, dus het werd afgeblazen (zo had ik het namelijk ook niet bedoeld) en het zou aangepast worden zodat er iemand in de loop van de 4 weken mee zou gaan.
Uiteindelijk bij een collega achter op de scooter gestapt en op naar de schoenenwinkel. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik van de schoenen hier niet onder de indruk ben. Vrouwen hebben vaak nog redelijk mooie schoenen aan, zeker in Singapore, maar wat mannen betreft is het afentoe huilen met de pet op. Onverzorgd, vormloos, rubberen zolen, van alles kom je tegen hier. Zelfs mensen met witte sport sokken onder een pak.
Toen ik bij de schoenenzaak aankwam was het toch even slikken. Er stonden een paar vitrines met vormloze schoenen. De winkel zelf was meer een grote garage zonder deuren, volledig open en gelegen aan drukke straat met in het midden 2 geparkeerde scooters. Ik vroeg me of ik wel op het juiste adres was. Maar goed voor ik weg ging had de man van het kledingatelier me verteld dat een oude eigenzinnige man was, maar hij wel heel goed schoenen kon maken.
Dat bleek ook zo te zijn. En hij sprak goed Frans. De oudere generatie spreekt hier zeer goed Frans aangezien Vietnam een kolonie van Frankrijk is geweest.
Ik had wat vooronderzoek gedaan en wat printjes meegenomen. Gelukkig was mijn Vietnamese collega erbij, want zelfs in mijn beste Frans had ik het waarschijnlijk niet gered. Dan merk je toch dat een taal hard achteruit gaat als je het een tijd niet meer spreekt. Je kan daar dus letterlijk je eigen leer uitzoeken en volledig je eigen schoenen laten maken zoals jij ze wil hebben.
Helaas waren de prints niet van dusdanige kwaliteit dat hij er veel mee kon, dus mijn collega gevraagd of ze misschien internet hadden. Dan kon ik het namelijk laten zien. En ja hoor de PC werd opgestart. Ik door een deur een smerige stenen trap op tussen de spinraggen door naar boven. De kamer waar de PC stond was 1 grote chaos van opgeslagen etensproducten en meubels. En er stond een hangmat. Vietnamezen slapen nogal eens in een hangmat. Ik durf er niet aan te denken, maar ik hoop dat er nog iets nettere meer opgeruimde kamers waren waar men leeft, maar ik durf er mijn hand niet voor in het vuur te steken.
De computer zelf was uit het jaar 0 en te smerig om aan te raken, maar goed het ding deed wat het moest doen en sneller dan mijn laptop op het werk.
Nadat hij de foto’s gezien had, zei dat het geen probleem moest zijn om het na te maken. Helaas omdat ik ze binnen een week klaar moesten zijn, viel er niet echt veel te onderhandelen over de prijs. Om eerlijk te zijn denk ik dat mijn collega ook niet heel erg zijn best gedaan heeft, maar goed.
Op het eerste gezicht is het best apart om uit een aantal lapjes leer van 15 bij 15 cm een kleur uit te kiezen en vervolgens een model schoen van een plaatje en dan maar te hopen dat het goed uitpakt. De laatste avond voor ik vertrok, heb ik ze opgehaald en ik moet eerlijk zeggen dat hij er iets heel moois van gemaakt had. Zijn vrouw had er zelfs mooie schoenzakken voor gemaakt om ze in mee te nemen. Die kreeg ik er gratis bij. Erg lief, maar dan weet je dus meteen dat je veel en veel te veel betaald hebt.
Ach naar lokale maatstaven waarschijnlijk wel, maar vergeleken met wat ik voor de “originele” versie (wat is origineel als dit paar met de hand (na)gemaakt is :-)) in Nederland in de winkel zou betalen voor deze schoenen is het een lachertje.
Dus 2 paar schoenen rijker en missie geslaagd. Dit was een van de weinige positieve puntjes in een week van frustraties.
Het leuke is overigens wel dat ik er al van een paar mensen complimenten over gekregen heb.
Dat had ik al aangegeven voor ik naar Vietnam kwam aan de collega’s. Nu moet je alleen oppassen hoe je bepaalde dingen vraagt hier, want helpt je graag en nemen verzoekjes zeer letterlijk. Dus waar mijn plan was om dat ergens in de 4 weken te doen, werd er meteen een mail gestuurd naar iedereen onder managerniveau dat ik graag een paar schoenen wilde hebben. Meteen werd er iemand opgelijnd die daarin de buurt woonde om mij daarheen te brengen. Het was zelfs zo erg dat ze de arme jongen naar het vliegveld wilden sturen om mij op te halen op zondagavond om me meteen naar de schoenmaker te brengen.
Dat vond ik toch enigszins overdreven aangezien ik redelijk laat aan zou komen op zondag, dus het werd afgeblazen (zo had ik het namelijk ook niet bedoeld) en het zou aangepast worden zodat er iemand in de loop van de 4 weken mee zou gaan.
Uiteindelijk bij een collega achter op de scooter gestapt en op naar de schoenenwinkel. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik van de schoenen hier niet onder de indruk ben. Vrouwen hebben vaak nog redelijk mooie schoenen aan, zeker in Singapore, maar wat mannen betreft is het afentoe huilen met de pet op. Onverzorgd, vormloos, rubberen zolen, van alles kom je tegen hier. Zelfs mensen met witte sport sokken onder een pak.
