De eerste bestemming was de Cao Dai tempel op ongeveer 120 km rijden van Ho Chi Minh. De rit erheen was al een spektakel op zich. Ik had al wat gelezen voor mijn werk over Vietnam, maar niets bleek minder waar. Het land loopt echt nog jaren achter. Heel veel wegen zijn nog onverhard en het verkeer is een complete chaos. Toen we Ho Chi Minh uitreden nog verschillende mooie tempels gezien en onze buschauffeur was niet vies van enkele smalle steegjes om stad uit te komen. Op de doorgaande snelweg kom je van alles tegen. Auto’s, vrachtauto’s en bussen, maar ook tractors, fietsers, scooters en zelfs voetgangers. Sommigen scooters, fietsers gaan zelfs tegen het verkeer in. Er stond zelfs 1 keer een aanhangwagen en een kruiwagen geparkeerd op de linkerbaan. Maar op de een of andere manier weet men wat men kan verwachten hier op de weg en gaat het meestal goed. Verder was het vooral genieten van het Vietnamese landschap.
De Cao Dai is een mengelmoes van religies die allemaal samenkomen in 1 levenswijze. Cao Dai herbergt onder andere het Hindoeisme, Boedhisme, Taoisme, Islam en Katholicisme. Dit is weerspiegelt in de verschillende kleuren gewaden die ze dragen. Blauw representeert in ieder geval Islam, Katholicisme en overige religies.
De tempel is een waar kunstwerk met verschillende elementen van alle religies. Zo zijn er bij voorbeeld een aantal driehoeken te vinden met daarin in het midden een oog. De driehoek weerspiegelt de drie grootste religies ter wereld: Hindoeisme, Boedhisme en Taoisme. Het oog in het midden weerspiegelt het oog van god dat alles ziet.
Daarnaast zijn er nog verschillende uiterlijke kenmerken en symbolen aanwezig aangezien men ervan overtuigd is dat de tempel en zijn kenmerken gebouwd zijn op basis van directe ingevingen van bovenaf.
We waren er rond kwart voor 12. Dit was gelukkig ruim op tijd voor de grootste dagelijkse mis die begon 12 uur en meer dan uur zou duren. Dus we konden eerst nog wat foto’s maken. Officieel mochten er geen mensen op de foto’s staan. Zeker niet mensen in 1 foto met een afbeelding van een van de goden omdat men zich beschouwt was als normale mensen en het daardoor niet gepast vindt om in 1 beeld gevangen te worden met een god. Ik geloof alleen niet dat heel veel mensen zich daaraan gehouden hebben.
We hebben zelfs nog een klein stukje van de mis gezien. Heel indrukwekkend. Iedereen kwam de tempel binnen en ging, ik vermoed op basis bepaalde rang of stand in rijen zittenin de tempel. Boven werd gezongen wat ondersteund werd door bepaalde instrumenten. Beneden zaten de gelovigen doodstil in kleermakerszit. Heel bijzonder en heel gedisciplineerd.
Na het bezoek aan de Cao Dai tempel was het tijd voor een lunch. Na de lunch was het tijd voor een bezoek aan de Cu Chi tunnels. Eerst weer een stuk in de bus waarbij we weer volop konden genieten van het de wegen en het Vietnamese landschap. Nadat we aankwamen, moesten we alleen nog entree betalen voor de tunnels. Dit zat niet in het bedrag voor de excursie, maar dat was vooraf ook duidelijk gecommuniceerd. Onze gids had het geld opgehaald en zou de kaartjes kopen. Dan konden wij in de tussentijd gebruik maken van het sanitair.
Grappig is om te zien dat sommige dingen nooit veranderen. Het entreegeld was 80.000 Dong (de Vietnamese munteenheid). Echter de prijzen die je aan de kassa betaalde was 75.000 Dong en ik denk dat hij voor een groep van meer dan 20 vast nog wel een korting onderhandeld heeft. Ik denk dat dat de bijverdiensten zijn die bij het vak horen.
Het Cu Chi tunnel complex is een stelsel van 200 km tunnel door een groot deel van het Cu Chi-gebied (een provincie in Vietnam). Dit tunnel complex is met name door de mensen van Cu Chi gebouwd en gebruikt om zich te verweren tegen de verschillende bezettingen die het gebied heeft meegemaakt. Eerst door de Fransen en daarna door de Amerikanen. De soldaten verstopten zich in deze tunnels en voerden van daaruit een guerillaoorlog tegen de bezetters. Het tunnel complex is een doordacht complex wat bestaat uit verschillende lagen en verschillende bunkers (een leefbunker, een meetingbunker, een kookbunker, een opslagbunker, etc). Het complex zelf bestaat uit 3 lagen waarvan de diepste tunnels op ongeveer 10 meter onder de grond liggen.
