Aangezien er een lang weekend aan kwam besloten vakantieplannen te maken om eens wat meer van Azie te gaan zien. Via Lionair goedkope tickets gevonden naar Ho Chi Minh en vervolgens met wat hulp van Vietnamese collega’s een hotelletje gevonden om daar een korte vakantie te vieren (1 mei was namelijk een vrije dag hier). 30 april als extra dag vrijgenomen. Dus niet stond er aan in de weg om een leuke vakantie te hebben.
Zelf doe ik inmiddels redelijk wat werk voor Vietnam, maar aangezien 2 directe collega’s (de partner en een senior manager) er al veel meer voor gedaan hebben, mijn licht eens bij hen opgestoken voor enkele ideetjes.
Donderdag 30 april was het zo ver en om half 11 ’s ochtends zou het vliegtuig vertrekken naar Ho Chi Minh. Eenmaal aangekomen wilden we onze koffers inchecken, maar dat bleek nog geen sinecure. Er werd namelijk gevraagd waar ons visum was. Tja, dat hadden we dus niet en dan is het vrij snel einde verhaal.
Vietnam is namelijk een van de weinige landen hier in de regio wat geen “visa-on-arrival” systeem heeft. Normaliter in landen als Singapore, Maleisie, Indonesie, Thailand en nog een aantal andere landen, krijg je je visum of kun je het kopen bij de douane, meestal door het invullen van een of enkele formulieren. Echter voor Vietnam heb je een officieel visum nodig wat verstrekt is door de ambassade en dan is de incheckbali op het vliegveld niet het juiste moment om daar achter te komen.
Ik was met stomheid geslagen. Dus ik belde mijn directe collega op met de vraag of het inderdaad klopte, waarop hij niet verder kwam dan: I didn’t? Oh I’m so sorry. Well normally the secretary always takes care of it”. Tja dat is even slikken dan, zeker als je met hen uitgebreid over je plannen gesproken hebt.
Maar goed, geen visum betekent dus geen vlucht. Het gevaar is namelijk dat de Vietnamese douane je terugsturen en dan heeft de airline company een groot probleem omdat ze je zonder geldig visum hebben laten vertrekken en dat schijnt nogal gevoelig te liggen. Er viel dus ook niks te “regelen”.
Er werd een telefoonnummer van de ambassade gegeven met het vriendelijke verzoek alsnog het visum te gaan halen en dan kon tegen een zeer riante administratieve vergoeding de vlucht wel omgeboekt worden.
Beetje jammer was dat de ambassade voor visa maar tot 12.30 open is, het sowieso vaak enkele dagen duurt voor je een visum voor Vietnam krijgt en 30 april daarnaast een publieke feestdag in Vietnam is, dus de ambassade sowieso niet open is.
Vervolgens de adresgegevens van de Lionair customer service gekregen waar we een claim konden indienen voor een refund. Uiteindelijk daarheen gegaan en na een lang verhaal te hebben gedaan zou men er naar kijken. Eerst was men nog heel begripvol, maar men besloot met de legendarisch woorden: “but sir, it’s not our fault”. Dus het ligt nu ergens op een bureau van iemand in Indonesie die erover gaat beslissen, maar die niet te bereiken is. De zogenaamde vriendelijke en 2-talige customer service van Lionair is sowieso lastig te bereiken en ik vermoed dat 2-talig in dit geval Bahassa en Chinees betekent want ik heb ze een keer eerder geprobeerd te bellen, maar als men je verhaal in het Engels niet begrijpt, wordt de verbinding vrij snel verbroken.
Dus ik heb er een hard hoofd, maar binnenkort weet ik meer over hoe het afloopt met de mogelijke refund. De retourtickets waren een aanbieding. Dus daarvoor krijg je sowieso geen refund en voor de heen tickets geldt dat als je al een refund krijgt er eerst weer een riante administratieve vergoeding op ingehouden wordt. Blijkbaar moeten de luchtvaartmaatschappijen creatief zijn tegenwoordig.
Om toch wat leuks te kunnen doen de volgende dag besloten om naar Bintan te gaan. Dat gaat redelijk eenvoudig met de ferry vanaf Tanah Merah. Ik had er al een hart hoofd in, maar goed om geen spelbreker te zijn toch meegegaan. Toen we daar rond de middag aankwamen waren alle ferry’s die rond 2 uur zouden vertrekken al volgeboekt, maar we konden wel op de wachtlijst geplaatst worden (net als de 5 of 6 personen die voor mij in de rij stonden te verstaan werd gegeven). Anders zou het rond 4 uur worden, waarbij je in acht moet nemen dat het anderhalf uur varen is en de laatste ferry tegen 6 uur terug gaat. Dus de eerste vraag was of we een hotel geboekt hadden, wat dus niet het geval was. Dan heeft het ook niet zoveel zin om er alsnog een te gaan zoeken of boeken want het was nog steeds publiek feestdag. Dus alles op.Bintan zat ook vol.
Na deze teleurstelling, maar terug met de metro naar de andere kant van de stad naar Sentosa (het strand van Singapore). Singapore heeft namelijk niet echt een strand. Daarom is er een eilandje (Sentosa) waar men kunstmatig een strand met een aantal gezellige strandtenten heeft aangelegd. Erg leuk. Je moet een beetje door de tankers heen kijken die voor de kust liggen, maar het kan er verder heel gezellig zijn. Je kan er verder heerlijk brunchen voor een vast bedrag waarvoor je van 12 tot 4 onbeperkt kreeft en oesters kunt eten en allerlei andere lekkernijen met natuurlijk een “free flow of champagne”. Helaas kwamen we daar te laat voor, maar dat is zeker nog iets wat ik ga proberen hier.
Al met al waren de plannen dus groots, maar is het uiteindelijk kort bij huis toch nog een heel gezellig lang weekend geworden.
No comments:
Post a Comment