Toen ik bij de schoenenzaak aankwam was het toch even slikken. Er stonden een paar vitrines met vormloze schoenen. De winkel zelf was meer een grote garage zonder deuren, volledig open en gelegen aan drukke straat met in het midden 2 geparkeerde scooters. Ik vroeg me of ik wel op het juiste adres was. Maar goed voor ik weg ging had de man van het kledingatelier me verteld dat een oude eigenzinnige man was, maar hij wel heel goed schoenen kon maken.
Dat bleek ook zo te zijn. En hij sprak goed Frans. De oudere generatie spreekt hier zeer goed Frans aangezien Vietnam een kolonie van Frankrijk is geweest.
Ik had wat vooronderzoek gedaan en wat printjes meegenomen. Gelukkig was mijn Vietnamese collega erbij, want zelfs in mijn beste Frans had ik het waarschijnlijk niet gered. Dan merk je toch dat een taal hard achteruit gaat als je het een tijd niet meer spreekt. Je kan daar dus letterlijk je eigen leer uitzoeken en volledig je eigen schoenen laten maken zoals jij ze wil hebben.
Helaas waren de prints niet van dusdanige kwaliteit dat hij er veel mee kon, dus mijn collega gevraagd of ze misschien internet hadden. Dan kon ik het namelijk laten zien. En ja hoor de PC werd opgestart. Ik door een deur een smerige stenen trap op tussen de spinraggen door naar boven. De kamer waar de PC stond was 1 grote chaos van opgeslagen etensproducten en meubels. En er stond een hangmat. Vietnamezen slapen nogal eens in een hangmat. Ik durf er niet aan te denken, maar ik hoop dat er nog iets nettere meer opgeruimde kamers waren waar men leeft, maar ik durf er mijn hand niet voor in het vuur te steken.
De computer zelf was uit het jaar 0 en te smerig om aan te raken, maar goed het ding deed wat het moest doen en sneller dan mijn laptop op het werk.
Nadat hij de foto’s gezien had, zei dat het geen probleem moest zijn om het na te maken. Helaas omdat ik ze binnen een week klaar moesten zijn, viel er niet echt veel te onderhandelen over de prijs. Om eerlijk te zijn denk ik dat mijn collega ook niet heel erg zijn best gedaan heeft, maar goed.
Op het eerste gezicht is het best apart om uit een aantal lapjes leer van 15 bij 15 cm een kleur uit te kiezen en vervolgens een model schoen van een plaatje en dan maar te hopen dat het goed uitpakt. De laatste avond voor ik vertrok, heb ik ze opgehaald en ik moet eerlijk zeggen dat hij er iets heel moois van gemaakt had. Zijn vrouw had er zelfs mooie schoenzakken voor gemaakt om ze in mee te nemen. Die kreeg ik er gratis bij. Erg lief, maar dan weet je dus meteen dat je veel en veel te veel betaald hebt.
Ach naar lokale maatstaven waarschijnlijk wel, maar vergeleken met wat ik voor de “originele” versie (wat is origineel als dit paar met de hand (na)gemaakt is :-)) in Nederland in de winkel zou betalen voor deze schoenen is het een lachertje.
Dus 2 paar schoenen rijker en missie geslaagd. Dit was een van de weinige positieve puntjes in een week van frustraties.
Het leuke is overigens wel dat ik er al van een paar mensen complimenten over gekregen heb.
Thursday, August 27, 2009
Een week van frustraties
De laatste week was er een met heel veel frustraties. Vietnam is een ontwikkelingsland en gedurende de week zou dat meerdere malen bevestigd worden.
Allereerst probeerde ik mijn credit card rekening te betalen via de website. Normaal gesproken met een computer en internettoegang is dat zo geregeld. Helaas. Mijn computer en het netwerk waren niet de beste vrienden. Meerdere malen duurde het 5 minuten voor een mailtje geopend was en 10-15 minuten voor een website. Vaak openden de websites zelfs helemaal niet of had ik helemaal geen internetverbindingn en ook geen telefoon. Dat is redelijk frustrerend als al je files op het Singaporese netwerk staan en je niet met je collega’s kunt communiceren. Ik geef toe in sommige gevallen kan het ideaal zijn. Als het een dag of in mijn geval nog langer duurt is het frustrerend.
Het is me dus ook niet gelukt mijn credit card te betalen. Resultaat, telefoontjes en zelfs smsjes van de bank en nog extra kostenpost vanwege te laat betalen. Uiteindelijk heb ik de rekening maar betaald via de PCs in hotel. Ik ben in alle eerlijkheid verschillende malen in staat geweest om mijn laptop uit het raam van 8 hoog naar beneden te gooien, maar goed me uiteindelijk toch kunnen beheersen. Het blijft echter wel intens frustrerend als je op maitjes of files wacht en ze kommen niet door. Ik word namelijk wel geacht al mijn uren te verantwoorden en helaas is er geen code voor IT problemen.
Het verbaasde me echter wel ik inmiddels zo afhankelijk ben van internet voor mijn dagelijkse werk, dat ik er zelf van schrok. Ik kon me ook gewoon niet voorstellen dat een groot internationaal opererend bedrijf zulke dingen laat/kan laten gebeuren, want naast zeer beperkte tot geen internettoegang voor een week, viel ook de stroom regelmatig uit.