Een foto van hun geliefde leider "Uncle Ho" die je overal tegenkomt
Doordacht is het in de zin dat als je daar als gemeenschap leeft en ook kookt je ook iets van afzuiging nodig hebt. Als je alle dampen recht omhoog laat gaan, is het natuurlijk vrij eenvoudig voor de tegenstander om je op te sporen. Daarom was er een heel ingenieus rookkanaal gemaakt waardoor de rook pas stukken verder en door de verschillende lagen in het kanaal in minder sterke mate naar boven kwam. Voor de ventilatie van het tunnel complex werden luchtschachten aangelegd of holle bamboestengels gebruikt. Deze luchtschachten werden al dan niet afgedekt met nagemaakte termietennesten, aangezien deze toch lucht doorlaten. Verder staat het complex in verbinding met de Saigon rivier (als mogelijke ontsnappingsroute). Door de verschillende lagen in het complex was het voor de bezetters ook niet mogelijk om het hele complex vol water te pompen en zo de strijders te verslaan.
Wat je wel ziet, is dat als strijders qua wapens de onderliggende partij zijn, ze heel creatief worden met het beetje wat ze hebben. Zo kregen we bij voorbeel een mooi overzicht van alle vallen en traps die ze hadden ontwikkeld. Vaak liggen deze onder de grond onder een mooi bedekt stuk grasland wat vanuit helicopters ideaal lijkt om parachutisten te droppen. Helaas zitten er onder sommige delen van dat grasland vallen. Deze vallen bestaan veelal uit het op verschillende manieren gebruik maken van bamboespeerpunten die op wat voor manier dan ook dwars door een deel van je lichaam heen gaan. In de vorm van een muizenval die dicht klapt, pinnen die op een rol bevestigd zijn waar je doorheen valt of die gewoon op de bodem van een kuil staan.
Dit is geen val maar een ingang naar het tunnelcomplex
Enkele voorbeelden van vallen en traps
Wat wel leuk was, was dat ze ook een oefenterrein hadden om te schieten. Je kon er kogels kopen om te schieten met een arsenaal aan wapens: karabijnen, AK47s, M16s tot aan M60s toe. Kogels moest je per 10 tegelijk kopen en waren 1 Euro per kogel. Samen met een Belg konden we het dus niet laten en hebben nog wat kogels afgeschoten. Wat me wel verbaasde was dat het geluid wat zo’n M16 maakt toch best hard is of de gehoorsbescherming was gewoon niet wat je ervan mag verwachten. Het gaf in ieder geval weer een ander perspectief aan alle Tour of Duty afleveringen ik gezien heb, waarbij er uit losse hand hele magazijnen van een M16 leeggeschoten werden. Het zou me dan ook serieus verbazen als er niet een groot aantal van die mensen gehoorsklachten hebben.
Het oefenterrein voor het schieten
Let op de tegenstelling in het plaatje :-)
Daarna nog een stukje door de tunnels gelopen (en gekropen) wat toch een hele aparte ervaring was. Die tunnels zijn duidelijk niet gemaakt voor westerlingen van 1 meter 90 en langer J. Daarna kregen we nog een film over het ontstaan van het complex. Nu moet ik zeggen dat ik niet heel erg op de hoogte ben van de Vietnamese geschiedenis, maar ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat gezien het politiek regime in Vietnam, het enigszins eenzijdig belicht werd.
Een ingang naar de tunnels
Eerst kom je via een trap in een bunker terecht waar je nog recht op kunt staan
Daarna ga je het "echte'' tunnelcomplex in
Deze foto heb ik genomen zittend net als de man op de vorige foto. Het beeld vertekend namelijk enorm. Als ik zat zoals hij, raakte ik nog regelmatig met mijn hoofd de muren van de tunnel
De uitgang
De film begon namelijk met hoe het toch kon zijn dat er ook maar iemand kon zijn die de vredelievende mensen van het Cu Chi gebied, ook maar iets aan zou willen doen. Daarna focuste de film zich niet zo zeer op de Franse bezetting, maar meer op de Amerikaanse en werden er een aantal Vietnamese helden voor het voetlicht gebracht omdat ze of meerdere Amerikaanse soldaten vermoord hadden of tanks opgeblazen hadden. Daarnaast is blijkbaar het Cu Chi tunnel complex ook onderdeel van de Vietnamese educatie. Kinderen op school schijnen redelijk wat mee te krijgen van de betekenis van het culturele erfgoed en de rol die het gespeeld heeft in de geschiedenis van Vietnam.
Na deze enerverende dag was het tijd om de bus op te zoeken en terug te gaan naar Ho Chi Minh. Onderweg nog een stukje van meegepakt van het spitsuur om de dag compleet te maken. Al met al een geweldige dag en weer wat wijzer geworden over Vietnam.
No comments:
Post a Comment