De week eindigd overigens goed. Een heel goed gesprek gehad met de partner. Hij was erg positief en wil me graag nog een paar keer terughalen naar Vietnam. Daarna zouden we nog gaan eten, maar ik moest eerst mijn schoenen gaan halen, maar daarover komt een apart verhaal.
Allereerst probeerde ik mijn credit card rekening te betalen via de website. Normaal gesproken met een computer en internettoegang is dat zo geregeld. Helaas. Mijn computer en het netwerk waren niet de beste vrienden. Meerdere malen duurde het 5 minuten voor een mailtje geopend was en 10-15 minuten voor een website. Vaak openden de websites zelfs helemaal niet of had ik helemaal geen internetverbindingn en ook geen telefoon. Dat is redelijk frustrerend als al je files op het Singaporese netwerk staan en je niet met je collega’s kunt communiceren. Ik geef toe in sommige gevallen kan het ideaal zijn. Als het een dag of in mijn geval nog langer duurt is het frustrerend.
Het is me dus ook niet gelukt mijn credit card te betalen. Resultaat, telefoontjes en zelfs smsjes van de bank en nog extra kostenpost vanwege te laat betalen. Uiteindelijk heb ik de rekening maar betaald via de PCs in hotel. Ik ben in alle eerlijkheid verschillende malen in staat geweest om mijn laptop uit het raam van 8 hoog naar beneden te gooien, maar goed me uiteindelijk toch kunnen beheersen. Het blijft echter wel intens frustrerend als je op maitjes of files wacht en ze kommen niet door. Ik word namelijk wel geacht al mijn uren te verantwoorden en helaas is er geen code voor IT problemen.
Het verbaasde me echter wel ik inmiddels zo afhankelijk ben van internet voor mijn dagelijkse werk, dat ik er zelf van schrok. Ik kon me ook gewoon niet voorstellen dat een groot internationaal opererend bedrijf zulke dingen laat/kan laten gebeuren, want naast zeer beperkte tot geen internettoegang voor een week, viel ook de stroom regelmatig uit.
De week eindigd overigens goed. Een heel goed gesprek gehad met de partner. Hij was erg positief en wil me graag nog een paar keer terughalen naar Vietnam. Daarna zouden we nog gaan eten, maar ik moest eerst mijn schoenen gaan halen, maar daarover komt een apart verhaal.
Friday, August 7, 2009
Een weekend relaxen
Na een week vol uitersten was het een weekend om te relaxen. Aangezien ik de zaterdag erop al naar huis zou gaan, had ik deze keer besloten geen excursie te boeken, maar gewoon te gaan sightsee-en in Ho Chi Minh.
Geen idee waar het aan lag, maar na de gezellige vrijdagavond, waar ik toch niet heel veel gedronken had, slecht geslapen en zaterdag was dan ook een dag van hangen en wurgen. Op de valreep nog ontbeten. Daarna douchen en maar wat rond gaan lopen.
Besloten eerst de bezienswaardigheden te doen die het verst weg lagen en waar ik niet met de taxi iedere dag langskwam. Dus op naar het independence palace, de kathedraal en daarna door naar de pagode. De pagode viel een beetje tegen. Heb tempels en pagodes in de stad gezien die vele malen mooier waren. Vervolgens terug naar Ben Thanh market en daar nog wat foto’s getrokken bij daglicht. Nog even de markt afgestruind naar souvenirs, maar helaas er viel niet heel veel te onderhandelen. Geen probleem, ik had immers nog een week voor de boeg.
Independence Palace
Kathedraal - Notre Dame
Wederom een foto van Uncle Ho
Fontein van de Water Puppet Show
Pagode
Het straatbeeld in Ho Chi Minh - Overal kabels
Drukke straten worden gewoon opgebroken voor wegwerkzaamheden
Idem
Ben Thanh Market
Een van de poorten naar het binnenterrein van Ben Thanh Market
De rotonde en het plein naast Ben Thanh Market
Het plein van dichtbij
De fietstaxi's
Daarna maar even terug naar het hotel en even geslapen. Vervolgens wat gaan eten en toen was het eigenlijk al weer te donker om nog goed foto’s te maken. Dus de rest van de dag maar gebruikt om wat administratieve dingen te doen.
Aangezien het doordeweeks overdag lastig foto’s maken is zullen een aantal andere locaties tot een volgende keer moeten wachten
Zondag weer hardlopen. Ik was nog geen 300 meter weg en toen gebeurde het al. Lichtjes berg af op los zand. Vervolgens wat zig-zag’en om vaart te minderen. Ik zet mijn voet 1 keer verkeerd weg en meteen schuiver. Heel mijn linker onderbeen open en toen moesten we nog een kilometer of 8. Na het hardlopen de wond goed schoongemaakt en voorlopig nog nergens last van gehad. ’s Avonds nog wat administratieve dingen gedaan.
Al met al niet echt een bijzonder weekend waarover dus ook niet veel te vertellen valt.
Geen idee waar het aan lag, maar na de gezellige vrijdagavond, waar ik toch niet heel veel gedronken had, slecht geslapen en zaterdag was dan ook een dag van hangen en wurgen. Op de valreep nog ontbeten. Daarna douchen en maar wat rond gaan lopen.
Besloten eerst de bezienswaardigheden te doen die het verst weg lagen en waar ik niet met de taxi iedere dag langskwam. Dus op naar het independence palace, de kathedraal en daarna door naar de pagode. De pagode viel een beetje tegen. Heb tempels en pagodes in de stad gezien die vele malen mooier waren. Vervolgens terug naar Ben Thanh market en daar nog wat foto’s getrokken bij daglicht. Nog even de markt afgestruind naar souvenirs, maar helaas er viel niet heel veel te onderhandelen. Geen probleem, ik had immers nog een week voor de boeg.
Independence Palace
Kathedraal - Notre Dame
Wederom een foto van Uncle Ho
Fontein van de Water Puppet Show
Pagode
Het straatbeeld in Ho Chi Minh - Overal kabels
Drukke straten worden gewoon opgebroken voor wegwerkzaamheden
Idem
Ben Thanh Market
Een van de poorten naar het binnenterrein van Ben Thanh Market
De rotonde en het plein naast Ben Thanh Market
Het plein van dichtbij
De fietstaxi's
Daarna maar even terug naar het hotel en even geslapen. Vervolgens wat gaan eten en toen was het eigenlijk al weer te donker om nog goed foto’s te maken. Dus de rest van de dag maar gebruikt om wat administratieve dingen te doen.
Aangezien het doordeweeks overdag lastig foto’s maken is zullen een aantal andere locaties tot een volgende keer moeten wachten
Zondag weer hardlopen. Ik was nog geen 300 meter weg en toen gebeurde het al. Lichtjes berg af op los zand. Vervolgens wat zig-zag’en om vaart te minderen. Ik zet mijn voet 1 keer verkeerd weg en meteen schuiver. Heel mijn linker onderbeen open en toen moesten we nog een kilometer of 8. Na het hardlopen de wond goed schoongemaakt en voorlopig nog nergens last van gehad. ’s Avonds nog wat administratieve dingen gedaan.
Al met al niet echt een bijzonder weekend waarover dus ook niet veel te vertellen valt.
Tuesday, August 4, 2009
Een week van uitersten
De derde week was een week van uitersten en in Vietnam is het verbazingwekkend hoe dicht dat bij elkaar kan liggen. Normaal ga ik vlakbij hotel iets eten in de buurt van Ben Thanh market. Gezellig in de buitenlucht en goed eten voor vaste prijzen. Daaromheen zijn er ook verschillende kleine food stalls, maar dan zit je dus echt op een mini krukje op het trottoir en krijg je dus echt iets lokaals. Het is dan wel handig als je iets van Vietnamees spreekt, want men zet je af waar je bij staat.
Eerder tijdens mijn verblijf in Vietnam had ik kennis gemaakt met de begeleider van een groep studenten die hier in Vietnam onderzoek aan het doen zijn voor Nederlandse bedrijven en met name hoe zijn hun activiteiten in Vietnam kunnen opzetten. Ik heb ze in Hanoi in ontmoet, maar er was me toen al verteld dat de groep daarna nog naar Ho Chi Minh zou komen. In Ho Chi Minh zijn de begeleider en 2 studenten nog op het kantoor langs geweest voor informatie over fiscale faciliteiten aangezien men door de verschillende overheidsinstanties waar men aanklopte voor deze informatie redelijk van het kastje naar de muur en terug gestuurd werd.
De avond voor hun vertrek werd ik nog door de begeleider uitgenodigd om een biertje te komen drinken in een van de bekendere bars in Ho Chi Minh. De bar was ok. Grappig om te zien dat in Vietnam alles om entertainment draait.Het was niet heel druk in de bar, maar er liep zeker even voornamelijk vrouwelijk barpersoneel rond als klanten. Blijkbaar kost personeel hier niet zo veel.
Ik had inmiddels het verzoek gekregen van een collega om kennis te maken met een oud collega van haar. Ze hadden beide bij een bank gewerkt en hij zou naar Ho Chi Minh gaan en wat is er nu leuker voor 2 leken dan elkaar wegwijs te maken in de stad. Zo niet dan kun je in ieder geval gezellig samen bier drinken. J
Nadat zijn vrijdag blijkbaar niet zo heel lekker was gegaan kreeg ik mailtje binnen of ik me bij hem wilde voegen in een bar. Hij had duidelijk behoefte aan alcohol. Dus even snel omgekleed en op naar de bar.Dit was al een redelijk chique bar. Ik was iets later. Hij was er al in het gezelschap van een goede vriendin die al wat langer in Vietnam woonde en de fles champagne stond al op tafel. Voor de mensen die wat beter bekend zijn met dit fenomeen zegt dit waarschijnlijk genoeg. Nadat de fles leeg was heeft de dame ons nog naar een chiquere bar met een hoger niveau aan entertainment meegenomen. In Vietnam schijnt het heel normaal te zijn om een hostess aan tafel te hebben. Dus waar wij gezellig aan het karaoke’en (met name de dame, hij en ik hebben ons er veiligheidshalve maar niet aan gewaagd) zaten achter ons in de zithoek inmiddels een groepje van 3 Japanners en 4 Koreanen.
Zodra de bazin van de kroeg dan bij hen komt zitten is het showtime. Dan komen er dus vanuit een hal 15 dames aanlopen. Die gaan vervolgens in een rijtje staan, waarna er dus iemand uitgekozen wordt die de heren dan de rest van de avond mag vergezellen. En als er niemand tussen zit die bevalt wordt de hele groep gewoon weggestuurd.
Vermaak hier is niet echt gedefinieerd, maar het komt er op neer dat de dames vaak de hele avond het handje van de man vasthouden. Zelfs als de heren even hun plaats verlaten gaan de dames mee. Geen idee wat ze dan doen, maar volgens mij is alles te koop hier. Het hele proces van kiezen en de avond doorbrengen heeft ergens wel iets genants, maar met name in landen als Japan en Korea is het volkomen acceptabel.
Nadat de dame uitgezongen was en de fles wijn leeg was, besloten door te gaan naar een andere bar. Ik ben de naam vergeten, maar het was een erg chique lounge bar in een hotel. Dit was een van de top-end bars in Ho Chi Minh. Dat zie je dan ook meteen want de enige 3 die in de bar zaten waren wij. Na de champagne en wijn was het tijd voor cocktails. Hier betaal je in lokaal geld relatief veel, maar als je omgerekend in Euro’s vier Euro per cocktail betaalt in de beste bars van Ho Chi Minh, tja dan is het moeilijk een glimlach te onderdrukken. Jammer is wel dat alles hier vroeg (meestal tussen 12 en 1) dichtgaat. Dus het was een avond en een week vol uitersten, maar wel uitermate gezellig.
Eerder tijdens mijn verblijf in Vietnam had ik kennis gemaakt met de begeleider van een groep studenten die hier in Vietnam onderzoek aan het doen zijn voor Nederlandse bedrijven en met name hoe zijn hun activiteiten in Vietnam kunnen opzetten. Ik heb ze in Hanoi in ontmoet, maar er was me toen al verteld dat de groep daarna nog naar Ho Chi Minh zou komen. In Ho Chi Minh zijn de begeleider en 2 studenten nog op het kantoor langs geweest voor informatie over fiscale faciliteiten aangezien men door de verschillende overheidsinstanties waar men aanklopte voor deze informatie redelijk van het kastje naar de muur en terug gestuurd werd.
De avond voor hun vertrek werd ik nog door de begeleider uitgenodigd om een biertje te komen drinken in een van de bekendere bars in Ho Chi Minh. De bar was ok. Grappig om te zien dat in Vietnam alles om entertainment draait.Het was niet heel druk in de bar, maar er liep zeker even voornamelijk vrouwelijk barpersoneel rond als klanten. Blijkbaar kost personeel hier niet zo veel.
Ik had inmiddels het verzoek gekregen van een collega om kennis te maken met een oud collega van haar. Ze hadden beide bij een bank gewerkt en hij zou naar Ho Chi Minh gaan en wat is er nu leuker voor 2 leken dan elkaar wegwijs te maken in de stad. Zo niet dan kun je in ieder geval gezellig samen bier drinken. J
Nadat zijn vrijdag blijkbaar niet zo heel lekker was gegaan kreeg ik mailtje binnen of ik me bij hem wilde voegen in een bar. Hij had duidelijk behoefte aan alcohol. Dus even snel omgekleed en op naar de bar.Dit was al een redelijk chique bar. Ik was iets later. Hij was er al in het gezelschap van een goede vriendin die al wat langer in Vietnam woonde en de fles champagne stond al op tafel. Voor de mensen die wat beter bekend zijn met dit fenomeen zegt dit waarschijnlijk genoeg. Nadat de fles leeg was heeft de dame ons nog naar een chiquere bar met een hoger niveau aan entertainment meegenomen. In Vietnam schijnt het heel normaal te zijn om een hostess aan tafel te hebben. Dus waar wij gezellig aan het karaoke’en (met name de dame, hij en ik hebben ons er veiligheidshalve maar niet aan gewaagd) zaten achter ons in de zithoek inmiddels een groepje van 3 Japanners en 4 Koreanen.
Zodra de bazin van de kroeg dan bij hen komt zitten is het showtime. Dan komen er dus vanuit een hal 15 dames aanlopen. Die gaan vervolgens in een rijtje staan, waarna er dus iemand uitgekozen wordt die de heren dan de rest van de avond mag vergezellen. En als er niemand tussen zit die bevalt wordt de hele groep gewoon weggestuurd.
Vermaak hier is niet echt gedefinieerd, maar het komt er op neer dat de dames vaak de hele avond het handje van de man vasthouden. Zelfs als de heren even hun plaats verlaten gaan de dames mee. Geen idee wat ze dan doen, maar volgens mij is alles te koop hier. Het hele proces van kiezen en de avond doorbrengen heeft ergens wel iets genants, maar met name in landen als Japan en Korea is het volkomen acceptabel.
Nadat de dame uitgezongen was en de fles wijn leeg was, besloten door te gaan naar een andere bar. Ik ben de naam vergeten, maar het was een erg chique lounge bar in een hotel. Dit was een van de top-end bars in Ho Chi Minh. Dat zie je dan ook meteen want de enige 3 die in de bar zaten waren wij. Na de champagne en wijn was het tijd voor cocktails. Hier betaal je in lokaal geld relatief veel, maar als je omgerekend in Euro’s vier Euro per cocktail betaalt in de beste bars van Ho Chi Minh, tja dan is het moeilijk een glimlach te onderdrukken. Jammer is wel dat alles hier vroeg (meestal tussen 12 en 1) dichtgaat. Dus het was een avond en een week vol uitersten, maar wel uitermate gezellig.
Saturday, August 1, 2009
Mekong Delta – Cai Be en Vinh Long
Vrijdag na het werk weer een excursie geboekt voor zaterdag. Deze keer een excursie naar de Mekong delta. De Mekong rivier is een rivier die volgens berekeningen ongeveer 4900 km lang moet zijn en door 6 landen stroomt (China, Thailand, Birma, Laos, Cambodja en Vietnam waar hij in verbinding staat met de zee.
De delta is vrij bekend en biedt een grote diversiteit aan dingen die er te zien zijn en dingen die er gebeuren. Het gebied staat er ook om bekend dat grote groepen mensen er nog vrij primitiief en zelfvoorzienend leven. Daarnaast hebben ook grote bedrijven er hun activiteiten. Een van Vietnam’s grote seafood bedrijven heeft er veel activiteiten. Daarnaast is er onder andere ook een groot cement en betonbedrijf actief.
We zouden eerst naar de drijvende markt van Cai Be gaan. Ik moet eerlijk toegeven dat het eerste deel van de reis compleet aan mij voorbij is gegaan aangezien ik blijkbaar nog wat slaap in moest halen. Wat op zich niet heel erg was aangezien we dezelfde reisleider hadden als voor de excursie naar de Cao Dai tempel en de Cu Chi tunnels. Dus al dezelfde grappen kwam weer voorbij. Daarna waren er weer heel wat rijstvelden te zien. Wat opvalt is dat mensen hier op de meest vreemde plaatsen begraven worden. Je rijdt langs een rijstveld en dan staan daar middenin ineens 1 of 2 graven. Die zijn dan nog vaak redelijk onderhouden maar het blijft een vreemd gezicht dat graven zo in het zicht in de rijstvelden staan.
Een grafzerk midden in een rijstveld
Het straatbeeld in Vietnam
Een doorsnee straat in Vietnam in een dorp (niet doorgaande weg)
Een boot van de markt
Een ding wat ik onthouden heb van mijn stage bij Masterfoods is dat rijstkoek en bij voorbeeld de muesli in mueslirepen maar op 2 manier aan elkaar geplakt kan worden, met suiker of met vetten. Dus ik moet jullie helaas teleurstellen Dit soort repen en koeken zijn helaas niet zo gezond als je op het eerste gezicht zou denken of hopen.
Foto's van het restaurant waar we geluncht hebben
Als toetje stond er een schaaltje fruit op tafel met voor iedereen lychee en en daarnaast nog iets waar daar op lijkt, maar dan een stuk kleiner. Hier blijkt ook weer de doordachtzaamheid van de Chinezen die niet eerst even gekeken hadden hoeveel lychees er op het bordje lagen en hoeveel mensen er aan tafel zatten, maar ze wel heel erg lekker vonden. Dit leidde weer tot blikken van verbazing aan de andere kant van de tafel.
Na het eten hadden we wat tijd om het eilandje rond te wandelen. Er was zelfs nog een mini krokodillenfarm, waar je krokodillen kon vissen. Nou is dat misschien een groot woord, maar als je betaalde kreeg je een stok met daaraan een stuk draad en een homp vlees. Daarmee kon je dan naar een pagode die in het midden van de vijver stond, hoog genoeg boven het water, om de krokodillen een beetje te irriteren en kijken of ze wilden happen naar het vlees. Nou dat wilden ze wel. Ik weet niet hoe diep het water was, maar die beesten kunnen, als ze dat willen, nog best een stuk uit het water omhoog komen voor zoiets.
Daarna was het weer terug op de boot en door naar Vinh Long, waar we nog een markt konden bezoeken. Buiten ging het op zich nog wel en lagen er met name groentes en fuit uitgestald. Binnen ging het er anders aan toe. Het begon nog vrij netjes met wat huishoudelijke artikelen, maar daarachter kwam het vleesgedeelte. Na daar even rondgelopen te hebben, denk ik niet dat ik daar snel vlees zal kopen. Het zijn stalletjes van tussen ongeveer 1,5 bij 1,5 meter met 2 grote houtblokken waarop het vlees in stukken gehakt wordt.
Bij de eerste 2 stalletjes die ik tegenkwam lag er een hele schaal met levers buiten (niet eens in het ijs) en bij de stal ertegenover lagen halve kippen met de organen er nog in en overige losse organen voor de liefhebber. Verderop waren er nog paar stalletjes die volgens mij al bijna alles verkoch hadden wat ze wilden verkopen, want deze dames hadden een hangmat in hun stalletje hangen (zo’n halv meter boven die blokken) waar ze heerlijk in lagen. Ze waren er alleen niet heel erg van gecharmeerd dat ik daar een foto van wilde maken. Uiteindelijk vanuit een andere hoek toch een poging gewaagd. Mocht hij gelukt zijn, ga ik hem zeker erbij plaatsen.
De delta is vrij bekend en biedt een grote diversiteit aan dingen die er te zien zijn en dingen die er gebeuren. Het gebied staat er ook om bekend dat grote groepen mensen er nog vrij primitiief en zelfvoorzienend leven. Daarnaast hebben ook grote bedrijven er hun activiteiten. Een van Vietnam’s grote seafood bedrijven heeft er veel activiteiten. Daarnaast is er onder andere ook een groot cement en betonbedrijf actief.
We zouden eerst naar de drijvende markt van Cai Be gaan. Ik moet eerlijk toegeven dat het eerste deel van de reis compleet aan mij voorbij is gegaan aangezien ik blijkbaar nog wat slaap in moest halen. Wat op zich niet heel erg was aangezien we dezelfde reisleider hadden als voor de excursie naar de Cao Dai tempel en de Cu Chi tunnels. Dus al dezelfde grappen kwam weer voorbij. Daarna waren er weer heel wat rijstvelden te zien. Wat opvalt is dat mensen hier op de meest vreemde plaatsen begraven worden. Je rijdt langs een rijstveld en dan staan daar middenin ineens 1 of 2 graven. Die zijn dan nog vaak redelijk onderhouden maar het blijft een vreemd gezicht dat graven zo in het zicht in de rijstvelden staan.
Een grafzerk midden in een rijstveld
Het straatbeeld in Vietnam
Een doorsnee straat in Vietnam in een dorp (niet doorgaande weg)
Een drijvende markt kun je natuurlijk alleen maar goed zien per boot. Dus we zijn naar een locatie vlakbij gereden waar we allemaal aan boord van een boot gingen zodat we de markt van dichtbij konden bekijken. Op dat stukje rivier waar de markt zich afspeelt liggen dus heel wat boten waar je allemaal verschillende producten kunt kopen (voornamelijk fruit en groenten). De schepen die iets verkopen hebben een bamboestengel op het dek staan waarin ze het product bevestigen dat ze verkopen, wat het op zich natuurlijk wel makkelijk en overzichtelijk maakt.
De rondvaartboot
Een boot van de markt
Nadat we er een rondje gevaren hadden, gingen we naar een nabijgelegen dorpje. Hier konden we onder andere zien hoe coconut-candy gemaakt wordt (een soort babbelaar gemaakt uit kokosnoot). Verder liet men zien hoe rijstkoek, rijstwafels en rijstpapier gemaakt worden. Met name hoe de rijstkoek gemaakt werd was best interessant om te zien. Er wordt een grote wok op het vuur gezet waarin zand uit de rivierbedding verwarmd wordt. Daarna wordt er een specifieke rijst toegevoegd, waarna je een soort popcorn effect krijgt. De inmiddels van vorm veranderde rijst wordt vervolgens in twee stappen van het zand gescheiden door het tweemaal te zeven. Daarna gaat het weer in een andere wok met olie en suiker en wordt het weer op nieuw verwarmd. Daarna wordt er met dit product een soort mal opgevuld, waarbij het product er echt ingedruk wordt met rollers. Dit laat men dan afkoelen en vervolgens kan men de rijstkoek in de juiste vorm snijden.
Een van de souvenirs: Snake wine, een lokale delicatesse
Het maken van rijstpapier
Het maken en snijden van Coconut candy
Het maken van rijstwafels
Het maken van rijstkoek
Een ding wat ik onthouden heb van mijn stage bij Masterfoods is dat rijstkoek en bij voorbeeld de muesli in mueslirepen maar op 2 manier aan elkaar geplakt kan worden, met suiker of met vetten. Dus ik moet jullie helaas teleurstellen Dit soort repen en koeken zijn helaas niet zo gezond als je op het eerste gezicht zou denken of hopen.
Het maken van de rijstkoek
Daarna zijn we weer de boot op gegaan en was het iets meer dan een uurtje varen naar het eilandje waar we lunch zouden hebben. Onderweg kregen we een mooi beeld van de diversiteit binnen de Mekong delta. Alles kwam voorbij, van hele primitieve hutjes tot redelijk luxe en nieuwe huizen, waarvan je je dan weer afvraagt wie alle spullen daar naar toe gesleept heeft om het te bouwen en hoe. Daarnaast vraag je je dan ook weleens af wat zulke mensen dan doen aangezien ze toch in een redelijk afgelegen gebied wonen. Ik had namelijk niet de indruk dat er een mooie 4-baan snelweg vlakbij lag die die huizen verbindt met de andere delen van het land.
Een houtbedrijfje aan de oever van de Mekong rivier
Een woning aan de oever van de Mekong rivier
Het restaurant was leuk opgezet met verschillende hutjes naast het water waar je kon eten. Ik zat aan tafel met een aantal Aziaten (Japanners en Chinezen) en dan verbaas je je toch weer over het onderlinge verschil. Wat me als eerste opviel was dat een groot deel van de Aziaten meteen naar normaal bestek pakte in plaats van stokjes. Dat voelt toch raar als ik daar dan met stokjes zit te eten. Alsof er iemand die net uit een inburgeringscursus komt mij uit gaat leggen hoe ik met mes en vork moet eten. J Waar de Japanners aan de ene kant van de tafel heel netjes en heel beschaafd met hun mond dicht aten, smakten de Chinezen aan de andere kant naast mij er lustig op los. Ik woon nu al een tijdje in Azie en ik weet dat het bij Chinezen heel gebruikelijk is, maar ik blijf het toch echt smerig vinden. Ik hoef niet te horen hoe een Chinees zijn eten aan het (her)kauwen is en ik hoef het zeker niet te zien. Aangezien ze met hun mond open eten zie je het eten zelf namelijk ook nog weleens voorbij komen. Een beetje het “ongeluk-in-een-tunnel” idee zullen we maar zeggen.
Foto's van het restaurant waar we geluncht hebben
Als toetje stond er een schaaltje fruit op tafel met voor iedereen lychee en en daarnaast nog iets waar daar op lijkt, maar dan een stuk kleiner. Hier blijkt ook weer de doordachtzaamheid van de Chinezen die niet eerst even gekeken hadden hoeveel lychees er op het bordje lagen en hoeveel mensen er aan tafel zatten, maar ze wel heel erg lekker vonden. Dit leidde weer tot blikken van verbazing aan de andere kant van de tafel.
Na het eten hadden we wat tijd om het eilandje rond te wandelen. Er was zelfs nog een mini krokodillenfarm, waar je krokodillen kon vissen. Nou is dat misschien een groot woord, maar als je betaalde kreeg je een stok met daaraan een stuk draad en een homp vlees. Daarmee kon je dan naar een pagode die in het midden van de vijver stond, hoog genoeg boven het water, om de krokodillen een beetje te irriteren en kijken of ze wilden happen naar het vlees. Nou dat wilden ze wel. Ik weet niet hoe diep het water was, maar die beesten kunnen, als ze dat willen, nog best een stuk uit het water omhoog komen voor zoiets.
Sfeerimpressie van het eiland
Een woning op het eiland
De krokodillen van de krokodillenfarm
Tot slot kregen we nog een muzikale voorstelling van locals in lokale klederdracht
Daarna was het weer terug op de boot en door naar Vinh Long, waar we nog een markt konden bezoeken. Buiten ging het op zich nog wel en lagen er met name groentes en fuit uitgestald. Binnen ging het er anders aan toe. Het begon nog vrij netjes met wat huishoudelijke artikelen, maar daarachter kwam het vleesgedeelte. Na daar even rondgelopen te hebben, denk ik niet dat ik daar snel vlees zal kopen. Het zijn stalletjes van tussen ongeveer 1,5 bij 1,5 meter met 2 grote houtblokken waarop het vlees in stukken gehakt wordt.
Het onverdekte deel waar met name groente en fruit verkocht wordt
Sfeerimpressie van de markt
Waarom een heel eind lopen met je spullen?
Bij de eerste 2 stalletjes die ik tegenkwam lag er een hele schaal met levers buiten (niet eens in het ijs) en bij de stal ertegenover lagen halve kippen met de organen er nog in en overige losse organen voor de liefhebber. Verderop waren er nog paar stalletjes die volgens mij al bijna alles verkoch hadden wat ze wilden verkopen, want deze dames hadden een hangmat in hun stalletje hangen (zo’n halv meter boven die blokken) waar ze heerlijk in lagen. Ze waren er alleen niet heel erg van gecharmeerd dat ik daar een foto van wilde maken. Uiteindelijk vanuit een andere hoek toch een poging gewaagd. Mocht hij gelukt zijn, ga ik hem zeker erbij plaatsen.
Iemand een stukje vlees?
Kijk goed naar de blauwe hangmat
Daarna gingen we weer met de bus terug en zijn we nog gestopt bij de Mekong Rest Place. Dit is een groot restaurant bestaande uit allemaal aparte hutjes met rieten daken die op een mooi terrein opgesteld staan met allerlei waterpartijen er tussen. Hier werd nog een laatste sanitairstop gehouden. Daarna was het terug naar Ho Chi Minh waar we rond 19.00 aan kwamen.
Daarna gingen we weer met de bus terug en zijn we nog gestopt bij de Mekong Rest Place. Dit is een groot restaurant bestaande uit allemaal aparte hutjes met rieten daken die op een mooi terrein opgesteld staan met allerlei waterpartijen er tussen. Hier werd nog een laatste sanitairstop gehouden. Daarna was het terug naar Ho Chi Minh waar we rond 19.00 aan kwamen.
Sfeerimpressie van de Mekong Rest Place
De wegen aan deze kant van Ho Chi Minh waren een stuk beter dan degene richtin Cu Chi en Cao Dai. Alleen snapt men nog niet hoe men hier de weg met een brugdek moet verbinden. In Nederland voel je dat verschil meestal ook wel omdat daar vaak een richeltje ligt, maar hier moet eerder voertuig bijna stapvoets (en dat op een snelweg) over die verbinding omdat je anders echt bijna gelanceerd wordt.
Al met al weer een mooie dag en veel leuke en mooie dingen gezien van Vietnam.
De wegen aan deze kant van Ho Chi Minh waren een stuk beter dan degene richtin Cu Chi en Cao Dai. Alleen snapt men nog niet hoe men hier de weg met een brugdek moet verbinden. In Nederland voel je dat verschil meestal ook wel omdat daar vaak een richeltje ligt, maar hier moet eerder voertuig bijna stapvoets (en dat op een snelweg) over die verbinding omdat je anders echt bijna gelanceerd wordt.
Al met al weer een mooie dag en veel leuke en mooie dingen gezien van Vietnam.
Subscribe to:
Posts (Atom)